GEEN Leishmaniasis......

Na de fijne Kerstdagen wachten we ongeduldig het bericht van het Havenziekenhuis af. Ze bellen ons keurig volgens afspraak op vrijdagochtend: alle testen voor Leishmaniasis zijn negatief! We zijn erg ongerust over de grote rode vlekken die Nils nog steeds op zijn arm heeft, vooral de vlek bij zijn elleboog ziet er heftig uit. De internist vraagt daarom of we meteen even langs komen. Ze kijkt er uitgebreid naar, vraagt van alles, raadpleegt een collega, maar ze weten het dus niet. Er is wel een nieuwe test ingezet, duur 2 weken!
Het goede nieuws is dat die grote wond aan Nils' hand nu duidelijk geneest. Vandaag, zaterdag 31 december, is ook de grote rode vurige vlek bij zijn elleboog wat minder groot en minder rood. Misschien is Nils zelf sterk genoeg om wat het ook is, aan te kunnen? Voorlopig ligt hij echter met een griepje(?) in bed…. Het blijft dus afwachten!
Ondertussen hebben we het heel gezellig hier op de Effathalaan bij Lum en Teets. Er worden oliebollen gebakken en de knallen zijn niet van de lucht. We houden het hier nog wel even uit.

Kerst in Nederland

Woensdagmiddag om 13:15 zal de Pélagie weer op het land gezet worden. Van te voren hebben we uitgedacht hoe dat moet en Rolf zal komen helpen om de bijboot op te hijsen en de motor er af te halen, de Pélagie los te maken van de meerboei en op de trailer te varen. Als ik die ochtend toevallig langs het kantoor van Powerboats loop, blijkt dat Claude heeft gemeld dat Rolf ziek is en dus niet kan komen!! Het blijkt dat ook hij Dengue heeft opgelopen. Gelukkig is Wil van de Cornelis bereid om langs te komen. Samen halen we het motortje op, en Wil maakt de Pélagie los van de meerboei. De laatste lijn kan ik zelf los maken. Dus om 13:05 start ik de motoren, zoals al verwacht door de test van de dag ervoor, is de accu van de Bakboord motor leeg, maar gelukkig kunnen we met een schakelaar de startaccu van de andere motor de stroom laten leveren. Nog een klusje als we terug komen.

Met de motoren in neutraal maak ik de laatste lijn van de meerboei los; eerste oefening in solozeilen. De lijn blijft aan de Pélagie zitten, daarmee wordt ze straks verder op de trailer getrokken. Powerboats rijdt de trailer het water in en de Pélagie vaart er rustig naar toe. Eigenlijk net als onze speedboot in Oman 20 jaar geleden, alleen is de Pélagie wat groter!

’s Middags komt Mike helpen om het grijze dekkleed over de Pélagie te spannen en de bijboot op te ruimen. Ik maak alles schoon, binnen en buiten, doe de was, ruim alle textiel met mottenballen op in plastic zakken tegen de schimmel en verdelg ook nog even een tiental mieren die de suikercontainer hebben ontdekt, brr…..

Twee dagen eerder heeft Nils heel koelbloedig een kakkerlak die op het aanrecht zat, in zee gesmeten. Getver… Nu zet ik dus overal schaaltjes met boorzuur klaar, voor het geval dat het beest nog vriendje of kindjes heeft achtergelaten. Als dat maar goed gaat. Nou ja niets aan te doen, want om half 3 staat de taxi klaar om me naar het vliegveld te brengen. Heerlijk, nu even niets meer, alleen maar zitten en verzorgd worden.

Ondertussen is Trinidad in Kerstsfeer. De vriendelijke dames in het kantoor van Powerboats, het bedrijf waar we liggen, hebben zich prachtig opgetut voor hun jaarlijkse Kerstluch. Derek, mijn taxichauffeur maakt een ommetje in de luxe wijk.

Veel huizen hebben waanzinnig veel kerstverlichting, helaas niet aan zo midden op dag. Hele Kerststallen staan op de daken. 

Eenmaal in het vliegtuig ben ik zo moe dat het prima lukt om relatief goed te slapen in het vliegtuig, waar economie plus net iets meer ruimte biedt. Lum komt me heel lief ophalen van het vliegveld, het is heerlijk om dochter en kleindochter weer te zien!

Nils heeft ondertussen 2 afspraken in het havenziekenhuis gehad. Na de algemene intake en de constatering dat dit echt lijkt op Leishmaniasis, is donderdag een punctie genomen, zodat ook vastgesteld kan worden welke variant het betreft. De meest gevaarlijke variant, die ook je inwendige organen kan aantasten, komt in Zuid Amerika weinig of niet voor. Dat is goed nieuws!

Er is nog meer goed nieuws, de grote wond aan zijn hand ziet er iets rustiger uit en lijkt niet verder te groeien. De dreigende nieuwe uitbarstingen lijken iets minder vurig te worden. We wachten nu maar rustig af, op 30 december horen we meer.
Het is hartverwarmend zoveel lieve, meelevende reacties we van jullie hebben ontvangen. Fantastisch al die steun, dat doet ons echt goed!

We wonen nu tijdelijk in het huis van onze dochter en schoonzoon, zij zijn op Kerstbezoek bij zijn ouders. Daarna logeren we bij de broer van Nils tot weer een huisje in Duinrell beschikbaar komt op 6 januari.  Kerst ziet er nu ineens anders uit. Gelukkig slagen we erin er van te genieten, eerste Kerstdag maken we een heerlijke wandeling, waar we onverwachts TeLu tegenkomen, zie hiernaast. Het kerstdiner bij mijn zus Liesbeth is heerlijk. Fantastisch zoals ze haar teleurstelling van een gemiste reis naar Bonaire omzet in gezelligheid ook voor ons!

Rest ons nog jullie allemaal een Goed, Gezellig en vooral Gezond 2012 toe te wensen,   Hanneke en Nils

Nils vast naar Nederland.....

Maandagochend, 19 dec, gaat Nils naar het ziekenhuis. Alle testen voor bacteria zijn negatief, hoogstwaarschijnlijk heeft hij een parasiet, Leishmaniasis,  of misschien een schimmel. ’s Middags is er voor hem een afspraak gemaakt met een dermatoloog in een ander ziekenhuis hier op Trinidad. We zetten dus de Pélagie nog even niet op de kant om toch verder te bekijken wat op Trinidad wel kan. Het advies is duidelijk: de dermatoloog raadt aan naar Nederland gaan, de aandoening moet dringend behandeld worden. Die behandeling zou zomaar maanden kunnen duren!
Ondertussen hebben Jim en ik naar het probleem van de zonnepanelen gekeken met behulp van een ampèremeter en geconcludeerd dat het accu monitor apparaatje verkeerde waardes geeft. Er wordt een nieuwe draad getrokken, maar dat blijkt niet te helpen. Omdat het hier bijna Kerstmis is en iedereen vrij heeft vanaf donderdag, besluiten we dit probleem tot na onze terugkomst te laten liggen.

