Carnaval in Trinidad-2

Carnaval in Trinidad-2

Finale van de grote steelbands

Op de zaterdag voor carnaval, 5 maart, is de finale van de grote Steelbands in het Savannah park; een soort stadion met 2 zijtribunes. De kaartjes zijn duur, 40 euro en we zitten aan de zijkant en best ver weg. Deze avond zijn alle plaatsen bezet, gezellig! Het is ook vreselijk druk bij de ingang en de uitgang van het podium. Immers het gaat om de grote steelbands, 100 tot meer dan 150 spelers! Voor ieder van de orkesten of bands is er 10 -15 min tijd voor het opbouwen, dan 8 min spelen (er loopt een voor iedereen zichtbare klok mee) en 2 min afbreken want dan is alweer het volgende orkest aan de beurt. Helpers en supporters van de bands schuiven allemaal mee over het podium en blijven er soms hangen. De geluids-meneer moet vreselijk hard rennen om alle microfoons op de juiste plek te krijgen.
In de finale spelen 11 kleinere bands en 10 grotere, afkomstig heel het land. We beginnen om 20:00 uur, het wordt dus nachtwerk. De sfeer op de tribunes wordt steeds beter, rond 24:00 wordt mee gezongen en gehost op de alom bekende carnavalsliedjes van dit jaar. Het publiek klapt en joelt voor hun favorieten, de bands uit Port Of Spain spelen duidelijk een thuiswedstrijd. We genieten van de muziek, van het enthousiasme en de sfeer in het stadion, heel bijzonder om dit mee te maken! De winnende band maakt er een heel spektakel van. Drie kanonnen schieten confetti over de band en de jury. De schoonmakers zijn maar druk met het opruimen van het springerige confetti spul. Helaas moeten we rond 01:00 weg; maandag willen we ook alweer zo vroeg op.

Jouvert
Om 01:30 maandagochtend rinkelt de wekker; om 02:00 uur vertrekken we om met de traditionele “jouvert” mee te doen! Deze traditie stamt uit de slaventijd. Overdag moesten de slaven werken dus carnaval vieren kon alleen heel vroeg in de ochtend. Als we aan komen houdt een grote box met pittige carnavals muziek ons goed wakker. Na thee, koffie en de traditionele maissoep, arriveert onze rijdende muziek vrachtwagen: wel 24 grote boxen produceren een enorm geluid dat helemaal doortrilt tot in je buik! Gelukkig hebben we onze oordopjes paraat.

Achter de geluidswagen wordt de modderkar gehangen. Hiermee kan alles en iedereen worden ingesmeerd. Immers de lol van Jouvert is om elkaar zo vies mogelijk te maken, begrijpen we. We zijn met een twintigtal westerlingen tussen 280 enthousiaste, lokale Trini’s. Wij worden gemakkelijk in de groep opgenomen en zitten al snel ook onder de modder en verf. De foto's spreken voor zich.

Om 04:00 vertrekken we al hossend en dansend achter onze muziek, natuurlijk gaat er ook een drank auto mee. Bier, rum maar ook water, cola en andere frisdranken zijn in de prijs inbegrepen. Het blijft de hele tijd gezellig en gemoedelijk ondanks alle drank, wat ik niet had verwacht. Het wordt hartstikke vol op straat als we in de tegenovergestelde richting ook andere Jouvert groepen tegen komen. De hele stad lijkt mee te doen. De chaos wordt nog groter als er rond 7:00 er ook auto's gaan rijden! Maar iedereen is goed gemutst en danst verder.
We hebben een knotsgekke nacht, leren wat dansen op zijn Trini’s inhoudt: kont tegen buik, soms 2 personen, soms een heel rijtje. We genieten van al die muziek, mensen en chaos! Tegen tienen zijn we terug, doodmoe, met zere voeten, spierpijn en honger. Na een lekker ontbijt gaan we in de haven onder de douche en slapen bij.

Parade of the Bands
De dinsdag is de belangrijkste dag, alle “bands” trekken door de stad langs de diverse jury’s. We vertrekken al om 6:00, zodat we kaartjes kunnen kopen voor de tribune bij een van de jury’s. De hele dag door bewonderen we de prachtigste kostuums, begeleid door snoeiharde muziek en af toe een Steelband. Onze oordopjes komen weer goed van pas.
Er zijn heel veel "blote" kostuums met prachtige hoofdtooien, enkel en armbanden, zie foto’s. Meestal zijn enkelen wel omvangrijk gekleed: “de koning en koningin” van de band.

