De Hunter rivier op



Ash eiland in de Hunter rivier

Bij het koken van de avondmaaltijd in Newcastle is de gasfles leeg. We hebben maar één Australische gasfles gekocht, immers onze Europese flessen zijn niet veilig genoeg voor dit bureaucratische land. Die moet zo snel mogelijk worden gevuld. De Marina verwijst ons naar een benzinestation 10 minuutjes lopen. Nou, we lopen wel drie kwartier met wel twee keer vragen, iedereen gaat hier met de auto, maar het lukt. Nils loopt het hele eind met de zware gasfles weer terug. Je moet er wat overhebben om te kunnen koken aan boord.

Langs de kathedraal van New Castle

Die middag varen we de Hunter rivier op, langs de grote haven, het enorme cruiseschip en onder de 30 m hoge brug van de snelweg door. Na die brug houdt de bebouwing en het industrieterrein op, het is onduidelijk waarom die brug zo hoog zou moeten zijn; er achter blijkt niet meer te zijn!

Heel veel vogels

Wij zijn er blij mee want nu kunnen we de Hunter delta in varen. Er is niets of niemand op de rivier; het is een prachtig natuurgebied met heel veel vogels. Allerlei reigers, natuurlijk pelikanen, de Australische zwarte zwaan en heel veel steltlopers komen we tegen. Een grote roofvogel zweeft boven het water, het is een zeearend!

Zeearend

We meren aan bij een steiger op Asheiland; die is er voor rondvaartboten volgens onze kaart, maar zo laat op de middag komt er vast geen boot meer. We maken een prachtige wandeling over het eiland, zien nog veel meer vogels maar vooral heel veel vliegen en muggen! Kees zit helemaal onder de bulten. We zoeken dus maar zo snel mogelijk het open veld op waar de wind de muggen en vliegen wegjaagt. Gelukkig hebben we er op de boot die avond vrijwel geen last van.



Ontbijt op de rivier

De volgende ochtend varen we de rivier af en meteen door naar Port Stephens, 30 mijl verder naar het noorden. Het is het enige weergaatje voor de komende vier dagen. De wind is nog harder en meer tegen dan verwacht, dus Mariette en Kees krijgen het behoorlijk te verduren. Wel drie grote golven slaan in de Kuip waar Mariette krampachtig probeert niet zeeziek te worden, wat uitstekend lukt ondanks de kou en nattigheid! Hulde!

Kees trekt zich nergens wat van aan en concentreert zich op het vissen. Ieder kwartier kijkt hij achterom of hij al beet heeft. Als we binnen eten om de golven te ontwijken, staat na afloop de hengel helemaal krom, beet! De vogels zijn ook geïnteresseerd in onze vangst, gelukkig kunnen we een mooie dorade binnenhalen, maar zonder ogen! Die hebben de vogels er vakkundig uitgepikt! Kees heeft de smaak te pakken en zet gewoon nog een keer de hengel uit. Na een half uurtje gaat de hengel alweer af, vandaag is onze geluksdag. Niet dus, want de draad raakt verward en breekt. . . Dat moet een grote, sterke vis zijn geweest, die nu helaas een haak in zijn bek heeft.



Peltje op het droge

De volgende dag, na de boodschappen, gaan we wandelen in de Tilligerry Habitat. Volgens de kaart en ook een bewoner zou je er koala’s moeten kunnen zien. We speurende bomen af, zien veel prachtige vogels waaronder de “white cheeked” papegaai, maar geen koala’s. Als we in het informatie-Centrum komen, blijkt dat daar alle koala’s die gezien worden nauwkeurig worden bijgehouden: dit jaar gemiddeld één koala per twee dagen! Als we terugkomen wacht ons een verrassing: het is een laag water en Peltje ligt wel 100 m op het droge. Het is een hele sjouw om haar weer in het water te krijgen. De Pélagie lag op tweeënhalve meter bij het ankeren, nu met laagwater is daar nog maar 1,3 m van over. Nog wel genoeg, gelukkig.



