Pittoresk maar koud Bretagne

Langs de hoogste vuurtoren aan de Bretonse kust 

Op vrijdag 24 juni varen we met hoog water van L'Aberwrac'h naar buiten. Het is al twee uur in de middag, maar hier wordt de vertrektijden gedicteerd door het getij. Ons plan is te ankeren bij Ile de Batz. Onze buren gaan er ook heen, al snel ver voor ons uit. Zij laten de motor het meeste werk doen, de Pélagie zeilt er rustig achter aan met de stroom mee. Eenmaal bij het baaitje van Porz Kernoc'h blijkt ankeren ondoenlijk; de baai ligt vol meerboeien. Dan maar ankeren in de baai ernaast vlak bij onze buren; het is tenslotte al half negen 's avonds. Wel vijf keer gaat het anker naar beneden, alle vijf de keren ligt het niet vast. Dat is ons nog nooit gebeurd! Het wordt al bijna donker, gelukkig is de nieuwe grote marina van Roscoff maar een paar mijl verder op. Daar leggen we de Pélagie om tien uur 's avonds aan de steiger, wat een geruststelling.

De pittoreske straatjes van Roscoff

De volgende ochtend pompt Nils de banden van de fietsjes op en verkennen we het schattige, goed bewaarde 17e eeuwse stadje. Roscoff was in die tijd een van de belangrijkste havens in Bretagne met een prima verbinding met Engeland en Schotland. Maria Stuart landde hier als toekomstige Franse koningin toen ze 5 jaar oud was. Prachtige huizen, sommigen met een uitgang direct aan het water, kerken, kapelletjes en havenmuren met kanonnen zijn er nog steeds te zien.

De katredraal met de open toren en schepen op de gevel 

Eindelijk schijnt de zon, de koffie op het terras met een Bretons gebakje is heerlijk net als later de lekkere lunch met zicht op de haven. We fietsen verder langs de nu droog gevallen baai en terug door de prachtige groene heuvels (hard werken!) naar de supermarkt. Een prima dag. Het valt ons op dat we 3 keer uitgemaakt worden voor Engelsen. Als we zeggen dat we Nederlanders zijn, wordt de toon direct een stuk vriendelijker. Het lijkt of de mensen hier niet blij zijn met de „Brexit“.

De imposante invaart van Ploumanac'h

De marina is niet goedkoop, 50 euro per nacht, dus varen we verder naar Ploumanac'h. De invaart is erg imposant, langs grote, roze granieten rotsen en een heus kasteeltje vaart de Pélagie over een drempel het binnenmeertje in. Hier liggen lange lijnen met witte ronde plastic ballen met ijzeren ogen. Het is de bedoeling dat je daar aan je schip vastmaakt. De Pélagie is met afstand het allergrootste schip in dit kleine, pittoreske haventje. We leggen haar met wel vijf lijnen vast aan vijf verschillende bollen. Gelukkig waait het niet, anders zouden we zomaar tegen onze buurman aan kunnen drijven, zo breed zijn we.

Spectaculaire rotsen 

We maken prachtige wandelingen langs, over en soms onder de roze granieten rotsen. Het dorpje zelf is charmant en heeft prima restaurants, we eten heerlijk.

Met Peltje naar de kant, de wieltjes komen goed van pas

Dinsdag 28 juni varen we twee uur na laag water weer naar buiten, nu genieten we echt van de spectaculaire doorvaart; bij het naar binnenvaren was het veel te spannend. Er is weinig wind, maar de stroom duwt ons naar de monding van de Tréquier rivier, waar na een mooie tocht 7 km landinwaarts het gelijknamige stadje ligt met een grote marina dwars in de rivier. Zeilpakken, truien en handschoenen houden ons warm. Waarom zijn we eigenlijk weggegaan uit de tropen? 

Overal bloemen

De havenmeester is nergens te zien, gelukkig zijn er hulpvaardige handen die ons helpen bij het aanmeren, nadat Nils perfect achteruit de maar net passende is in gevaren. Het blijken allemaal Nederlandse handen te zijn, waaronder die van onze buren van L'Aberwrac'h. Na zo'n hartelijke aankomst nodigen we iedereen uit voor een drankje op de Pélagie. Helaas regent het, maar ook acht mensen kunnen binnen zitten, heel gezellig.

