GEEN Leishmaniasis......

Na de fijne Kerstdagen wachten we ongeduldig het bericht van het Havenziekenhuis af. Ze bellen ons keurig volgens afspraak op vrijdagochtend: alle testen voor Leishmaniasis zijn negatief! We zijn erg ongerust over de grote rode vlekken die Nils nog steeds op zijn arm heeft, vooral de vlek bij zijn elleboog ziet er heftig uit. De internist vraagt daarom of we meteen even langs komen. Ze kijkt er uitgebreid naar, vraagt van alles, raadpleegt een collega, maar ze weten het dus niet. Er is wel een nieuwe test ingezet, duur 2 weken!
Het goede nieuws is dat die grote wond aan Nils' hand nu duidelijk geneest. Vandaag, zaterdag 31 december, is ook de grote rode vurige vlek bij zijn elleboog wat minder groot en minder rood. Misschien is Nils zelf sterk genoeg om wat het ook is, aan te kunnen? Voorlopig ligt hij echter met een griepje(?) in bed…. Het blijft dus afwachten!
Ondertussen hebben we het heel gezellig hier op de Effathalaan bij Lum en Teets. Er worden oliebollen gebakken en de knallen zijn niet van de lucht. We houden het hier nog wel even uit.

Kerst in Nederland

Woensdagmiddag om 13:15 zal de Pélagie weer op het land gezet worden. Van te voren hebben we uitgedacht hoe dat moet en Rolf zal komen helpen om de bijboot op te hijsen en de motor er af te halen, de Pélagie los te maken van de meerboei en op de trailer te varen. Als ik die ochtend toevallig langs het kantoor van Powerboats loop, blijkt dat Claude heeft gemeld dat Rolf ziek is en dus niet kan komen!! Het blijkt dat ook hij Dengue heeft opgelopen. Gelukkig is Wil van de Cornelis bereid om langs te komen. Samen halen we het motortje op, en Wil maakt de Pélagie los van de meerboei. De laatste lijn kan ik zelf los maken. Dus om 13:05 start ik de motoren, zoals al verwacht door de test van de dag ervoor, is de accu van de Bakboord motor leeg, maar gelukkig kunnen we met een schakelaar de startaccu van de andere motor de stroom laten leveren. Nog een klusje als we terug komen.

Met de motoren in neutraal maak ik de laatste lijn van de meerboei los; eerste oefening in solozeilen. De lijn blijft aan de Pélagie zitten, daarmee wordt ze straks verder op de trailer getrokken. Powerboats rijdt de trailer het water in en de Pélagie vaart er rustig naar toe. Eigenlijk net als onze speedboot in Oman 20 jaar geleden, alleen is de Pélagie wat groter!

’s Middags komt Mike helpen om het grijze dekkleed over de Pélagie te spannen en de bijboot op te ruimen. Ik maak alles schoon, binnen en buiten, doe de was, ruim alle textiel met mottenballen op in plastic zakken tegen de schimmel en verdelg ook nog even een tiental mieren die de suikercontainer hebben ontdekt, brr…..

Twee dagen eerder heeft Nils heel koelbloedig een kakkerlak die op het aanrecht zat, in zee gesmeten. Getver… Nu zet ik dus overal schaaltjes met boorzuur klaar, voor het geval dat het beest nog vriendje of kindjes heeft achtergelaten. Als dat maar goed gaat. Nou ja niets aan te doen, want om half 3 staat de taxi klaar om me naar het vliegveld te brengen. Heerlijk, nu even niets meer, alleen maar zitten en verzorgd worden.

Ondertussen is Trinidad in Kerstsfeer. De vriendelijke dames in het kantoor van Powerboats, het bedrijf waar we liggen, hebben zich prachtig opgetut voor hun jaarlijkse Kerstluch. Derek, mijn taxichauffeur maakt een ommetje in de luxe wijk.

Veel huizen hebben waanzinnig veel kerstverlichting, helaas niet aan zo midden op dag. Hele Kerststallen staan op de daken. 

