Ongerept Gomera met prachtige vergezichten

We liggen nu een aantal dagen op La Gomera, we voelen ons hier thuis. Het begint dinsdagmiddag al goed als we aan komen, Henk en Miranda nemen onze lijnen aan! Het is erg leuk om ze weer te ontmoeten en bij te praten. We zagen ze voor het laatst in Las Palmas op Gran Canaria. We spreken af elkaar weer te zien in het Caribische gebied, ze gaan ongeveer naar dezelfde eilanden als wij. Naast andere vertrekkers, Rene en Birgit, Willem en Martine, ontmoeten we ook Geertje en Caspar, die ook naar de Carieb gaan oversteken via de Kaap Verden later dit jaar. We praten bij over het gebruik van de korte golf zender, het maken van yoghurt en andere nuttige zaken voor vertrekkers, gezellig en nuttig.

San Sebastian is een rustige stadje, oude huizen aan sfeervolle straten, mooie pleinen met grote groene bomen, en natuurlijk een oude kerk. Hier zei Columbus zijn laatste gebeden voor hij vertrok naar Amerika; in het licht van onze komende oversteek een bijzondere gedachte.

We liggen erg mooi, we kijken uit op een spectaculaire rotswand in allerlei kleuren. Alleen 's ochtends bij het ontbijt en 's avonds bij het avondeten hebben we de zon in de kuip, waar we van genieten. Verder hebben we heerlijke schaduw, want overdag wordt het hier wel zo’n 28-30 graden.

Omdat ik nog steeds niet mag lopen, besluiten we voor twee dagen een auto te huren. Donderdag verkennen we het zuiden van La Gomera, de dag erna het noorden, waar het veel is groener is, omdat daar de passaat wolken regen brengen. De informatie bij de verschillende “Miradors”, uitzichtpunten langs de weg, is erg informatief.

We zijn onder de indruk van de imposante kloven en dalen, met grote rotsmassa’s die daar ver boven uitsteken. Dit is hard magma gesteente waarmee de eruptie-gangen waren gevuld. Het zachtere omringende gesteente is geërodeerd, de harde kern (harder, omdat die veel zuren bevat) is blijven staan.

Overal zijn kleine terrasjes aangelegd, vroeger gebruikt voor de verbouw van essentiële gewassen, nu liggen ze veel braak, het toerisme hier of in Tenerife geeft meer inkomsten. Ook zijn veel bewoners in de vorige eeuw geëmigreerd. Alleen de bananenplantages in het zuiden zijn blijkbaar nog de moeite waard . Ook zien we nog veldjes met aardappelen, volgens de beschrijving wordt er drie keer per jaar geoogst.

Op het eiland staan overal palmbomen, de vruchten zijn geen dadels zoals in Oman, maar worden alleen als veevoer gebruikt. De palm geeft palm-sap. Alle andere onderdelen werden ook gebruikt, bijv als bouwmateriaal. Nu niet meer, want zelfs de vangrail van de prachtige nieuwe wegen zijn hier gemaakt van hardhout; geïmporteerd met EU subsidie?


Het midden van het eiland bestaat uit een groot “oerbos”, waar de oorspronkelijke vegetatie al sinds eind 19e eeuw in stand wordt gehouden. Afhankelijk van de hoogte bestaat dit uit een soort jeneverbes en laurier bomen. Hier groeien veel planten specifiek voor dit gebied.

Er zijn veel  wandelingen aangegeven, we “doen” er eentje die niet zo steil is; Nils loopt en ik probeer zoveel mogelijk te fietsen.

Bij deze eilanden is de zee nooit weg, toch altijd weer leuk. We eten ons meegenomen boterhammetje op het strand, onder weer zo'n imposante muur van kleurige rode rotsen. We bekijken nog wat potentiële ankerplaatsjes, maar zien niets dat echt geschikt is.

Tussen alle bedrijven door laten we de was doen en maken de boot schoon. Ook praten we bij met onze Franse buren, zij willen beter Engels leren en mijn Frans moet nodig worden opgepoetst, dus we hebben veel plezier. Zaterdagmiddag ontmoeten we Eli en Joe weer, we kletsen heel gezellig bij. Ze geven ons informatie over het volgende eiland La Palma, waar ze net vandaan zijn gekomen. Straks zien we ze weer bij de start van de ARC.

Van Tenerife naar La Gomera

Nog even terug kijken op Tenerife

Tenerife is een prachtig eiland, we hebben er een fijne tijd gehad. Santa Cruz is niet zo toeristisch, gewoon een bestuurs- en haven stad met gezellige winkels. De winkels zijn er niet eens open op zondag, tot verdriet van Saskia en Remco, die nog wat boodschappen wilden doen aan het begin van hun vakantie.
Het was leuk om weer eens voor anker te liggen, nu in de baai van Abona, er te zwemmen en snorkelen. Zoals Remco al schreef, lagen we niet erg rustig. Dat is wel typisch voor de Canarische eilanden, er zijn helaas maar weinig beschutte anker plekken. We liggen dus grotendeels in havens. Ik kijk al uit naar het Caribische gebied, waar we veel vaker zullen kunnen ankeren. En dus kunnen genieten van de natuur rond die anker plek. In een haven zie je voornamelijk masten. Maar ja, daar zullen we dan wel weer met weemoed terugdenken aan de beschutte havens hier, zeker als we ook daar deining zullen hebben.

