Prachtige musea in gastvrij Brisbane

Bribane vanaf het water

 Het is heerlijk hier voor anker op de Coomera rivier: er zijn heel veel vogels, dolfijnen zwemmen langs en de volle maan schittert op het rustige rivierwater. Er is altijd een koel windje, onze kleine digitale televisie antenne ontvangt het Nederlandse SBS-6 journaal om acht uur ’s ochtends. Er zijn twee Australische kanalen die de winterspelen volgen, dus leven we mee met “onze” sporters in Sotsji. Leuk, zeker nu ze zo succesvol zijn!

Zeearend vlak bij de Pélagie

De trein rijdt vlak langs de rivieroever. Met de auto van de Marina gaan we op zoek naar het station. Dat is zo’n 4 km van ons verwijderd; te ver om te lopen maar een prima afstand voor onze kleine fietsjes. Helaas wordt net dit weekend het spoor onderhouden; gelukkig zijn er vervangende bussen.
Op zaterdag 15 februari varen we al om half acht met Peltje met de fietshelmen naar de kant. Na een lekkere fietstocht zitten we volgens planning om half negen in de bus, die ons een uurtje later afzet bij het Centraal Station van Brisbane. Met een soort tijdelijke “OV chipkaart” kost een enkele reis maar negen dollar per persoon.

Apple-shop

Brisbane is een grote stad met veel, heel veel wolkenkrabbers waar, net als in Sydney, een aantal zorgvuldig gerestaureerde huizen staan van het eind van de 19^e, begin 20^e eeuw. In een zo'n prachtig pand is Apple neergestreken. De Brisbane rivier slingert zich door de stad, gezichtsbepalend dus. De snelwegen door de stad zijn de laatste jaren op palen langs en boven de oever van de rivier gebouwd. Brisbane is ook een museumstad; alle musea zijn gratis, alleen voor speciale tentoonstellingen moet je betalen.

Zaterdag maken we een prachtige wandeling door Brisbane onder leiding van de Lonely Planet. De flatgebouwen zijn imposant, de parken prachtig, en vooral het openlucht zwembad met het “stadsstrand” is erg gezellig. Kleine en grote kinderen hebben ontzettend veel plezier spelend in het water, rennend door de fonteinen, rollend in het zand en natuurlijk klimmend op de speeltoestellen. Hier heb je geen verwarming nodig voor een tropisch zwemparadijs, het is een heerlijke 29° buiten. ‘s Middags bekijken we het oude stadhuis uit 1930. Met een heel oud liftje gaan we helemaal naar boven de klokkentoren op. Het uitzicht valt tegen, de flatgebouwen er vlak naast zijn veel hoger! Het museum in het stadhuis vertelt veel over de ontstaansgeschiedenis van Brisbane, erg interessant.

Voor de terugreis moeten we eerst een stukje met de trein en dan staan inderdaad de bussen te wachten om ons verder te brengen. Om zes uur zijn we moe en voldaan weer terug op de Pélagie.
Op zondag maken we de reis nog een keer; dit keer krijgen we een gratis bustoer door Brisbane erbij want de chauffeur verdwaalt door een omleiding wegens een parade. Een tour door het stadhuis geeft goede inzichten in de bouw en de restauratie van dit imposante neo-klassieke gebouw. De gids is er ontzettend trots op dat dit gebouw al ruim 80 jaar bestaat; de Sydney Opera bestaat pas 40 jaar. Nee, we hebben niets gezegd over de leeftijd van de Europese gebouwen. . .
Ook de stadsveerdienst is gratis, dus varen we het hele rondje de rivier op en weer af met prachtige uitzichten op de flats, de vele bruggen en de groene parken. Er liggen boten in de rivier voor anker, we zien zowaar een Nederlandse vlag! Het blijkt de “Gabber”; op de terugweg roepen en zwaaien we naar Annelies en Enoch. Soms is de wereld klein!

Wit, wit, wit .......

