Het venijn zit in de staart - De wereld rond

We naderen Sint Maarten

Zondag 6 maart is er nog maar weinig wind, maar met de genaker gaat het prima tot half tien 's avonds. Dan neemt Nils de wacht van mij over en halen we dit grote licht-weer zeil naar beneden. De motor moet aan en blijft aan ruim anderhalve dag. De zee is vlak, dus lekker comfortabel, wel met het gedreun van de motor.

Op de motor de nacht in

De weerberichten zien er niet goed uit: de wind zal alle kanten op gaan draaien, komt zelfs een tijdje vanuit het noorden en wordt dan hard: ruim 20 knopen, NNE. Uit voorzorg sturen we nu al naar het noorden zodat we met de noordenwind die komt naar het westen kunnen varen en zo relatief comfortabel, denken we, Sint-Maarten kunnen bereiken.




Deze strategie werkt uitstekend. wat betreft de windrichting dan. Uit onze meteorologie cursus weten we nog dat dit soort draaiingen van de wind horen bij fronten. Dinsdagochtend, de motor staat nog steeds bij, zien we dan ook een hele donkere lucht voor ons uit: het front. Het passeert ruim voor ons langs en we halen opgelucht adem. Maar daar blijft het niet bij, twee uur later zien we nog een muur van donkere lucht aankomen. We zetten uit voorzorg een rif in het grootzeil. De wind trekt aan, de motor gaat uit, we zeilen weer! De wind wordt niet harder dan 18 knopen, het rif was niet nodig geweest. Als de wind weer wegvalt gaat het rif er weer uit en de motor aan. Een paar uur later zien we nóg een front aankomen.

DE Pélagie vaart een front tegemoet

Dezelfde procedure, nu is de wind ruim 25 knopen dus het rif echt nodig. "Nu hebben we het echt wel gehad" en we gaan binnen ons dagelijkse spelletje Rummicub spelen. Net op tijd zien we het vierde front aankomen. Hup, het rif er weer in, nu gaat de wind wel tot 30 knopen en houdt er niet meer mee op. Blijkbaar zitten we nu achter, of midden in fronten en is dit de harde wind die was voorspeld. We zetten nog een tweede rif in het grootzeil terwijl ik een flinke golf over me heen krijg. De fok wordt een puntje. De golven zijn hoog en warrig, de Pélagie schudt danig heen en weer. Het lukt maar net om avondeten te maken.
Het wordt een onrustige, woelige nacht met heel veel wind tot ruim 35 knopen. Zeewater spat tegen de ramen, golven eindigen in de kuip. Gelukkig stuurt de Pélagie zichzelf, de zeilen zijn klein genoeg om zelfs windstoten tot 40 knopen te kunnen opvangen. Wij zitten beschut binnen, alleen ieder kwartier even buiten kijken of alles goed gaat en er geen andere boten aankomen. Lezen is lastig, dan slaat de zeeziekte toe. Slapen valt ook niet mee! De tweede helft van de nacht wordt de zee wat rustiger; de wind blijft.

De wereld rond!
Aan het einde van de nacht zien we de lichtjes van Sint Maarten. Bij het eerste ochtendlicht valt het anker in de de Simson baai. Na 23 dagen op zee zijn we veilig aangekomen! Het is genieten van ontbijt op een rustige boot en een toast met een glaasje wijn op onze wereld omzeiling. We halen herinneringen op over deze prachtige reis! Dan gaan we lekker nog een paar uur naar bed.
's Middags klaren we in, halen onze e-mail op bij Mac Donalds en gaan op zoek naar Rob op de Stamper. Rob had ons ge-emailed dat de champagne koud staat. Met hem proosten we op onze en zijn wereldomzeiling, een bijzonder moment!


De wereld rond!!!