In Tillery Bay

Pas zondag kunnen we verder, de wind waait hier vaak uit het noorden of is te hard om te zeilen. We hopen op een beetje zon, de afgelopen drie dagen hebben we die gemist, maar de temperatuur is wel lekker!

Toekomstplannen

Ingang Broken Bay

De Marina waren we vlakbij liggen heeft gratis internet. Is dat even boffen nu we hier een paar dagen moeten blijven liggen. Vrijdagmiddag komt Olli langs met de nieuwe injectors. Nu loopt de motor weer als een zonnetje, we zijn helemaal blij.
We maken nog een mooie vaartocht in dit natuurgebied; het is weekend dus behoorlijk druk op het water, gezellig. Het weer is ook vandaag weer schitterend, aan het einde van de middag gebruiken we de benenwagen voor een pittige wandeling langs de kreek. Eindelijk zien we nu ook die grote krekels die al dat lawaai maken. Niet alleen zittend op een boom, zelfs als ze vliegen krekelen ze gewoon keihard door.
In de tussentijd hebben we ons eens goed gebogen over de mogelijkheden in de Indische Oceaan. De kortste route naar Zuid Afrika is vanuit Bali: in september rechtstreeks naar het westen zeilen om via een aantal eilanden in de zuidelijke Indische oceaan in november bij Zuid-Afrika aan te komen.

De Pélagie in Broken Bay

We hebben ons de afgelopen dagen eens goed gebogen over de mogelijkheden in de Indische Oceaan. De Indische Oceaan heeft wisselende passaatwinden, en natuurlijk zijn er tijden dat er tropische stormen kunnen voorkomen, dus je kunt niet altijd overal naartoe zeilen.
De kortste route naar Zuid Afrika is vanuit Bali: in september rechtstreeks naar het westen zeilen om via een aantal eilanden in de zuidelijke Indische oceaan, Cristmas Island, Cocos Keeling, Mauritius en Reunion, in november bij Zuid-Afrika aan te komen.
Dat geeft weinig tijd voor Indonesië en je komt dan niet in Maleisië en Thailand. Het is altijd ons plan geweest die landen wel aan te doen; Nils heeft in zijn jeugd in Indonesië gewoond en we zijn er nooit terug geweest; er zijn georganiseerde zeiltochten voor de eerste twee landen; de westkust van Thailand is prachtig om te bezeilen, misschien kunnen we zelfs wel even Birma aandoen! De beste tijd om in Thailand zeilen is van november tot maart als de Noordoost passaat waait. Die passaat moet je ook nog naar Sri Lanka brengen; dan naar het zuiden via Chagos, vervolgens kunnen de Seychellen en Madagaskar bezocht worden. In november kan dan de oversteek naar Zuid Afrika worden gemaakt; dat is dus een jaar langer dan rechtstreeks via Bali. Dit is de route die we willen nemen.
Als je eenmaal in Sri Lanka bent is de Rode Zee zo dichtbij en dus de Middellandse Zee ook, dan ben je bijna thuis….. Maar helaas, gezien de piraterij rond Somalië gaan we dat toch maar niet wagen (tenzij iemand een tocht door de Rode Zee organiseert met voldoende veiligheidsgaranties) en kiezen voor de lange omweg rond Zuid Afrika; vast ook heel mooi.

Bij Tony en Julia thuis

Hier in Broken Bay maken we kennis met Tony en Julie, die naast ons voor anker liggen. We drinken gezellig koffie op de Pélagie en ze nodigen ons spontaan uit om zondag bij hen thuis te komen lunchen. Ze bieden zelfs aan met ons naar een winkelcentrum te rijden voor boodschappen. Wat een fantastisch aanbod, de afgelopen dagen hebben we wel wat ingeteerd op onze voorraden, er is in dit natuurgebied vrijwel niets te koop.