Ondertussen houden we het weer goed in de gaten. De Pélagie moet wel op zondag 10 juli om twee uur de haven van Scheveningen binnen varen. Nu is er een paar dagen veel wind, maar daarna ziet het er prima uit om verder door Het Kanaal te varen.

Na 10 dagen aangekomen in Bretagne

De marina van L'Aberwrat'h in de rivier

Het laatste stukje Atlantische Oceaan

De laatste twee dagen van de oversteek van de Azoren naar Bretagne zijn toch nog weer enerverend. Met 25 knopen wind gaat het hard, zeker als de stroom ons een extra duwtje geeft. Het oversteken van de vaarroutes van de haven van Brest is lastig. Ik maak Nils midden in de nacht wakker zodat we samen kunnen bekijken hoe we het beste kunnen varen. Het is mistig en donker, alles doen we op de AIS. We kunnen ons niet meer voorstellen dat we dit apparaat niet zouden hebben. We slaken een zucht van verlichting als alle grote schepen achter ons liggen.

Regen en mist op onze laatste dagen op de Atlantische Oceaan

Als ik maandag ochtend de zeilen wat ruimer zet om iets meer snelheid te maken, slaat de schrik mij om het hart. De giek hangt maar 2 cm boven onze bimini. Als ik naar boven kijk, blijkt de top van het grootzeil niet meer vast te zitten aan de mast: het blok is uit de rail gelopen. Snel laten we het grootzeil zakken en gaan op een klein fokje verder. Dat is geen probleem, de wind is nog steeds ruim 20 knopen en de stroom helpt mee.

Als we bijna bij de rivier zijn is het nog zó mistig dat we maar nauwelijks de boeien kunnen zien. Gelukkig liggen ze precies op de plek die op de kaart en in onze pilot zijn aangegeven. Tenslotte is dit weer in Europa.

De Pélagie bij laag water aan de steiger 

Het klaart wat op als we verder de rivier op varen, het Bretonse landschap wordt zichtbaar. Rustig vaart de Pélagie met opkomend tij de rivier op. Na een half uurtje komt de havenmeester ons al tegemoet. Hij wijst ons een prachtig plekje aan het einde van de steiger. Wat een weelde: na 10 dagen lopen we weer op land en genieten we van een heerlijke warme douche.

Het bovenste blok is los gekomen,
helemaal versleten 

Dinsdagochtend kijken we allereerst naar het grootzeil. Inderdaad, het aluminiumblok wat langs een rail in de mast gjijdt, is helemaal afgesleten. Nils gaat de mast in om te kijken of de rail zelf beschadigd is, gelukkig ziet die er goed uit.

Het dorpje hier is maar klein, we vragen op twee plaatsen maar niemand weet hoe je zo'n blok kunt bestellen. We schrijven een e-mailtje met foto's naar onze Nederlandse Lagoon dealer, Nautisch Kwartier in Stavoren. We bellen er nog even achter aan. Ze beloven er meteen mee aan de slag te gaan. 

We maken plannen voor een weekje hier in L'Aber Wrac'h, zolang zal het vast wel duren om een pakje te bezorgen in een klein dorpje in Bretagne. We zijn heel verbaasd als al woensdagmiddag een nieuw blok met de post arriveert. Frankrijk heeft onze verwachtingen over snelheid overtroffen! En wat een prima service van Nautisch Kwartier.De rail in de mast heeft een los stukje een meter boven de giek. Als we dat eruit halen, kan het blok er zo in, denkern we. Niet dus, het stukje rail zit vast met een pen die er NIET uit wil. Ook niet als een bereidwillige buurman met een hamer er flink op timmert.

Het nieuwe blok zit erin

 Hij wil ons al naar Brest sturen, maar wij geven eerst WD40 een nachtje een kans. De volgende ochtend komt er zowaar beweging in de pen en een uurtje later is het tussenstukje er uit. Wat zijn we blij, misschien kunnen we nog dezelfde middag vertrekken!

Helaas, na het ontbijt past het tussenstukje er niet meer in. Wat we ook doen: de rail erboven omhoog duwen, een paar kleine braampjes er af vijlen, er hard tegen aan slaan, niets helpt.

