Boem, tegen de kant!

De Pélagie in de scheepslift

Dinsdag 26 februari varen we weg van onze ankerplek richting marina. Alle onderdelen zijn aangekomen, we gaan eindelijk op de kant. Bij het wegvaren merkt Nils dat de bakboord motor niet in zijn achteruit wil! Inderdaad de versnelling reageert niet, het lijkt er op dat de kabel (weer) kapot is. Gelukkig ligt er een reserve klaar, maar de marina moeten we wel in! Dit hebben we eerder bij de hand gehad, dus stel ik mij op in de motorruimte om de versnelling met de hand te bedienen, op kommando van Nils. We oefenen op zee tot we genoeg vertrouwen hebben op een goede afloop. Helaas op de afgesproken tijd vaart een ander schip de scheepslift in! En de marina reageert niet op onze oproepen. Er zit niets anders op dan weer naar buiten te varen. Als we een half uur later weer in de haven gaan kijken, blijkt er wéér een ander schip in de touwen te hangen! We willen graag aanleggen om eens te vragen hoe het nu zit, maar ja, ik Hanneke, kan maar op één plaats tegelijk zijn. Als ik de meerlijnen naar de kant gooi, is er niemand die de bakboordmotor van de Pélagie in zijn achteruit kan zetten. En ja hoor, boem…… onze bakboord voorpunt knalt tegen de steiger. Bááálen……..

Héél veel aangroei aan de Pélagie...

Uiteindelijk is de scheepslift vrij en krijgen we hulp bij het losgooien, zodat ik dit keer wel de versnelling kan bedienen. Gelukkig gaat alles goed, het is altijd weer spannend of de marina mensen weten wat ze doen. Eenmaal op de kant blijken we een deukje in de punt te hebben, maar verzekeren de mensen van de marina ons, dat kunnen ze wel repareren.

... met veel eeendemosselen

De aangroei van de Pélagie is niet om aan te zien;hele kolonies eendemosselen kijken uit hun schelpen waar dat lekkere water is gebleven…… We hebben geen medelijden, ze worden er allemaal afgeschoven.

Weer iets kapot!
Woensdagochtend balen we vreselijk als blijkt dat onze snelheidsmeter kapot is, de geleideplaatjes zijn afgebroken, misschien wel in de scheepslift. We zijn optimistich, ieder boot hier heeft een snelheidsmeter, dit onderdeel zal toch wel in Panama te leveren zijn? De lokale RayMarine dealer heeft het niet; hij denkt dat hij het wel in 2 dagen uit Amerika kan laten komen en zegt dat hij me morgen terug belt. Ik vertrouw het niet en bestel het direct zelf op internet via Miami. Ook nu weer is het onduidelijk of het nieuwe onderdeel compatibel is met het 10 jaar oude scherm. Gelukkig reageert de internet winkel alert op mijn vraag en bevestigen de compatabiliteit. De lokale Raymarine dealer belt dus niet terug!

Nils vlecht het anker in, voor de 2-de keer!

Heel veel werk

De dagen erop zijn we hartstikke druk om al het werk dat aan de Pélagie gebeurt in goede banen te leiden. Donderdag zijn er wel 10 man tegelijk bezig! De waterlijn van de Pélagie wordt alweer verhoogd, die schelpen groeiden immers net boven de oude anti-fouling. We kunnen iedereen nog net op tijd vertellen dat overal primer op moet, omdat we overstappen op een andere antifouling, die Australië-proof is. Kenneth heeft gereedschap nodig voor het motor onderhoud en wij proberen te snappen wat er gebeurt voor het geval dat. De versnellingskabel blijkt niet gebroken, maar is losgeschoten. Die zetten we weer vast en Kenneth stelt onze versnellingen bij zodat ze beter schakelen. We krabben de schroeven en saildrive af en zetten ze in de anti-fouling. Nils vlecht het nieuwe anker in en moet dat de volgende dag nóg een keer doen, omdat de leverancier de verkeerde ketting heeft bezorgd; we vonden hem al zo lang! De ankerketting krijgt merkjes zodat we weten hoeveel ketting we uitzetten.