Onze reisverzekering helpt prima en reserveert een plaats voor Nils op de dinsdagavond vlucht. Voor woensdag middag 21 december is een afspraak gemaakt in het Havenziekenhuis van Rotterdam. Ik, Hanneke,  kom 2 dagen later, de Pélagie moet op de kant en schoon en goed beschermd achter gelaten worden. Vrienden zijn bereid te helpen, dat is heerlijk.

We zijn er allebei beduusd van: de Pélagie  is er helemaal klaar om naar de Pacific te varen, en dan zoiets. Misschien wel een heel langdurig behandel traject. Wanneer zijn we weer terug? Kunnen we dan dit jaar nog wel door het Panamakanaal? Nou ja eerst moet Nils maar weer goed beter worden, dan zien we wel weer verder. De Carieb is ook mooi genoeg, we hebben er nog lang niet alles gezien… Het is ook sneu voor mijn zus Liesbeth, die ons in Bonaire zou komen opzoeken. Daar zijn we dus niet in December.
We besteden de laatste dag om zoveel mogelijk zaken weer op te ruimen die we net te voorschijn hadden gehaald: de fok wordt weer opgeborgen, het motortje van Peltje gaat onderdeks, de vlag en de reddingsmiddelen gaan weer naar binnen. Ons nieuwe motortje heeft nog niet eens zijn  inloopuren gehad en moet nu alweer opgeborgen worden. Ik denk met een droef hart aan die dure antifouling, met zoveel moeite opgebracht, die er ook niet beter van wordt om weer een paar maanden buiten het water te zijn. En Nils ziet een onzekere toekomst, hoe zal het genezingsproces gaan?
Vanmiddag is Nils vertrokken, in de hoop dat er in Nederland vóór Kerstmis nog wat gedaan kan worden. De wond op zijn hand is wéér groter geworden, er komt een tweede aan en we zien er nog nog wel zo´n tiental komen….
Het is wel een beetje eenzaam hoor, alleen op de Pélagie. Maar ja het is niet  anders, dus nu geniet ik van mijn voorlopig laatste zonsondergang  op het water. Trinidad laat zich van zijn mooiste kant zien, felle zon, blauwe lucht, heerlijke frisse zeebries, pelikanen en fregatvogels in de lucht. Ik geniet ook van de luxe van veel energie van onze zonnepanelen: de radio kan zomaar ’s avonds aan en de koelkast kan op een koudere stand. De PC kan gewoon worden opgeladen.
Morgen moet ik zelf kapitein zijn en alles regelen om de Pélagie hier enige maanden te laten staan. Nou ja, weer een nieuwe uitdaging, maar samen met Nils is het leuker en gemakkelijker…..

Wel in het water, niet zeilen ………

In november in Nederland had Nils een wond aan zijn hand, die maar niet overging. Op advies van ons nichtje Anita die bijna huisarts is, zijn we met antibiotica begonnen. Wel even resultaat, maar toch zag de wond er niet echt rustig uit. Nils is dus afgelopen woensdag toch maar naar het lokale ziekenhuis hier in Trinidad gegaan. De arts geeft hem 2 andere soorten antibiotica en de opdracht de wond 2 keer per dag  grondig schoon te maken. We vinden dat Nils’zijn hand zoveel mogelijk rust moet hebben. Ondanks alles wordt de wond nog steeds groter, eng om te zien.

Ik, Hanneke, ben dus razend druk met alle klussen die nog moeten gebeuren om de Pélagie klaar te maken om in het water te kunnen. Immers de antifouling moet er ook nog op, zie hiernaast. Ook laten we de lieren een onderhoudsbeurt geven. Vooral voor de ankerlier blijkt dat hard nodig. En die is essentieel vooral met ons nieuwe grote anker.

Donderdagmorgen wordt eindelijk onze nieuwe achterstellage geïnstalleerd en de grote (!) zonnepanelen erop gezet, net als de nieuwe windgenerator. Mitchell is trots op zijn werk, zie hiernaast. Zelf trekken we de elektriciteitsdraden er weer door, met de heftruck lukt dat prima. De verdere installatie verloopt vlot met behulp van Jim en zijn mannen. Dus we kunnen toch vrijdag-ochtend volgens plan het water in, hoera!

Helaas blijken er vrijdag toch nog installatie problemen, de nieuwe zonnepanelen “trekken” soms stroom uit de accu’s. Ook Jim snapt er niets van!
Nils gaat vrijdagmiddag weer naar het ziekenhuis en komt terug met slecht nieuws. De dokter denkt nu dat hij "Leishmaniasis" heeft opgelopen, door een beet van een zandvlieg (Suriname?), zie ook www.huidziekten.nl/zakboek/dermatosen/ltxt/Leishmaniasis.htm
De plaatjes op deze site lijken precies op wat Nils heeft, zie Nils’zijn hand hiernaast. In Trinidad is daarvoor geen behandeling. In Nederland wel, bijv een 20-daagse kuur.
Het is niet levensbedreigend, wel lastig; de wonden genezen slecht, en kunnen lelijke littekens achterlaten. Zo te zien zijn er nog meer "puisten die wonden kunnen worden" in ontwikkeling. Maandag ochtend gaat Nils terug naar het ziekenhuis voor een medisch rapport. Als hier in de buurt geen behandeling is, denken we erover om volgende week naar Nederland te komen.

Dus nu liggen we hier in de baai van Chaguaramas uit te blazen van al het werk en genieten we maar weer van de frisse wind en de prachtige weerspiegelingen op het water. We doen ons best over de teleurstelling heen te komen. Vooral gisteren, zaterdag, hebben we het er moeilijk mee gehad, dat dit nu net Nils moet overkomen! Als troost heb ik ’s middags lekker in de zon een prachtig boek zitten lezen en Nils heeft zich uitgeleefd op Stepbridge. Nu zondag gaat het beter. Vanavond is er weer een gezellige BBQ! Ik ben vast begonnen met de Pélagie  van binnen goed schoon te maken, want als we straks eventueel naar Nederland moeten, is dat in ieder geval vast gebeurd. En natuurlijk moet ook de installatie van de zonnepanelen goed worden afgemaakt.

Maandag weten we meer, denken we.