Het is enorm gezellig, voldoende om over te praten, zeilen, in het buitenland wonen, fotoboeken maken en wat al niet meer. We zijn onder de indruk van de ruimte in en rond hun huis, voor onze begrippen groot voor Australische begrippen eigenlijk gewoon; een bijzondere ontmoeting.

Hun tuin

Zondagavond varen we vast naar de uitgang van Broken Bay, voor maandag staat de tocht naar Newcastle op het programma, 50 mijl verder. Na een heerlijke zeildag, geholpen door de motor, liggen we daar nu; Mariette en Kees zijn weer aan boord. Die hebben zich prima vermaakt door een aantal malen een auto te huren.

Motorpech in een natuurgebied

De Pélagie vaart "Broken Bay" binnen

Vanaf zee hebben we al met een marina in “Broken Bay” gebeld en het telefoonnummer van een motormonteur gekregen.  Eenmaal in de baai proberen we de monteur nog een keer te bellen, maar er is nauwelijks ontvangst! De volgende ochtend varen we naar de marina, maar ook daar geen telefoon ontvangst. Vanuit de kiosk lukt het om met Olli, de monteur, in contact te komen. Die komt aan het einde van de ochtend langs. We bekijken samen nogmaals het nieuwe dieselfilter en de conclusie luidt: er zit water in de diesel, de tank moet leeg en worden schoongemaakt! Die middag zijn we bezig met de tank leeg te halen, Kees helpt hard mee, fijn nog een sterke man aan boord.
Vrijdagmiddag komt Olli terug om de tank te demonteren. Ondertussen moeten we op één motor verkassen, de eigenaar van de mooring waar we aanliggen komt terug. Gelukkig komt de watertaxi ons helpen en vervangt de bakboord motor door aan de zijkant mee te helpen duwen en afremmen.

Peltje vervangt de bakboord motor

Mariette en Kees willen graag wat meer van Australië zien, maar dit is niet zo’n handig gebied, geen wegen, geen openbaar vervoer, beetje lastig. Vanaf een buurbaai zou je naar een station moeten kunnen lopen. Daar gaan we zaterdagochtend naartoe; we maken Peltje stevig vast aan bakboord zodat haar vijf pk kan helpen de Pélagie aan te duwen en af te remmen. Het lukt prima, Nils dirigeert, ik stuur Peltje en Kees gooit het anker uit!

‘s Middags verkennen we het pad naar het station. Er staat niets aangegeven, maar gelukkig wijzen omstanders ons de weg. Het is een prachtig pad, er zijn weer nieuwe bloemen te zien, een varaan steekt vlak voor ons het pad over, de “Lace Monitor” volgens onze Australische dieren en plantengids. In dit gebied verliezen de bomen niet altijd hun bladeren, een aantal verliest zijn bast in de zomer! 

Varaan, de “Lace Monitor”

Na een uur stevig klimmen komen we bij de snelweg. Er is zowaar een voetgangersbrug voor dit wandelpad en ja hoor aan de andere kant zien we het station liggen.

Op weg naar het station

Mariette en Kees moeten goed nadenken wat ze mee willen nemen, een grote koffer is niet zo handig op een smal, stijgend wandelpad! Zondagochtend gaan we op pad, ik help om de derde zware rugzak te dragen. Ik zwaai ze uit bij de grote weg en lees later dat ze goed in het kleine buurstadje, Gosford, zijn aangekomen.

De springrots

Nils en ik maken er een lekkere rustige paar dagen van. We genieten van alle Australiërs die in deze baai  de springrots gebruiken en verbazen ons over de grote hoeveelheid kwallen die met iedere vloed binnen komt drijven. We kijken naar een lek in de dieselinlaat, maar kunnen niets vinden, niet echt geruststellend.

Veel schitterende kwallen in het water

Maandagmiddag komt Olli terug met een schone tank.  Hij heeft een mobiel bedrijf, alle benodigde gereedschappen heeft hij bij zich in een speedboot die hij vakkundig naast de te repareren schepen, in dit geval de Pélagie, parkeert. Helaas de witblauwe rook gaat niet echt weg! Conclusie: ook de injectors en misschien de pomp moeten bekeken, schoongemaakt en mogelijk vervangen worden. Eigenlijk is dit normaal onderhoud wat we niet hebben laten doen!