Met de boor en radar de mast in!

De lokale Raymarine dealer, Protecsa, zet de nieuwe windmeter er in, en zowaar die werkt, hoera! De radar installatie is meer werk. De monteur moet in de mast nog de schroefgaten boren in de nieuwe aluminiumplaat. Onze kostbare nieuwe radar-ontvanger bungelt achteloos  aan een dun touwtje, eg hoor. Maar ook dit lukt al is het vrijdagmiddag 6 uur.

Slecht nieuws

Donderdagavond komt het slechte nieuws, met behulp van het tracking nummer zien we dat het nieuwe onderdeel voor de snelheidsmeter per vrachtwagen naar Miami is gestuurd, de “2 dagen delivery” die ik had gevraagd, geldt alleen voor pakketjes boven de 200 dollar, en dit onderdeel is “maar” 120 dollar. Nee ze kunnen het niet alsnog per airmail opsturen want het was het laatste onderdeel. Balen, balen, want deze installatie moet op het droge gebeuren. Nog 4 dagen op het land blijven liggen is wel heel duur; het hotel komt daar natuurlijk nog bij.
We slapen er allebei slecht van, maar de volgende ochtend hebben we een idee. Andere zeilers gaan naar een strand van een eiland voor de kust en zetten hun catamaran op het zand. Het getijde verschil is hier groot, ruim 4 meter en volgend weekend is het springtij. Dat kunnen wij natuurlijk ook doen, hopen we. Bovendien denkt Kenneth dat er een kans is dat de snelheidsmeter toch nog wel werkt zonder de geleide randjes.

De Pélagie is bijna klaar om het water ingereden te worden

Weer in het water

Alles op alles wordt gezet door iedereen om zaterdag rond 11 uur weer in het water in te gaan. De bovenkant van de Pélagie moet nog in de was worden gezet zaterdag ochtend. Nils en ik zijn alles binnen aan het opruimen als de Pélagie al begint te bewegen rond 10 uur. Ze “gooien” ons het water in, zelfs onze stoel staat nog op het land. Pas na veel aandringen wordt de bovenkant van de Pélagie alsnog afgemaakt terwijl we aan de steiger liggen. Maar dat moet worden gezegd, de Pélagie ziet er weer bijna als nieuw uit, een heerlijk gevoel.
Dus nu liggen we weer in het water van de frisse wind te genieten en denken dat we bijna klaar zijn om te vertrekken. Allereerst maken we maar eens een lijstje met zaken die nog gedaan moeten worden: er staan nog maar 18 acties op, variërend van alle lifelines terug op de Pélagie zetten, de belasting aangifte doen tot het weer tot leven brengen van onze watermaker! En natuurlijk zijn er nog de rest van de boodschappen. Ons pakketje komt woensdag of donderdag aan, dus we hoeven ons nog niet te vervelen. Ook is er deze week een behoorlijke depressie op de route naar de Galapagos, vanaf donderdag is de wind mogelijk gunstig om te vertrekken.
Maar vandaag, zaterdag, doen we het even rustig aan, we hebben behoorlijke spierpijn en moeie benen van de klussen. Dus vandaar dat ik nu lekker zit te typen. Straks genieten van weer een mooie zonsondergang!

Info voor zeilers

We gebruiken Airbox Express, www.airbox.com.pa, om pakketjes in te laten vliegen via hun adres in Florida. Prima, betaalbare, snelle service. Je moet je wel eerst aanmelden bij hun kantoor tegenover de El Rey supermarkt in Albrook. Daar haal je ook zelf je pakket op.
Er is een uitstekende cruisers guide van Panamastad, met alle nuttige adressen. Te downloaden via adres volgt.
De Flamingo marina is duur en helaas reageren ze nauwelijks op E-mail. Maar als je er langs gaat, zijn er goede afspraken te maken. Het werk aan de Pélagie hebben ze prima gedaan met een aantal extra’s zonder de kosten te verhogen. Victor spreekt prima Engels.