Weerberichten kijken, vertrek geplanned

Vandaag op zaterdag 10 december heb ik weer eens de windverwachting bekeken voor onze komende zeilreis. Zoals het hoort in deze tijd van het jaar komt de wind uit Oost tot NoordOost, ideaal als je naar het Westen wilt en dat willen we. We hopen vrijdag 16 december weer in het water te liggen en zaterdag weg te varen.

Afgelopen week is er veel gebeurd. Nils heeft eindelijk op donderdag de zonnepanelen kunnen ophalen. Het is wel het toppunt van bureaucratie. Hij heeft uren in véél rijen gestaan, telkens moest er weer een ander papiertje worden ingevuld of afgestempeld. Maar…. het is gelukt en alles zat in het pak.

Woensdagochtend hadden we de oude windmolen er al afgehaald.  Dit keer mocht Nils met de heftruck helemaal omhoog, netjes aangegord. Alle elektriciteitsdraden in het achterframe zijn vervangen door ijzeren draden. Die gaan tenminste niet kapot bij het lassen!
Mitchell, onze lasser, is ook vandaag op zaterdag druk bezig om ons frame te versterken zodat de grotere zonnepanelen erop kunnen. Begin volgende week moet dat klaar zijn. Dan gaan we samen met Jim alles monteren.

Ondertussen hebben we nog even de beide schroeven van de Pélagie van een nieuwe anti-fouling verflaag voorzien. Het verven was geen punt, de schroeven helemaal schoon krabben wel, zie hiernaast. Voor we het water in kunnen moet de Pelagie ook nog in de anti-fouling. Dat kan pas op het laatste moment. We plannen vast voor de oversteek van de Pacific; de Volvo dealer is hier om de hoek, dus hebben we vast extra ingeslagen. De Pélagie wordt steeds zwaarder.

Er is ook tijd voor lekker relaxen en genieten van internet. De verbinding is net goed genoeg om met onze dochters en kleindochter te Skypen. Ook Stepbridge lukt meestal, Nils heeft met Saskia gespeeld, terwijl Sven toekeek.
De BBQ’s zijn gezellig en de eerste kerstparty’s zijn al begonnen. Gisteren organiseerden alle aannemers een “voedselmarkt” hier op het haventerrein om Kvoedselpakketten te kunnen samenstellen voor gezinnen in Trinidad, die het niet breed hebben. Het was verbazingwekkend hoeveel mensen we hier al hebben leren kennen. Trinidad voelt een beetje als thuis.

Rustig wachten op de zonnepanelen

Het Honhoff Sinterklaasfeest is ontzettend gezellig en leuk. De surprises zijn weer enorm origineel. We lachen wat af, ook om Nils die in zijn blote bast, met versiering, een Surinaamse medicijnman uitbeeldt!

Zondagavond is het inpakken geblazen. Alle spullen in ons vakantiehuisje moeten óf mee naar Trinidad in maar twee koffers, óf in onze auto als opslag of gewoon weggegooid worden. Het lukt net; onze handbagage is niet te tillen met computers en boeken. Ondanks de mist op Frankfurt halen we al onze aansluitingen, al moeten we soms rennen. Op het vliegveld van Tobago worden we met een steelband en danseressen welkom geheten, we zijn weer in de Carieb!  Het is heerlijk thuis komen op de Pélagie; alsof we niet weg zijn geweest. Geen beestjes of ander onheil aan boord. Heerlijk!

Het eerste wat we dinsdagochtend doen is bellen naar de vervoerder van onze zonnepanelen. Ja, het schip komt woensdag aan, maar dan is het pak nog niet op de kade en nog niet uit de container. Dat wordt wel volgende week: kerstdrukte! Maandag mag ik weer bellen.

Nou ja, we hebben nog andere klusjes. Alle meegenomen spullen moeten worden uitgepakt en gemonteerd. We zijn blij met de LED lichtjes, want we hebben nu alleen nog onze voorste zonnepanelen en die liggen een deel van de dag in de schaduw van de loods waar we vlakbij staan. De koelkast koelen we met ijsblokjes uit de winkel, want buiten het water kan de motor niet aan. De walstroom is hier 60 hertz en daar kan onze acculader niet tegen!

De bruine aanslag van de rivieren wordt onderhanden genomen, zodat de Pélagie er weer mooi bij komt te liggen. David maakt een tweede regenzeiltje, dat vandaag meteen al dienst doet.

De bodem van triplex van onze bijboot ziet er, na maar iets meer dan een jaar!, niet meer goed uit. Op advies van Frits brengen we een laagje epoxy aan om de triplex randen te beschermen. Weer iets nieuws, we hebben nog niet eerder met epoxy gewerkt! Daarna wordt de hele bodem geverfd met anti-slip verf. De lekjes worden geplakt. Maandag komt ons nieuwe motortje, dus Peltje is helemaal klaar voor de trip naar Nieuw Zeeland.

Voor niet ingewijden: epoxy maak je uit 2 componenten, het wordt na menging keihard. Het kan o.a. gebruikt worden voor (grotere) reparaties aan het frame van de Pélagie. Als we dus bijv. op een container zouden varen en er komt een gat in de voorkant, dan zinken we niet want de voorkant is een waterdicht compartiment. Het is natuurlijk wel lastig zeilen, dus dan kunnen we de Pélagie bij laag water op een strandje zetten en met epoxy het gat repareren…. We hebben de spullen aan boord en nu dus een beetje ervaring opgedaan. Nu snap ik ook de handleiding die erbij wordt geleverd, vorig jaar nog niet! Toch hoop ik niet dat we een gat in de Pélagie krijgen want simpel lijkt het me niet! Nou ja, met onze iridium telefoon kunnen we altijd hulp vragen.
En zoals altijd is er ook tijd voor gezelligheid. Mike en Pat van de El Lobo, onze carnaval vrienden ontmoeten we weer, heel gezellig! Rolf en Claude uit Suriname zijn hier ook hard aan het werk aan hun boot; we kletsen bij en wisselen weer wat software uit.
We zijn de hele dag op muggenjacht en met Deet, anti muggenspul, in de weer, de horren hangen voor de ramen en deur. Een vijftal zeilers hebben Dengue, knokkelkoorts, opgelopen; 2 in onze directe vriendenkring! Schrikken dus. Je gaat er niet van dood, maar als je het voor de 2-de keer krijgt, kan het behoorlijk gevaarlijk zijn!
Het is jammer dat we hier nog wel anderhalve week liggen. We hadden graag al volgende week via Los Rocquos, de prachtige eilanden ten Noorden van Venezuela, naar Bonaire gezeild. Wel hebben we nu rustig de tijd voor klusjes en kunnen we prima internetten, onze PC laders kunnen wel tegen 60 hertz. Nils is alweer gedegradeerd met Stepbridge. Er is nu ook tijd voor al die nieuwe boeken. We genieten van een beetje rust na de drukke tijd in Nederland.