Nils inspecteert de mast

Gewapend met het losse stukje rail en foto's van de situatie lopen we naar de kleine werf naast de marina. Gelukkig willen ze komen kijken. Er moet een heel klein plakje van het stukje rail af, geen probleem. Een uurtje later zit het stukje er in, netjes bijgevijld en glad geschuurd. De blokken van het grootzeil glijden er moeiteloos overheen. Nu kunnen we écht verder.

 Een leuk plekje in de marina

Er gebeurt hier van alles. Ons uitzicht varieert voortdurend. Het verschil tussen hoog en laag water is hier ruim 6 meter. Bij hoogwater is de rivier een paar 100 m breed, bij laagwater vallen grote stukken droog, boten staan ineens op het land, de betonnen palen van de marina toornen hoog boven de drijvende steigers uit.

De rivier bij laag water

De hobycats van de zeilschool varen uit

Iedere ochtend varen de kano's, surfplanken en Hoby cats, kleine catamaran's, van de zeilschool uit. De 50 kinderen hebben de hele dag plezier op het water, leuk om te zien.

Het redelijke internet van de marina kunnen we op de Pélagie ontvangen. Dus praten we via Skype bij met onze dochters en volgen het nieuws.Het is een komen en gaan van zeilschepen. Iedere dag hebben we nieuwe buren, iedere dag weer nieuwe babbeltjes, gezellig. Nu ligt er zelfs een prachtige oude driemaster aan de steiger.

Een heel oude holle weg

Heerlijk wandelen

Dit dorpje heeft alleen een paar restaurants, geen winkels. Gelukkig heeft het 'Café du port ' iedere ochtend vers stokbrood. We maken een mooie wandeling naar het naburige dorpje, Landeda. De kapster geeft ons allebei een nieuwe look en we scoren fruit, verse groente en Franse kaas .

Het stadhuisje van Landeda

Uitzicht op de rivier bij hoog water

Langs deze hele kust loopt een voetpad. Hier loopt het langs de rivier naar de volgende brug. Eigenlijk willen we maar een half uurtje heen lopen en een half uurtje terug, maar het is zo'n mooie, afwisselende wandeling dat we besluiten door te lopen tot de brug. 

Er bloeit van alles 

Water hebben we niet bij ons, maar er zou een restaurantje moeten zijn. Helaas, dat is net vandaag gesloten. Gelukkig komen we een kraan met drinkwater tegen, we komen niets tekort. Het is genieten van de prachtige bloemen langs de kant van de weg, de mooie vergezichten en de grappige, holle paden, die waarschijnlijk al honderden jaren door de lokale bevolking worden gebruikt.

Droogvallende bootjes

Aankomst Pélagie: 10 juli on 14:00 uur in Scheveningen

Nu we in West Europa zijn, kunnen we onze aankomst plannen! Op zondag 10 juli komen we om 14:00 uur binnen in Scheveningen. Voor iedereen die ons komt verwelkomen is er een hapje en een drankje op de Pélagie!

Dag 6-8 Lekker zeilen op de oceaan

Na ruim anderhalve dag van heel veel wind, 25-35 knopen, neemt de wind eindelijk wat gas terug. Het tweede rif kan uit het grootzeil, de zee wordt wat kalmer en buiten lijkt het minder koud nu de wind niet meer zo hard door de kuip raast.

Vandaag, vrijdag 17 juni is het gewoon een lekkere zeildag. Ook het eerste rif is uit het grootzeil, de wind komt in op 90° en is ongeveer 15 knopen, de grote golven met witte koppen zijn verdwenen, de Pélagie vaart rustig, het is comfortabel aan boord. We hebben zelfs lekker buiten koffie gedronken in het zonnetje, natuurlijk wel met dikke truien en jassen aan. Het is heerlijk dat we zo kunnen genieten, dit is wel onze laatste grote oversteek!

Zelfs de gennaker gaat omhoog

Nu dit allemaal zo voorspoedig gaat, zijn er nog een paar dagen over die we graag aan de kust van Bretagne willen doorbrengen. Daar zijn we nog niet geweest. Het plan is om de rivier bij L'Aberwrac'h in te varen en daar een paar dagen bij te komen, Daar denken we maandag aan te komen zodat we opkomend tij naar binnen kunnen varen.