Eenmaal in het vliegtuig ben ik zo moe dat het prima lukt om relatief goed te slapen in het vliegtuig, waar economie plus net iets meer ruimte biedt. Lum komt me heel lief ophalen van het vliegveld, het is heerlijk om dochter en kleindochter weer te zien!

Nils heeft ondertussen 2 afspraken in het havenziekenhuis gehad. Na de algemene intake en de constatering dat dit echt lijkt op Leishmaniasis, is donderdag een punctie genomen, zodat ook vastgesteld kan worden welke variant het betreft. De meest gevaarlijke variant, die ook je inwendige organen kan aantasten, komt in Zuid Amerika weinig of niet voor. Dat is goed nieuws!

Er is nog meer goed nieuws, de grote wond aan zijn hand ziet er iets rustiger uit en lijkt niet verder te groeien. De dreigende nieuwe uitbarstingen lijken iets minder vurig te worden. We wachten nu maar rustig af, op 30 december horen we meer.
Het is hartverwarmend zoveel lieve, meelevende reacties we van jullie hebben ontvangen. Fantastisch al die steun, dat doet ons echt goed!

We wonen nu tijdelijk in het huis van onze dochter en schoonzoon, zij zijn op Kerstbezoek bij zijn ouders. Daarna logeren we bij de broer van Nils tot weer een huisje in Duinrell beschikbaar komt op 6 januari.  Kerst ziet er nu ineens anders uit. Gelukkig slagen we erin er van te genieten, eerste Kerstdag maken we een heerlijke wandeling, waar we onverwachts TeLu tegenkomen, zie hiernaast. Het kerstdiner bij mijn zus Liesbeth is heerlijk. Fantastisch zoals ze haar teleurstelling van een gemiste reis naar Bonaire omzet in gezelligheid ook voor ons!

Rest ons nog jullie allemaal een Goed, Gezellig en vooral Gezond 2012 toe te wensen,   Hanneke en Nils

Nils vast naar Nederland.....

Maandagochend, 19 dec, gaat Nils naar het ziekenhuis. Alle testen voor bacteria zijn negatief, hoogstwaarschijnlijk heeft hij een parasiet, Leishmaniasis,  of misschien een schimmel. ’s Middags is er voor hem een afspraak gemaakt met een dermatoloog in een ander ziekenhuis hier op Trinidad. We zetten dus de Pélagie nog even niet op de kant om toch verder te bekijken wat op Trinidad wel kan. Het advies is duidelijk: de dermatoloog raadt aan naar Nederland gaan, de aandoening moet dringend behandeld worden. Die behandeling zou zomaar maanden kunnen duren!
Ondertussen hebben Jim en ik naar het probleem van de zonnepanelen gekeken met behulp van een ampèremeter en geconcludeerd dat het accu monitor apparaatje verkeerde waardes geeft. Er wordt een nieuwe draad getrokken, maar dat blijkt niet te helpen. Omdat het hier bijna Kerstmis is en iedereen vrij heeft vanaf donderdag, besluiten we dit probleem tot na onze terugkomst te laten liggen.

Onze reisverzekering helpt prima en reserveert een plaats voor Nils op de dinsdagavond vlucht. Voor woensdag middag 21 december is een afspraak gemaakt in het Havenziekenhuis van Rotterdam. Ik, Hanneke,  kom 2 dagen later, de Pélagie moet op de kant en schoon en goed beschermd achter gelaten worden. Vrienden zijn bereid te helpen, dat is heerlijk.