Genieten en véél geld uitgeven in Nederland

De 5 weken in Nederland zijn al bijna weer om! Het is vreselijk leuk en gezellig om met iedereen bij te praten. Natuurlijk genieten we het meest van onze kleindochter Lisa. We mogen haar zelfs 2 nachtjes bij ons te logeren hebben hier in ons vakantiehuisje in Duinrell, zie hiernaast. Het is heel erg leuk om met haar te spelen en haar aan het lachen te maken. We gaan ons zelfs echte grootouders voelen. Het is genieten met zijn allen in het Tiki-bad!

En weer verbazen we ons over het rijke, strak georganiseerde Nederland; de prachtige snelwegen, waar wéér nieuwe rijstroken zijn bijgekomen, het openbaar vervoer dat op tijd rijdt, geen rommel of afval op straat en alle stukjes land hebben een bestemming! Ja, en er staan héél veel huizen te koop of te huur! De benzine prijzen zijn afschuwelijk hoog, zeker na onze tijd in Trinidad waar een liter diesel met subsidie maar 25 cent kost.


De lijst van alles wat we willen bestellen en kopen is lang. Gelukkig hebben we hier in Duinrell redelijk internet, dus vele pakjes worden er bezorgd op de Effathalaan. Heerlijk om een postadres te hebben. Voor geïnteresseerden: we hebben een kleine laptop gekocht om de oude van Nils te vervangen, die te veel stroom verbruikt. Ook een Samsung Galaxy tablet PC om te kunnen navigeren via de Navionics zeekaarten, als extra back up. Hiermee kunnen we ook data ophalen met een lokale Simkaart. Met 4 nieuwe USB sticks kunnen we weer veel data (e-boeken, kaarten etc.) uitwisselenmet andere zeilers. De back up van al die hardware kan op de 2 nieuwe externe harde schijven. 

Er zijn electronische en papieren kaarten en pilots van de Pacific aangeschaft, deels nieuw deels 2-de hands. De LED lampjes zijn gevonden en de bevestigings-schroef voor het grote nieuwe anker is besteld én op tijd geleverd! We hebben een extra slot voor ons nieuwe motortje en een reserve gas sensor. De gemaakte fotoboeken zijn uitgeprint.

Ons vakantie huisje in Duinrell

Het pinnen is hier gemakkelijk, we staan zomaar flink negatief op onze lopende rekening. De spaarbank is veel trager met overboeken dan normaal. De schrik slaat toe: heeft onze spaarbank problemen? Gelukkig komt het toch nog goed!We hebben ook aan ons zelf gedacht. De 2 gaatjes in ons gebit worden nog deze week gevuld; er zijn medicijnen voor langere tijd en wat specifieke toilet artikelen. En ja, de verleiding van een paar nieuwe boeken hebben we niet kunnen weerstaan. Nu moeten we er alleen nog voor zorgen dat alles ingepakt en mee genomen kan worden. 
Wel zijn we sterk geweest en hebben geen nieuwe kleren of schoenen gekocht. Onze Nederlandse auto, waarin dat alles moet worden opgeslagen is al bijna vol! Komend weekend nog het Sinterklaas feest, de jaarlijkse Honhoff familie reünie. Dan maandagochtend heel vroeg weg, terug naar de Pélagie ons huis in het zonnige Trinidad. Heerlijk!



Klussen, klussen, klussen………

Alweer ruim een week liggen we hier in de baai van Chaguaramas voor anker. Het is hier heel wat minder idyllisch als op de Suriname rivier. Dit is echt een industriële werkhaven. Behoorlijk grote schepen komen langs voor reparaties. Vissersboten varen af en aan en grote speedboten trekken behoorlijke golven. We hebben weer zicht op de gestapelde speedboten, die de hele dag met tractoren het water worden gelaten, zie de foto links. Kortom een drukte van belang.

Het weer is ook om geslagen. Het is hier regentijd, iedere dag regent het en soms hele middagen. Nou ja, het is niet koud, dus eigenlijk geen probleem. Behalve voor onze zonnepanelen, die doen het natuurlijk een stuk minder als het zo bewolkt is. Dat lossen we op door onze PC’s op de kant op te laden met een wereldstekker.

Er moet hier het nodig geregeld en geklusd worden. De SSB, de korte golf radio waarmee we ook op zee weersinformatie kunnen ophalen en kleine e-mailtjes kunnen versturen,  is eindelijk gemaakt. Er was een kabeltje losgeraakt. Nu is deze verbinding gelast, en niet meer geschroefd, dus veel beter op een bewegende boot. Ook het lek in de motorruimte is opgelost, de O-ringen van de impellor waren versleten. Ze zijn nu vervangen en…. we hebben nu reserve O-ringen aan boord; weer wat geleerd.

De broek, waar het grootzeil in opgeborgen wordt, is nog maar 18 maanden oud, maar het naaigaren is niet UV bestendig en gaat op veel plaatsen kapot. Ik zit bovenop ons zonnedakje om het te naaien. Voorlopig houdt het weer.
We bestellen nog een regenzeiltje, wat ook al zeilend relatief gemakkelijk is op te hangen zal zijn, denken we. De Pacific willen we ingaan zónder watermaker, dus regen opvangen blijft belangrijk! Ook een groter anker, op advies van Frits een 33 kg Rocna anker, komt aan boord. Het wordt op een pick-up naar de Pélagie, inmiddels aan land, gereden en we hijsen het zo omhoog met de ankerlier. Het past zowaar zonder problemen!
We bestellen ook grotere zonnepanelen, want een generator hebben we niet. De lasser komt kijken en heeft ook een oplossing voor het wobbelen dat onze stellage doet, als de windgenerator draait. De uitvoering komt allemaal eind november.
We bezwijken voor de verleiding van een groter motortje van 5 pk voor Peltje, onze bijboot. De nieuwe Tohatsu´s hier zijn zeer schappelijk geprijsd. Nieuwe accu’s stellen we uit tot Panama. En natuurlijk wordt de Pélagie schoongemaakt en opgeruimd om voorbereid te zijn voor 5 weken op het land, nu in de regentijd.

Op vrijdag 21 oktober worden we aan land gereden. De tractor met trailer vaart het water in, Nils manoeuvreert de Pélagie er precies boven en de helpers zetten de balken vast, half onder water, zie de foto links. Een half uurtje later staan we netjes geparkeerd in een rijtje catamarans.

