Hard klussen en gezelligheid in warm Trinidad

De lange vliegreis naar terug naar Trinidad gaat prima, de vluchten zijn allemaal redelijk op tijd. Natuurlijk staan we op maandag in lange rijen in Amsterdam, Frankfurt en Tobago. Tussendoor lezen we allebei een spannend boek en krijgen we lekker te eten en te drinken. Niets te klagen dus. Onze bestelde taxi staat klaar op het vliegveld in Trinidad en om negen uur ’s avonds draaien we het slot om in de Pélagie.  Het is warm binnen maar schoon en geen kakkerlakken of ander ongedierte. We zijn hartstikke blij. Meteen gaan de ramen wijd open, een na een glaasje wijn met een stukje mee genomen Hollandse kaas duiken we heerlijk ons eigen bed in.
Op dinsdag regelen we direct hulp om de Pélagie in de was te zetten en nieuwe antifouling aan te brengen (om aangroei van schelpen en zeewier te voorkomen). Verder hebben we nog een hele waslijst met andere klussen waar we nu al de hele week druk mee zijn. Sommige zaken vallen mee, de Pélagie ziet er met de dag mooier uit, sommige zaken vallen tegen, zoals het verlengen van onze anker ketting.  

Al heel lang willen we die verlengen van 40 naar 70 of 80 meter. We hikken aan tegen de kosten en hoe je nu precies die 2 stukken aan elkaar zet. We vinden een verbindings-schakel dat past en dat “alleen maar gehamerd” hoeft te worden. Na lang zoeken vinden we een bijzonder aantrekkelijk aanbod voor een ketting die later wel uit 2 delen blijkt te bestaan. Nils begint enthousiast het verbindingsstuk vast te hameren. Dat lukt van geen meter. …. Bij navraag blijkt dat het eigenlijk met een werkbank moet. Die is hier wel, maar dan moet alle ketting van boord. Ook blijkt onze anker ketting toch wel te gaan roesten.

We vragen nog verder rond en vinden een heel aardige smid die de ketting wel even op komt halen en alles aan elkaar zet, eerst hameren en daarna lassen. Dat gaat niet meer los, hopen we. Bovendien vinden we een primer die alle losse roest op lost en een spuitbus die de galvanisatielaag weer kan herstellen. De spuitbus is veel te snel op en wordt aangevuld met een grote bus zink verf. We zijn er wel meerdere dagen zoet mee, maar het resultaat mag er zijn, vinden deze 2 klus-amateurs.
Het duurt wel een paar dagen voor we gewend zijn aan de warmte, zeker nu we op de kant staan en  het verkoelende zeewindje missen. Het is af en toe zweten geblazen. Ons schaduw dakje, bimini, hebben we afgegeven voor reparatie voor we naar Nederland gingen 10 weken geleden. Helaas, dinsdagochtend is het niet klaar! David, onze stoffeerder is ook niet in zijn werkplaats, maar gelukkig wel telefonisch te bereiken. Op vrijdag kan de bimini er eindelijk weer op, dus we nu hebben weer schaduw zonder hulp van onze lakens. David gaat nu verder met nieuwe buiten- en binnenkussens. We zijn benieuwd.
We willen zo snel mogelijk weer het water in, we missen niet alleen de frisse wind maar ook ons zee uitzicht. We zijn uitgekeken op al die opgeslagen boten met dekjes en masten. Overdag wordt er hard gewerkt met veel lawaai, in het weekend en ’s avonds is het een dooie boel.

Wel zijn er heel veel vogels; leuk, totdat je de giek moet dicht maken om te voorkomen dat er een nestje in wordt gebouwd. Van al die vogelpoepjes op onze blinkend gepoetste Pélagie worden we ook al niet blij! Hiernaast een Kiskadee in de mast van de Pélagie.