Nog steeds een lange klussenlijst

 

Zonsondergang vanaf de Pélagie

Er is alweer een week voorbij, waarin we hard hebben gewerkt, maar de klussenlijst is nog steeds behoorlijk lang…..

Met hulp van andere zeilers hebben een bedrijf gevonden dat pakketjes vanaf Miami naar Panama stuurt en de douane faciliteiten afhandelt. De Volvo onderdelen en de windmeter zijn al in Miami aangekomen en zijn nu onderweg naar Panama. Als het goed is kunnen we die begin volgende week ophalen. Dus we plannen nog steeds volgende week uit het water te gaan.

Kenneth heeft onze motoren een grote onderhoudsbeurt gegeven. Natuurlijk zitten we er met onze neus bovenop; een volgende keer kunnen we het vast zelf, als het echt moet. Kenneth zag dat een van de schroefdraden door een vorige monteur kapot gedraaid is; gelukkig nog op tijd om dit onderdeel samen met de andere Volvo onderdelen te bestellen. Kenneth heeft ook een tijdelijke oplossing bedacht door een langere schroef te laten maken; dan kunnen we tenminste naar de marina varen.

Naar het internet cafe om nóg meer onderdelen te bestellen

De diesel in onze bakboord brandstoftank blijkt heel vies, de filters zijn helemaal verstopt en zelfs met nieuwe filters komt er rotzooi uit de tank. Die tank moet dus echt worden schoongemaakt, nou ja na 10 jaar is dat te wel begrijpen. Water en vuil kunnen zich ophopen  onderin een dieseltank. Helaas kunnen we dat vuil niet van onder aftappen, dus er zit niets anders op dan alle diesel, 80 liter!, eruit te halen. Dat kan alleen door de opening van de dieselmeter. Gelukkig past onze hand dieselpomp daarin. De diesel bovenin is redelijk schoon, dus die filteren we door een theedoek en gieten die in onze grote reserve tank. De onderste diesel ziet er slechter uit, die kunnen we bij de marina in een grote tank weggooien. Op de bodem ligt inderdaad zwarte rotzooi die we met papieren luiers aan een touwtje en een roerstok er uit halen. Wat een klus! We kopen een extra hoeveelheid “diesel schoonmaak spul” om toekomstige vervuiling zoveel mogelijk te voorkomen.
Kenneth helpt ook onze douche pomp te repareren. We beginnen zelf met de demontage, maar het blijkt dat we het verkeerd hebben aangepakt. Kenneth haalt wat andere slangen weg en demonteert de hele pomp en kan die repareren door wat vuuiliheid er uit te halen. Nils kan alles er weer goed inzetten.
Ook onze waterpomp is weer verstopt. Kenneth vervangt de pomp (we hadden nog een reserve) in een half uurtje. Nils was daar de vorige keer meer dan een dag mee bezig geweest! Hopelijk kan Kenneth ook deze pomp repareren.


Ons oude en nieuwe bijbootje

Onze nieuwe bijboot is aangekomen, hoera! Onze oude bijboot had een rubberen bodum, die  gemakkelijk door het koraal beschadigd wordt en dus altijd opgetild moet worden. Ons nieuwe Peltje heeft een harde bodem en die kunnen we dus vaker gewoon trekken. Ook de nieuwe radar-dome, ontvang-unit, komt aan boord. Die zouden we zo in onze plotter moeten kunnen prikken, tenminste als de kabel lang genoeg is. We meten het na, de kabel is tussen 5 en 10 meter te kort! Dat hadden we beter eerder kunnen bedenken! Als de wiede weerga bestellen we een 10 meter verlengkabel.
Natuurlijk heeft de Pélagie binnen een grondige schoonmaakbeurt nodig. We inventariseren at we allemaal nog aan voedsel en drank aan boord hebben. Dan weten we ook wat we nog bij moeten kopen om de Pacific over te steken; pas in Tahiti verwachten we weer van alles te kunnen kopen.