Ondertussen is het hier ook gezellig. We komen veel zeilvrienden weer tegen en maken nieuwe. We genieten van de gesprekken met allerlei zeilers bij de gezamenlijk BBQ´s.
Maandag 24 oktober vliegen we naar Nederland om onze kleindochter weer te zien en alle ander familie vrienden en kennissen. Ook gaan we het jaarlijkse Honhoff Sinterklaas feest dit jaar wel mee vieren. Op 28 november hopen we weer terug te zijn om verder naar het Westen te varen, richting Panama.

Anker perikelen

Nu we steeds voor anker liggen, is water bijvullen vanaf de kade er niet meer bij. Al weken drinken we regenwater, wat we opvangen en filteren vóór het onze watertanks in gaat. Het is nu de droge tijd in Suriname, als het aan het einde van de middag al regent, is de hoeveelheid minimaal. Het regenzeiltje hebben we dan ook opgeborgen, immers dat houdt ook de koele rivierbries tegen en die is meer dan welkom bij deze temperaturen.

We willen naar Trinidad varen, om vandaar uit op 24 oktober naar Nederland te vliegen. Voldoende water voor onderweg is dan wel nodig. Gelukkig hebben de vriendelijke vissers aangeboden dat we water bij ze mogen tanken. Ze maken tenslotte 60.000 liter drinkwater per dag voor hun visfabriek, dus kunnen wel een paar honderd liter missen. Als we donderdagochtend, … oktober,  ons anker willen ophalen om naar de visfabriek te varen, komen we niet verder dan 20 meter. Daarna zit het anker muurvast! En natuurlijk is er ook niets te zien in het modderbruine water. Er ligt dus nog 30 meter “ergens” in vast op de rivier bodem. Er zijn pittige golfjes, op de rivier staat wind tegen stroom, dus laten we het anker even voor wat het is en gaan met Peltje naar de vissers voor de beloofde rondleiding samen met Rolf en Claude van de Tika.   

We zijn onder de indruk wat de vissers in 20 jaar, na de nodige aanloop perikelen, hier aan de Suriname rivier hebben opgebouwd. Er staat een grote visverwerkingsfabriek, die niet alleen hun eigen vis verwerkt maar ook die van vele andere vissers. Er is een speciale ”Surimi”  afdeling waar vis-pasta voor Japan wordt gemaakt. Er is werkgelegenheid voor ruim honderd mannen en vrouwen. De vissers zelf wonen nu in prachtige vrijstaande huizen aan de rivier die in Nederland niet te betalen zouden zijn. Kortom, een succesvolle emigratie voor meerdere partijen, lijkt het.

Later in de middag bij doodtij gaan we rondjes draaien om te proberen het anker te ontwarren. Het zou kunnen dat ons anker bij de eb en vloed bewegingen “ergens” omheen is gedraaid. Na 6 rondjes hebben we 5 meter gewonnen, maar zien nog steeds niets. Dan wordt de stroom te sterk. Vrijdagochtend, na het uitklaren en het ophalen van onze nieuwe tankdop zie hiernaast, gaan we bij het volgende doodtij verder met rondjes draaien. Nu zien we de bovenkant van een oude mooring naar boven komen. Waarschijnlijk zit onze ankerketting verward rond de oude mooringlijn. Een paar rondjes later komt deze deels boven water, het is een stevige staaldraad! Onze buren zijn intussen komen helpen en iedereen is het er over eens dat er gedoken moet worden om te voelen, hoe het er daar onder zit. Kijken zal niet lukken, er is immers totaal geen zicht in het modderige rivier water.

Nils gaat met zijn duikuitrusting het water in, gezekerd met een lijn aan de Pélagie. Hij slaagt erin een deel van de ankerketting te ontwarren en extra lijnen vast te maken zodat de Pélagie steviger hangt en de knoop niet nog groter wordt. De stroom wordt te sterk dus pas bij het volgende doodtij ’s middags gaat Dominique, onze sympathieke Franse buurman, naar beneden met een ijzerzaag om de laatste lust knoop door te zagen. We zijn weer los!!
We ankeren op een andere plek, verderop de rivier, hopelijk liggen daar geen oude moorings. De volgende ochtend vroeg willen de Fransen weg. Als wij met Peltje langs komen om alsnog onze watervoorraad op peil te brengen, blijkt dat zij op hun beurt vastzitten in een reusachtige boomstronk. Ze zijn met hulp de hele ochtend bezig  die uit hun ankerketting te bevrijden.
Zondagochtend bij hoog water gaan we allemaal anker op, het is een stukje stiller op de Suriname rivier bij Domburg.

Naar Trinidad

Het is ruim 550 mijl terug naar Trinidad. We gaan ’s ochtends vroeg weg, met stroom mee; langs de rivier en Paramaribo, hierboven de Waterkant met helemaal rechts fort Zeelandia. Eenmaal op zee hebben we wind en stroom mee, dus het is een gemakkelijke tocht. We genieten er weer op zee zijn.
Wat is het water blauw! De Pélagie zeilt, wij lezen heerlijk en ik, Hanneke,  luister ’s nachts naar luisterboeken. De 4-de en laatste dag en nacht is de lucht dreigend van de regenbuien en trekt de wind aan. Om 10 uur ’s avonds bij de wisseling van de wacht gaat het mis, de wind draait onverwacht 30 graden als er een bui aankomt. Grootzeil en fok klappen om en hangen ieder aan hun eigen bulletalie, het touw dat er voor moet zorgen dat ze niet doorschieten. De wind giert om ons heen, de regen valt met bakken uit de lucht, we zien niets meer! Nils zet de motoren aan, maar slaagt er niet direct in om weer terug door de wind te gaan. Het lijkt erop dat een van de motoren het niet goed doet en we ruiken een schroeilucht!

Grote schrik! We draaien de fok in, laten het grootzeil zakken, gewoon met de volle wind er nog in Gelukkig, de bulletalie is niet geknapt en alles lijkt nog heel. We zetten een puntje fok voor wat snelheid en bepalen onze richting en snelheid met de boot Tom-Tom. Nils start heel rustig een vóór een beide motoren. Tot onze grote opluchting werkt alles, waarschijnlijk was de motor niet direct gestart, wat niet te horen was in de gierende wind. Zoals meestal na een bui, wordt de wind weer normaal en we hijsen de zeilen, zodat we verder kunnen naar Trinidad. Het duurt wel even voor alle adrenaline uit onze lijven is en we weer kunnen slapen!

Bij het eerste licht varen we de baai van Chaguaramas in Trinidad binnen en gaan voor anker. We proosten op een goede overtocht met een glaasje wijn en gaan heerlijk bijslapen!