Er zijn ook meer aangeklede kostuums, een schitterende serie “zwart/wit”, en vlinders maar ook historische hovelingen onder het motto "aan het hof van koning Arthur". Wat een investering

in kostuums voor één of twee dagen. Zoals onze chauffeur al zei, spaart groot deel van de Trini’s het hele jaar voor Carnaval.




 

We kunnen ook gewoon op straat lopen vrijwel tussen de bands in. Het is allemaal heel ontspannen, gemoedelijk en gezellig. We hebben bewondering voor de mensen die meelopen de hele dag op je voeten. Gelukkig is het bewolkt, dus niet zo heel warm. Uiteindelijk gaan wij om 17:00 naar huis, maar de bands gaan gewoon door tot 's avonds laat!

Carnaval in Trinidad, een unieke ervaring!!

In Chaguaramas, de eerste kakkerlak op de Pélagie

Na het vertrek van Anita hebben we vastgemaakt aan een meerboei in de baai van Chaguaramas. Voor ons als catamaran zijn de ligplaatsen in de Marina hier erg duur. Bovendien genieten we van de rust op het water. De hekgolven van de langs scheurende kleine bootjes, zoals de water taxi met carnavalsmuziek, nemen we voor lief.

Een kusje van de Thorax
Er gebeurt hier wel van alles. Op zondagmiddag waait het behoorlijk hard. We zijn voor de verandering op de Pélagie, Nils ligt even in bed en ik, Hanneke, zit lekker te lezen. Ik denk nog “als het anker niet houdt van een van de andere boten in de baai, hebben wij er geen last van, ze worden dan van ons weg geblazen”. Ineens een schok; ik ren naar voren en zie de buurboot, de Thorax, tegen onze meerboei waaien. Haar meerboei is losgeraakt van de bodem! Ze waait over de lijnen van onze meerboei heen en raakt de neus van de Pélagie! Ook Nils komt in zijn onderbroek aanhollen. We proberen stootwillen tussen de Pélagie en de Thorax te zetten, maar dat lukt niet. Ik doe een oproep op kanaal 68 van de marifoon, maar krijg geen antwoord. Nils probeert de Thorax aan de Pélagie vast te maken met als gevolg dat de punt van de Thorax de houder van onze zeewering verbuigt. Dus moeten we haar losmaken.
Gelukkig komt er hulp aan. Fast Fred heeft altijd zijn marifoon bij zich en heeft onze oproep gehoord. Met zijn bijboot met sterke motor duwt hij de Thorax weg van de Pélagie. Er komt nog meer hulp. Uiteindelijk lukt het de bijboten de Thorax aan een vrije meerboei een paar 100 m verderop vast te maken.
De eigenaar, een inwoner van Trinidad, wordt gewaarschuwd en komt een uurtje later bij ons aan boord. Nee, hij heeft helemaal geen geld en altijd heel veel pech, zoals vandaag! Een bedankje aan de zeilers die zijn boot hebben gered, kan er niet eens af. De schade zullen de dus zelf moeten herstellen. Het blijkt niet de eerste keer dat de Thorax is gaan zwerven.

Harpje losgeraakt
Het motto “check, check and check again” wat we in las Palmas hebben geleerd, blijft van toepassing ook als je aan een meerboei ligt. Nils kijkt dus iedere keer als we naar de wal varen, of alles nog goed zit. We schrikken als blijkt dat de Pélagie niet meer met de zware, dikke lijn aan de meerboei vastzit, maar alleen nog met de dunne “reserve” lijn. Het harpje is losgeraakt! We hadden al eerder gezien dat het wat los zat, en het weer vastgemaakt maar niet gezekerd met een tie-wrap, dom, dom dom…… Gelukkig heeft de reserve lijn de Pélagie op haar plaats gehouden!

