Op de top van de Brandaris; naar Curaçao

Flmingo's in het Nationale Park van Bonaire

Het hele Noorden van Bonaire is Nationaal Park; de hoogste berg is de Brandaris. Die gaan we op zondag 19 augustus beklimmen. Om de hitte voor te zijn zijn we om 8.10 de eersten; wat een rust. Het ochtendlicht is prachtig, we genieten van het gemakkelijke begin van de wandeling. De wind waait altijd uit dezelfde hoek; de bomen groeien helemaal scheef! Bergopwaarts wordt het een pittige klim,  waarbij we handen, voeten en concentratie nodig hebben. Met als beloning schitterende vergezichten en een voldaan gevoel. Op de top blaast de wind ons bijna weg. Pas op de terugweg komen we nog 2 groepen tegen.





Uitzicht vanaf de top van de Brandaris

’s Middags snorkelen we bij het kleine restaurantje met de prachtige flamingo's. Drie weken geleden zagen we wat verder de zee op een grote school vissen. Zouden ze er nu weer zijn? Ja dus. Er zwemt een grote school van pak hem beet 1000  vissen.  De school wordt bejaagd door 8 Rainbow Runners en 2 dolfijnvissen, die door de school heen klieven. Beide soorten zijn ongeveer een meter groot!Het is een magnifiek gezicht; deze dans van leven en dood. De school houdt afstand tot de rovers; waar zij komen schiet de school uiteen. Regelmatig ontstaat er een “amfitheater”; roofvissen in het midden, de school als publiek er om heen. Voor ons van af de oppervlakte naar beneden kijkend, licht de bodem dan op. Soms komen de jagers van meerdere kanten tegelijk, soms trekken ze zich terug of vergroten hun snelheid. We zien niet dat ze een visje verschalken.  Schitterend!!
Maandag varen we met de Pélagie nog één keer naar Klein Bonaire om de onderwaterwereld te besnorkelen; het is weer prachtig. Dinsdag klaren we uit, nemen afscheid bij de ijssalon waar we ook nog even een weersvoorspelling van het internet halen. Gelukkig gaat de tropische storm Isaac ruim boven ons langs zodat we rustig de 30 mijl naar Klein Curaçao kunnen zeilen. Een ontspannen tochtje en ’s middags liggen we in het blauwe water voor dit Bounty eiland.

Interessante architectuur van de Vuurtoren in Kl. Curacao

Natuurlijk moet dit eiland worden verkend; de oude vuurtoren blijkt na wat halsbrekende toeren toch te beklimmen. We zijn onder de indruk van de harmonische architectuur, al is het gebouw vreselijk verwaarloosd. Op de noordkust van het eiland ligt een 2-tal wrakken, waaronder een zeilschip. Brrr…. zo moet de Pélagie niet eindigen….

De Handelkade in Willemstad

Na een laatste duik in het heldere water zetten we koers naar Curaçao, waar het anker valt in het Spaanse Water. Later in de middag komen Frits en Reinhilde langs, een gezellig weerzien! Ook praten we bij met de Tika. Rolf en Claude gaan ook tegen het einde van de maand naar Colombia. Marja werkt hard aan haar boek, waarvan de blauwdruk nu afkomt. Er is maar net tijd voor ons standaard spelletje Rummicub ’s avonds met een glaasje wijn.

Fruitmarkt in Willemstad

Donderdagochtend  23 augustus ben ik na 3 kwartier bij de bushalte het wachten beu en versier een lift. Een ontzettend aardige mevrouw in een vreselijk rammelende auto brengt ons tot in het centrum van Willemstad! De koffie in een oud gerestaureerd klooster is redelijk, rondkijken door het gebouw is erg leuk; de oude kapel is heel stijlvol omgevormd tot restaurant. 



Kapel omgevormd tot restaurant

De douane neemt de tijd bij het inklaren; het digirijbewijs hebben ze nog niet gehaald. De immigratie heeft zich verstopt op een afgelegen haven terrein, wat we na veel vragen vinden. Om 2 uur hebben we weer alle stempeltjes en neemt Marja ons uit eten bij “De Gouverneur”. Haar blauwdruk is af; heerlijk en gezellig.
’s Middags gaan we naar Kura Hulanda, een prachtig gerestaureerd stadsdeel, met hotels en restaurants en het ‘Slavenmuseum”. Het museum raakt ons. Een inktzwarte bladzijde in onze geschiedenis. De tentoonstelling loopt ‘goed’ af met een emancipatie van zwarte mensen in de VS. De lengte van dit proces is verrassend lang. 

 

Landhuis Jan Kok, met het Tula museum 

Met een huurauto rijden we vrijdag de landhuizen route uit onze reisgids. De meesten zijn in de afgelopen jaren gerestaureerd en hebben een maatschappelijke functie. In landhuis “Papaya”, een vroegere papayaplantage, is nu een afkickcentrum voor jonge mannen. Het verhaal hoe ze geholpen worden klinkt goed. We bekijken een gerestaureerd knoekhuisje, een twee kamerwoning met een stukje land. Dit waren de huizen van de gewezen slaven. In landhuis Knip wordt Tula, die daar huisslaaf was, herdacht; hij initieerde de slaven opstand, op 17 augustus van 1795. Deze dag wordt jaarlijks groots gevierd. In St. Martha is een sociale werkplaats met 9 afdelingen gevestigd. De introductie videofilm is gemaakt door het Landstede, een voor Marja bekend ROC in Zwolle.  In het sfeervol ingerichte plantage huis wordt een groot trouwfeest voorbereid.

Uitwaaien in Caraibische sfeer

In Landhuis Jan Kock woont en werkt  de kunstenares Nena Sanchez. Ze maakt leuke, kleurrijke beelden en schilderijen in een echt Caribische sfeer. Landhuis Dokterstuin heeft een horecafunctie. Het ruikt er heerlijk. Het huis lijkt 15 jaar geleden te zijn aangekocht door een zwarte vrouw en haar kinderen? We proberen het verhaal te ontrafelen aan de hand van de fotorapportage bij de deur.   
De landhuizen liggen meestal op een heuvel met uitzicht op de vroegere plantage gronden. Na deze dag gaat de geschiedenis van Curaçao leven; leerzaam en interessant.