We zijn er allebei beduusd van: de Pélagie  is er helemaal klaar om naar de Pacific te varen, en dan zoiets. Misschien wel een heel langdurig behandel traject. Wanneer zijn we weer terug? Kunnen we dan dit jaar nog wel door het Panamakanaal? Nou ja eerst moet Nils maar weer goed beter worden, dan zien we wel weer verder. De Carieb is ook mooi genoeg, we hebben er nog lang niet alles gezien… Het is ook sneu voor mijn zus Liesbeth, die ons in Bonaire zou komen opzoeken. Daar zijn we dus niet in December.
We besteden de laatste dag om zoveel mogelijk zaken weer op te ruimen die we net te voorschijn hadden gehaald: de fok wordt weer opgeborgen, het motortje van Peltje gaat onderdeks, de vlag en de reddingsmiddelen gaan weer naar binnen. Ons nieuwe motortje heeft nog niet eens zijn  inloopuren gehad en moet nu alweer opgeborgen worden. Ik denk met een droef hart aan die dure antifouling, met zoveel moeite opgebracht, die er ook niet beter van wordt om weer een paar maanden buiten het water te zijn. En Nils ziet een onzekere toekomst, hoe zal het genezingsproces gaan?
Vanmiddag is Nils vertrokken, in de hoop dat er in Nederland vóór Kerstmis nog wat gedaan kan worden. De wond op zijn hand is wéér groter geworden, er komt een tweede aan en we zien er nog nog wel zo´n tiental komen….
Het is wel een beetje eenzaam hoor, alleen op de Pélagie. Maar ja het is niet  anders, dus nu geniet ik van mijn voorlopig laatste zonsondergang  op het water. Trinidad laat zich van zijn mooiste kant zien, felle zon, blauwe lucht, heerlijke frisse zeebries, pelikanen en fregatvogels in de lucht. Ik geniet ook van de luxe van veel energie van onze zonnepanelen: de radio kan zomaar ’s avonds aan en de koelkast kan op een koudere stand. De PC kan gewoon worden opgeladen.
Morgen moet ik zelf kapitein zijn en alles regelen om de Pélagie hier enige maanden te laten staan. Nou ja, weer een nieuwe uitdaging, maar samen met Nils is het leuker en gemakkelijker…..

Wel in het water, niet zeilen ………

In november in Nederland had Nils een wond aan zijn hand, die maar niet overging. Op advies van ons nichtje Anita die bijna huisarts is, zijn we met antibiotica begonnen. Wel even resultaat, maar toch zag de wond er niet echt rustig uit. Nils is dus afgelopen woensdag toch maar naar het lokale ziekenhuis hier in Trinidad gegaan. De arts geeft hem 2 andere soorten antibiotica en de opdracht de wond 2 keer per dag  grondig schoon te maken. We vinden dat Nils’zijn hand zoveel mogelijk rust moet hebben. Ondanks alles wordt de wond nog steeds groter, eng om te zien.

Ik, Hanneke, ben dus razend druk met alle klussen die nog moeten gebeuren om de Pélagie klaar te maken om in het water te kunnen. Immers de antifouling moet er ook nog op, zie hiernaast. Ook laten we de lieren een onderhoudsbeurt geven. Vooral voor de ankerlier blijkt dat hard nodig. En die is essentieel vooral met ons nieuwe grote anker.

Donderdagmorgen wordt eindelijk onze nieuwe achterstellage geïnstalleerd en de grote (!) zonnepanelen erop gezet, net als de nieuwe windgenerator. Mitchell is trots op zijn werk, zie hiernaast. Zelf trekken we de elektriciteitsdraden er weer door, met de heftruck lukt dat prima. De verdere installatie verloopt vlot met behulp van Jim en zijn mannen. Dus we kunnen toch vrijdag-ochtend volgens plan het water in, hoera!

Helaas blijken er vrijdag toch nog installatie problemen, de nieuwe zonnepanelen “trekken” soms stroom uit de accu’s. Ook Jim snapt er niets van!
Nils gaat vrijdagmiddag weer naar het ziekenhuis en komt terug met slecht nieuws. De dokter denkt nu dat hij "Leishmaniasis" heeft opgelopen, door een beet van een zandvlieg (Suriname?), zie ook www.huidziekten.nl/zakboek/dermatosen/ltxt/Leishmaniasis.htm
De plaatjes op deze site lijken precies op wat Nils heeft, zie Nils’zijn hand hiernaast. In Trinidad is daarvoor geen behandeling. In Nederland wel, bijv een 20-daagse kuur.
Het is niet levensbedreigend, wel lastig; de wonden genezen slecht, en kunnen lelijke littekens achterlaten. Zo te zien zijn er nog meer "puisten die wonden kunnen worden" in ontwikkeling. Maandag ochtend gaat Nils terug naar het ziekenhuis voor een medisch rapport. Als hier in de buurt geen behandeling is, denken we erover om volgende week naar Nederland te komen.

