Overweldigende natuur in Tobago

In het eerdere artikel heeft Liesbeth al een deel van het verslag van haar 2 weken op Tobago geschreven. Hieronder nog wat aanvullingen van Hanneke en Liesbeth samen.

De douane op het vliegveld in Tobago heeft Liesbeth onterecht maar een visum voor 2 dagen gegeven. Ze moet zich melden op het immigratie bureau van Scarborough. We gaan dus meteen op dinsdag op stap. Na een uurtje is alles door de vriendelijke ambtenaren geregeld. Onderweg komen we drie hooggehakte dametjes tegen met nylons aan en lopend in de snikhete zon alsof het niet warm is.

Een oudere dame heeft haar garderobe anders ingericht. Zij draagt een parasol in de kleuren van haar kleding. Allemaal gaan ze stralen als je vraagt of ze op de foto willen. Dat geldt ook voor de man die bleekwater op de sponningen bij Kentucky Fried Chicken spuit tegen de kakkerlakken. De hygiëne is halfslachtig. Hij heeft een netje op, maar wij eten daar en snuiven die giftige geuren op.




We kijken naar steriele wondgaasjes; immers Nils heeft zijn arm verbrand bij het schoonspoelen van onze regenwater-opvang-slang met kokend water. Stom… stom … stom. Onze verbanddoos bevat van die prachtige gaasjes die niet aan de wond hechten, maar we kunnen ze hier niet vinden. Ons volgende bezoek neemt ze nu mee. Overigens is de brandwond nu ruim 10 dagen later al helemaal dicht en heeft Nils een prachtig roze velletje op zijn arm. Nu wel oppassen voor de zon! En ja, de wond aan mijn been van de val in de goot, is ook helemaal dicht! Ik kan weer snorkelen, heel fijn.

Heritage Festival

We zeilen naar Plymouth om naar het “Sea Festival” te gaan. Het wordt gehouden op het strand onder de bomen. Dit is in Tobago hét schildpaddenstrand, maar door al het lawaai en licht zijn er vannacht zeker geen schildpadden. Er is een simpele houten tribune getimmerd, er zijn stoelen onder een zeildak voor de speciale gasten en veel losse stoelen voor anderen.
Het programma is erg leuk, het bekijken van de toeschouwers ook. Er zijn veel moeders en grootmoeders met kleine kinderen, allemaal prachtig aangekleed. De mannen staan achteraf een biertje te drinken; het blijft allemaal heel gezellig en gemoedelijk. Er wordt een soort cabaret opgevoerd, tot grote hilariteit van de toeschouwers, wij verstaan er niets van. Tussendoor prachtige zang en dansuitvoeringen gerelateerd aan de zee en het leven in Plymouth, een echt vissersstadje. We genieten, ook van de levendige live-muziek.
Peltje terugvinden in de donkere nacht is een uitdaging; op de heenweg hebben we een tussendoor weggetje naar het strand genomen, wat we in het donker niet zien zitten, dus lopen we langs de grote weg. We zijn blij als we om tien uur ’s avonds weer veilig op de Pélagie zijn.

Een huurauto brengt ons de volgende dagen naar de traditionele bruiloft, die al is beschreven. We gaan ook naar de “traditionele kinderspelen”, maar zijn er snel uitgekeken. De rest van de dag maken we een prachtige auto-tocht over Tobago. We wandelen een stuk van de Gilpin trail in het ongerepte regenwoud in het Noorden; bijzonder. Onderweg zien we zomaar kolibries en papagaaien.

In Charlotteville wordt op maandag om 19:00 het “Dance festival” gehouden, dus zijn we daar met de Pélagie en varen ’s avonds met Peltje naar de steiger. Wat een luxe; geen natte, zoute voeten als we aan land gaan. Er heerst een gezellige drukte in dit vissersplaatsje, een week geleden toen we er met de auto waren was er bijna niets te doen! Deze middag waren er wel meer dan 100 mensen op het anders zo stille strandje hier. Als we om 18:45 aankomen gaan de stalletjes al dicht, logisch want iedereen neemt plaats op de tribune. Iets te eten halen in de vertrouwde witte weggooibak valt niet mee. We bestellen bij het verkeerde loket. We krijgen het eten  pas mee als we een kwartier staande aan de toonbank in de hitte hebben gewacht. Geen probleem, het programma start zoals gewoonlijk toch 30 minuten later.
We genieten van de muziek, de dansen en de prachtige kostuums. Sommige groepen zijn echte amateurs, zoals een groep kinderen, heel vertederend. Er is ook een professionele groep die Afrikaanse dansen brengt met hun eigen opzwepende muziek. Het is weer genieten geblazen.

Anse Bateau

Het noorden van Tobago is het meest ongerept en heeft mooie eilanden voor de kust. We liggen nu al 3 nachten in Anse Bateau, vlak voor een heus resort de Bleu Waters Inn. Vanuit onze boot kijken we uit op het huis waar Ian Fleming zijn James Bond bedacht heeft. Het eten is hier lekker, we zijn niet de enige gasten, gezellig, maar de prijzen zijn (bijna) Europees. Ook hier hebben we de luxe van een steiger, heerlijk. Rondom ons prachtige groene bergen en eilanden en blauw water naast ons. Het is wel een beetje onrustig soms, maar het gaat net.

Liesbeth wordt steeds meer ervaren in het snorkelen, ook hier in de baai zit veel soorten vis, gisteren zagen we een hele grote! Helaas is het zicht hier even wat minder.

Vandaag, vrijdag gaan we met een gids naar een van de eilandjes waar we op uitkijken “Little Tobago”. De  “Red-billed Tropic Bird” broedt hier van december tot april. We zien nu nog een paar van deze sierlijke, witte vogels vliegen. Ook de MotMot, koning van het bos, zien we 2 keer. We snorkelen op het rif voor het eiland met prachtig helder zicht. Mooi!

Woensdag rijden we in de regen met langs mooie uitzichtpunten zonder uitzicht. Liesbeth ervaart haar eerste echte tropische regen. Het regent 4 uur lang flink hard en het blijft warm. Nieuwe ervaring!

In Charlotteville maken veel vissers hun vangst schoon. De meeuwen en de fregatvogels vechten om het slacht afval op het strand, zie de openingsfoto boven. De zwarte reiger wacht op afstand. We vragen ons af waarom de pelikanen er niet bij zijn. Een van de vissers heeft een koelbox met meer dan 20 prachtige tonijnen. Hij gaat regelmatig met toeristen vissen. Die mogen de vissen meenemen die ze willen, de rest is voor hem! Hij vriest ze in en vindt goede kopers. Prima deal! 

Op donderdag maken we de wandeling naar de hoogste waterval van Tobago. Weer prachtig door het regenwoud, de “Rufus tailed Jacamar”zit ons al op te wachten.

De waterval is hoog en spectaculair. Het standje met souvenirs komt goed uit als we willen schuilen voor een hevige regenbui. Die wandeling doen we op onze bergschoenen. De mijne staan in mijn koffer. Die kunnen er niet zomaar terug in. Eerst moeten ze met gif bespoten worden en dat moet een half uur inwerken. Dat zorgt ervoor dat we (hopelijk!) geen kakkerlakken in de Pélagie krijgen. We hebben aparte schoenen voor op het land en voor in de boot. De landschoenen hoeven niet iedere keer met gif bespoten te worden omdat ze in een bakskist buiten de woonruimte bewaard worden. We wisselen wat af!

Aan alle het leuks, ook deze vakantie, komt een eind. Morgen zeilen we terug naar het zuiden richting vliegveld.