Luiaard in de boom bij de marina

Tijd voor uitstapjes maken we niet, de klussenlijst is te lang. Maar onderweg valt ook genoeg te beleven. Gisteren in de schemering zagen we een luiaard in de boom fourageren. Hij liep zowaar naar een andere tak en hing niet alleen lui te hangen. Vandaag, zondag, hangt de luiaard er weer, tijd voor een foto, zie hiernaast. Gisteren, zaterdag, hebben we boodschappen gedaan in het centrum van Panama. Nils heeft kleren gekocht en we hebben ons gereedschap aangevuld. Wat véél mensen op straat en vooral in de winkels. Hele rijen voor de kassa, maar iedereen vindt het heel gewoon, lijkt het. Natuurlijk zijn er veel straatverkopers, groente en fruit, verse kruiden en allerlei etenshapjes. Nils laat voor 5 dollar de batterij van zijn horloge verwisselen, gewoon op straat onder een parasol; de man heeft genoeg aan werkplekje van 20 bij 20 cm! De taxi terug moet eerst een andere passagier wegbrengen, dus we zien weer een nieuw stukje Panama-stad. We verbazen ons over de mooie buurt waar we langs rijden, kanjers van eengezinswoningen met grote auto’s onder de carpoort, maar wel allemaal met een hek om de piepkleine tuintjes. Prachtige nieuwe woonflats, maar we zien ook heel armoedige wijken. En ieder dag en avond varen interessante schepen door het Panama kanaal waar we vlak naast liggen, altijd leuk om te zien.

Hard aan het werk, zonder baard!

Tussen alle bedrijven door heeft Nils nog even zijn baard afgeschoren om wat uitslag kwijt te raken. Dat lukt prima, de baard groeit alweer. Ook heeft hij een nieuwe kroon op zijn kies laten zetten, immers er was een stukje tand afgebroken op de laatste avond in Nederland. Handig om nog in Panama te zijn.

Veel, heel veel onderhoud

Aangroei op de Pélagie na 3maanden aan de mooring in Tobago
 

Als we maandag eindelijk in Taboga met een lokaal bootje naar de Pélagie varen, zien we al van verre de vieze, zwarte band van aangroei aan de buitenkant vlak boven de waterrand; bah….. Hele kolonies mosselen hebben de Pélagie geannexeerd. Natuurlijk ligt er een laagje stof en zand op het dek, maar eenmaal binnen zijn we prettig verrast. Alles ziet er prima uit: vrijwel geen schimmel, geen ongedierte, een enkel miertje.
We beginnen met de kuip stof en zand vrij te maken. Dan kunnen we tenminste buiten zitten. Die grote tassen willen we ook kwijt, dus alles wat we mee hebben genomen pakken we uit en proberen het een plaatsje te geven. De Pélagie moet niet veel voller worden, dus er moeten ook dingen weg, lastig!
Om boodschappen voor lunch en avondeten te halen, moet ons bijbootje, Peltje, worden opgeblazen en te water gelaten. Het motortje van Peltje, gaat in één keer aan, maar houdt er dan mee op….. Misschien gaat het beter met een nieuw mengsel van benzine en olie, dan is in ieder geval die verhouding goed.
Om de WC’s en de schroef te kunnen gebruiken, moet Nils het koude water in om de mosselen op die plaatsen weg te halen, een hele klus. Jullie begrijpen het al, we zijn zo druk bezig, dat we eten maken uit onze voorraad.

De Pélagie vaart weg haar ligplaats bij Taboga

De volgende ochtend hebben we weer energie om de motoren van de Pélagie te proberen. De bakboord motor gaat aarzelend aan en loopt dan lekker. De stuurboord motor krijgen we niet. We checken de accu, die is goed. Vorig jaar hebben we een knijpbal in de diesel leiding laten maken, waarmee brandstof naar de motor gepompt kan worden. Als we dat doen, lijkt er wat leven in de motor te komen. Eindelijk slaat de motor aan! Hoera, hoera. We zijn een beetje trots op onszelf. Maar het geeft ook aan dat we waarschijnlijk vuiligheid hebben in de dieseltanks, iets wat we al eerder hebben gemerkt. Onze tanks kunnen niet worden afgetapt, dus zo eenvoudig is het nog niet.
Het motortje van Peltje blijkt te werken op nieuwe mengsmering, ook dat probleem opgelost. Nu kunnen we naar de kant voor wat boodschappen en om de rest van de rekening te betalen. Daarna varen we naar Panama.