Uitzicht vanaf de ankerplek: niet slecht!

Omdat er geen wind en golven zijn in dit beschutte natuurgebied, durven we het aan om op één motor naar een andere marina te varen, waar wel telefoon en internet is.

Boom verliest zijn bast!

Nu liggen we er rustig voor anker te wachten tot de injectors een servicebeurt hebben gehad. Voorlopig is de wind noordwest, de richting die we uit moeten, dus verder zeilen is voorlopig geen optie, pas zondag of maandag kunnen we hier weg, hopelijk is de motor dan gerepareerd.

Zo’n ramp is het niet, het is een prachtig natuurgebied, de zon schijnt, er zijn nog genoeg boeken op onze e-reader en de films hebben we nog niet allemaal bekeken. We bakken brood, maken yoghurt en hebben nog genoeg blikken als reserve. Alleen de krekels zijn wat minder, het is ongelooflijk hoeveel lawaai ze maken, gelukkig alleen overdag dus we kunnen rustig slapen!
PS Kijk even terug, de foto's van Sydney en de Blue Mountains zijn toegevoegd!

Blue Mountains

 Blue Mountains

Op maandag 6 januari rijden we met de hulp van onze routeplanner Sydney uit naar de Blue Mountains. Deze worden zo genoemd omdat er door de vele eucalyptusbossen een blauwige waas over ligt. Het is een prachtig gebied met diepe kloven en steile hellingen met veel watervallen. Al aan het einde van de 19e eeuw zijn er met veel moeite paden aangelegd; Dit gebied was toen al een populair vakantieoord voor de stedelingen in Sydney.

Uitgehakt in de berg!

Je kunt er prachtige wandelen; we lopen door prachtige bossen en struiken met veel bloemen, onder uitsparingen in de rotsen met overal de prachtigste vergezichten, netjes met hekwerk omgeven zodat we niet naar beneden vallen. Het is genieten geblazen. Helaas is het een beetje ver van Sydney, dus voor de volgende twee dagen boeken de een hotel. Er is geen harde wind voorspeld en onze boot buren willen wel op de Pélagie passen.

 Blue Mountains: minder goed weer de 2-de dag

Ook de tweede dag maken we prachtige wandelingen, nu in een wat ander gebied. Als we om 10:00 uur aankomen trekt nog maar net de mist op uit de dalen. Gelukkig blijft het de hele dag droog al laat de zon het afweten. Een aantal malen worden we verrast door de verschillende soorten papagaaien die dicht bij ons rustig in de bomen op vruchten en zaden zitten te knabbelen. Wat bijzonder die kleurige blauw-rode en grijs-oranjevogels zo dichtbij te zien.

Rond onze baai in Sydney hebben we geen wasserette kunnen vinden. De was hebben we dus maar meegenomen in de auto in de hoop hier een wasserette te vinden. Er is er zowaar een in ons hotel! Twee uur later is de was schoon en droog en kunnen we lekker gaan eten.

De volgende ochtend regent het echt, niet echt hard maar wel miezer; niet bepaald wandelweer. Internetten in het hotel is altijd leuk, maar als we de kamer moeten verlaten, regent het nog steeds!

 Blue Mountains: prachtige watervallen

Met de auto kun je ook het nodige zien en een klein wandelingetje tussendoor lukt ook nog. Ook deze dag wordt opgefleurd door papegaaien, fantastisch. Als we 's middags in de botanische tuin aankomen regent het nog steeds, dus gaan we maar vroeger naar de Pélagie terug.