De ontmoeting met de walvissen, pilot whales, in het Nederlands grienden, was erg indrukwekkend. Een grote groep zwom ons rustig tegemoet, je kon ze zelfs horen ademen. Hiernaast kun je goed de ronde kop zien en het spuitgat. We denken ook moeders met jongen gezien te hebben! We zijn een stukje met ze mee gevaren, heel bijzonder! Later zagen we in de verte nog een grote groep.

Nils slaat een steiger aan de haak
We proberen nog steeds te vissen. Nils heeft op advies van onze buurman op Gran Canaria al andere kunst-fisjes gekocht, maar we hebben nog weinig succes. Bij het binnenvaren van Las Galletas, onze laatste haven op Tenerife, vergeten we zelfs de lijn binnen te halen. Daar hebben we dus een steiger aan de haak geslagen. Gelukkig konden Nils en Remco lukt het de lijn en het aas met het bijbootje zijn alsnog binnen halen.

In Las Galletas kijken we van uit de boot direct op de Teide. Het is een boeiend schouwspel, iedere ochtend is de lucht wolkenloos blauw, rond het middaguur komen de eerste wolken en 's avonds zijn de bergen niet meer te zien. Dit levert dan wel weer een prachtige zonsondergang op.

Naar de plaatselijke dokter
In Las Galletas ben ik voor mijn voet naar de dokter geweest. Het maken van een afspraak in het gezondheidscentrum, was het moeilijkste. De secretaresse had er wel 40 min voor nodig voor ze mij als nieuwe, buitenlandse patiënt had ingevoerd. De arts heeft mij de volgende dag sterke ontstekingsremmers voorgeschreven en natuurlijk rust. Het consult was overigens gratis, de medicijnen vier euro. Nu loop ik dus zo weinig mogelijk, zoals al eerder gemeld. We wachten af of dit echt gaat helpen. Gelukkig hebben we een zeilboot en trekken we niet lopen rond met een rugzak.
Zondag, 23-10, gaan Nils, Saskia en Remco naar het water-glijbanenpark, een verlaat cadeautje voor Saskia’s verjaardag eerder die week. Het is een succes, iedereen geniet. Nils voelt zich weer helemaal jong en klimt ook enthousiast vele malen de hoge torens op om naar beneden te glijden. Ik, Hanneke, blijft thuis met een boekje.
Maandagochtend om 04:45 gaat de wekker, de jongelui moeten om 06:15 op het vliegveld zijn, een uur later vertrekt hun vlucht. We hebben een auto gehuurd en zijn precies op tijd op de luchthaven. Terwijl Saskia en Remco vliegen, gaan wij naar de Pélagie en slapen nog een paar uurtjes. We maken nog een laatste rondrit over Tenerife en gebruiken de auto ook om al onze voorraden weer aan te vullen bij de Lidl.

Naar La Gomera
Dinsdag vertrekken we naar La Gomera, altijd weer leuk naar een nieuwe bestemming! Ook weer even lekker zeilen verwachten we. Helaas, de wind trekt zich niets aan van de voorspelling en is zelfs tegen! We slagen er in toch nog ongeveer de helft te zeilen. Onderweg zien we grienden in de verte en zwemmen er dolfijnen rond de boot. La Gomera ligt voor ons te blinken in de zon, achter ons kijkt de Teide op ons neer.
We genieten van deze 24 mijl op zee.

Bestolen zonder het zelfs maar te merken

Tijdens die prachtige tocht over Tenerife vorige week zaterdag, zoek ik, Hanneke, mijn telefoon om te kijken of ons bezoek van die avond heeft  ge-SMS-ed om een vertraging te melden. Geen telefoon te vinden in onze rugzak. Na lang zoeken, ook later in de Pélagie, is het duidelijk: zowel mijn telefoon als mijn portemonnee zijn uit de rugzak gestolen. We zijn alleen op parkeerplaatsen langs de weg uit de auto gestapt om het uitzicht te bewonderen. Volgens ons hebben we de auto geen moment uit het oog verloren en bovendien was die op slot. De rugzak hebben we verder de hele tijd bij ons gehad, ook tijdens het eten. Hebben we dan toch een keer vergeten de auto op slot te doen? Waarschijnlijk…. En hebben we toch te veel naar het uitzicht gekeken. Vast….. maar we snappen het niet.