Op deze vrijdagmiddag moeten we nog 385 mijl naar het waypoint vlak voor de rivier.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 4-5: Eindelijk op een directe koers naar Falmouth

Volgens de weersverwachting van zondagavond komt de harde wind verder zuidelijk. Nog meer vertragen is lastig dus zetten we maandag ochtend ons zee-anker weer overboord. Het wordt een lekker rustig dagje op 43° noorderbreedte waar het nog niet hard waait. We spelen spelletjes, lezen een spannend boek en kijken een video, want er is stroom genoeg nu de stuurautomaat uit staat.
Maandagochtend word ik wakker van de zon, heerlijk na een aantal dagen bewolking en mist. Hier valt de wind nog mee, het is niet zo moeilijk het zee-anker op te halen. Met dubbel gereefde zeilen vertrekken we, de harde wind achterna. Voor het eerst op deze oversteek wijst de neus van de Pélagie richting Het Kanaal, een goed gevoel. De wind is nog behoorlijk hard, regelmatig boven de 30 knopen, in vlagen zelfs boven de 40.

Veel wind, maar wél zon

De Pélagie doet het fantastisch: de stuurautomaat stuurt haar over de grote, soms brekende golven heen. De wind komt van opzij in, niet van achteren zoals op de meeste van onze grotere oversteken. Brekende golven kietelen de onderkant van de Pélagie met rollen en knallen. Grote golven slaan soms tegen de voorruiten; de kuip achter is helemaal schoongespoeld door het vele zeewater wat overkomt. Het is een imposant gezicht!
Wat zijn we blij dat we heerlijk binnen kunnen zitten, maar het blijft opletten geblazen: je moet je goed vasthouden als je door de Pélagie loopt, Nils zijn koffie valt om! Het gaat het prima. We zijn zo goed ingeslingerd dat zelfs lezen geen probleem is. Ondertussen schijnt het zonnetje heerlijk!
In de loop van de nacht zou de wind minder moeten worden, nou ja we zien wel.
Nu op dinsdagnacht nog 810 mijl te gaan tot Falmouth.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Naar Falmouth, dag 1-3

Vrijdagmiddag 10e juni vertrekken we rond twee uur uit de marina van Sao Jorge. Er waren die ochtend nog best veel klusjes te doen: de auto wegbrengen, de was en nog even met de elektra van de haven brood bakken; het is een nationale feestdag en de winkels zijn dicht.

Langs Sao Jorge

De zeiltocht langs de zuidkust van het eiland is prachtig; de zon schijnt op de kust en het is leuk om vanaf zee te zien waar we met de auto hebben gereden en hebben gewandeld.
Nils ligt al in bed als ik de punt van het eiland rond en worstel met de windveranderingen die dat met zich meebrengt. Eenmaal rond het eiland komt de wind uit de verkeerde hoek en valt later helemaal weg. Achteraf logisch; we varen in de luwte van het eiland. Pas tegen vrijdagavond tegen middernacht pikken we de stabiele wind op en zeilen we lekker.
Zaterdagnacht is er laaghangende bewolking, zondag sluit de mist zich om de Pélagie. Wat somber en koud! Wel een goede gelegenheid om de radar uit te proberen, we weten nu weer hoe die werkt. Er zijn geen schepen zonder AIS in de buurt.

Nils vindt een losse tiewrap en brengt een nieuwe aan

We zeilen samen op met Warren en Maria in de Nightfly. Hun AIS signaal is het vrijwel enige dat we oppikken. Het is rustig op dit stukje oceaan. Nu op zondagavond is de hemel eindelijk helder en kunnen we genieten van maan en sterren. Nu we verder noordwaarts komen worden de nachten ook lekker kort; de zon gaat pas na negen uur onder.
Voor dinsdag en woensdag is er harde wind voorspeld; de nieuwste voorspellingen geven aan dat die toch nog harder is als eerst gedacht en bovendien wat zuidelijker komt. De wind gaat dan ook meer naar het noordwesten draaien. Daarom zeilen we nu alvast vrij ver naar het noorden, dan kunnen we met de wind mee naar het oosten draaien.. Bovendien zeilen we langzaam zodat de hardste wind al voorbij is als wij bij de 44-ste breedtegraad graad aankomen in de loop van dinsdag.
Tenminste dat is het plan. Vanavond halen we nieuwe weersverwachtingen binnen en kijken we verder.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Bijna het verkeerde probleem opgelost.....