Dus nu liggen we hier in de baai van Chaguaramas uit te blazen van al het werk en genieten we maar weer van de frisse wind en de prachtige weerspiegelingen op het water. We doen ons best over de teleurstelling heen te komen. Vooral gisteren, zaterdag, hebben we het er moeilijk mee gehad, dat dit nu net Nils moet overkomen! Als troost heb ik ’s middags lekker in de zon een prachtig boek zitten lezen en Nils heeft zich uitgeleefd op Stepbridge. Nu zondag gaat het beter. Vanavond is er weer een gezellige BBQ! Ik ben vast begonnen met de Pélagie  van binnen goed schoon te maken, want als we straks eventueel naar Nederland moeten, is dat in ieder geval vast gebeurd. En natuurlijk moet ook de installatie van de zonnepanelen goed worden afgemaakt.

Maandag weten we meer, denken we.

Weerberichten kijken, vertrek geplanned

Vandaag op zaterdag 10 december heb ik weer eens de windverwachting bekeken voor onze komende zeilreis. Zoals het hoort in deze tijd van het jaar komt de wind uit Oost tot NoordOost, ideaal als je naar het Westen wilt en dat willen we. We hopen vrijdag 16 december weer in het water te liggen en zaterdag weg te varen.

Afgelopen week is er veel gebeurd. Nils heeft eindelijk op donderdag de zonnepanelen kunnen ophalen. Het is wel het toppunt van bureaucratie. Hij heeft uren in véél rijen gestaan, telkens moest er weer een ander papiertje worden ingevuld of afgestempeld. Maar…. het is gelukt en alles zat in het pak.

Woensdagochtend hadden we de oude windmolen er al afgehaald.  Dit keer mocht Nils met de heftruck helemaal omhoog, netjes aangegord. Alle elektriciteitsdraden in het achterframe zijn vervangen door ijzeren draden. Die gaan tenminste niet kapot bij het lassen!
Mitchell, onze lasser, is ook vandaag op zaterdag druk bezig om ons frame te versterken zodat de grotere zonnepanelen erop kunnen. Begin volgende week moet dat klaar zijn. Dan gaan we samen met Jim alles monteren.

Ondertussen hebben we nog even de beide schroeven van de Pélagie van een nieuwe anti-fouling verflaag voorzien. Het verven was geen punt, de schroeven helemaal schoon krabben wel, zie hiernaast. Voor we het water in kunnen moet de Pelagie ook nog in de anti-fouling. Dat kan pas op het laatste moment. We plannen vast voor de oversteek van de Pacific; de Volvo dealer is hier om de hoek, dus hebben we vast extra ingeslagen. De Pélagie wordt steeds zwaarder.

Er is ook tijd voor lekker relaxen en genieten van internet. De verbinding is net goed genoeg om met onze dochters en kleindochter te Skypen. Ook Stepbridge lukt meestal, Nils heeft met Saskia gespeeld, terwijl Sven toekeek.
De BBQ’s zijn gezellig en de eerste kerstparty’s zijn al begonnen. Gisteren organiseerden alle aannemers een “voedselmarkt” hier op het haventerrein om Kvoedselpakketten te kunnen samenstellen voor gezinnen in Trinidad, die het niet breed hebben. Het was verbazingwekkend hoeveel mensen we hier al hebben leren kennen. Trinidad voelt een beetje als thuis.

Rustig wachten op de zonnepanelen

Het Honhoff Sinterklaasfeest is ontzettend gezellig en leuk. De surprises zijn weer enorm origineel. We lachen wat af, ook om Nils die in zijn blote bast, met versiering, een Surinaamse medicijnman uitbeeldt!