We zijn wat geld kwijt en mijn bankpas en creditkaart zijn verdwenen. Er is geen geld met de passen opgenomen. Gelukkig heeft Nils nog wel een bankpas. Diverse E-mailtjes en telefoontjes met onze hulpvaardige ABN adviseur lossen dit op. De passen worden naar ons postadres in Nederland gestuurd, en kunnen vandaar door naar Gran Canaria, waar we nog even zullen liggen. We vragen ook maar meteen een 2-de credit kaart aan als reserve. En kopen een buiktasje om de portemonnee beter op te bergen. Als het kalf verdronken is……………………

Ik, Hanneke, heb nog steeds last van "hielspoor". Ik ben naar de dokter hier geweest, moet nu ontstekingsremmers slikken en mag eigenlijk niet lopen. Ik doe dus alles op mijn fietsje. Eigenlijk `deed`, want na die prachtige duikdag als beschreven door Remco, was mijn fietsje verdwenen van zijn plek voor de duikschool. Het stond toevallig naast een vuilniscontainer. Misschien heeft toch iemand gedacht dat het weg kon en dus meegenomen kon worden. Het stond wel op slot, maar niet aan een paal.

Balen, balen, balen…..  Tsja, wat nu? Saskia, die schat, gaat meteen op Marktplaats kijken. Laat er nu net zo'n fietsje te koop zijn vlak bij mijn broer Wim en mijn zwager Rini. De maat is erg belangrijk want de fietsjes passen maar net door het luik in de voorpunt van de Pélagie en moeten vlak naast elkaar op een plank staan. Een paar telefoontjes later koopt Rini het fietsje voor 60 euro en belooft Wim het op te sturen. Hiep, hiep hoera voor hulpvaardige mensen in Nederland.

Natuurlijk kijken we nu uit naar een langer ketting-slot, waarmee het fietsje beter aan een paal of hek vast gezet kan worden. Als het kalf verdronken is……………………

Nu moet Nils lopen en gebruik ik zijn fietsje, want ik mag natuurlijk nog steeds niet lopen. Arme Nils, maar gelukkig doen zijn knieën het prima en is lopen goed voor zijn lijn en conditie.

We trekken wel de conclusie dat onze grootste uitdaging tot nu toe niet zeilen zelf is of de reparaties aan de Pélagie, maar dat het goed letten op onze spullen een vak apart is, als je steeds op stap bent. We hebben nog veel te leren in dit nieuwe leven.

Remcoos stukkie vanuit Tenerife

Op de Pélagie is het de gewoonte dat bezoek ook een bijdrage levert aan deze blog. Deze week zijn onze dochter Saskia en een vriend van haar, Remco, op bezoek. Saskia heeft al wat geschreven in Spanje. Dus nu volgt Remco's bijdrage en Saskia heeft voor de foto's gezorgd...

Zaterdag 16 oktober ben ik met Sas op Tenerife aangekomen. Sas´ ouders Hanneke en Nils (abbr.: HaNi) waren iets eerder al met hun catamaran in de haven van Santa Cruz (hoofdstad Tenerife) aangekomen, en het idee was ze een weekje afleiding te bezorgen.

Van te voren weinig echte plannen gemaakt behalve dat duiken wel leuk is en ook heeft Tenerife als grote VVV-must-do de vulkaan El Teide. Maar uiteindelijk hebben we natuurlijk veul meer gedaan..

‘Pelletje pelen’
Om maar gelijk met de meest obvious te beginnen als op vakantie met Honhoffs: ‘pelletje pelen’ (voor eenieder die Sas tenminste net zo goed kent als ik, hoort dit automatisch gezegd worden met Saskia’s piepstemmetje! : ). Spelletjes spelen is leuk, en hoewel ik vaak pogingen gedaan heb, is me vooralsnog niet gelukt dat te beseffen. Saskia heeft me netjes 4 dagen in-a-row gevraagd of ik ook zin heb om een spelletje te doen, maar up to now is dat hele spelletjes gedoe een Honhoff-only activiteit gebleven.

Biepen
Een van de minst spectaculaire bezigheden dingen die ik doe, in ieder geval om over te schrijven, is boeken lezen. Heb er een aantal meegenomen, en tijdens wat loze uurtjes ’s avonds, bijvoorbeeld als er spelletjes gespeeld worden, lees ik hoe Robert Langdon vrijmetselarij & symboliek dingen doet bij het zoeken naar het verloren symbool, of doe ik wat afleveringen Dexter the blood spat pattern analysist aka serial killer in boek vorm. Ook heb ik een grappig boekje van ene Paulien Cornelisse met de titel ‘taal is zegmaar echt mijn ding’. Niet dat ik zo’n taalmens ben, helemaal niet eigenlijk, maar ´zegmaar´ is zegmaar ook wel een beetje mijn ding als ik praat.

Genieten van de zon op de voorplecht van de Pélagie

Scheepje varen

We lagen op Santa Cruz, redelijk ten Noordoosten van Tenerife, terwijl de gegarandeerde zon juist in het Zuidwesten van Tenerife is. Een mismatch, dus na even op Santa Cruz aangemeerd te hebben gelegen, zijn we gaan zeilen. Hoewel zeilen.. we hadden de wind pal in onze mik, dus zijn we zijn aanvankelijk vertrokken zonder zeilen en op de motor.

