Eerste indrukken van Colombia

De pélagie voor anker in Taganga Bay

Eigenlijk hebben we hier wel tegenop gezien. De overtocht naar Colombia wordt door meerdere zeilers als een lastig stuk omschreven met mogelijk hoge golven rond Cabo Vela. En natuurlijk zit de overval in Venezuela nog in ons achterhoofd. We hebben over Colombia van veel zeilers enthousiaste verhalen gehoord en vooral gelezen, maar toch….  Tot nu toe gaat alles boven verwachting. De overtocht was prima en heel relaxed. Het water is blauw, de baai prachtig, de mensen bijzonder vriendelijk en we kunnen ons in ons beste Spaans redelijk verstaanbaar maken; genieten dus. Dino heeft ons Vincente aanbevolen, die voor 5 euro per dag op Peltje, ons bijbootje, let en alle losse spullen meeneemt naar zijn huis vlak aan het strand. Dat begrijpen we beter als we ’s avonds alle vissers ook met hun buitenboordmotor op hun schouder naar huis zien lopen. Er wordt hier dus wel degelijk gestolen. Onze buitenboord motor zit gelukkig met een heel goed slot vast aan Peltje zelf.

Wandelen langs de Taganga baai

Gisteravond hebben we onze 38-ste trouwdag gevierd met een gezellig etentje aan de hoofdstraat van Taganga, dit dorpje. Er is live muziek op straat, er wordt van alles verkocht, veel mensen flaneren langs, het eten is heerlijk; prima dus. Maar we zien ook zo’n 6 agenten in de loop van de avond langs lopen. We weten niet zo goed of we daar nu blij mee moeten zijn: “blauw”(hier is het groen) op straat: prima, maar blijkbaar is het wel nodig. De betere huizen hebben hier mooie tralies voor de ramen; vast ook niet voor niets. Gelukkig ligt de Pélagie iedere keer vredig te dobberen in het blauwe water als we weer van een uitstapje terug komen. Natuurlijk laten we niets op het dek liggen en is alles op slot. Maar ja, als je echt wilt, krijg je natuurlijk iedere boot open.

Als je geen motor hebt......

We zijn wel het bekijks van het dorp. Er varen hier veel bootjes met Colombiaanse toeristen naar het naast gelegen “Playa Grande”, het grote strand. Die bootjes varen opvallend dicht langs de Pélagie; iedereen kijkt en we worden uitgebreid op de foto gezet. Ook de vissers komen graag dicht langs varen; we worden al “amigo”, vriend genoemd. We zwaaien steeds vriendelijk; er wordt uitgebreid terug gezwaaid. Mensen op de Pélagie uitnodigen doen we, helaas, uit principe niet meer; we hebben te veel kostbare spullen aan boord. Men zou eens op het idee van proletarisch winkelen kunnen komen!

Een visser maakt een hangmat

Er zijn weinig particuliere auto’s op straat, er rijden wel veel gele taxis en vooral véél bussen. Van hier naar Santa Marta gaat er wel iedere 5 minuten een bus. Die doet er 10 minuten over en kost 1200 pesos pp (ongeveer 55 eurocent) en je hebt altijd aanspraak, ze kennen ons al, we zijn die ”veleros”.  Santa Marta heeft een klein oud centrum met een aantal aardige herenhuizen. Bij de Plaza Bolivar (aan het strand) stappen we uit. Allereerst willen we geld pinnen, de pinautomaat in Taganga doet het niet. Ook in Santa Marta lukt het pas bij de derde automaal, we kunnen maar voor 135 euro pinnen. Nou ja, we hebben weer geld. We kopen ook een simkaart om lokaal goedkoop te kunnen bellen. Naar Nederland of Duitsland bellen is ingewikkeld. Na heel veel vragen komen we er eindelijk achter dat je bij onze leverancier “Tigo” eerst 0414 moet in toetsen en pas dan het landnummer. Dat is wel goed om te weten om contact te kunnen houden met Saskia en Sven, die morgen per vliegtuig hier naar toe komen.


Je hele handel op een 3-wieler; hier wordt schaafijs verkocht

Het meest interessant zijn de mensen. Vandaag zaterdag, is er een gezellige drukte op straat. De mensen zijn hier wel flink bezig; de slager in de supermarkt werkt stevig door; er wordt geverfd, geslepen en gerepareerd in de vele half open winkeltjes aan de straat. Hier wordt zelfs nog gebouwd; het is lang geleden dat we dat hebben gezien. Het ziet er best een beetje welvarend uit, maar er zijn ook veel mensen met een klein handeltje en ook de schoenpoetsers lopen er rond. Dat kan allemaal niet veel opleveren.
Gisteren hebben we een prachtige kustwandeling gemaakt. Een smal pad gaat via Playa Grande helemaal naar de punt van de baai. De uitzichten zijn fantastisch, zie de foto’s. Bij een klein, rustig strandje hebben we lekker gezwommen en gesnorkeld. Het is te merken dat we verder westelijk zitten, we zien weer wat nieuwe soorten vis. Leuk.

Lunch met medezeilers bij Dino, onze prima agent

Dino, onze bemiddelingspersoon, heeft ons vandaag uitgenodigd bij hem thuis voor de lunch. Ook de opvarenden van de andere 2 boten die deze week zijn aangekomen, zijn er. Met de taxi gaan we naar zijn bescheiden huis in een aardige buitenwijk. Beneden een grotere kamer, zijkamer en keuken en half open bijkeuken met de wasmachine. De keuken heeft geen kastjes, wel staat er een enorme Amerikaans aandoende koel diepvries combinatie. Op het kleine plaatsje hangt de was te drogen. De 2-de verdieping hebben we niet gezien. Hij woont er samen met zijn vrouw, zijn zoon, diens vrouw en hun 2 kinderen. Zijn zoon werkt voor een export bedrijf, dat granaatappels naar Nederland uitvoert!
Het is erg gezellig en bijzonder in een Colombiaanse middenklasse woning te zijn. Het eten is heerlijk, we krijgen allemaal een bord met gebakken kipfilet, heerlijk kokos rijst en gebakken banaan. Dino en zijn zoon spreken redelijk Engels; het Spaans van zijn vrouw kan ik ook een beetje verstaan en meepraten. Dino hoopt dat er meer zeilers naar Santa Marta komen. Nou, wij kunnen zijn diensten bij iedereen aanbevelen!
Het is hier regentijd, met relatief weinig wind. Dat is fijn als je langs deze woelige kust wilt zeilen, en dat willen we, maar overdag missen we de frisse wind die vooral op Bonaire zo lekker waaide; het is hier best warm. In de loop van de dag ontstaan stapelwolken waaruit het tot nu toe, ongeveer de helft van de dagen tegen de avond regent en onweert. Dat koelt in ieder geval af.