Bestolen zonder het zelfs maar te merken

Tijdens die prachtige tocht over Tenerife vorige week zaterdag, zoek ik, Hanneke, mijn telefoon om te kijken of ons bezoek van die avond heeft  ge-SMS-ed om een vertraging te melden. Geen telefoon te vinden in onze rugzak. Na lang zoeken, ook later in de Pélagie, is het duidelijk: zowel mijn telefoon als mijn portemonnee zijn uit de rugzak gestolen. We zijn alleen op parkeerplaatsen langs de weg uit de auto gestapt om het uitzicht te bewonderen. Volgens ons hebben we de auto geen moment uit het oog verloren en bovendien was die op slot. De rugzak hebben we verder de hele tijd bij ons gehad, ook tijdens het eten. Hebben we dan toch een keer vergeten de auto op slot te doen? Waarschijnlijk…. En hebben we toch te veel naar het uitzicht gekeken. Vast….. maar we snappen het niet.

We zijn wat geld kwijt en mijn bankpas en creditkaart zijn verdwenen. Er is geen geld met de passen opgenomen. Gelukkig heeft Nils nog wel een bankpas. Diverse E-mailtjes en telefoontjes met onze hulpvaardige ABN adviseur lossen dit op. De passen worden naar ons postadres in Nederland gestuurd, en kunnen vandaar door naar Gran Canaria, waar we nog even zullen liggen. We vragen ook maar meteen een 2-de credit kaart aan als reserve. En kopen een buiktasje om de portemonnee beter op te bergen. Als het kalf verdronken is……………………

Ik, Hanneke, heb nog steeds last van "hielspoor". Ik ben naar de dokter hier geweest, moet nu ontstekingsremmers slikken en mag eigenlijk niet lopen. Ik doe dus alles op mijn fietsje. Eigenlijk `deed`, want na die prachtige duikdag als beschreven door Remco, was mijn fietsje verdwenen van zijn plek voor de duikschool. Het stond toevallig naast een vuilniscontainer. Misschien heeft toch iemand gedacht dat het weg kon en dus meegenomen kon worden. Het stond wel op slot, maar niet aan een paal.

Balen, balen, balen…..  Tsja, wat nu? Saskia, die schat, gaat meteen op Marktplaats kijken. Laat er nu net zo'n fietsje te koop zijn vlak bij mijn broer Wim en mijn zwager Rini. De maat is erg belangrijk want de fietsjes passen maar net door het luik in de voorpunt van de Pélagie en moeten vlak naast elkaar op een plank staan. Een paar telefoontjes later koopt Rini het fietsje voor 60 euro en belooft Wim het op te sturen. Hiep, hiep hoera voor hulpvaardige mensen in Nederland.

Natuurlijk kijken we nu uit naar een langer ketting-slot, waarmee het fietsje beter aan een paal of hek vast gezet kan worden. Als het kalf verdronken is……………………

Nu moet Nils lopen en gebruik ik zijn fietsje, want ik mag natuurlijk nog steeds niet lopen. Arme Nils, maar gelukkig doen zijn knieën het prima en is lopen goed voor zijn lijn en conditie.

We trekken wel de conclusie dat onze grootste uitdaging tot nu toe niet zeilen zelf is of de reparaties aan de Pélagie, maar dat het goed letten op onze spullen een vak apart is, als je steeds op stap bent. We hebben nog veel te leren in dit nieuwe leven.