School van ong. 15 Pilot whales

Ff weg van Santa Cruz werd opeens Hannekes aandacht afgeleid door een vermoedelijke school (of hoe noem je zoiets als het grotere vissen zijn) dolfijnen! Dit bleek loos alarm achteraf. Je zou toch beter verwachten van mensen voor wie de boot met zee thuis wordt genoemd! Later zijn we er later nog wel achter gekomen wat we nu wel tegen gekomen waren, en het bleek een schooltje walvissen te zijn geweest, pilot whales to be exactly.

Eindpunt van de zeiltocht was Las Galletas, maar dat was nog een flinke eindje zeilen, en dus hebben uiteindelijk gekozen voor een tussenstop bij een in-between baaitje.

Zwemmen vanuit de boot

Voor mensen die de kaart erbij hebben liggen, het betreft het baaitje (bij) Poris de Abona. En aanmeren was niet in een haven en aan wal, maar gewoon het anker uitgooien. Om ons heen was het 6 meter diep met helder 25 graden warm water, en zijn we allen z’n allen in gedoken om te gaan snorkelen... als het ut al niet is, dan wordt het ideale vakantiegevoel hier flink benaderd! Dacht ik.. want toen het ’s avonds en ‘s nachts net iets harder waaide dan van te voren bedacht, werd de kwaliteit uitrusten tijdens de vakantie flinke schade aangedaan. Maar dat zou uiteindelijk de vakantiepret niet drukken..

El Teide

Begin van de wandeling met uitzicht op de Teide

Zoals gezegd is een bekende attractie van Tenerife z’n vulkaan El Teide. Om helemaal tot de top te komen moeten er permits geregeld worden. Sas en ik hadden daar al moeite in gestopt in Santa Cruz, maar toen werd ons medegedeeld dat voor onderhoud een noodzakelijke kabelbaan gesloten zou zijn tussen 12 en 24 oktober. En vier-en-twintig oktober is einde vakantie, dus vette pech voor ons. Maar goed, er zijn ook genoeg lager gelegen maar-nog-steeds-mooie wandelingen, en we hadden bedacht daar donderdag eerst een grote en daarna een kleine van te gaan doen.


T_Rex

Met wandelingen in de buurt van Santa Cruz was al bekend geworden dat Hanneke last heeft van d´r voet en daarom geen lange afstanden kan lopen, en dus zou de El Teide getrotseerd worden door Sas, Nils en mijzelf. Maar de woensdag voor donderdag begon ook Nils over zijn voet te klagen, dus leek het handiger eerst de kleine tocht te gaan doen, en voor de fysiek sterkere zou er daarna nog de grote wandeling zijn. En dat bleek achteraf een goeie zet, want de kleine tocht is populair, en omdat we vroeg waren was er wél parkeerplek. En de kleine tocht was inderdaad een mooie tocht. Erg mooie uitzichten, en toen Nils en ikzelf bedachten dat de mamma van de kleine salamanders die we onderweg tegenkwamen een tyrannosaurus rex moest zijn, werd het ook nog een Juressic-park-spannende tocht! Het moet de ijle lucht zijn geweest : )

Uitzicht vanaf de Teide; de dagelijkse wolken in aantocht!

Tijdens de kleine tocht merkten we ook op dat de kabelbaan in retraite bewoog. En na navraag van Nils bleek het onderhoud korter te zijn geworden dan gepland. Uiteindelijk hebben we de geplande lange tocht nooit gedaan, maar dat ruimschoots gecompenseerd met een paar kortere hoogte-wandelingen vlak onder de top van El Teide, met prachtige uitzichten (zie voor eentje daarvan hier links naast). De top zelf hebben we niet bereikt, maar daar waren nog steeds die permits voor nodig die we niet van te voren konden regelen..

Divin’
In 2006 als kado van afstudeerbegeleiders een duikcursus gekregen en dat ook netjes gehaald natuurlijk. Motivatie iets met dat diploma te doen was zeker aanwezig in het begin, maar anno 2010 heb ik er welgeteld 0 keer gebruik van gemaakt. In Las Galletas zijn we op zoek gegaan naar duikscholen om in ieder geval mijn (gebrek aan) kennis weer op te frissen, en ook een blik ín de oceaan te werpen. Hanneke en Nils duiken vaak genoeg, maar ook Sas vond het wel nuttig weer wat duiktheorie en -praktijk te oefenen en dus hebben wij met zijn tweetjes op vrijdag 22 oktober ons een half dagje opgefrist. En de dag erop dan het blikken in de oceaan waar we met zijn viertjes voor en na de lunch twee duiken p.p. hebben gedaan.

