Met volle maan terug naar Tobago

We blijven een nachtje in Clifton om alle snorkel-ervaringen te verwerken en Marja’s verslag op het web te zetten. Vrijdagochtend is de wind gunstig om aan de wind tegen de stroom in terug naar Tobago te zeilen. Na een pittig begin met hoge golven, wordt de zee iets rustiger en is de koers naar Tobago bezeild. Zoals altijd doet de stuurautomaat het werk en Marja is verbaasd dat we rustig buiten zitten te eten, terwijl de Pélagie de nacht in zeilt.

Het is volle maan; aan de ene kant gaat de zon onder, aan de andere kant wint de maan aan kracht, bijzonder! Heel de nacht blijft het zilveren maanlicht op het water ons verbazen. Het is hartstikke dapper hoe Marja haar angst de baas blijft. Het lukt haar zelfs lekker te gaan slapen. Om half 11 krijgen we een dikke bui, met de bijbehorende wind over ons heen. Ik roep Nils en binnen de kortste keren zijn we beiden doorweekt. Net als we besluiten verder te reven, neemt de wind weer af maar is wel gedraaid. Het grootzeil klappert zo dat we het laten zakken. Marja kijkt toe en voelt zich aan de elementen en de bemanning overgeleverd! Nils neemt de wacht over, de wind komt terug, de zeilen worden weer gehesen en de Pélagie zeilt verder onder het zilveren maanlicht.
Als ik om 02:30 de wacht van Nils overneem, schiet het al hard op. We dreigen toch in donker aan te komen! Ik maak Marja wakker voor het laatste stuk. Samen varen we net niet tegen de boei van het Bucco rif en krijgen op het laatst toch weer een stortbui over ons heen. We ankeren om 05:00 in het donker in Store Bay en na een glaasje wijn pakken we allemaal nog een paar uurtjes slaap. Het was me het nachtje wel! Ik verzeker Marja dat de meeste zeilnachten een stuk rustiger zijn!

We huren een auto om Tobago te bekijken, gelukkig lukt dat ook op zaterdag. Na de verplichte gang naar Immigratie en Customs, gaan we wandelen en vogels kijken bij het Arnos Vale hotel. De veranda ligt nu in de zon, het is er warm en er zijn minder vogels. De thee en sandwiches zijn heerlijk, onze lunch bestond alleen uit 2 bananen. We zijn moe en gaan lekker vroeg naar bed.

De volgende dag ben ik jarig. Marja en Nils zijn de hele dag door onvermoeibaar in het ten gehore brengen van Lang zal ze leven…… We liggen regelmatig in een deuk! Op mijn verzoek lopen we het Gibson pad in het noorden. Het is een prachtige tocht door het ongerepte oerwoud, dat hier sinds 1760 een natuurreservaat is. Er zijn veel vogels en Nils ziet zelfs een eekhoorn. Het pad gaat langs een riviertje met 2 watervalletjes.

De laatste steken we over middels een wankel bruggetje. Marja wil niet denken aan de half vermolmde planken en loopt er zingend overheen, nadat Nils, die zwaarder is, de sterkte van bouwsel heeft getest. Na anderhalf uur keren we voldaan om. De enige andere wandelaars die we zien op deze zondag zijn 3 groepjes witneuzen, 2 daarvan met gids; dit lijkt ons een beetje overbodig voor zo’n simpel, gemakkelijk begaanbaar pad. Maar dan zie je wel meer vogels en het schept natuurlijk wel werkgelegenheid.

De lokale bevolking zien we hier niet, die lijken meer te houden van feesten; in een naburig dorpje, Parlatuvier, is vandaag een festival. We gaan er kijken en vinden harde muziek en een prachtig podium, voor de activiteiten is het te vroeg. Wel kunnen we lekker lokaal eten op het strand, ter gelegenheid van mijn verjaardag is er krab!

