Haperend het water in; naar Dominica

Dank voor alle reacties!

Het was hartverwarmend al jullie reacties te lezen, en te ervaren dat zoveel mensen met ons mee hebben geleefd gedurende de behandeling van Nils.

Helaas doen reacties op onze site zelf het niet zo goed, Google doet iets fout lop onze blog, geloof ik. Een e-mailtje rechtstreeks naar ons e-Mail adres: Hannekenils@gmail.com werkt wel heel goed en stellen we altijd zeer op prijs!

Een dubbele aflevering dit keer. Internet in Trinidad liet ons in de steek vorige week.

Op het kaartje hiernaast rechts is onze route aangegeven. De blauwe balonnetjes zijn de recente posities. Als je klikt op de tekst onder het plaatje, kun je het vergroten en meer detail zien.

Haperend het water in
Zoals altijd moet op het laatste moment nog veel gebeuren voordat de Pélagie op vrijdag 16 maart weer het  water in kan. We denken er zelfs aan om de motor te starten. Dat kan maar heel even, want op het land is natuurlijk geen waterkoeling. Als we eenmaal op de trailer in het water staan, starten de motoren prima. Maar de versnelling is niet goed! De rechterschroef draait, terwijl de handel in neutraal staat. Nils staat achter het stuur, dus ik ga kijken. Met een beetje duwen met mijn hand komt de motor toch in neutraal. Een zucht van verlichting. Maar de schroef doet niets als Nils de motor in zijn achteruit zet. Nu helpt het duwen van mij niet en we moeten toch echt achteruit de trailer afvaren.

Er zit niets anders op dan de Pélagie weer aan land te trekken, want zo kan geen enkele andere boot het water in. De directeur van PowerBoats zit zelf op de tractor bij het in het water rijden van de van de grote catamarans. Hij belt een monteur die natuurlijk snel komt. We kijken samen naar de versnelling en na 10 keer proberen lijkt alles toch wel redelijk te bewegen. Maar draait de schroef nu wel of niet. Je kunt de motor immers niet starten op het land zonder waterkoeling….. Deze monteur weet er raad op. Met een waterslang wordt de wierpot gevuld gehouden en kan de motor dus wel lopen.

En ja hoor, de schroef draait ook in zijn achteruit. We zijn het er niet over eens wat nu de oorzaak is, maar alles lijkt in orde. Zelf denk ik dat het schakelmechanisme wat roestig is geworden na drie maanden stilstaan en dat mijn eerste olie drupjes uiteindelijk hebben gewerkt. We moeten de monteur natuurlijk flink betalen, maar hebben ook iets geleerd: nu weten we hoe je met de motor kunt proefdraaien op het droge.
Een halfuurtje later worden we nog een keer het water ingereden en nu kunnen we zonder problemen achteruit de trailer afvaren. We slaken een zucht van verlichting. We gaan voor anker in de baai en genieten van een welverdiende lunch met een heerlijke zeebries.
We hebben nog wat Trinidad dollars teveel, dus ik denk die even om te wisselen in Amerikaanse dollars. Altijd handig om te hebben. Gelukkig is op vrijdagmiddag de bank open; er staat een hele rij arbeiders om hun wekelijkse check te innen. Voor ik me bij die lange rij aansluit, vraag ik toch maar even of ze hier Trinidad dollars kunnen wisselen voor Amerikaanse. Ja, dat kan wel, maar alleen als je hier een bankrekening hebt, een Nederlands paspoort is niet voldoende. Nee een bankrekening kun je niet zomaar openen; daarvoor zijn allerlei handtekeningen en garant-stellingen nodig. Niet iets voor de gewone man dus; vandaar al die arbeiders die iedere week hun cheque komen innen.

Nou ja, dan kopen we maar wat extra pakken wijn. Dat komt altijd van pas. En misschien komen we hier nog wel terug.

Vannacht lekker slapen met deining en morgen op naar Dominica. Heerlijk om weer een lekker stuk te zeilen naar een mooi, nieuw eiland!

Naar Dominica

De wind-voorspellingen voor de komende dagen zien er prima uit. De wind is niet te hard en zit voornamelijk in de oosthoek, dus minder Noord-Oost dan gebruikelijk. Een goed moment dus om naar Dominica te zeilen, dit is vrijwel pal Noord een beetje NO zelfs.
We vertrekken vroeger dan gepland, want we varen het eerste stuk tot Grenada samen op met Petra en Jan Willem van de Witte Raaf. Het begin is heftig, er zijn steile, warrige golven en we zeilen zo scherp mogelijk aan de wind. Nils wordt een beetje zeeziek en moet zelfs overgeven. Geen probleem, daar heeft hij heel wat ervaring mee opgedaan in de afgelopen weken. We besluiten niet te stoppen bij Grenada maar toch in een keer door te zeilen naar Dominica nog 50 uur verder.
In de luwte van Grenada zeilt het prima, zelfs het slapen lukt redelijk. De tweede dag is de wind wisselend, er moet gereefd worden. Later moet de motor aan omdat de wind weg is. We zijn dus druk met de zeilen in de weer. De golven zijn behoorlijk pittig in de stukken waar geen bescherming is van de eilanden. Toch komt er weer een lekkere warme maaltijd op tafel en worden de nodige bridge puzzeltjes van de bridgekalender weggewerkt; we hebben nu immers twee en een halve maand achterstand: de kalender was op de Pélagie en wij waren in Nederland.