De eerste duik was op het zuidelijkste puntje van Tenerife en ook de favoriet van de duikschoolhouder. Deze duik was eigenlijk een enorme trap, waarbij bij het afdalen continu een trede verder afgedaald wordt. Deze duik was geweldig om te doen, maar stoer en onverschrokken als ik ben vond ik het ook wel een beetje spannend gezien het niet echt van een leien dakje ging. Eerste probleem was al dat de stroming vanwege volle maan erg sterk was en er dus flink gewerkt moest worden om überhaupt positie te houden. En omdat ik een paar kilos te weinig gewicht mee had gekregen, was ik ook continu naar beneden aan het zwemmen. Maar ondersteboven kon m´n masker dan weer niet zo goed hebben, dus ik moest iets van 3 of 4 keer mijn masker legen via een trucje die ik de dag ervoor opgefrist had. De guide had op een gegeven moment nog stenen van de bodem gepakt en ik m’n pak gestopt, maar dat maakte eigenlijk maar weinig verschil. En al dat extra werken kost natuurlijk meer lucht. Van te voren te horen gekregen dat met 120 en 70 bar in de cilinder een seintje naar de guide moest, en dat met 70 bar écht wel weer omhoog gegaan moest worden. Let ik na de 140 bar even niet op, zat ik ópeens op maar 50 bar! Dat was even schrikken. Vond waarschijnlijk ook de guide, want ik werd zijn buddy en we begonnen meteen aan de terugtocht. En voordat ik uiteindelijk boven kwam zat ik ook al een tijdje lucht van mijn buddy te snoepen want mijn tank was toen nagenoeg op. Summarizing: de vissen waren prachtig, maar ik had mijn eerste echte duik toch stiekum anders bedacht. (duikspecs: 25 min., 18 meter).

De tweede duik na de lunch zou voor mij een beetje een ‘therapy’-duik zijn dus. Er werd ons gegarandeerd dat ze de stroming uit zouden zetten, en ik kreeg voor de zekerheid 2 kilo meer gewicht en een grotere tank mee. Er was nu ook een makkelijker duikprofiel, want we hoefden eigenlijk alleen met de knietjes in het zand om de guide heen te staan, terwijl de vissen, roggen en schildpadden gelokt werden met dooie sardientjes. En de beesten waren aaibaar! Dit was geweldige om te zien en doen, en dat maakte de duikratio spannend/leuk weer stukken gezonder. Aangezien het lucht-technisch nu stukken beter ging, hebben we na voedertijd ook nog wat rondgezwommen, en daarbij o.a. een klein Octopussie gespot, en Nils een Murene zien teasen met redelijk letterlijk gevaar voor eigen vinger. (duikspecs: 45 min., 16 meter).

Planningzz..
Maandag de 25e gaan Sas en ik weer terug naar het letterlijk koude kikkerlandje (naar horen zeggen hebben we de 1e nachtvorst al overwinterd! (Nils: wanneer elfstedentocht?)). En als verjaardags kado heeft Sas een dagje Siam Park gevraagd, zegmaar Six Flags, maar dan een zwembaden en glijbanen setting in plaats van achtbanen. Dit glijbanen-paradijs is scheduled voor de zondag.

Terug uit Nederland in de regen; naar het schitterende Tenerife!

Weer thuis, in de regen van Las Palmas

Op 13 oktober landen we op Gran Canaria na 10 drukke, intensieve dagen in Nederland. We hebben veel geregeld, tandarts, mondhygiëniste, bankzaken en zelfs de 2-jaarlijkse ròntgenfoto om eventuele borstkanker op te sporen wordt gemaakt. Nils’ zijn kies is ook op het laatste moment nog getrokken, dank zij de flexibele kaakchirurg, die binnen een dag een plekje voor hem heeft kunnen maken! Het was erg leuk en erg gezellig om iedereen weer te zien en bij te praten. Het fotoboek wat we gemaakt hebben op de Pélagie en in Nederland hebben laten uitprinten, is erg leuk om met iedereen te bekijken.

We genieten van het prachtige weer in Nederland die eerste oktober dagen, geen spatje regen gezien! In Las Palmas is het anders, de eerste 2 dagen regent het flink. De temperatuur is er wel heel aangenaam. We zijn vooral blij weer “thuis” te zijn op de Pélagie, heerlijk weer in ons eigen bed en met onze eigen spullen en even niets te hoeven.

Na een dagje bij komen en boodschappen doen, willen we donderdag 14 oktober naar Tenerife vertrekken. Het is ruim 60 mijl varen, weinig of geen wind, dus als de zon op is meteen weg; dat is overigens pas om kwart voor 8 hier. We liggen met de achterkant naar de steigers, dikke lijnen trekken de de Pélagie naar voren. Die dikke lijnen zitten met kleine lijntjes vast. We trekken de Pélagie heel langzaam naar voren, om die dunne lijnen niet in de schroef te krijgen. Toch gebeurt dat….. de bakboord (linker) motor slaat af; we raken maar net niet de steiger en onze buurman. De dikke en dunne lijnen zitten in elkaar verward, blijkt, daarom kon die niet naar beneden zakken.