We zitten lekker in de wind en uit de zon en de andere vroege bezoekers bewonderen. We rijden verder naar het noorden, langs de vissersplaatsje Charlotteville en genieten van het uitzicht bij Flagstaff Hill, eindelijk zonder wolken. Het is prachtig de Man of War Bay en de St Giles eilanden te zien liggen waar we in en aan beide zijden omheen gevaren zijn.
Vlak voor donker zijn we terug in Store Bay, met 2 jerry cans diesel om de tanks van de Pélagie te vullen. We hebben geen puf meer om nog naar de Steelband in Bucco te gaan luisteren, maar zoeken alle foto’s uit zodat Marja ze mee kan nemen.
Op maandag maken we nog een laatste gang naar Immigratie om Marja uit te laten schrijven als bemanningslid van de Pélagie. Gelukkig gaat het vlot, zodat we nog naar de Rainbow waterval kunnen. Het wordt een natte wandeling, het water komt van onderen, het pad is modderig en loopt deels dóór de rivier, en komt ook van boven. De hemelsluizen gaan flink open om Marja op haar laatste dag er toch nog aan te herinneren dat het hier regentijd is, al is er bijna geen bui gevallen. De lekkere banaantjes onderweg zijn ook een hoogtepunt.
Bij het inchecken blijkt Marja’s vlucht ruim 5 uur vertraging te hebben, dus we gaan terug naar de Pélagie voor een middagje lezen en zwemmen. Om 21:00 uur gaat Marja door de security, wij zien vanaf de Pelagie het grote Condor vliegtuig aankomen om 22:00 uur en een uurtje later weer vertrekken.. Gelukkig is een andere aansluitende vlucht van Frankfurt naar Schiphol en wordt Marja door Peter opgewacht zodat ze weer in haar eigen bed kan slapen.
We hebben genoten van de 2 keer 2 weken met mijn zussen Het is altijd boeiend om intensief twee weken met elkaar op te trekken en elkaar zo beter te leren kennen. Het kwam ons prima uit dat we met Liesbeth heel andere leuke dingen hebben gedaan dan met Marja. Nu genieten we er weer van om de Pélagie voor onszelf te hebben en even lekker niets te doen!

Onderhoud en reparaties

Naast de leuke uitstapjes met mijn zussen, moet de Pélagie ook gewoon onderhouden worden.We hebben nog altijd zeewater in de BB motorruimte na het varen. De kit van de motoruitlaat is niet meer zo goed en er lopen roeststrepen aan de binnenkant. Frits geeft advies en we besteden een ochtend om de kit te vervangen. Het is niet zo gemakkelijk de oude kt te verwijderen van uit de bijboot, dat wiebelt behoorlijk. We vergeten ook de buitenkant af te plakken dus het ziet er niet zo netjes uit. Maar een paar uur later is alles wel dicht. Helaas komt er we nog steeds zeewater in na een zeiltocht; we zoeken verder.
Het heldere water van de Grenadines is prachtig voor vissen, maar we zien ook duidelijk dat onze zink anode in de SB motor helemaal los zit. De anodes waren net in Trinidad vervangen….. Frits komt kijken, nee hiermee kunnen we eigenlijk niet verder. Het is rustig water, dus Frits, Nils en Jos, Frits’ zoon gaan meteen aan de slag. Frits heeft binnen een paar minuten de propeller eraf, maar de schroeven waarmee de anode vast zat zijn weg! Gelukkig hebben we bij de vervanging in Trinidad de oude schroeven bewaard. Het schroefgat blijkt beschadigd en als er een schroef valt zijn de vissen er direct bij: één hap, weg schroef. Na veel prutsen, inderdaad alles onder water, lukt het Frits en Jos het schroefgat weer vrij te maken. Een andere schroef wordt op de juiste lengte gemaakt, onder water wordt kit aangebracht en een paar uur later zit alles weer op zijn plaats en de anode weer vast. Fantastisch, zulke hulp; we kunnen toch naar naar Guyana en/of Suriname!
Onze korte golf radio doet het ook nog niet, we kunnen wel met de buren praten, de Wereldomroep ontvangen maar geen weerberichten ophalen en E-mailtjes versturen. Dat vraagt dus nog verdere aandacht. Zo blijven we bezig.
groetjes van Hanneke en Nils