Rond "Het Stuwmeer"

We willen vroeg vertrekken maandag 3 oktober, maar de autoverhuurder vindt half 9 al heel vroeg voor een aflevering in Domburg. Echt op zijn Surinaams komt de auto pas na negenen. Nou ja… we hebben vakantie.
In twee uurtjes rijden we naar het Brokopondo stuwmeer, eigenlijk dr. Ir. J.W. van Blommesteinmeer geheten (afgekort tot “het stuwmeer”, er is hier maar 1) . Het is enorm groot volgens de kaart, het hoogte verschil is echter niet meer dan 25 meter. En volgens de krant zijn de turbines inefficiënt. De elektriciteit was voor de bauxiet verwerking, maar dit vindt vrijwel niet meer plaats in Suriname. Daarvoor moesten dus al die bosnegers verhuizen naar de trieste transmigratie dorpen rond het meer, zonder middelen van bestaan. Vroeger konden ze leven van de rivier en de kostgrondjes in de jungle, net zoals dat in Boven-Suriname nog steeds gebeurt. Nou ja, nu heeft Paramaribo tenminste elektriciteit….. Het is wel een mooi gezicht, de dam en dan de grote rivier die erachter ontstaat, zie hierbovem.

Het meest populaire natuurpark in Suriname, Brownsberg, ligt aan het stuwmeer; de reisgids belooft prachtige uitzichten over het meer. De weg omhoog is heel slecht onderhouden. Bij het steilste stuk staat de lege bus van Djoser eenzaam naast de weg. De toeristen moesten de laatste kilometers lopen! Ook onze 4-wheel drive komt maar heel moeizaam omhoog. Het heeft geregend, er staan hele plassen die de weg extra glad maken. We twijfelen zelfs even of de 4 wiel aandrijving van onze prachtige Pajero het wel goed doet!  Boven is het uitzicht inderdaad magnifiek! Het is een bijzonder gezicht al die dode bomen die ook na 40 jaar nog boven het water uitsteken.

Telefonisch hebben we een huisje met keuken en 2 slaapkamers besproken. Het ligt inderdaad prachtig, zo’n 5 minuten lopen het bos in met een groot terras. Helaas is het niet schoon gemaakt en ernstig verwaarloosd. De keuken inventaris is zeer minimaal. Het beheer is dan ook in handen van een overheidsinstantie! Er zijn hier een groot aantal slecht onderhouden gebouwen,  de jungle groeit er soms al weer bijna overheen. Het WNF heeft meebetaald, volgens het bord. Het lijkt me weggegooid geld.

De (minimale!) schoonmaakbeurt komt er in de loop van de middag net als schone lakens. Na de meegebrachte lunch, zie de foto hiernaast, gaan we wandelend de omgeving verkennen. Er zijn mooie uitzichtpunten en een leuke rondwandeling over de berg. We horen een oorverdovend brullend lawaai! Navraag bij de beheerder leert dat dit inderdaad brulapen zijn! Daar hadden we wel over gelezen maar nog niet gehoord. Ook de leuke “klok” geluiden van de padden tegen zonsondergang, geven ons het gevoel midden in de jungle te zitten.  Na een heerlijk avondmaal en een spelletje Tantrix zoeken we vroeg ons bed op.

De volgende ochtend bij zonsopgang wordt ik gewekt door een oorverdovend "concert" van de brulapen, het lijkt wel of ze vlak naast ons huisje zitten. Als ik buiten ga kijken is het weer stil en zie ik niets, dus geniet ik van de zonsopgang boven het meer.

Gelukkig vinden we een geschikte pan in het buurhuisje, zodat Nils heerlijke roerei kan maken voor het ontbijt.  Als alles is opgeruimd en ingepakt gaan we op weg naar  de Irene waterval. Helaas de steekvliegen, kenmerkend voor de droge tijd hier, zijn zó lastig  dat we na een kwartiertje omkeren en koers zetten naar Ston eiland.

Dit park ligt direct aan het meer,vanuit het terras van ons huisje kijken we zo op het meer. Er staat een heerlijk verkoelend windje. Het park is prima onderhouden, er wordt volop bijgebouwd. De Djoser groep is er ook. We kletsen wat en realiseren ons weer eens hoe bijzonder het is, dat we niet maar een paar weekjes op reis zijn, maar eigenlijk net zo lang als we zelf willen!

Het ondiepe water van het meer is heerlijk lauw-warm, vind ik tenminste; net een badkuip! We wandelen wat en maken er verder een luie middag van. Claude en Rolf leren ons een Duits kaartspel, Doppelkopf. Het is ingewikkeld én ik krijg slechte kaarten, frustrerend!

Woensdag rijden we alsnog naar Jodensavanne, dat kan nu prima met de 4wheel drive. Het ligt aan de andere kant van de Suriname rivier. De brug over de rivier is nooit afgemaakt, 2 jaar geleden is een schip tegen een van de pijlers gevaren en is het brugdek ingestort, zie de foto hiernaast. Het is niet duidelijk wie moet betalen, de rechtszaak loopt nog.

De oude krakkemikkige veerpont doet nog steeds dienst. De op- en afrijklep wordt met de hand bediend, zie hiernaast.  

We lopen stil rond op de prachtig onderhouden plek waar in de 17/de  eeuw de grootste Joodse Gemeenschap op het Westelijk halfrond stond. Er zijn een groot aantal graven en de synagoge is deels gerestaureerd. Een naburig indianen dorp zorgt nu voor het onderhoud en heft ook een pittige entree. Prima dat ze ook een inkomstenbron hebben.

We eten onze laatste lunch-hapjes in Blaka Watra, de zwarte water kreek, de zwarte kleur komt van de bladeren,. Dit is populair in het weekend, gezien alle overdekte hutjes. 

De toiletten weerspiegelen ook hier de kwaliteit van de dienstverlening in Suriname, zie hier links. Geen probleem, de kreek en het bos zijn vlakbij! 

We doen boodschappen bij de luxe Tulip supermarkt en scoren verse groenten, heerlijke speculaasjes, oude kaas en vullen onze wijnvoorraad aan. Na een lekkere Chinese maaltijd, de beste in tijden, slapen we als rozen in onze eigen bedden.

Slalommen langs de gaten in de weg

Je ziet hier in Suriname vaak mannen met een vogelkooitje lopen. Ze proberen hun vogeltje beter te laten zingen dan de concurrent. Dit zijn heuse wedstrijden met een scheidsrechter die de vogel trillers telt en de score bij houdt. Op zondagochtend op het grasveld voor het presidentiële paleis in Paramaribo vindt dit gebeuren plaats. Nu hebben we de auto, op zondag rijden geen bussen, dus vragen we bij Rita hoe laat we er zouden moeten zijn. 8 uur is het antwoord. We vinden het vroeg, maar a la, we zijn er om 8 uur samen met Rolf en Claude. Toch nog veel te laat want de competitie begint bij zonsopgang, hier om half 7! Logisch eigenlijk, vogels zingen het best bij zonsopgang. Wel zijn er nog heel wat vogels en mannen op het plein waar we heel gezellig mee praten en toch een goede indruk van het gebeuren krijgen. Leuk!

