Warao indianen en waterhyacinten

Dorp van de Warao indianen

Warao indianen
Langs de Mandano rivier wonen de Warao indianen, vroeger een semi-nomadisch volk, tegenwoordig zien de nederzettingen er redelijk permanent uit.

We hebben "handelswaar" ingeslagen, op advies van zeilers die hier geweest zijn. Wij hebben zoveel, zij zo weinig, maar je wil ook niet dat ze bedelen, dus het idee is ruilhandel. De vrouwen maken prachtig vlecht- en touwwerk, mandjes tassen en armbandjes, voor hun eigen huishouding en nu dus ook voor de toeristen. Er komen in dit gebied niet alleen een paar zeilers, er zijn hier ook een 3-tal eco-lodges.
Als we langs een dorpje varen of er in de buurt voor anker gaan, komen er al snel kano's naar ons toe. Soms alleen vrouwen en kinderen, soms zit hun man achter de gashandel. Vrijwel alle bootjes hebben iets te ruilen bij zich. Het zijn vooral de vrouwen en meisjes die zich er mee bezig houden. In principe accepteer ik, Hanneke, alles.

Een mooi modelbootje van balsa hout

Als ruilmiddel hebben we schriftjes, pennen, krijtjes, zeep, shampoo tandenbortels en tandpasta in de aanbieding. Ook onze oude kleding bieden we aan, en raken we kwijt. Ik probeer een beetje iets groots voor iets groots te ruilen, maar dat lukt niet altijd. De indianen spreken bijna geen Spaans, maar met handen en voeten kom je ook een heel eind. De eerste dorpen zijn welvarender en kritischer, misschien door de olie industrie aan de kust. De latere dorpen, zoals vanmiddag, kunnen blijkbaar alles wel gebruiken, maar ik raak na 2 dagen al door mijn voorraad heen! Nog maar eens goed zoeken, wat we nog meer kunnen en willen missen. We hebben nog reserve naaigerei, ook dat is in trek. Als kano's langs komen om alleen te kijken, prima, maar dan proberen we ze niets te geven. Alleen een succesvolle ruil sluiten we af met een snoepje voor iedereen in de kano, jong en oud. Misschien vinden ze dat nog wel meer de moeite waard dan een schriftje en een pen!

Kinderen op de steiger

Een van de grotere dorpen lopen we ook in. Dat gaat niet zomaar, want de huizen zijn op palen gebouwd met alleen een dak van palmbladeren zonder zijmuren. Prima voor de doorluchting, iets minder voor je privacy! We vinden een aanleg plek voor onze bijbootjes met een trap en lopen over een houten plankier die tussen de huizen is gebouwd. Daar speelt het hele sociale leven zich af, want de grond eronder is alleen moeras, wat regelmatig overloopt bij hoogwater.
Dit grotere dorp heeft een school, alle kinderen leren zo Spaans en krijgen in de loop van de dag een maaltijd. Dit wordt betaald door de regering. Chavez is hier populair! In het kleinere dorp waar we nu voor anker liggen, is geen school, volgens een van de vrouwen in de kano vanmiddag. Wat een andere wereld!
Met Dani op Jungle Safari
Een gids, Dani, komt langs. We spreken af met hem apen te gaan kijken. De eerste 45 minuten hebben we geen geluk, maar dan zien we meerdere brulapen hoog in de bomen langs de rivier. Wat leuk om ze zo goed te kunnen zien. Ze lopen door de takken en kijken ons nieuwsgierig aan.

De toekan roept en Dani vaart er naar toe. We zien wel 3 of 4 toekans hoog in de toppen van wat kalende bomen. Zo kunnen we ze toch zien en op de foto zetten. Op de terugweg varen we langs een slaapboom van de rode Ibissen. Het is tegen zonsondergang dus er komen meerdere groepjes aangevlogen, vlak boven ons hoofd. Bijzonder.

's Avonds horen we overal vreemde geluiden rond de Pélagie. Het zijn zoetwaterdolfijnen. Hun ademhaling kun je heel goed horen. In het licht van de volle maan kunnen we af en toe een glimp opvangen. Op de volgende ankerplek voeren ze een show voor ons op, eindelijk kan ik ze goed zien. Prachtige roze-grijze dieren, met een lange snuit. We vragen ons af hoe ze hun prooi verschalken in het ondoorzichtige bruin-rode rivierwater. Ook de dag er na zien we ze in de loop van de middag. Blijkbaar zijn ze hier talrijk.

In gevecht met de waterhyacinten

Hoe verder we de rivier opkomen hoe meer pakketten waterhyacinten er in het water met de stroom meedrijven. Met vloed komen ze omhoog, met eb stromen ze weer de rivier af. Als de stroom het sterkste is, zijn de pakketten het grootst. Dinsdagmiddag als we voor anker liggen, komt er een groot veld op ons af. We gaan snel anker op om ze te ontwijken. De Bella Ciao is sneller, de Pélagie raakt verstrikt in de waterhyacinten! Nils probeert met Peltje de pakketten door te snijden, maar uiteindelijk werkt het beter om de Pélagie met de motoren te draaien. We zijn weer met de schrik vrij.

Gistermiddag hetzelfde verhaal. Frits bedenkt een manier hoe de boten meer dwars op de stroom komen te liggen, zodat de pakketten langs ons heen kunnen glijden. Dat lijkt goed te werken maar vannacht om 2 uur word ik, Hanneke, wakker van schuivende bladeren. De Pélagie is weer bedolven onder de hyacinten! Er zitten ook de nodige boomstammetjes en hoge graspollen bij! De Bella Ciao is net iets hoger, daar gaan de planten beter onderdoor. We proberen wat kwijt te raken door de Pélagie aan haar ankerketting heen en weer te schuiven. Dat lukt gedeeltelijk, de rest moet tot het daglicht wachten, zodat we kunnen zien wat we doen. Om 06:00 uur komt de volgende lading hyacinten er aan. Dus we besluiten anker op te gaan. Om de hoek liggen we wat minder in de vuurlinie. Eigenlijk komen we relatief gemakkelijk los, misschien hebben we ons teveel zorgen gemaakt! 

Héél veel handeltjes

Muggen en beestjes
De verhalen van andere zeilers hebben het over véél muggen en steekvliegen. Tot nu toe valt dat gelukkig mee. Wel hebben we horren voor alle ramen en deuren, zodat het binnen relatief mug-vrij blijft. Het is er dan wel warmer, want het waait minder door; daarvoor helpt onze kleine ventilator op 12 volt. Toch kunnen we redelijk lang buiten zitten. Tot gisteravond, net als we zitten te eten met het buitenlicht aan, zit alles ineens vol met muggen en vliegjes. We vluchten naar binnen en zijn nog een kwartier bezig om alle muggen dood te slaan die met ons mee naar binnen zijn gekomen. Als we later op de avond nog even naar buiten gaan is het hetzelfde verhaal, meteen zit alles weer vol. Gelukkig werken de horren goed, dus we slapen prima, tot we bang worden voor de waterhyacinten, zie boven.
Vandaag gaan we weer een stukje verder de rivier op. We willen naar Boca de Uracoa, een wat groter dorp.
Met dank aan Reinhilde van der Kroef voor een aantal van de foto's.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com