Zondagavond is het inpakken geblazen. Alle spullen in ons vakantiehuisje moeten óf mee naar Trinidad in maar twee koffers, óf in onze auto als opslag of gewoon weggegooid worden. Het lukt net; onze handbagage is niet te tillen met computers en boeken. Ondanks de mist op Frankfurt halen we al onze aansluitingen, al moeten we soms rennen. Op het vliegveld van Tobago worden we met een steelband en danseressen welkom geheten, we zijn weer in de Carieb!  Het is heerlijk thuis komen op de Pélagie; alsof we niet weg zijn geweest. Geen beestjes of ander onheil aan boord. Heerlijk!

Het eerste wat we dinsdagochtend doen is bellen naar de vervoerder van onze zonnepanelen. Ja, het schip komt woensdag aan, maar dan is het pak nog niet op de kade en nog niet uit de container. Dat wordt wel volgende week: kerstdrukte! Maandag mag ik weer bellen.

Nou ja, we hebben nog andere klusjes. Alle meegenomen spullen moeten worden uitgepakt en gemonteerd. We zijn blij met de LED lichtjes, want we hebben nu alleen nog onze voorste zonnepanelen en die liggen een deel van de dag in de schaduw van de loods waar we vlakbij staan. De koelkast koelen we met ijsblokjes uit de winkel, want buiten het water kan de motor niet aan. De walstroom is hier 60 hertz en daar kan onze acculader niet tegen!

De bruine aanslag van de rivieren wordt onderhanden genomen, zodat de Pélagie er weer mooi bij komt te liggen. David maakt een tweede regenzeiltje, dat vandaag meteen al dienst doet.

De bodem van triplex van onze bijboot ziet er, na maar iets meer dan een jaar!, niet meer goed uit. Op advies van Frits brengen we een laagje epoxy aan om de triplex randen te beschermen. Weer iets nieuws, we hebben nog niet eerder met epoxy gewerkt! Daarna wordt de hele bodem geverfd met anti-slip verf. De lekjes worden geplakt. Maandag komt ons nieuwe motortje, dus Peltje is helemaal klaar voor de trip naar Nieuw Zeeland.

Voor niet ingewijden: epoxy maak je uit 2 componenten, het wordt na menging keihard. Het kan o.a. gebruikt worden voor (grotere) reparaties aan het frame van de Pélagie. Als we dus bijv. op een container zouden varen en er komt een gat in de voorkant, dan zinken we niet want de voorkant is een waterdicht compartiment. Het is natuurlijk wel lastig zeilen, dus dan kunnen we de Pélagie bij laag water op een strandje zetten en met epoxy het gat repareren…. We hebben de spullen aan boord en nu dus een beetje ervaring opgedaan. Nu snap ik ook de handleiding die erbij wordt geleverd, vorig jaar nog niet! Toch hoop ik niet dat we een gat in de Pélagie krijgen want simpel lijkt het me niet! Nou ja, met onze iridium telefoon kunnen we altijd hulp vragen.
En zoals altijd is er ook tijd voor gezelligheid. Mike en Pat van de El Lobo, onze carnaval vrienden ontmoeten we weer, heel gezellig! Rolf en Claude uit Suriname zijn hier ook hard aan het werk aan hun boot; we kletsen bij en wisselen weer wat software uit.
We zijn de hele dag op muggenjacht en met Deet, anti muggenspul, in de weer, de horren hangen voor de ramen en deur. Een vijftal zeilers hebben Dengue, knokkelkoorts, opgelopen; 2 in onze directe vriendenkring! Schrikken dus. Je gaat er niet van dood, maar als je het voor de 2-de keer krijgt, kan het behoorlijk gevaarlijk zijn!
Het is jammer dat we hier nog wel anderhalve week liggen. We hadden graag al volgende week via Los Rocquos, de prachtige eilanden ten Noorden van Venezuela, naar Bonaire gezeild. Wel hebben we nu rustig de tijd voor klusjes en kunnen we prima internetten, onze PC laders kunnen wel tegen 60 hertz. Nils is alweer gedegradeerd met Stepbridge. Er is nu ook tijd voor al die nieuwe boeken. We genieten van een beetje rust na de drukke tijd in Nederland.