 Blue Mountains

Natuurlijk gebruiken we de auto ook om de voorraden op de Pélagie weer aan te vullen. Het is een hele gesjouw, onze overnachtingspullen, de schone was en alle boodschappen moeten via het strand en Peltje naar de Pélagie, ook nu lukt het weer, zij het met twee keer varen..
Donderdag vertrekken we naar het noorden, Mariëtte en Kees zijn er wel aan toe om eindelijk eens te gaan varen. Nog een keer onder de Sydneybrug door, imposant. Eenmaal op zee is er weinig wind en moet de motor bij. De bakboordmotor heeft nog steeds een probleem, er komt teveel blauwe rook uit en het stinkt behoorlijk. Daar moet echt naar gekeken worden. Uiteindelijk wordt het een prima zeildag. Het venijn zit in de staart, het grootzeil wil niet naar beneden! Gelukkig waait het niet hard en zijn we ondertussen in een beschutte baai in het prachtige "Broken Bay" aangekomen. Je moet er niet aan denken dat je dit midden op zee bij harde wind gebeurt. Het lukt ons vast te maken aan een van de gasten moorings; er is zo weinig wind dat het zeil niet echt hindert. Nils moet de mast in om te kijken waarom het zeil blijft steken. Er zit een schroef in de "rail", de metalen gleuf waarlangs het zeil in de mast beweegt. Vlak erboven is een leeg gat, daar is de schroef waarschijnlijk uitgevallen. Nils gaat met een schroevendraaier en kit de mast weer in om de schroef vast te zetten. Nu kan ook het zeil naar beneden, wat een opluchting.
Mariëtte heeft ondertussen eten gekookt dus loopt alles toch nog goed af. Morgen op zoek naar een monteur voor de motor, we blijven maar druk met die Pélagie.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Bezoek uit Nederland, gezellig



Sydney vanaf  de Havenbrug

De eerste dagen van dit nieuwe jaar doen we rustig aan, lekker genieten van de zon en de mooie omgeving van de baai waarin we liggen. Ben van de Giggles komt langs, we kletsen gezellig bij en maken een wandeling hier direct langs de oevers.

Chris, onze kennis van oudjaarsavond, neemt ons mee op een snelle tocht door de haven. Een hele ervaring om weer in een speedboot te zitten met een 250 pk motor, 20 jaar na ons eigen bootje in Oman, met maar 80 pk. Het is interessant de vele uitbreidingen van Sydney langs de rivieroevers te zien,

Héél snel door de haven

Donderdagavond haal ik Mariette en Kees van het vliegveld. Het is even puzzelen, het springtij van de nieuwe maan laat het ankerstrand helemaal onder water lopen. Nils haalt ons van de kade op, ook in het pikkedonker komen we allemaal redelijk droog aan boord.

Sydney heeft nog veel voor ons in petto, dus de volgende dag lopen we met z’n vieren door de stad, bewonderen het operagebouw, lopen over de Sydney havenbrug met schitterende uitzichten en verbazen ons over de hoge flatgebouwen die boven de weinige oudere gebouwen omhoog toornen.

Vanaf het Operahuis

We doen een interessante rondleiding door het gouverneurshuis, echt Engels uit het einde van de 19^e eeuw. Prachtige stijlkamers, mooi gedecoreerd en natuurlijk heel veel portretten van Engelse koningen en koninginnen. We mogen de werkkamer van de gouverneur ook zien, geen PC te bekennen allemaal antieke meubelen en een prachtig opgeruimd bureau. De tuin is schitterend, echt Engels, de vele bloemen doen het prima in het warme zonnige klimaat van Sydney.

Darling Harbour

Darling Harbour is een aantal jaren opnieuw bebouwd en ingericht. De snelwegen lopen op zo’n 20 m boven straatniveau, het Sydney Congres-Centrum heeft een prominente plaats, de kades zijn ingericht met restaurantjes, trappen en zitjes, de grote bioscoop draait zelfs “De Hobbitt-2”.  Het is er gezellig druk, de zon schijnt, er heerst heel wat leukere sfeer dan rond het Haags Congresgebouw.