 

Sao Jorge vanaf zee



De oversteek naar Sao Jorge op zondag 5 juni is gemakkelijk. De wind waait lekker door van achteren, het zonnetje schijnt en het uitzicht is prachtig op de drie eilanden rond ons heen: Fayal, Pico en natuurlijk Sao Jorge zelf. Als de motoren aangaan om te reven roept Nils: "De stuurboordmotor blijft maar razen, het gas wil niet terug". Op één motor halen we de zeilen binnen en leggen we veilig aan in de Marina. Nu kunnen we rustig kijken. Onze conclusie is dat de gaskabel is gebroken! Dat hebben we al eerder gehad. Eerst kijken we naar de reservekabels die we bij vertrek zes jaar geleden hebben laten leggen. Er zitten wel labels op, maar de tekst is niet meer leesbaar. Eentje is echt kapot, dus al gebruikt; de ander doet het alleen met heel veel moeite. Die gaan we niet monteren.

De vulkaan van Pico, nu zónder wolken

We halen de halve boot overhoop omdat we denken dat we nóg een gaskabel hebben. Dat hebben we ook maar dat is een korte van maar 7 m. Om naar de stuurboordmotorruimte te komen is bijna 11 m nodig.

Onze vriendelijke havenmeester weet meteen dat zo'n kabel niet op Sao Jorge te krijgen is. Na een paar telefoontjes naar Horta, blijkt uiteindelijk Marine Services een lange kabel op voorraad te hebben. Wij blij. Maria en Warren van de Nightlfly zeilen de volgende dag naar Sao Jorge en nemen de kabel mee.

De Pélagie in de knusse marina van Velas op Sao Jorge

We gaan meteen aan de slag. Om zeker te zijn dat we de juiste kabel eruit trekken, controleren we alles nog eens extra als de ene kant van de kabel eenmaal los is. De gaskabel blijkt helemaal niet kapot, die beweegt gewoon!
Na nog een paar keer goed kijken en vergelijken met de andere motor, blijkt het veertje dat de gashandel terug moet duwen vast te zitten. Hier weten we weinig van, gelukkig komt Waren ons helpen. Een paar schroefjes verzetten, wat vet op het veertje en alles werkt weer zoals het moet! De nieuwe, dure, gaskabel kunnen we opbergen voor een volgende keer.

De imposante kust met zwarte lava-stenen

Met de auto rond Sao Jorge

Voor de volgende twee dagen hebben we een auto gehuurd om het eiland te bekijken. Sao Jorge heeft steile kusten met bovenop een groene hoogvlakte, met hier en daar kleine dorpjes. Het grootste deel van deze hoogvlakte is weiland, omzoomd met kleine muurtjes en hortensiahagen. De inheemse vegetatie is fel groen vooral op de steile hellingen aan de kust. We maken een aantal prachtige wandelingen over de hoogvlaktes en langs de imposante kust. Het is genieten van de uitzichten, de leuke huisjes en de afwisselende vegetatie, soms fel groen, soms grijzig maar altijd met veel bloemen.

Prachtige uitzichten

 
Op de West-punt staat een oud vuurtorencomplex; bij de opening in 1958 heel modern maar nu verlaten na een aantal aardbevingen. Vlakbij staat het "walvisuitkijk station", waar in de 19e en 20e eeuw gekeken werd of er walvissen in de buurt waren. De walvisjacht is pas in 1984 gestopt.

Heerlijk wandelen

De tweede dag bekijken we de plaatselijke, moderne kaasfabriek, erg interessant. De kaas is heerlijk, we slaan een voorraadje in.

In de kaasfabriek

De bovenweg langs de vulkanen begint geasfalteert, maar na een half uurtje wordt de weg steeds slechter. Het wordt slalommen langs en deels door de kuilen, spannend maar gelukkig gaat het goed. De wolken kruipen omhoog, al gauw rijden we in de mist.

Slalommen langs de kuilen

Toch rijden we helemaal naar het oostelijkste punt van het eiland. Het dorpje is klein, de aanlegplaats héél klein en vooral vreselijk stijl. We krijgen veel bewondering voor de kapiteins van de zeilboten die hier vroeger zonder motor moesten aanleggen en weer weg varen. Door de mist rijden we naar de kust, daar is het heerlijk wandelen met de wolken boven ons hoofd.

