De Hunter rivier op



Ash eiland in de Hunter rivier

Bij het koken van de avondmaaltijd in Newcastle is de gasfles leeg. We hebben maar één Australische gasfles gekocht, immers onze Europese flessen zijn niet veilig genoeg voor dit bureaucratische land. Die moet zo snel mogelijk worden gevuld. De Marina verwijst ons naar een benzinestation 10 minuutjes lopen. Nou, we lopen wel drie kwartier met wel twee keer vragen, iedereen gaat hier met de auto, maar het lukt. Nils loopt het hele eind met de zware gasfles weer terug. Je moet er wat overhebben om te kunnen koken aan boord.

Langs de kathedraal van New Castle

Die middag varen we de Hunter rivier op, langs de grote haven, het enorme cruiseschip en onder de 30 m hoge brug van de snelweg door. Na die brug houdt de bebouwing en het industrieterrein op, het is onduidelijk waarom die brug zo hoog zou moeten zijn; er achter blijkt niet meer te zijn!

Heel veel vogels

Wij zijn er blij mee want nu kunnen we de Hunter delta in varen. Er is niets of niemand op de rivier; het is een prachtig natuurgebied met heel veel vogels. Allerlei reigers, natuurlijk pelikanen, de Australische zwarte zwaan en heel veel steltlopers komen we tegen. Een grote roofvogel zweeft boven het water, het is een zeearend!

Zeearend

We meren aan bij een steiger op Asheiland; die is er voor rondvaartboten volgens onze kaart, maar zo laat op de middag komt er vast geen boot meer. We maken een prachtige wandeling over het eiland, zien nog veel meer vogels maar vooral heel veel vliegen en muggen! Kees zit helemaal onder de bulten. We zoeken dus maar zo snel mogelijk het open veld op waar de wind de muggen en vliegen wegjaagt. Gelukkig hebben we er op de boot die avond vrijwel geen last van.



Ontbijt op de rivier

De volgende ochtend varen we de rivier af en meteen door naar Port Stephens, 30 mijl verder naar het noorden. Het is het enige weergaatje voor de komende vier dagen. De wind is nog harder en meer tegen dan verwacht, dus Mariette en Kees krijgen het behoorlijk te verduren. Wel drie grote golven slaan in de Kuip waar Mariette krampachtig probeert niet zeeziek te worden, wat uitstekend lukt ondanks de kou en nattigheid! Hulde!

Kees trekt zich nergens wat van aan en concentreert zich op het vissen. Ieder kwartier kijkt hij achterom of hij al beet heeft. Als we binnen eten om de golven te ontwijken, staat na afloop de hengel helemaal krom, beet! De vogels zijn ook geïnteresseerd in onze vangst, gelukkig kunnen we een mooie dorade binnenhalen, maar zonder ogen! Die hebben de vogels er vakkundig uitgepikt! Kees heeft de smaak te pakken en zet gewoon nog een keer de hengel uit. Na een half uurtje gaat de hengel alweer af, vandaag is onze geluksdag. Niet dus, want de draad raakt verward en breekt. . . Dat moet een grote, sterke vis zijn geweest, die nu helaas een haak in zijn bek heeft.



Peltje op het droge

De volgende dag, na de boodschappen, gaan we wandelen in de Tilligerry Habitat. Volgens de kaart en ook een bewoner zou je er koala’s moeten kunnen zien. We speurende bomen af, zien veel prachtige vogels waaronder de “white cheeked” papegaai, maar geen koala’s. Als we in het informatie-Centrum komen, blijkt dat daar alle koala’s die gezien worden nauwkeurig worden bijgehouden: dit jaar gemiddeld één koala per twee dagen! Als we terugkomen wacht ons een verrassing: het is een laag water en Peltje ligt wel 100 m op het droge. Het is een hele sjouw om haar weer in het water te krijgen. De Pélagie lag op tweeënhalve meter bij het ankeren, nu met laagwater is daar nog maar 1,3 m van over. Nog wel genoeg, gelukkig.



In Tillery Bay

Pas zondag kunnen we verder, de wind waait hier vaak uit het noorden of is te hard om te zeilen. We hopen op een beetje zon, de afgelopen drie dagen hebben we die gemist, maar de temperatuur is wel lekker!