Nils moet het vieze water in. Gelukkig slaagt hij er in om, met veel moeite, de schroef weer vrij te maken. Dan onder douche en toch maar eerst ontbijten. Al met al zijn we pas ruim na 10 uur weg. Tegen de voorspelling in is er eenmaal op zee, tussen de beide eilanden, wel wind, maar tegen! We maken een slag en het lukt om toch een redelijke snelheid te houden, al moet de motor deels bij. Immers we willen wel graag voor donker in de haven zijn. Als later de wind helemaal weg valt, hebben we beide motoren nodig om net voor donker om half 8 aan te leggen.

Eerste indruk van het prachtige Tenerife

We hebben zo’n haast omdat onze dochter met een vriend komt wandelen op Tenerife. Op vrijdag verkennen we Santa Cruz, een gezellig drukke stad, met veel winkels en relatief weinig toeristen. We hebben een hele discussie met het havenkantoor over de extra toeristenbelasting, voor ons 68 euro, hier in Tenerife te betalen op de 1-ste, 11-de, 21-de en 31-de dag op de Canarische eilanden. Nadat we alle rekeningen van Las Palmas hebben gevonden, blijken we net deze belasting te kunnen ontlopen.

Nu we 68 euro hebben `verdiend`, besluiten we voor zaterdag een auto te huren, het eiland te verkennen en met de auto op het einde van de dag ons bezoek van het vliegveld te halen. We vertrekken vroeg, later op de dag komen er vaak wolken, die Tenerife zo groen maken, maar het uitzicht wordt er dan dus niet beter op.

We hebben geluk, de wolken blijven grotendeels weg en we hebben een onbelemmerd uitzicht op de Teide, met 3750 m de hoogste berg van Spanje. Ook de vele kleuren van de vulkanische gesteentes, heel rood, diep zwart en alles daar tussen in, schitteren in het zonlicht. Prachtig! Ook kunnen we de vele vegetatie zones goed onderscheiden op de uitzichtpunten langs de weg. Het is nog goed te zien tot hoe ver de lava van de uitbarsting van begin deze eeuw is gekomen, daar houdt het bos op. De eerste planten beginnen er weer groeien, afhankelijk van zon en regenval.

Gestolde magma is keihard en erodeert dus langzamer. Het levert prachtige rotsformaties op. Er zijn wel heel veel andere mensen die er ook van willen genieten, dus soms vinden we niet eens een parkeerplaatsje om even goed rond te kijken. Maar verderop is er dan wel weer plaats. Wandelen doen we helaas niet, ondanks de rust in Nederland is mijn hielspoor nog niet veel beter. Dan maar genieten vanaf een bankje.

We gaan langs Masca, een klein bergdorpje, vroeger, tot de jaren 60 alleen bereikbaar per ezelpad, nu per weg. De magnifieke setting trekt toeristen aan. Ook wij genieten van de spectaculaire uitzichten, het doet ons denken aan Misfa in Oman. Het oude haven stadje Garachico heeft nog een sfeervol plein met oude gebouwen, ook hier oude mannen die kaart spelen in het cafe. De haven is verwoest door de vulkaanuitbarsting van begin deze eeuw, er liggen nu allemaal rotsblokken in de haven. Er lijkt een begin gemaakt te zijn met een nieuwe haven, maar of er nog aan gewerkt wordt, is niet duidelijk op zaterdag.
Op het eind van de middag gaan we nog even langs de Lidl, dat kan nu met een huur/auto. Net als in Nederland zijn ook hier de Lidl prijzen beduidend lager dan in de gewone supermarkten, we kopen dan ook meer dan we direct nodig hebben. Om half 10 ´s avonds komen Saskia en Remko, met zijn 2en en mét bagage. We gaan er een gezellige week van maken.

Jacomien en Henk,
Wat leuk dat jullie ook naar Gran Canaria komen. We vertrekken 21/11/2010 om één uur ´s middags vanuit Las Palmas. Jullie zijn van harte welkom om langs te komen in de ochtend. Gezellig!!!! Laat ons even jullie email adres weten, dan mailen we.

Met de auto door afwisselend Gran Canaria; Zelf brood bakken eindelijk gelukt

Met de auto door afwisselend Gran Canaria

De afspraak met het benzinestation in de haven is dat we de auto om 9:00 op zondagochtend kunnen ophalen. Duidelijk veel te vroeg voor Spanje, de auto arriveert pas om 9:30, niet schoongemaakt maar wel met wat extra benzine. We zijn blij dat we toch weg kunnen want maandag wordt er nog verder aan de boot gewerkt.

Via de kustweg is het eerste doel naar de bijzondere moderne kerk van Aricas, gebouwd gedurende de afgelopen 100 jaar door een leerling van Gaudi. Ruim na 10 uur lopen nog van alle kanten mensen naar de kerk. Men staat ook buiten heel gezellig te praten. Ondertussen is de dienst gewoon bezig. Iedereen loopt in en uit zoals het uitkomt.

We gaan verder naar de oude districtshoofdstad Teror. Daar wordt de dienst van 11:00 uur voorbereid, er is nog net tijd om even rond te lopen in de prachtige, oude kerk. Er staan ontzettend veel verse bloemen. Prachtig! Er is een zondagse markt met een gezellige drukte. Nils loopt de markt rond en ik drink koffie en kijkt naar alle mensen. Ik geef mijn voet wat meer rust, de hielspoor gaat nog niet veel beter.