We zijn ook al niet blij met ons buurtschip, dat heeft maar de helft van zijn aangroei verwijderd voor iedereen naar huis ging voor het lange weekend. Het stinkt hier dus behoorlijk. Gelukkig komt een deel van de tijd de wind van de andere kant, zodat het nog een beetje mee valt.
We zien de catamaran van Frits en Reinhilde, de prachtige Belle Ciao in de baai bij Chaguaramas voor anker liggen. Even langs varen lukt niet, Peltje is nog niet bedrijfsklaar.  E-mail brengt uitkomst en de volgende dag kletsen we bij.  De wereld is soms heel klein: Frits en Reinhilde hebben Ina op bezoek, die we kennen van onze Centraal Azie rondreis in 2002. We worden dus opgehaald voor deze “verrassing”,  reuze gezellig !! Ook vertellen Frits en Reinhilde bij een gezellig etentje heel enthousiast over hun 4 weken in Suriname, onze bestemming deze zomer na Tobago.
We weten weer waarvoor we al die klusjes doen in deze hitte, straks varen we weer op die prachtig blauwe zee nieuwe bestemmingen tegemoet.
Groetjes van Hanneke en Nils

Op 23 mei terug naar Trinidad

Het gaat goed met onze kleindochter Lisa, nu alweer ruim 7 weken oud! Dus tijd om terug te gaan Trinidad a.s. maandag 23 mei. 

Het was heel bijzonder deze periode met het nieuwe gezin mee te mogen maken! We hebben genoten van de uitstapjes met onze dochter en kleindochter: samen achter de kinderwagen, lekker tennissen, op Lisa passen zodat de jonge ouders kunnen bridgen of fietsen.

 

Het is ook hartverwarmend om weer bij te kletsen met vrienden en bekenden! Drie keer zijn we naar het Noorden van het land gereden rond de maand-bijeenkomsten van Hanneke’s Soroptimist club. Tussendoor doen we de tandarts en halen weer voor 6 maanden onze standaard medicijnen in de Harense apotheek. Ook familie en vrienden in andere delen van Nederland zijn met onze auto bereikbaar. Het is erg leuk om iedereen weer te zien. Soms lijkt het nauwelijks uit te maken dat je maanden bent weg geweest. Immers, vroeger zagen we veel vrienden en familie ook niet iedere week, het noorden van Nederland lijkt soms net zo ver als de Carieb!

We hebben enorm genoten van het fantastische voorjaar  hier in Nederland: een heerlijke temperatuur met een lekker warm zonnetje waardoor je niet altijd in de schaduw hoeft te zitten zoals in de Carieb. Het jonge, frisse groen verrast ons weer, net als al die bomen en planten die allemaal tegelijk in bloei lijken te staan! We hebben de tijd om heerlijk te fietsen en wandelen, ook in Duitsland bij onze oudste dochter Saskia. Wat is het in mei lang licht ’s avonds in Nederland.

We maken tijd om uitgebreid de krant en ander nieuwsaanbod te lezen in deze boeiende wereld waar veel gebeurt, zoals de Arabische  Lente, de euro crises en de impact van de bezuinigingen ook op naaste bekenden in Nederland. En straks in Trinidad doen we weer heel andere dingen zoals de Pélagie in de was zetten.

Toch kriebelt er bij mij, Hanneke, wel iets; zou je toch niet meer betrokken willen zijn bij de wereld, een bijdrage leveren. Deze maanden maken voor mij wel duidelijk dat ik bij een volgende tijd in Nederland, zeker maatschappelijk betrokken wil zijn, misschien een andere baan, vrijwilligers- of bestuurswerk, mogelijkheden genoeg.
Maar eerst willen we nog verder op avontuur,  de wereld verkennen vanaf het water met de Pélagie.  We kijken we er erg naar uit om onze zeilersleven weer op te pakken en na het broodnodige onderhoud richting Tobago, Suriname en Brits Guyana te zeilen. Komende november zijn we weer een aantal weken in Nederland, natuurlijk ook om Lisa weer te zien!