Hondenbrigade

Na al die leuke uitstapjes op Samoa blijven we vrijdagochtend maar eens lekker op de Pélagie. Ons buurschip roept ons op op kanaal 16 van de marifoon. „Of we de douane al aan boord hebben gehad?". „Ja", is ons antwoord; immers afgelopen maandag zijn wel 4 officials aan boord geweest en ze zeiden dat we klaar waren. Niet dus, de douane heeft ons nog niet ingeschreven, oeps... tsja en alle dagen erna waren we niet aan boord, wat dus eigenlijk helemaal niet mag.


De website bijwerken

De douane komt van het buurschip ook bij ons aan boord; na nóg meer formulieren denken we nu echt klaar te zijn. Een kwartiertje later komt een vrij grote rubberen boot op ons af met 5 mannen en 2 grote zwarte honden er in! Die meren bij ons af en iedereen stapt op de Pélagie, ze willen rondkijken. We zijn helemaal onder de indruk van het aantal, hun uniformen en natuurlijk die honden. Die moeten de hele boot besnuffelen, ze zijn op zoek naar wapens en drugs. Die hebben we niet, dus geen probleem. Dit is de eerste keer dat officials echt onvriendelijk zijn. Ze geloven niet dat we geen wapens hebben, vragen ons de hemd van het lijf en zijn erg onbeleefd. We laten alles maar over ons heen komen en proberen zo vriendelijk mogelijk te blijven, wat niet meevalt. Een half uur later vaart iedereen weer weg, de Pelagie vuil en vol hondeharen achterlatend. We vragen ons af of dat nu de prioriteit moet zijn van een arm land als Samoa; misschien heeft de USA dit wel „gedoneerd", zodat drugshandel bestreden kan worden. Nou ja..... Nog dagen daarna vinden we overal hondeharen, tot in ons bed toe!
In de marina van Apia komt wat ruimte, we proberen er een plaatsje te krijgen. Te meer omdat we horen dat je óók voor de marina moet betalen als je voor anker ligt. En zo van je boot op de steiger stappen is toch wel gemakkelijk. Na veel aandringen en vooral eigen initiatief, manouvreert Nils de Pélagie heel kundig in een hoekplaatsje wat al die tijd toch al leeg was. Het is dicht bij de WiFi zender, dus hebben we zelfs betaald internet op de Pélagie.
De marina is ruim een half jaar geleden deels verwoest door een orkaan, van reparaties is nog niets te merken. Als we er naar vragen is het antwoord dat er wordt gewacht op verzekeringsgeld. Nou ja, je hoeft ook niet te repareren, als je alle schepen die er niet in kunnen en dus voor anker moeten gaan, toch gewoon het marina geld laat betalen; voor de Pélagie 15 euro p/n voor 8 nachten, waarvan 4 voor anker en 4 in de marina! Die reparaties duren vast nog wel even.
Ben en Anya komen vrijdag aan, gezellig! Helaas moeten ze tot maandag wachten vóór ze van boord kunnen, de immigratie en douane zijn in het weekend gesloten.

In Samoa rijden hele oude bussen, zonder ramen

De fietsjes komen weer goed van pas, we fietsen door het stadje voor de boodschappen en gewoon om alles te bekijken. De huizen en kantoorgebouwen zijn simpel, het parlementsgebouw is groot en spiksplinter nieuw. Het oude wordt blijkbaar niet voor iets anders gebruikt, het gras groeit al op het dak! Vooral het grote aantal kerken valt op, ook in de oude dorpskernen, die nu door Apia zijn opgeslokt.
Op zondag gaan we naar de kerk; we kiezen voor een oudere, traditioneel Samoaanse kerk in de eigen taal. Bij binnenkomst betaalt iedereen, wij dus ook. Halverwege de dienst worden de bijdragen van alle families vermeld; zo pak je wanbetalers aan!
Als we 10 minuten voor het begin van de dienst binnen komen, zijn de kinderen voorin in de zijbanken enthousiast aan het zingen; geen dirigent, geen begeleiding, alleen één van de vrouwen geeft met haar handen wat ritme aan. Het klinkt prima, zelfs een liedje van „The Sound of Music" komt voorbij. De kinderen hebben er duidelijk plezier in. Als de dienst zelf begint, bljkt de voorste helft van de kerk uit het koor te bestaan. De mannen zitten in de linker banken, de vrouwen in de rechteer. Allemaal zijn ze in het wit gekleed, mannen met een das en in een witte wikkelrok, lava-lava genaamd, de vrouwen in een witte lange jurk, meestal met glitters en een grote witte hoed. De rest van de gemeente zit in hun zondagse, veel-kleurige kledij in de achterste helft van de kerk.
Er wordt inderdaad prachtig, meerstemmig gezongen; de begeleiding bestaat alleen maar uit een keyboard; de bespeler daarvan „dirigeert" met zijn ogen en hoofd! Er wordt een lang gebed voorgelezen, vrijwel iedereen valt in slaap! Gedurende de preek is er iets meer aandacht, maar aan het eind darvan zijn ook de slapers in de meerderheid. De kinderen zijn redelijk stil, maar vervelen zich duidelijk gedurende de anderhalf uur durende dienst
Omdat we nog niet kunnen vertrekken vanwege de windstilte halen we een een briefje waarmee we naar het buureiland Savaii kunnen zeilen. Onze SB motor wordt ontlucht en we genieten van de oefensessies in traditionele dans bij de ijssalon, 20 meter van de marina. Wat een enthousiasme en plezier bij een tiental jonge jongens die zowel het drummen als de dansen leren van een tweetal oudere mannen. Erg leuk om te zien!

Vlak voor het buien front zoekt een passagier bescherming
op de Pélagie

Als we op dinsdagochtend naar Savaii willen vertrekken, blijkt de windstilte verder zuidelijk te liggen en zouden we ook direct naaar Fiji door kunnen zeilen. De ankerplek in Savaii is niet heel beschut, en de berichten uit Fiji enthousiast, dus we besluiten toch maar naar Fiji te vertrekken, 560 mijl, die we in 5 nachten hopen te doen.
We zijn nu, vrijdag 2 augustus, 3 dagen onderweg en hebben al van alles gehad. Eergisternacht trok een enorm regen en wind front over; dit keer ben ik, Hanneke, behoorlijk nat en koud geworden. De wind is minder dan voorspeld, dus de motor heeft al bijgestaan; wel is de zee heerlijk rustig, het is comfortabel aan boord. Nu zeilen we áán de wind, we waren bijna vergeten hoe dat voelt! Helaas met maar 4,5 knoop snelheid, we moeten eigenlijk rond de 5 knopen gaan om maandagmiddag aan te komen. Maar ja, comfort aan boord is ook wel heel plezierig.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com