Zelf sturen, dat valt tegen!

De Pélagie loopt Coffs Harbour binnen

Onze tweede dag op twee onderweg naar Coffs Harbour zit ik heerlijk te lezen, lekker windje rustige zee, prima. Opeens gaat de telefoon, een sms’je. Het is John, die onze stuurautomaat heeft gereviseerd. Of we de motor van de stuurautomaat al hebben gecontroleerd, die mag niet te warm worden anders is er toch iets mis. Die John toch, zo zorgzaam. Wij waren er al van uitgegaan dat alles in orde was, maar nu ga ik toch maar even kijken. De motor is prima van temperatuur, maar wat ligt daar voor bruine smurrie op de vloer van de motorruimte? Olie! Waar komt die nu weer vandaan? Uit de stuurautomaat, het oliereservoir is al een stuk leger dan gisteren! Goede raad is duur: John kunnen we niet meer bellen, we zijn ondertussen buiten telefoonbereik. We nemen geen risico en besluiten met de hand te gaan sturen. Dus hebben Nils en ik om de beurt een uur “dienst“. De varen pal voor de wind, dus moet er nauwkeurig koers worden gehouden, niet gemakkelijk maar wel een goede oefening voor ons, we sturen bijna nooit zelf! Als ik het eten heb gekookt, gaat Nils eerst eten en daarna pas ik. Als Nils naar bed sta ik de volgende drieënhalf uur zoveel mogelijk achter het stuur.  De stuurautomaat moet wel af en toe aan zodat ik de koers kan controleren, naar grote schepen kan kijken op de AIS, een warme jas aan kan trekken want het is koud achter het stuur of gewoon even naar de wc kan gaan. Het valt niet mee, ik krijg steeds meer waardering voor onze stuurautomaat. 

Dolfijnen komen ons begroeten als we de haven naderen

Zondagochtend om 8:00 uur lopen we veilig Coffs Harbour binnen, wat een opluchting. Het eerste wat we doen is het oliereservoir van de stuurautomaat inspecteren. Daar zit nu bijna niets meer in! Doordat we een wit  papiertje onder het apparaat hebben gelegd, is te zien waar het heeft gelekt. Die schroef lijkt inderdaad wat los te zitten. John vertelt ons telefonisch welke olie we nodig hebben en hoe we dit kunnen bijvullen. David en Sylvia liggen hier ook voor anker, hij heeft ervaring met hydraulische systemen en legt ons uit, wat we moeten doen.


Olie vullen met een slagroom spuit

Nu op maandagavond is de olie gekocht en is het reservoir bijgevuld met de hulp van een gekochte slagroomspuit en een klein slangetje; er is boven de stuurautomaat geen ruimte om de olie er gewoon in te gieten. Bij het testen zagen we nog een lekkage, ook deze schroef is nu goed aangedraaid. Voorlopig hopen we er het beste van. Als de nood aan de man komt kunnen we het reservoir ook onderweg met de slagroomspuit, oh nee oliespuit, bijvullen. 

De Marina en de baai van Coffs Harbour, de Pélagie ligt in de baai voor anker

Op stap

Tussen alle bedrijven door bekijken we natuurlijk ook dit stadje, tot het centrum komen we niet, het is te ver voor de benenwagen. Ook hier zijn de straten breed, er is veel groen tussen de huizen, alles is ingericht op autoverkeer. Er is wel een bus maar met de winkeltjes vlak bij de haven kunnen we ons prima redden.

Kreek met zwart witte pelikaan en meeuwen

Er is een leuke kreek, met een terrasje waar we gezellig koffiedrinken en de zwart witte pelikanen bewonderen. Er ligt een rotseiland voor de haven met een wandelpad naar boven, leuk om te doen terwijl de was in de machine. Er staat veel wind, nog een reden dat we hier liggen, we waaien bijna van het pad af.


We waaien bijna weg op het eilandje voor de kust
Nils heeft zijn even baard afgeschoren, zodat de puistjes er onder snel beter worden

Er blijkt een tennisbaan te zijn, waar we gebruik van mogen maken, dus komen de tennisrackets te voorschijn. De handvat-windsels zijn helemaal vergaan. Voorlopig doen we er maar afplaktape overheen. Het is echt lekker om weer een balletje te slaan. Morgen, 1-de Kerstdag gaan we weer een stukje verder naar het Zuiden. Helemaal naar Sydney lukt nog niet, er komt een lagedrukgebied aan met veel wind uit de verkeerde richting. Met een beetje geluk kunnen we 28 december weer verder.