Luxe in Laurieton

Stephens Bay, links de oceaan

Achter de ingang van Port Stephens ligt een uitgestrekt watergebied met meerdere stranden en vaarten. De komende dagen is veel wind voorspeld, dus we blijven in het achterste, meest beschutte deel. Ook hier is het prachtig wandelen, maar de koala’s laten zich niet zien. Zaterdag verhuizen we naar de voorste baai, hier loopt een pad omhoog met werkelijk schitterende uitzichten!

Ook volgen we een kronkelig pad naar een hoge klif aan de oceaankant; indrukwekkend. Helaas komt er veel swell deze baai in, Mariette heeft er behoorlijk last van. Gelukkig biedt een zeeziektepleister uitkomst.

Zondag is het “Australiëdag”. Als we om 10:00 uur in het dorpje staan is daar nog niet veel van te merken. Dus maken we eerst een prachtige wandeling naar een aantal verlaten stranden. Bij de ijskoffie op het terras is er nog steeds weinig te merken van deze feestdag. In een klein straatje wordt een spelletje gedaan: gooien met grote slippers, waar een tiental mensen bij staan te kijken. Later op de middag is er een wedstrijd gebakjes eten. Niet echt iets om voor te blijven, dus halen we het anker op en maken een stop bij het prachtige “Broughton Eiland” tien mijl onderweg naar onze volgende bestemming.

“Broughton Eiland”

Om half zes vertrekken we om een nachtje door te zeilen naar Laurieton. Het begint rustig, hoewel we redelijk scherp aan de wind moeten zeilen. Kees blijft enthousiast over vissen en ja hoor binnen een uur heeft hij beet, weer een dorade. De wind is die nacht bijzonder onstabiel, hij draait alle kanten op. De golven zijn warrig en de zeilen klapperen verschrikkelijk; de motor moet bij. Het hoeft geen betoog dat dit voor Mariette en Kees een heel onrustige nacht is, slapen is er nauwelijks bij. Ook voor de ervaren zeezeilers Hanneke en Nils is het lastig: wat een rotnacht!

Kees heeft weer beet!

Gelukkig vangt Kees in de vroege ochtend nog een dorade, die avond staat er vis op het menu! Om 9:00 uur varen we “Camden Haven” binnen, wat een rust op de rivier. Er ligt een zeilboot aan een kleine steiger, op het bord staat dat je daar vijf dagen gratis mag blijven liggen, er is nog net plaats voor de Pélagie. De Laurieton jachtclub heeft voor bezoekende zeilers een douche-toilet en in het clubgebouw is gratis wifi! Nu kunnen we zomaar op de kant stappen zonder alle vier tegelijk met Peltje heen en weer te moeten, wat een luxe!

Ellenborough watervallen

Een auto te huren kan alleen in het naburige stadje Port Macquarie, 40 km verderop. Gelukkig gaat er een bus, die overigens niet goedkoop is. Voor ons vieren betalen we voor een enkeltje bijna net zoveel als een dag autohuur! Folders en kaarten halen we bij de plaatselijke VVV en onder het genot van een heerlijke ijskoffie op een terras wordt de route bepaald: wandelen in een van de nationale parken in het binnenland. Helaas wordt de weg al snel onverhard. Een vriendelijke chauffeur van een truck die grote boomstammen hout vervoert, adviseert ons toch maar om te keren. In de middag komen we na weer een stuk onverharde weg bij de prachtige Ellenborough watervallen, indrukwekkend.

Dan ineens staan er zomaar kangoeroes langs de kant van de weg, op het gras bij een boerderij! Onze eerste kangoeroes in Australië, die moeten natuurlijk op de foto. Later zien we er nog meer, leuk.

De tweede dag gaat het zuidwaarts naar het Coorabakh nationale Park, ook nu wordt de weg vrij snel weer onverhard. Dit keer laten we ons niet tegenhouden en rijden we het grootste deel van de dag op een slechte onverharde weg. Nils en Kees krijgen pijn in hun ogen van het turen naar losse stenen en kuilen. Af en toe moeten we zelfs uitstappen anders komt onze kleine Hyundai niet over de stenen heen. Ondertussen is het genieten van bloemen en struiken, een grot langs het water en natuurlijk schitterende uitzichten. De toppen van de bergen zijn bebost, in de dalen zijn de boerderijen te zien met de weilanden daaromheen. Ons picknickplaatsje is bijzonder, midden in het bos onder schitterende, kaarsrechte hoge bomen, waar de zon prachtig doorheen schijnt.

Zwermen soldaten-krabben op het strand

‘s Middags zwermen hele groepen soldatenkrabben met hun blauwe schildjes langs de vloedlijn. Die zagen we nog niet eerder. ‘s Avonds nemen Mariette en Kees ons heerlijk mee uit eten, dit is hun laatste avond op de Pélagie.

Koala

Donderdag ochtend zien we eindelijk koala’s in het koala opvangcentrum. Wat een grappige beestjes; inderdaad echte knuffeldieren! Het “Rota Huis” uit 1890 ligt ernaast, helemaal ingericht in de stijl van die tijd. Er is veel informatie over de bewoners: een landmetersgezin met vier kinderen die hier kwamen wonen toen er nog niets was. Ze waren vrijwel zelfvoorzienend middels een boerderij die bij het huis hoorde.

Eetkamer rond 1900

We zetten Mariette en Kees af bij het station, zij gaan zelf verder. Wij genieten nog even van de luxe van Laurieton. Vandaag, vrijdag, spelen we mee met de plaatselijke bridge club. Ze gebruiken we dezelfde kastjes, bridgemates, als wij in Nederland hebben, volgens de voorzitter komen ze uit Nederland. De spellen zijn met de computer gedeeld, maar bidding boxen hebben ze niet. De biedingen worden op een papiertje geschreven dat op tafel blijft liggen. Iedereen is ontzettend vriendelijk tegen ons en vraagt naar ons boot leven. Dat geeft ons elke ronde een trage start, zodat we steeds de laatste zijn met het wisselen! Toch worden we met 66% eerste. Tussen de middag komen een aantal bridgers even op de Pélagie kijken, erg gezellig!

Zicht op Laurieton

Heather, een van de bridge dames, neemt ons na afloop mee de berg achter Laurieton op, hartstikke aardig. De uitzichten zijn inderdaad schitterend, we zien de Pélagie ver beneden ons langs de steiger liggen. Kapitein Cook stond hier ook 200 jaar geleden!

Zondag kunnen we met zuidoostenwind verder naar het noorden zeilen.