We drinken koffie en gaan ook nog even kijken bij de Hoogmis in de prachtige houten kathedraal. Deze mis zou zo in Nederland kunnen zijn. Alleen het koor ontbreekt helemaal. We rijden door de sjieke buurt en kijken bij het zondagse vliegerveldje. Een jochie van 6 houdt met een ernstig gezicht zijn vlieger hoger in de lucht dan alle anderen. We zijn lekker op tijd terug bij de Pélagie voor nog een paar spelletjes Step-bridge. Helaas niet met een goed resultaat, zowel Nils als ik degraderen. Wél leuk gespeeld.

Maandag bezoeken we de Vlindertuin en kwekerij; eigenlijk gewoon een veeteelt bedrijf. Er worden wel 20 soorten vlinders gekweekt. Iedere vlinder en rups leeft op een eigen specifieke gastheer plant, die dus ook allemaal gekweekt moeten worden. Ook fokken ze slangen en schildpadden. Alles voor de export naar Europese en Amerikaanse dierentuinen en dierenwinkels. We zien prachtige vlinders en het hele proces is boeiend om te zien. Deze Nederlander creëert hier zomaar 26 arbeidsplaatsen in het midden van het land. Het bedrijf zit heel slim dicht bij het internationale vliegveld, Zanderij. We halen een lunch en rijden via een aantal verlaten plantages terug.

Dinsdag willen we naar Jodensavanna, maar de weg is slecht, niet geasfalteerd. Ons kleine autootje mag eigenlijk niet op rode, onverharde wegen rijden, dus keren we om. We gaan naar een strand aan de rivier voor een opfrisser en een lekkere lunch. s ‘Middags laten we ons rondleiden door een bloementuin. Nooit geweten dat er zoveel soorten heliconia’s waren! Ook zijn er veel soorten palmbomen. Leuk!

Tussen alle bezoekjes door gaat het gewone leven op de Pélagie zijn gang. We douchen in het rivierwater en zelfs de was doet Nils staande in zijn blootje op het zwemtrapje. Schoon water stroomt voorbij, dan spoelt het allemaal lekker gemakkelijk schoon. Vooral met halve maan en aflopend tij is het water behoorlijk helder.

Op het Domburgse pleintje is genoeg te beleven. In het weekend zijn er meer eettentjes open dan alleen Rita, dus hebben we keus. We koken nog steeds niet; ergens wat halen of eten is zo goedkoop en gemakkelijk. Fruitstalletjes helpen ons aan wat extra vitaminen, want veel groente krijgen we meestal niet, zie de foto hiernaast met Rolf en Claude. Tomaat en komkommer op brood is dan een gemakkelijke én lekkere oplossing.

De laatste 2 dagen dat we ons autootje hebben, willen we naar Albina in het Oosten van Suriname en even oversteken naar Frans Guyana. We zijn gewaarschuwd voor de slechte weg, maar dat er zulke slechte stukken bij zouden zitten, valt nog behoorlijk tegen. Gelukkig is er weinig verkeer zodat beide weghelften gebruikt kunnen worden om langs alle gaten en kuilen te slalommen! Het is zo inspannend dat we om de beurt een uurtje rijden. Ook zijn hele stukken onverhard, zoals de omleidingen naar een oude brug of noodbrug, terwijl de nieuwe gebouwd gaat worden (hopelijk!). Hoe verder oostelijk we komen, hoe armoediger de huisjes. De sporen van de burgeroorlog van de 80-er jaren van de vorige eeuw zijn nog duidelijk te zien, vooral in het dorp Moengo. Triest!

In het begin van de middag komen we in Albina aan en vinden met moeite een kamer. We denken een boottrip naar het indianen dorp Galibi geregeld te hebben met een indiaanse gids voor de volgende dag, dus gaan we snel naar Frans Guyana om voor een medezeiler insuline te kopen. Dat is nog een hele klus, een deel moet worden besteld en kan pas de volgende ochtend er zijn. Nou, dat kan nog net. We eten een heerlijk maal van vis met zowel bonen als koolsla; 2 groentes, dat is lang geleden. Het slapen zonder Airco dit keer gaat mij, Hanneke, beter af dan Nils. Die heeft wel een erg dun matras! Nou ja, we betalen dan ook maar ruim 10 euro voor de kamer. We ontbijten met stokbrood met Franse kaas uit Frans Guyana en denken om 7 uur onze gids te treffen. Die is er niet, wel slaperig aan de telefoon. Na verder vragen blijken de boten uit het Indianendorp tegen de middag aan te komen en rond 4 uur weer te vertrekken. We hebben elkaar de vorige dag dus verkeerd begrepen.

We steken nogmaals de grensrivier over met een korjaal, niets geen paspoort controle. De insuline is aangekomen, de Franse precisie werkt. Het is in de ochtend een stuk gezelliger op straat, dan de vorige dag gedurende de siësta. Alles is Frans, ook de prijzen. ‘sMiddags rijden we weer terug. De auto moet wel gewassen worden voor die morgen weer ingeleverd kan worden. Geen probleem, autowasplaatsen genoeg. Hier geen technische installatie, maar gewoon een dakje en jongenshanden die de waterslang, stofzuiger en poetsdoek hanteren. Voor minder dan 5 euro wordt onze vervoermiddel in een half uurtje van binnen en buiten helemaal schoon. En we hebben de plaatselijke economie weer een beetje geholpen.

Vrijdag leveren we de auto in en slagen erin met veel moeite een 4-wheel drive te huren om samen met Rolf en Claude naar Brownsberg en het stuwmeer te gaan op maandag, een nieuw avoontuur tegemoet.