Eerste kakkerlak
We beginnen vast met schoonmaken, de Pélagie moet straks drie maanden het land op. Ik, Hanneke, ben buiten bezig en kijk naar de schuifdeur. Er zit een grote kakkerlak in de hoek!!! Wat een schrik, ik doe meteen de schuifdeur dicht. Nils is dapper; hij pakt een doek en gooit de kakkerlak direct overboord. We zijn verbaasd, de kakkerlak verdrinkt niet, maar vliegt weg.
Hoe is ie aan boord gekomen? Liggen er kakkerlak-eitjes in de bakskist waar we altijd onze buiten-schoenen indoen? Is ie aan komen vliegen? De Pélagie ligt wel een eind van het land… Is die met de bijboot meegekomen en aan boord gekropen of gevlogen?
We geven de bakskist een grote schoonmaak en gebruiken de anti-insecten-spuitbus met overgave. Meer kunnen we op dit moment niet doen! De volgende vier dagen zien we geen andere kakkerlakken. Hebben we geluk gehad of zit straks als we terugkomen uit Nederland de hele boot onder de kakkerlakken?

De Pélagie naar de kant
Direct na carnaval, op woensdag 9 maart wordt de Pélagie op de kant gezet bij Power Boats. We varen op een soort trailer, waarop de Pélagie heel secuur wordt vastgezet. Er zijn twee tractors nodig om trailer en Pélagie de helling op te trekken.

Alles gaat helemaal goed en in een uurtje staat de Pélagie op blokken op haar plek voor de komende drie maanden als we naar Nederland gaan.

De aangroei is overdonderend, vooral bij de onderkant van de kielen, die in Engeland in de modder hebben gestaan, zie de 2-de foto. Alles wordt weg geschraapt en na een behandeling met een hogedruk spuit is het al een stuk beter. Als we na 3 maanden terug komen, gaat er nieuwe anti fouling en waslaag op de Pélagie.

We moeten nog heel wat doen: alle papierwerk bij de immigratie en de marina om de Pélagie te mogen laten staan, en zelf weer terug te kunnen komen; alle aangebroken etenswaren opruimen, kasten schoonmaken en natuurlijk onze koffers pakken. Het lukt maar net om de taxi naar het vliegveld te halen, die donderdag om 12:00 uur klaar staat.
Na een prima vlucht, met een upgrade naar business-class! zijn we nu in Nederland, ruim voor de komst van ons eerste kleinkind. Het verslag en de foto´s van de rest van carnaval in Trinidad volgen nog.

Carnaval in Trinidad!

We zijn hier ook om het carnaval in Trinidad mee te maken. De zeilers-tour operator in deze zeilerswereld, Jesse James, biedt allerlei tochtjes aan waar we uit kiezen. Makkelijk zat. Zo om de dag een tochtje en verder maken we tijd voor gezelligheid, boot zaken en natuurlijk foto's uitzoeken. We vinden het leuk om het fotoboek van dit deel van onze reis klaar te hebben om in Nederland al onze vrienden kunnen laten zien.
Zoals Anita al schreef twee verhaaltjes eerder, hebben alle groepen Carnavalvierders een koning en een koningin. Ieder jaar worden de mooiste en origineelste kostuums bekroond. We bekijken de voorrondes en zijn erg onder de indruk van de kleuren, omvang en originaliteit van de 34 “koninginnen” en 10 “koningen”; de overige 40 koningen hebben we niet gezien, want om 23:30 wil iedereen naar huis. Dat belooft wat voor de grote optocht dinsdag.

Ook voor kinder- kostuums worden prijzen uitgedeeld. Het is een erg leuke middag om eerst de allerkleinsten te zien die natuurlijk door hun moeder worden rondgedragen, met soms een fopspeen in de mond, gevolgd door de grotere kinderen. De kostuums worden steeds mooier en uitgebreider, die van de meisjes tot en met 15 jaar doen niet onder voor de volwassenenkostuums. Hiernaast de winnares bij de meisjes: "Splash", spetter.

"Fishes",  beeldt de verschillende soorten vissen verrassend en sfeervol uit. Voor de jelly-fishes (kwallen), geeft de doorzichtige paraplu, met lange, kleurige, blauwgroene slierten aan de kostuums een echte “kwallige” indruk. Ook de andere vissen zijn prachtig en origineel. Deze “band”, of groep, verdient dan ook de eerste prijs.