Er liggen heel veel schepen voor anker in de baai. We zien bekenden en eten gezellig met alle cruisers pizza. Voor al die boten is maar een klein plekje om je bijboot aan te parkeren. Dat is dus iedere keer klauteren. Al onze bestelde onderdelen zijn aangekomen, een hele geruststelling. En ondertussen genieten we van het mooie weer, de blauwe zee en prachtige zonsondergangen. Het is nu de droge tijd, we kunnen onze schoenen en zitkussens ’s avonds buiten laten, handig.  

Weinig plaats voor al die bijbootjes....

Ondertussen proberen we de ons aanbevolen bootreparateur te pakken te krijgen. Op vrijdag komt Kenneth eindelijk aan boord. We maken een heel plan voor onze klussen lijst. Alles moet immers zo goed mogelijk in orde zijn: de komende maanden in de Pacific verwachten we weinig hulp en nóg minder onderdelen. Kenneth geeft ons nuttige contacten en adressen. We hebben nog steeds wat lekkage in onze motorruimtes. De rubberen afsluitingen tussen onze saildrive (propellerhuis) en het water zijn in de 10 jaar dat de Pélagie nu oud is, nog nooit vernieuwd; eigenlijk moet dat minstens iedere 7 jaar. Deze afsluiting zit onder de motor, dus de motor moet op de een of andere manier verplaatst en opgetild worden. Kenneth ziet wel kans dat te doen, áls we de onderdelen kunnen laten invliegen.
Onze windmeter blijkt echt kapot, maar dit model van 10 jaar oud, wordt door Raymarine niet meer gemaakt. Kenneth weet wel iemand die advies kan geven.
Die middag zitten we aan de wal achter de computer. Gelukkig kan een Volvo dealer in Amerika de rubberen onderdelen die vervangen moeten worden leveren en opsturen naar Panama. Met een beetje geluk gaat dat “slechts” anderhalve week duren. De windmeter blijkt lastiger; compabiliteit met de andere instrumenten moet door Raymarine bevestigt worden. Of we kopen een oud model op E-Bay, maar of die dan goed werkt en of we die dan in Panama kunnen krijgen…..
Om te beginnen hebben we onze week op het droge uitgesteld. Op de kant liggen is hier zo duur, dat we die tijd goed willen gebruiken en alles in één keer willen (laten) doen. 
We zijn hier nog wel eventjes, maar leren weer veel over bootonderhoud, onze échte uitdaging op de komende tocht door de Pacific.  

Onderweg

Na een heel gezellige afscheidsborrel met onze familie, kinderen en kleinkinderen op zaterdag avond, is op zondagochtend 10 februari de wereld helemaal prachtig wit van de sneeuw. Een schitterend gezicht, maar de sneeuw zorgt wel voor vertraging; we zijn te laat bij de taxi bij onze autostalling. Geen probleem, want ook het vliegtuig heeft 45 minuten vertraging.

De vlucht is prima en de reservering bij ons hotel staat er nog steeds, zodat we lekker kunnen bijslapen. Op maandag ochtend staan we al om kwart voor acht bij de steiger van de veerboot naar Taboga, het eiland waar de Pélagie aan de mooring ligt, om een kaartje te kopen voor half negen. We verwachten geen probleem op een rustige maandag. Maar het is Carnavalsmaandag, dus er zijn al héél veel mensen met een kaartje. Taboga met zijn mooie stranden is een populaire weekend bestemming voor de Panamese stadsbewoners. Na anderhalf uur in de rij bemachtigt Nils kaartjes voor de extra veerboot van half 12. Ondertussen zit ik op al onze bagage lekker in de schaduw te lezen, het is tenslotte vakantie.