We lopen door de straatjes en bewonderden de oude balkonnetjes. Het museumpje in het volledig 18e eeuwse ingerichte huis van een van de notabelen, geeft een goede indruk hoe de elite hier vroeger woonde. Natuurlijk rond een binnenplaats, keuken achter, een stal voor de paarden en een koetshuis. Allemaal aan het centrale plein en alleen voor de zomer. In de winter woonde de familie in de stad.

Vervolgens rijden we de bergen in. De spectaculaire kraterwand met daarin kleine witte dorpjes is indrukwekkend. We wandelen naar een van de hoogste rotsen, die vroeger als een heiligdom werd vereerd door de oorspronkelijke inwoners van Gran Canaria. Vooral ik, Hanneke, raak niet uitgekeken op al die verschillende aarde tinten van dieprood tot pikzwart. Nils is een prima chauffeur, hij schakelt van de ene naar de andere versnelling alsof hij in Nederland niet altijd automaat heeft gereden!
Langs de weg doen twee oudere mensen een halfhartige poging om te liften. We stoppen, het blijken Nederlanders! Ze hebben te ver gewandeld en moeten nog 8 km langs de grote weg naar hun appartement. We brengen ze even ook al is het precies de verkeerde kant op .

Langs een diepe kloof met veel stuwmeren gaat het terug naar de westkust. Daarna is het nog een behoorlijk eind langs deze prachtige kust naar de haven. De lage zon geeft een bijzonder beeld tegen de zwarte rotsen. Gelukkig zijn we net voor donker thuis. Het was een prachtige dag.

Broodbakken gelukt!
We lezen nogal wat verhalen van zeilers die langere tijd op de oceaan onderweg zijn. In die verhalen is een versgebakken brood een hoogtepunt van de dag. Omdat er op zee tijd genoeg is om deeg te kneden en we nu ook 2 extra gasflessen hebben, wil ik deze kunst graag onder de knie krijgen. Het is handig om dit uit te proberen voordat je alles hebt gekocht. Ik ben dus al een tijdje bezig, tot gisteren zonder veel succes. Wel hebben we twee dagen geleden een prima pizza bodem van brooddeeg gemaakt.
Het blijkt dat het recept voor brood bakken dat ik gebruikte, te weinig water noemde. De lokaal gekochte gist is een “Rapido” versie een snelle dus, die je dus niet eerst 10 min moet laten staan, want dan is ie al bijna uitgewerkt. En natuurlijk in een oven zonder thermostaat is het altijd een beetje proberen.
Met hulp van een recept van Miranda wat ik gisteren kreeg en wat zoeken naar een goed recept op Internet, is het vandaag gelukt! Met lokale ingrediënten, dus hoeven we niets uit Nederland mee te nemen. Onze boodschappenlijst is al lang genoeg.
We hebben de afgelopen dagen behoorlijk hard gewerkt aan onze klussenlijst: boot schoonmaken en waar nodig poetsen, de was doen, voor alle boot uitgangen noodpluggen klaarmaken, de buitentafel opnieuw lakken, het ophang-systeem van de bij-boot verbeteren.
Morgen gaan we inpakken en lekker rustig naar Nederland vliegen. Waarschijnlijk hebben we de komende 12 – 14 dagen niets te melden. 12 oktober vliegen we terug naar dit heerlijke klimaat en zeilen we naar Tenerife.
Groetjes van Hanneke en Nils

In Gran Canaria; gekwalificeerd voor de ARC!

Ankerplekje met veel rollers Zuid Fuertaventura

Vanuit Gran Tarajal zeilt de Pélagie met een rustig windje naar Puertito, een ankerplaatsje in het zuiden van Fuertaventura. Een paar mijl voor die plek valt de wind van de rotsen af naar beneden en neemt behoorlijk toe. De ankerplaats is dan ook niet erg rustig maar we hebben weinig keus meer op dat moment. Natuurlijk ligt ons anker prima maar vanuit de slaapkamer hoor ik het anker schuren op de rotsen, geen geruststellend geluid! Ik, Hanneke, ga dan ook midden in de nacht een keer kijken of we nog steeds op dezelfde plek liggen. Onze boot TomTom houdt de posities prima bij en zegt dan ook dat we niet zijn verschoven. Het eerste wat Nils de volgende ochtend doet is ook kijken of we nog steeds op dezelfde plek liggen. Ja hoor, niets aan de hand; zo leren we steeds meer op ons anker te vertrouwen.