Hiernaast nog een koning en konigin. We vragen ons af wie dit alles betaalt. Er zijn sponsors volgens het programma, betalen voor de prijzen die te winnen zijn. Later zien we de ouders met de kostuums naar huis lopen. We denken dus dat de ouders voor de kinderen betalen en dat deze kostuums dinsdag 9 maart ook in de grote optochten gebruikt zullen worden. Waarschijnlijk is het net als bij de volwassenen bands, ieder lid draagt ook een beetje bij aan de kosten van het kostuum van de koning en koningin. De foto's hier naast zijn van het kindercarnaval, bij de volwassenen mochten geen foto's gemaakt worden.

Op zondagmiddag bezoeken we “The Old Yard” Op een stukje van het universiteitsterrein worden oude carnavals-tradities in leven gehouden. Veel mensen (studenten blijkt later) lopen verkleed rond. Er is informatie over en optredens van oude carnaval figuren, vaak stammend uit de koloniale en slaven-tijd. We amuseren ons kostelijk, vooral met de wolven en duivels, die ook echt vuur spuwen. De overgave en het enthousiasme waarmee deze oude carnavals karakter worden gespeeld, is hartverwarmend!

Er is een goede zanggroep (uit Haïti, in verband met een uitwisselingsprogramma) en er wordt goede Calypso ten gehorig gebracht. Dit is een geëngageerd soort cabaret, die politieke en sociale misstanden aan de orde stelt, naast natuurlijk de gewone grappige liedjes; een belangrijke verworvenheid in een jonge democratie als Trinidad, denken we. Een simpele, ouderwetse Steelband sluit het geheel af; we dansen allemaal mee.

Er zijn ook verkiezingen voor de beste “Steelband”, volgens onze chauffeur is deze muziekvorm zelfs uitgevonden in Trinidad, Anita schreef er al eerder over. Deze bands vormen de muzikale kern van de carnavalsoptochten, met hun instrumenten rijden ze voor hun groepen uit, wordt ons verteld. We gaan naar de finale van de kleine Steelbands, in Trinidad minder dan 50! spelende personen. We genieten enorm van de muziek en van de passie waarmee die wordt gebracht. Niemand staat stil tijdens het spelen, er wordt geswingd, gedanst, gezwaaid, gezongen; alle lichamen volgen het ritme met overgave! En dat alles precies in de maat en gelijk.
Het leger heeft ook een band, compleet met namaak-tank op het dak en namaak-geweren bij de opkomst. Het leger lijkt populair, gezien het applaus. De band "Party Time" gooit kleurige slierten confetti uit over de band en de toeschouwers. Ook de brandweer heeft een eigen band, hun sirene loeit hard voor en na hun bijdrage. Ik praat nog even met een van hun leden. Ze oefenen iedere dag (!) en treden ook nog na carnaval op.

Het aantal betalende toeschouwers valt erg tegen, maximaal zon 200; de meeste mensen kijken van buiten de hekken. Er zijn speciale plaatsen en speciale drank- en eettentjes voor de hoogwaardigheidsbekleders, vooral lokale politici. Er is ook geen televisie of zo aanwezig. Op het laatste moment is deze verkiezing verplaatst van het centrum van de hoofdstad, Port of Spain, naar de parkeerplaats van het stadion van een klein provincie stadje 60 km zuidelijker. Ach ja, ook dat kan in Trinidad. Alles is natuurlijk buiten, niet overdekt. En er is ook altijd ruimte voor eten en drinken stalletjes. Het eten wordt gewoon ter plekke met een grote gasbrander gekookt.
We zijn onder de indruk van de organisatie. Al die mensen met hun instrumenten op het podium zijn binnen 5 minuten vervangen door een nieuwe band. Het podium is dan ook zo gebouwd dat je er aan de ene kant op kunt rijden/lopen en aan de andere kant weer af kunt rijden/lopen. Een doorschuif-systeem dus, heel handig.
Morgen avond gaan we naar de finale van de grote Steelbands. Die hebben 100-150 personen. We zijn benieuwd. We gaan ook nog echt meedoen met het carnaval op straat op maandagochtend heel vroeg (!) Dan en natuurlijk gaan we de grote optocht bekijken met alle prachtige kostuums en Steelbands op dinsdag.Nog genoeg te beleven dus.

Hanneke en Nils