Dus nu zitten we weer met al onze bagage in hetzelfde restaurant als toen we weggingen naar Nederland in november. De WiFi doet het er nog steeds en de wind waait lekker door, want er zijn geen ramen in dit restaurant alleen wat lage muren. Nog even genieten dus, straks zien we hoe de Pélagie erbij ligt. We zijn wel héél benieuwd: zijn er kakkerlakken of mieren binnen gekomen; is de schimmel hard gegroeid; is er toch lekkage ontstaan? We zullen het zien……

Terug naar de zon





Ons vakantiehuisje in Duinrell

Over 3 dagen is het zover, zondag 10 februari vliegen we eindelijk weer terug naar de heerlijke warme zon in Panama. Natuurlijk moeten we nog even ons vakantie huisje opruimen. Alles wat we afgelopen 3 maanden verzameld hebben moet óf mee in de 20 kg bagage in het vliegtuig, óf worden opgeborgen in onze auto die in de stalling gaat voor de komende 10 maanden, óf moet worden weggegeven of weggegooid.  Tsja…… dat is het leven van een Vertrekker.

Ook moeten we afscheid nemen van onze kinderen en kleinkinderen, familie en lieve vrienden. Niet zo leuk, maar ook dat is het leven van een Vertrekker. Gelukkig zijn er de telefoon, E-mail en Skype. 

We verheugen ons enorm op het vervolg van onze zeilreis; het doel is Australië! We hebben onze plannen bijgewerkt onder het kopje “Onze plannen: update februari 2013” hier rechts boven.
Maar eerst gaan we in Panama hard aan het werk om de Pélagie tiptop in orde te maken voor deze lange zeiltocht!

Veel sneeuw !

Sneeuw in Duinrell Wassenaar vanuit ons vakantiehuisje

Het is alweer januari. Koning winter heeft hier in Wassenaar een dik pak sneeuw gebracht. Vanuit de ramen van ons vakantiehuisje ziet het er prachtig uit. Onderweg naar Rianne, onze jongste dochter, zit ook ik op dinsdag 15 januari in de langste file ooit in Nederland. Nou ja, de auto is warm en de radio houdt me geïnformeerd. Als ik besluit toch maar niet de autoweg rond Den Haag te nemen en door de stad te rijden, kom ik na ruim anderhalf uur zowaar op de plaats van bestemming. Normaal duurt dit ritje een half uurtje!

Kleindochter Lisa op de slee

Met Lisa, onze kleindochter van bijna 2, stap ik door de sneeuw, we zakken wel 15 cm diep weg, voor haar is bijna kniehoogte! Ook de nieuwe slee is een groot succes. We genieten allebei, Lisa van de sneeuw en ik van Lisa.
Sven, de vriend van Saskia, onze oudste dochter, woont in Chemnitz, het oude KarlMarxstad in Oost Duitsland. Met de trein gaan we een weekend op bezoek. Alles ziet er welvarend uit, maar er staan heel wat gebouwen leeg.

Het grote KarlMarx beeld in Chemnitz

Vrijwel alle woonhuizen zijn flatgebouwen, de woonkazernes uit de DDR tijd zijn nu gerenoveerd zijn. Van buiten zijn ze in aantrekkelijke kleuren geverfd; dit breekt de uniformiteit.
Langs het spoor zien we best veel lege fabrieksgebouwen. Volgens Sven is de werkloosheid hoog, heel wat mensen uit Chemnitz werken, net als hijzelf, in West Duitsland. Dresden en Leipzig zijn prachtig gerestaureerd; we genieten van schitterende musea, de geschiedenis van dit stukje Duitsland komt tot leven.

Het oude stadhuis in Leipzig, nu het stadsmuseum

In het Ertsgebergte op de grens van Tsjechië ligt verse sneeuw en is de rondleidign door een oude mijn heel interessant. Wat een hard leven hadden de vroegere mijnwerkers en dat alles bij het licht van een klein olielampje!
Als we met de trein terug reizen valt in het oude Oost-Duitsland de leegte op het platteland op, overgebleven van de grote collectieve boerderijen; richting het Westen neemt de kleinschaligheid toe. Dat ziet er een stuk vriendelijker uit.