Eten met uitzicht op onze muur



Het is nog ruim 50 mijl naar Gran Canaria. Ook hier moeten we door een "acceleratie zone" waar de wind extra hard kan waaien omdat die tussen Fuertaventura en Gran Canaria door moet. We zetten een rifje (maken het grootzeil wat kleiner) en zeilen met een heerlijke snelheid van rond de zes knopen naar Las Palmas. We voelen ons trots, we hebben ons gekwalificeerd voor de ARC, Atlantic Rally Crossing, de georganiseerde oversteek over de Atlantische oceaan! Deze kwalificatie bestaat er uit dat je zelf je schip naar Gran Canaria vaart, en dat hebben we nu gedaan!

De plek waar we liggen is niet ideaal: alleen uitzicht op een muur en een knerpende trap. Nou ja, de palmbomen zien we nog net aan de zijkant, en met hoog water is de muur lager, waar iedereen gezellig langs komt. Veel zeilers zetten hun naam of die van hun boot op de havenmuur als bewijs dat er geweest zijn.

Zo ook hier, tegenover ons staat een bootnaam, die ons erg aan spreekt “Heaven Can Wait”, zie foto . De Pélagie blijft hier liggen tot we uit Nederland terug zijn.

Aan het werk

De volgende ochtend gaan we allereerst hulp regelen voor de klusjes die we niet zelf kunnen doen. Dat lukt bij de Lagoon dealer die een vertegenwoordiging in deze haven heeft. De giek blijkt helemaal niet versleten en hoeft dus niet gelast te worden. Er hoeven alleen maar een paar plastic ringen ingezet worden om de speling te verkleinen. De bevestiging van het 1-ste rif op de giek moet ook vervangen worden. Die heeft een behoorlijke tik gekregen toen de giek bevestigings-bout is gebroken en is helemaal verbogen.

We laten een extra drie kleuren toplicht in de mast zetten. Ook de ene watermeter die het niet meer doet, en geluidsboxen buiten laten we repareren/vervangen. Ook zijn er nog wat gel coat reparaties nodig, die we in gang zetten. Bij al deze activiteiten kijken we goed mee, om een volgende keer nog meer zelf te kunnen doen. We denken dat we iemand gevonden hebben om de muskieten-netten af te maken, waar mijn kleine naaimachientje het liet afweten.

Nils blij met zijn nieuwe knieèn

Zelf doen we ook het nodige: de katrol van het eerste rif heeft heel wat krachten moeten opvangen en is verbogen, die wordt vernieuwd. We installeren betere terugslagkleppen voor de motor-ruimtes. Nils installeert een Led licht om ‘s nachts met minder energie toe te kunnen, en zo zijn er nog wat kleinere zaken. Inderdaad met een boot ben je nooit klaar.

Eerste regendag !!

Gran Canaria is veel groener en met name de noordkant is hoog genoeg om het te laten regenen. Deze haven ligt in het Noorden dus de zon zit regelmatig achter de wolken. De derde dag dat we hier liggen is een echte regendag, onze eerste sinds we uit Scheveningen zijn vertrokken eind mei! Het is niet koud, met wolken net onder de 30°, zonder wolken net boven de 30°, dus een prima temperatuur.

Dit is een mooie gelegenheid om het fotoboek van onze eerste vier maanden af te maken, zodat het in Nederland afgedrukt kan worden. Om het verhaal van de 2 nieuwe rechte knieën van Nils compleet te maken, worden deze vereeuwigd op de havenstenen van Las Palmas. Het verhaaltje van januari dit jaar, laat een rechte en een kromme knie zie, zie archief rechts onder.

Gran Canaria verkennen
Gran Canaria is veel meer bewoond dan de andere eilanden waar we eerder waren. Las Palmas, waar we nu liggen, is de hoofdstad en een echte stad. Er zijn hele grote winkelcentra en prachtige stranden, die we met onze fietsjes bekijken. Ook rijden we langs de markt en bekijken het aanbod van de supermarkten. Van hieruit moeten we immers onze boodschappen gaan doen voor de Atlantische oversteek, die 15-20 dagen zal gaan duren.

Hanneke op de fiets langs de boulevard van Las Palmas

We fietsen naar het oude centrum, heen helemaal langs de boulevard, terug dwars door de stad. De kathedraal is indrukwekkend groot, en er zijn gezellige straatjes met mooie, oude huizen. De stad is tegen de heuvel opgebouwd, met huisjes in vele kleuren. We doen alles op onze kleine fietsjes. Het gaat nog niet zo goed met mijn voet met de hielspoor, ik moet toch maar wat minder lopen. Het is zaterdagmiddag en behoorlijk rustig in de stad de meeste winkels gaan al vroeg dicht op zaterdagmiddag.



Las Palmas - Huizen tegen de heuvelop

 We ontmoeten nog een aantal vertrekkers, Miranda en Henk van de Mirus komen bij ons eten, en we blijken hier naast de catamaran “de Salon” te liggen met Frits en Marleen, die we eerder in Lauwersoog tegen kwamen. Hartstikke gezellig, de zeilers wereld is soms toch klein.

Morgen, zondag, hebben we een auto gehuurd en gaan het eiland verkennen, altijd leuk. En natuurlijk vliegen we donderdag al naar Nederland. We kijken ernaar uit om veel van onze familie en vrienden weer te zien!