We genieten van alle elektriciteit die de nieuwe zonnepanelen ons leveren. De instrumenten kunnen zowaar de hele nacht aan blijven staan, wat een weelde om de plotter, onze boot TomTom, en vooral de AIS, het systeem dat ons zichtbaar maakt voor andere schepen en wij ook hen kunnen zien, de hele nacht aan te kunnen hebben.

Ook de tweede nacht moeten we behoorlijk aan de bak; er is of teveel of te weinig wind lijkt het wel. We laten ons niet kisten en rond 8:00 in de ochtend zien we de hoge bergen van Dominica opdoemen. Dan komt het moeilijkste van de reis, gaan we voor anker en waar dan, of nemen we toch een mooring (een touw verbonden aan een stuk beton op de grond waarvoor je moet betalen?  Zoals wel vaker zijn we het niet helemaal eens en omdat we allebei moe zijn …….
We eindigen aan een mooring vlak bij het internet café. Eerst gaan we maar eens een beetje bijslapen, daarna blijkt het internet vanaf de Pélagie minder goed bereikbaar en het café gesloten dus geen code.
Bij het inklaren, de formaliteiten bij de douane, komen we andere Nederlanders tegen. ’s Middags drinken we met hen en de bemanning van nog drie Nederlandse boten die hier blijken te liggen, gezellig een drankje. Zij hebben wel goed internet, dus de volgende ochtend verhuizen we, zie hiernaast. Nu kan dit stukje eindelijk op de site!
Onderweg hebben we de informatie over Dominica gelezen. Er blijkt hier genoeg te doen, ook bevestigd door de verhalen van de andere Nederlanders. We besluiten hier wat langer te blijven, zodat we ook Nils zijn bloed weer kunnen laten testen.

Hoe je een bloedonderzoek aanvraagt, staat niet in onze reisgidsen, maar het adres van het ziekenhuis wel. We gaan met een taxi naar het laboratorium van het ziekenhuis en doen onze verhaal. Nee, bloedonderzoek kunnen ze niet zomaar doen, we moeten naar de afdeling “Eerste Hulp”. Daar wordt ons verteld dat we een afspraak moeten maken met een soort huisarts. Wie dan? We krijgen een adres en een afspraak voor de volgende dag om 9:00. Gelukkig is het stadje hier niet groot, dus lopen de langs het adres van de genoemde dokter. Volgens het bordje op de deur zou hij open moeten zijn, maar er is niemand. Dat boezemt geen vertrouwen in.

We wandelen verder door het gezellige Roseau, zie hierboven. Onderweg komen we langs een lokale zuster post, of zo iets. Er zitten mensen op straat in de openlucht wachtkamer, afgeschermd door een simpele halfopen schutting, zie hiernaast. De spreekkamer is heel klein, een soort voorportaal. De onderzoeksruimte is nog kleiner, maar de zuster boezemt vertrouwen in. We stellen onze vragen en ja hoor ze kan ons helpen, ze weet zelfs wat leishmaniasis is! Als we na een kwartiertje aan de beurt zijn, schrijft ze de formulieren voor het laboratorium uit en ze neemt ook maar meteen het bloed af. Dat schiet op!

Ik heb al twee maanden een plekje op mijn arm wat vreselijk jeukt, het is begonnen in Suriname. Er hebben al 3 artsen naar gekeken, één met de diagnose schimmel, Trinidad, twee met de diagnose exceem, Nederland. Alle zalfjes die ik heb gekregen, hebben tot nu toe niet geholpen. Het is de laatste week zelfs groter geworden. Dus nu ik toch bij die sympathieke zuster zit, vraag ik haar er even naar te kijken. Ze weet meteen wat het is, maar is de naam vergeten. Ze belt een collega die wel de naam weet, larva migrans (een soort haakworm onder de huid, afkomstig van bijv. een hond), als ook het middel er tegen, mebenzadol. We zoeken het nog even na in haar boek. Ze schrijft de naam van de pillen op een wit papiertje, zet er haar stempel erop en de apotheek in de straat geeft mij de benodigde 6 pillen voor één euro. Nu ik dit schrijf 6 uur na het slikken van de eerste pil, is de jeuk al minder, of is dat het placebo effect? We wachten af!

Voor de komende 3 dagen hebben we een auto gehuurd en gaan we Dominica verkennen. Leuk!