Kleinzoon Quinten in de box

Nils zijn plasproblemen zijn opgelost, er is gelukkig niets om ons ongerust over te maken. Ook de andere voorbereidingen voor onze Pacific oversteek zijn vrijwel klaar. Heel veel pakjes zijn bezorgd op ons correspondentieadres bij de broer van Nils. We hebben onze terugreis naar Panama geboekt voor 26 januari. Helaas is Rianne nog steeds ziek, dus misschien blijven we nog 2 weken langer.

Weer in het koude Nederland

De tijd vliegt, we zijn alweer ruim 2 weken in Nederland. Een ander leven met een auto voor de deur, vrienden en familie in de buurt en véél winkels en supermarkten. Eigenlijk zijn we een beetje verbaasd hoe gemakkelijk we ons weer voegen in dit andere ritme voegen. Als je reist moet je flexibel zijn!

Onze auto, die in Nederland in een garage staat, is tevens de opslagplek voor onze warme kleren. Die hebben we hard nodig in dit klimaat, brrr……  Met warme sokken en laagjes van hemden en T-shirts onder onze truien houd ik het warm. Ons vakantie huisje in Duinrell heeft gelukkig een prima verwarming. Nils blijft stoïcijns op blote voeten in zijn sandalen lopen, hij heeft het gewoon nooit koud of warm. Handig! 

 

We genieten vooral van de kleinkinderen. Het is erg gezellig onze dochter te helpen, nu ze het druk heeft met 2 kleintjes en gebroken nachten. Lisa, onze kleindochter van 20 maanden, begint net te praten. Haar enthousiaste “Oma…  Opa… ” als we ’s ochtends binnen komen is enorm vertederend. We bouwen met lego op de grond; leggen samen puzzels en lezen alle boekjes voor. Onderweg naar het kleine speeltuintje moet Lisa alles op straat bekijken. Baby Quinten is klein en lief, wat een weelde zo’n klein hoopje mens in je armen. Heerlijk dat we dit nu allemaal zo intensief kunnen meemaken.

Dit keer valt ons vooral de overdaad in de Nederlandse supermarkten op. Wat een enorme keus aan groenten, zo zijn er bijvoorbeeld wel 4 soorten tomaten en allemaal zien ze er even prachtig uit! En natuurlijk zijn er oude kaas, héérlijke bonbons en fantastische wijnen te krijgen. Wat een weelde!! Op de lijn letten is echt weer nodig.

Niet alles gaat even goed; in de hektiek van ons vervroegd vertrek konden we onze Nederlandse sim-kaart niet meer vinden, ons vertrouwde 06 nummer, dat we al ruim 15 jaar hebben, leek kwijt! Vodafone biedt echter een prima service, we krijgen gratis een nieuwe Sim-kaart met ons vertrouwde nummer, inclusief de 40 euro beltegoed die er nog op stond. Dat valt mee!

De tijd in Nederland benutten we ook voor medische zaken. Nils krijgt meteen een verwijzing voor een uroloog om zijn plasproblemen te laten onderzoeken. Daarvoor blijkt een operatie nodig, die hopelijk nog deze maand gedaan kan worden. Hij zit in de molen, we wachten af. De tandarts gaan we met een bezoek vereren en de standaard medicijnen moeten weer mee. De inentingen laten we controleren en onze paspoorten moeten vernieuwd worden. Zo blijven we nog wel even bezig!

En natuurlijk maken we tijd voor de overige familie en vrienden. Het is hartstikke gezellig om iedereen weer te zien en bij te praten. We zijn ruim 8 maanden weggeweest, maar we pakken de draad van de discussies gewoon weer op. De fotoboeken die we gemaakt hebben van onze zeilavonturen zijn erg leuk om te laten zien! We worden zelfs vereerd met fotoboeken die ons bezoek van hun vakantie bij ons heeft gemaakt. Een prachtig kado!