Polderlandschap

Donderdagochtend  22 september brengt Rolf ons naar de kant, zo kunnen we Peltje op de Pélagie laten, dat lijkt ons veiliger. Rolf houdt ook een oogje in het zeil, nou op de Pélagie dan. Volgens de oude kaart die we hebben, gaat de weg naar Nickerie in het uiterste Noord Westen van Suriname via Paramaribo, en Nils heeft ook nog een richtingaanwijzer gezien. We vragen het ergens: “Oh mevrouw, u moet gewoon 220 km rechtdoor!”. Dat is wat lastig als we toch moeten kiezen bij een T-splitsing. Een wegenkaart kopen is geen oplossing, die zijn er niet volgens het benzine station. Met wat hulp komen we toch op de goede weg.
Het is inderdaad grotendeels rechtdoor, de weg valt mee, is eigenlijk prima. De grote rivieren worden overspannen door goede bruggen. Langzaam wordt het land steeds vlakker en leger. In Saramacca zijn vriendelijke kleine dorpjes met houten huizen en kleine kerkjes. Er wordt gebouwd aan een heuse zeedijk om het land te beschermen tegen de golven. Langs de weg wordt een olie exploratie boortoren geplaatst. Hopelijk vinden ze inderdaad olie. Later zien we uitgestrekte rijstvelden met veel sloten en sluizen, net een Nederlands Polderlandschap.
Na ruim  4 uur rijden, komen we rond 13:00 uur Nickerie binnen. Het hotel heeft nog één kamer vrij, dit blijkt het jaarlijkse feestweekend te zijn! Als eerste regelen we een tour voor de volgende dag naar Bigi-Pan, het moerasgebied hier aan de kust. Na een lekkere lunch proberen we een boot te vinden die via de Commewijne rivier het binnenland in gaat, naar Apoera. Maar dat lukt niet; als we op kleine zandpaadjes verzeild raken, keren we om. Je moet er niet aandenken autopech te krijgen, we weten niet eens precies waar we zitten!

In een rijstverwerkingsbedrijf kunnen we zowaar ook onaangekondigd een rondleiding krijgen. Het is een enorme fabriek om rijst te drogen, sorteren, pellen en te verpakken. Er zijn Nederlands Daf trucks maar de machines zijn grotendeels Duits. Het eigen landbouwareaal is 3200 ha! Er wordt 2x per jaar geoogst. Heel interessant om te zien.

De boottocht door Bigi-Pan de volgende ochtend is fantastisch, de gids vertelt leuk en veel. Met zijn allen duwen we de boot over het dijkje om in het moeras gebied te komen, best een klus met laag water. We zien heel veel roofvogels, reigers en steltlopers, ook brulapen, 3 wasbeertjes en 2 uilen. Het kan niet op, schitterend. Hier onder een jonge zwartkop arend.

’s Middags gaan we op zoek naar het veer naar Brits Guyana. Dat blijkt 40 km ten Zuiden van Nickerie te liggen. Er gaat een prachtige weg naar toe, gefinancierd door de EU,stile en vrijwel verlaten. Ook bij het veer is er heel stil om 15:00 uur alleen het leger is paraat. Er gaan ook maar 2 veren per dag, maximaal 30 auto’s! Wat een investeringen voor zo weinig verkeer. Maar dat is natuurlijk geen enkel probleem als de EU betaalt!

De volgende ochtend, na een onrustige nacht vanwege het feestgedruis met muziek tot 04:00 uur,  zien we hoe de gewone man via de Back-track naar Guyana gaat. Die stapt in een klein bootje direct achter de zeedijk bij Nickerie. Er zijn geen voorzieningen, zelfs geen steiger! Wie zijn voeten droog wil houden, wordt gedragen; mannen op de rug, vrouwen in de armen van de potige bootsmannen. De bootjes gaan overzee, dus kans op golven, maar de douane valt je niet lastig en smokkelen is geen enkel probleem!

We rijden terug via Wageningen, met de vervallen rijstfabriek die het als Staat maatschappij na de onafhankelijkheid niet heeft gered. Plots horen we een vreemd geluid en ja hoor een lekke band in het midden van niets! Gelukkig hebben we de krik en de reserveband gecontroleerd voor we met de auto zijn weg gereden. Alles past en een kwartiertje later rijden we weer. Verdere zijtochtjes laten we maar achterwege, we gaan in een ruk door naar de verhuurder, die er vlot en zonder bijkomende kosten een andere band onderzet; een prima service.

Tegen het eind van de middag zijn we weer thuis op de Pélagie, heerlijk om weer goed in ons eigen bed te kunnen slapen.

Thuis in Suriname

De dagen glijden voorbij, hier op de rustige  Suriname rivier. Na onze binnenland trip heb ik, Hanneke, een afspraak met de opticien. Mijn bril is kapot gevallen al een tijdje geleden, en met de reserve bril kan ik niet zo goed  lezen. Dus dan maar een eenvoudige nieuwe, over 2 weken is die klaar. Reparatie van de oude moet dan maar in Nederland. Als we toch in Paramaribo zijn, bekijken we ook de schitterende houten kathedraal en het museum in Fort Zeelandia. Inderdaad, daar waar in 1982 15 burgers zijn doodgeschoten, staat nu een herinneringsbordje, zonder de naam Bouterse. Dat staat wel in de geschiedenisboekjes, dus wil de regering dat die herschreven worden wegens “geschiedvervalsing” volgens de krant van vorige week! Ons toilet zit helemaal verstopt; met veel moeite vinden we de juiste maat slang en we zijn een dag zoet om alles te vervangen. Een vieze klus! Gelukkig wel met goed resultaat. Zondag doen we een dagje lekker niets; we bellen met het thuisfront, zoeken foto’s uit, werken de website bij en ontdekken Step-bridge opnieuw. Met deze goede internet verbinding is het leuk weer samen te spelen.

Over de rivier hier bij Domburg is een klein veerbootje naar de oude plantage Laarwijk aan de ander kant. Samen met Rolf en Claude, medezeilers gaan we er maandag een ochtendje wandelen. We komen in een andere wereld. Het is een landbouwgebied; er zijn geen verharde wegen en geen auto’s, er is pas een paar jaar elektriciteit. Alles gaat lopend, per fiets of brommer, we zien één klein trekkertje. Alle aan- en afvoer moet via het veerbootje naar de overkant van de rivier, zie de foto links. Veel mensen werken aan deze kant en gaan iedere dag met het veer heen en weer.

.

Dinsdag huren we een auto voor een week, we mogen voor 13 euro per dag rond rijden in een kleine Toyota, wel een automaat en met airco. We wandelen een natuurroute in de voormalige plantage Peperpot, heel interessant. Natuurlijk met de nodige Europee subsudie, zie ook de fot helemaal onderaan.  De oude eigenaarswoning is prachtig gerestaureerd; een schril contrast met de koffie vewerkingsfabriek ernaast, zie foto’s links.

Daarna gaan we uitgebreid boodschappen doen in de supermarkt. Je vindt hier veel typisch Nederlandse producten zoals echte lekkere (dure!) oude kaas, speculaasjes, vanillevla en zelfs de AH gemberjam. Ook de beschuitjes voor de jam kunnen we kopen..Morgen gaan we een paar daagjes naar Nieuw Nickerie in het Westen van Suriname.

groetjes van Hanneke en Nils