Ook de Rabo en Ing hebben een kantoor hier

We nemen de Citybus door het centrum en ook naar het bekendste strand van Sydney, Bondi. Wat een mensen op zondagmiddag op dit strand, Scheveningen is er niets bij, er is geen stukje strand onbezet lijkt het wel. Daar waar de strand wacht toezicht houdt is de zee vol met mensen! We hebben al heel wat stranden gezien in Australië, maar die waren bijna altijd leeg. Hier zo vlak bij de miljoenenstad Sydney is dat toch anders.

Voor de komende dagen huren we een auto om de omgeving verder te verkennen.

Vuurwerk in Sydney

De Pélagie voor anker midden in Sydney, “Balls Head Bay”

“Balls Head Bay” blijkt een prima ankerplek, door de harde wind zijn een aantal schepen vertrokken, er is dus plaats genoeg voor de Pélagie. Onze nieuwe buren vertellen ons dat je het bootje gemakkelijk op het strand kunt leggen en kunt lopen naar het treinstation.

Dat doen we die middag, 29 december, de metro brengt ons in 10 minuten naar het centrum, reuze handig. Het is erg leuk weer in een grote, westerse stad rond te lopen. We lopen tussen hoge, glanzende kantoren, drukke winkelstraten en heel veel mensen.

Met de metro naar het centrum

Alle rassen en talen lijken vertegenwoordigd: er zijn veel mensen met een Chinees uiterlijk, we horen Italiaans in de metro, een Indiase sari schittert in de zon en ook de gesluierde moslima’s ontbreken niet. De openbare bibliotheek heeft aanwijsborden in veel schriftsoorten; Australië is echt een immigrantenland.
De smartphone is populair, veel mensen lopen telefonerend over straat en als we de weg vragen, krijgen we uitleg met de hulp van de plattegrond op de smartphone. Het concept “Food Court” krijgt hier een andere betekenis. In Trinidad en Panama was het een beperkte ruimte met zo’n 5-10 afhaal restaurants, zoals La Place; hier is het een enorm oppervlak met wel 30 restaurantjes, variërend van MacDonald’s, Mexicaans, grill tot een verse fruit en sap standje. Natuurlijk ontbreekt ook de koffiebar niet. Duur is het niet voor 11 Australische dollars, zeven halve euro hebben we een heerlijke Mexicaanse schotel voldoende als lunch voor ons tweeën.

Victoria overdekt winkelcentrum, heel gezellig!

In het grote centrum van Sydney is een klein stukje met traditionele gebouwen uit de 18^e en 19^e eeuw, zeer zorgvuldig gerestaureerd. De stijl doet denken aan het Amsterdams Rijksmuseum of het Groninger treinstation, uit ongeveer dezelfde tijd.
Het is nog een puzzel waar we het beste het vuurwerk kunnen zien op oudjaarsavond. Na wat vragen en goed rondkijken, blijken de eerste boten zich al op 30 december te verzamelen op een ankerplaats naast het operahuis, tegenover de brug over de haven, maar eerder niemand lag. Ja, dat is de beste plek met goed uitzicht op het vuurwerk, wordt ons verteld. We haasten ons naar de Pélagie en aan het eind van de middag op 30 december vinden we ook een plaatsje. We trekken ons niets aan van de golven van de wind en de passerende grote en kleine boten. Tegen de avond wordt het rustiger en kunnen we toch nog lekker slapen.

Oud en nieuw vlak naast elkaar

In de loop van oudjaarsdag komen hier nog veel meer boten liggen; je kunt bijna over de boten lopen! We zijn dan ook de hele dag druk met het afhouden van andere schepen met stootwillen en benenwerk. De boot op armlengte afstand van ons heeft een tiental jongelui aan boord. Gelukkig hebben ze ons verzekerd dat de bestuurder niet zal drinken vanavond, de Australische politie controleert streng. Een hele geruststelling, want met al die boten zo dicht bij elkaar is het wel opletten geblazen.
Het is wel erg gezellig al die mensen op het water. Ook langs de kant stroomt het vol. Al vanaf 10:00 uur vanochtend hebben de eerste mensen hun plaatsen op het gras in het omringende park ingenomen, gewapend met kleden, parasols, eten en drinken. Ze moeten nog de hele dag in de zon wachten op het spektakel van vanavond. Het park is afgesloten, voor de toegang om het vuurwerk te bekijken moet je tegenwoordig betalen, een aantal jaren geleden was dit nog gratis. Ook de andere oevers langs de haven zitten hartstikke vol. Aan de overkant liggen ook spectaculair veel boten.