 

Naar Het Kanaal

Als altijd kijken we Iedere dag naar het weer. Eigenlijk hadden we rond de 15-de willen vertrekken, maar vandaag is er een redelijk weervenster. De eerstvolgende mogelijkheid is minimaal een week later en dan moet je maar afwachten wat het wordt. Vanmiddag vertrekken we richting Falmouth. Er is best veel wind voorspeld, maar zolang onze stuurautomaat blijft werken moet dat geen al te groot probleem zijn: dan schiet het tenminste lekker op!

De Pelagie vereeuwigd

 

Boot-schilderingen in Horta

De tijd vliegt hier voorbij in Horta. Het weer blijft zeer matig: veel wind, veel regen, af en toe een mooie zonnige dag.
Het is kil in de boot, we kijken of de kachel het na 6 jaar nog doet. Warren helpt ons een losse kabel weer aan te sluiten, en zowaar de kachel slaat aan. Helaas, de gloeispiraal doet het niet goed. Warren haalt de kachel uit elkaar, maar er moet een nieuwe spiraal en voeler in, die zijn hier niet. Dat moet dus maar in Nederland.

Strand van Horta

Er is genoeg te doen. We wandelen door het leuke stadje met zijn karakteristieke gebouwen, je waant je af en toe in een Portugees dorp, mooie kerken, een echt fort, imposante overheid's gebouwen met groene luiken en jugendstil ramen, maar ook gewone kleine huisjes en flatgebouwen.

Overheidsgebouw in Jugendstil

Een lekkere wandeling vlak buiten Horta brengt ons naar het aquarium, de in de oceaan gevangen vissen worden naar andere aquaria over de hele wereld verstuurd. In het historisch museum over een belangrijke familie zien we hoe belangrijk de Azoren waren voor de eerste telegraaf-kabels en natuurlijk de transatlantische zeilvaart. Het filmpje met de hoepelrokken uit die tijd is leuk gedaan.

Het oude fort is nu een luxe hotel

De boot waarmee je walvissen kunt zien vaart vanwege het slechte weer maar op één dag uit. Wij zijn aan boord, al is het koud en regenachtig. Na ruim een half uur flink doorvaren komt het bericht "in de verte zijn walvissen gezien". De boot spurt er met vol gas vandoor. Na een minuut of tien is het uitgeblazen water van een walvis zichtbaar. Het komende half uur varen we achter de walvissen aan. Eerst zien we een paar keer de vin boven water, later is twee keer het hele lijf van de "gewone vinvis" zichtbaar, ongeveer 20 m lang! Een indrukwekkend gezicht. Als de walvissen naar beneden duiken gaan we op zoek naar dolfijnen die een tijdlang rond de boot spelen. Een leuk, maar koud tochtje.

We gaan bijna iedere avond uit eten, met de Nederlanders, met de mensen van ons radionetje en met nieuwe vrienden die we hier ontmoeten, allemaal erg gezellig.

En natuurlijk zijn er bootklusjes; het roestvrij staal wordt gepoetst, de kraanlijn wordt vervangen en een keukenkastje wordt opnieuw geschilderd.

 De Pélagie vraagt aandacht: we liggen langs een betonnen kade, onze lijnen schuiven heerlijk heen en weer en slijten waar je bijstaat. Al onze oude T-shirts zijn nodig om de landvasten te beschermen.

Bootschilderingen

in Horta bestaat al ruim 20 jaar de gewoonte dat boten die hier veilig zijn aangekomen een schildering achterlaten. Er is ruimte genoeg met al die betonnen kades. Pas vanmiddag, onze een na laatste dag, besluiten we dat we toch wel een schilderij willen achterlaten. Helaas blijken op zaterdagmiddag de winkels waar je verf kunt kopen al dicht. Met moeite lukt het me nog een blikje witte verf voor de achtergrond te kopen, de rest van de kleurtjes krijgen we van andere zeilers.

De Pélagie wordt vereeuwigd

Gelukkig is het zonnig en droog en lukt het ons de schildering in een middag af te maken, die is net droog voor de volgende regenbui. Nu weet iedereen dat de Pélagie met Hanneke en Nils hier in 2016 echt is geweest, tenminste zolang als het duurt.

Naar Sao Jorge

Morgen, zondag 5 juni, is er eindelijk een weervenster om naar het volgende eiland, Sao Jorge, te varen, 20 mijl verder. Daar willen we graag een paar dagen rondkijken.
Er staan foto's bij de berichten naar Horta, dus kijk nog even terug.