Feest in Tabago

Mijn zus Liesbeth komt ons voor 2 weken met een bezoek vereren. Zij schrijft het onderstaande stukje.

18 juli kus ik Hanneke en Nils  op het snoeihete vliegveld van Tabago. Lopend gaan we naar het bijbootje en varen we naar de Pélagie, die daar helemaal alleen tussen kleine houten roeibootjes voor anker  in een prachtige groene baai ligt.  Er zijn geen havens op dit mooie, bergachtige tropische eiland wat niet groter is dan de provincie Groningen.  Alleen  af en toe een aanlegsteiger. 

Langs de prachtige kust zijn veel inhammen en baaien met bijna altijd met een dorpje, waar vaak wordt gevist. Die baaien hebben bloedige namen als “Bloody Bay” of “Man of War Bay”.  De afgelopen eeuwen is hier veel gevochten. Ook Nederlanders  hebben hier  in de slaventijd huisgehouden.

Gelukkig zijn er nu prachtige witte zandstranden met palmbomen in een bos, wat meestal het begin van  een tropisch  regenwoud is.

De aardige, vrolijke bevolking heeft altijd een grap en een lach. Overal klinkt de Calypso muziek en hebben mannen een rasta uiterlijk inclusief lang haar en kleurige muts.

Alles is hier kleur; de huizen, de bootjes,  de mensen en vooral de kinderen. Prachtig. We varen van de ene schitterende baai naar de andere, iedere keer genieten we van een ander “behangetje”. 

In deze week is er het Heritagefestival. Overal op het eiland worden festiviteiten georganiseerd. Er zijn veel kleine plaatsjes, die bijna allemaal een school hebben, waar dan een sport of “recreatie veld” met tribune bij is, een prima plek voor deze evenementen.

Vandaag zaterdag 23 juli is het mooi helder weer. Hanneke heeft telefonisch via haar lokale 06, een auto gehuurd en om 9.00 uur afgesproken. Hoewel de verhuurder ons niet kent zijn wij niet te missen; een witte man met  twee  blanke blonde vrouwen is hier een opvallende  verschijning.  Op Tabago tijd, d.w.z. 40 minuten later stappen we in de auto. Vriendelijke mannen en vrouwen hebben ons dan al aan het lachen gemaakt. Heerlijk die relaxte manier van leven. Zelfs Hanneke kan dan zo lang wachten.

Toen begon onze toer.  Al links rijdend langs  kusten en baaien,  van grote hoogte genieten van het uitzicht en dan verrast worden door de papagaaien die uit het tropisch regen woud aan de andere kant van de weg over je heen vliegen.

Eerst gaan we naar de tropische tuin met mooie vogels van een oude koloniale villa, wat nu een resort is. De tuin is geen bloemperk met bomen en struiken en  een groot  grasveld maar bestaat uit begroeide heuvels met prachtige rode, blauwe en gele bloemenstruiken.

Vanuit de veranda kijken we naar tropische vogels. Het zijn er veel; zwarte, blauwe en pauwkleurige kolibries, mosgroene en grijze tanagers, bananaquits en ranke duiven.

Bij de kolibries is  goed te zien dat de vleugels zo snel op en neer gaan dat je die niet meer ziet .

Na een klein Engels tea-tje op naar het Heritage festival; de historische bruiloft in Moriah. Dit alsof -huwelijk vindt plaats in een kerk. De logistiek is goed geregeld.  De communicatie niet. De parkeerplaats is de speelplaats bij de school bij de kerk. Ook is er toezicht. Jammer is dat er haast geen auto’s komen te staan. Die staan langs de kant van de weg in dit bergachtige eiland. Dit komt omdat het niet aangekondigd is.

Omdat we op tijd zijn  hebben we een plekje vooraan en kunnen we alles goed zien. En daar komt de stoet. Eerst de prachtige vrouwen van digicel (plaatselijke 06-aanbieder). Nils en ik worden als tegenpool ook op de foto gezet.

Daarna de bruiloftsgasten  in koloniale stijl gekleed. Ook de niet uitgenodigde gast, de dorpsroddel. Zij vertelt ons, de bezoekers die buiten de kerk zitten, de schandalen en de geheimen van het bruidspaar, de familie en hun gasten. Verder zijn er vrouwen, die geen gasten zijn maar een speciale rol hebben;

Een vrouw die de koffer op haar hoofd  draagt, waarin de uitzet zit, een vrouw met een pot en pan, die laat zien dat de bruid kan koken en wassen, een vrouw met een broodvrucht die laat zien dat de bijna echtgenote vruchtbaar is. En natuurlijk is er rijst om net als bij ons welvaart en vruchtbaarheid uit te drukken.

Na de trouwerij in de kerk gaat de optocht van heel veel bruiloftgasten naar het gebouw van de receptie. Die stoet is een en al vrolijkheid. Er is een band en iedereen danst op die muziek. 

Samen met een soort medicijnman leiden  de bijzondere vrouwen van hierboven de optocht. Bovendien zijn er nog meer mensen dan aan het begin van de wedding. Veel gasten kwamen te laat. Groepen kinderen, ook in die ouderwetse stijl gekleed en nog veel meer paren. Het swingt de pan uit, en het is heel georganiseerd. Allemaal doen ze hetzelfde danspasje.

De wedding is  een nationale gebeurtenis. De televisie is er,  heel veel fotografen en zoveel  witneuzen heb ik hier nog nooit bij elkaar gezien. Wij waren wel de enige Hollanders.

Bij een receptie is er ook eten en na een heerlijk hapje geitenvlees met rijst en groenten vervolgen wij onze tocht.

We gaan de binnenlanden in en lopen door het oerwoud langs lianen, reuzenbomen en watervallen. De indrukwekkende natuur van Tabago. Tegen zessen, net voor het donker, zijn we terug bij Peltje. We blijven niet helemaal droog, want we moeten nog  door de branding. Tien minuten later zijn we moe maar voldaan thuis. Lekker nog even lezen en dan naar bed.