Heel veel boten !!

Naast ons doet een klein motorbootje dappere pogingen om te ankeren. Na een uur bezig geweest te zijn hebben we medelijden met de kinderen aan boord. Ze mogen ook wel naast de Pélagie komen liggen, ons anker is sterk genoeg. Dat aanbod nemen ze graag aan. Ook blijkt de Pélagie veel comfortabeler dan hun kleine dansende bootje op deze wilde golven dus komen ze gezellig met z’n zessen, pa en ma en vier kinderen, bij ons aan boord. Het wordt een gezellige middag en avond zo met z’n allen.

Grote delen van de stad zijn afgesloten vanwege dit spektakel

Om 6:00 uur begint het programma met stuntvliegtuigen, die laag over de haven vliegen. De laatste zonnestralen schitteren op hun vleugels. Daarna komt de brandweerboot langs met twee enorme waterstralen, indrukwekkend. Het stuntvliegtuig komt nogmaals langs. We kijken met ontzag naar de schitterende “loopings” en rondtollende bewegingen vlak voor onze neus.

De barken varen naar hun plek in de haven, vandaar zal een deel van het vuurwerk worden afgestoken. Een van de drie barken gaat vlakbij ons voor anker, we liggen eersterangs! Om half negen is het eerste “proef vuurwerk”, vanaf de drie barken en vanaf de brug over de haven gaan de eerste vuurpijlen de lucht in. Om 9:00 uur begint het vuurwerk echt. De hemel is vol met de prachtigste kleuren, rode, groene, blauwe en gouden sterren dadelijk op ons neer, samen met lekkere spetterende knallen. Wat een belevenis er vrijwel recht onder te staan. Ook vanaf de brug en de andere twee barken knalt het de lucht in.

Om half elf worden we bij de les gehouden door nog een minuutje vuurpijlen en knallen, weer mooi. We hoeven ons niet te vervelen, mooi verlichte boten varen in de haven op en neer; ongetwijfeld met goed betalende gasten aan boord.



Spectaculair vuurwerk van de grote brug  over de haven

En dan om precies middernacht barst het echte spektakel los: allerlei kleuren hoog in de lucht vuurpijlen vanaf de grond, vanaf jetski’s op het water, vanaf het dak van de Opera, en vooral vanaf de brug over de haven. De hele brugboog wordt gebruikt voor hoog oplichtend vuurwerk in allerlei kleuren en vormen, Het wervelt omhoog, valt in een boog naar beneden; de vele kleuren zijn een lust voor het oog de vele knallen vertellen ons dat het nieuwjaar is! Dan stroomt ook prachtig wit vuurwerk vanaf het brugdek als een waterval naar beneden. Wat een bijzonder begin van 2014, deze fantastische lichtshow met al die Australische boten en vriendelijke mensen om ons heen!

Onze eigen foto’s zijn maar gemaakt met een simpele camera. De volgende link geeft je een betere indruk van dit spektakel:

http://www.nu.nl/buitenland/3665141/traditionele-vuurwerkshow-verwelkomt-2014-in-sydney.html

Ja en dan om kwart over twaalf is het spektakel afgelopen; de barken worden weer weggesleept, de rommel wordt opgeruimd en een half uur later kunnen de meeste boten naar huis. Wij blijven slapen op ons plekje naast het park. Nu op nieuwjaarsdag liggen we opnieuw voor anker in “Balls Head Bay”, na te genieten van het spektakel van gisteravond.