‘s Middags lopen we door het imposante gebouwencomplex van de moderne kunsten. Een deel van de moderne kunst in het museum spreekt ons weinig aan, maar een helemaal wit figuren landschap is erg grappig. Ook de variaties op aboriginal kunst vinden we wel heel geslaagd.
Nog een paar dagen klussen en organiseren en dan vliegen we 20 februari terug naar Nederland. We kijken er erg naar uit om iedereen weer te zien!

Wat een drukte!!

Aalscholvers op de rivier bij Ballina

De tocht over de rivier is prachtig. Nu op de terugweg genieten we extra van de omgeving; op de heenweg was het gewoon spannend om te zien waar we uitgingen komen. De zandbanken zitten vol met vogels, vooral aalscholvers.

Het is weer spannend om over de drempel bij Ballina naar zee te varen, ondanks dat we toch het goede moment hebben uitgezocht. Er zijn behoorlijk grote golven en zelfs brekers die naar binnen stromen. Daar moeten we nu tegen in, dus het is behoorlijk ruig. De Pélagie doet het prima en na een benauwd kwartiertje zijn we op zee en kunnen de zeilen gehesen worden.
Er is inderdaad weinig wind en ook hebben we stroom tegen, dus de motor moet de hele nacht bij. Het is wel lekker rustig en met een halve maan is de zee schitterend. We genieten van voorlopig onze laatste nacht op zee.

De Gold Coast vanaf zee

De hoge flatgebouwen van de Gold Coast zien we al van veraf op zee. Het binnenvaren is gemakkelijk; hier is geen drempel en er wordt vast goed gebaggerd, gezien het aantal schepen dat hier zonder problemen in en uitvaart. De pilot geeft een mooie ankerplek aan vlak bij de ingang, maar eenmaal ter plekke schrikken we van de hoeveelheid boten.

Het is er tjokvol, er liggen wel meer dan 60 boten voor anker! We vinden met moeite nog een plaatsje.
's Middags maken we een afwisselende wandeling door het natuurgebied

tussen de ankerplek en de zee. Er wordt door heel veel mensen gezwommen; de strandwacht is ter plaatse. Gezellig!  

veel mensen op het strand

De volgende dag gaan we toch maar anker op, deze drukte is een beetje teveel van het goede. Het blijkt dat er overal schepen voor anker liggen net buiten de vaargeul, ook al staat dat niet als ankerplek aangegeven in de pilot. Ook wij ankeren op een rustig plekje voor een eiland. Ook hier kunnen we heerlijk wandelen. We zien weer veel papegaaien die eten van de vruchten in de bomen.

Helaas ligt de Pélagie een beetje te dicht bij de vaargeul, zodat we heel wat boeggolven te verwerken krijgen. Er wordt hier snel gevaren met grote motorboten, het is een populair vakantie gebied. Als we luide kreten in de lucht horen, zijn dat mensen die in een parachute achter een motorboot zweven.

Onze buren nodigen ons uit voor een kopje koffie op hun prachtige, zestigvoet grote catamaran; wat een ruimte en wat een luxe, daar is de Pélagie toch best klein bij vergeleken. Martyn en Jude geven ons veel informatie over onze komende zeiltocht naar het noorden. Zij zeilen er al bijna zes jaar. Waarschijnlijk gaan we ze later dit jaar daar weer tegenkomen.


Drie mensen op een heel klein bootje

's Middags worden we op de foto gezet en horen we Nederlands praten. Drie mensen varen op een heel klein motorbootje langs: een Australische Nederlander met bezoek uit Nederland. Die nodigen wij uit voor een gezellige babbel. En we bekijken en verbazen ons over hun hele kleine bootje; twee uitersten op een dag.

De paal poetsen

Woensdag varen we een paar uur de Coomera rivier op naar de “Boat Works” waar de Pélagie de dinsdag erop op het droge gezet zal worden. We ankeren vlak voor de werf en varen de volgende dagen regelmatig heen en weer om afspraken te maken over het werk wat straks aan de Pélagie gedaan moet worden. Zelf doen we ook een aantal klussen, nu we er tijd voor hebben.

De werf geeft een prima service, we kunnen zelfs hun leenauto gebruiken, ook al liggen we nog niet in hun Marina. Dat is heel handig voor de boodschappen en de was, want als altijd hier zijn dit soort zaken niet vlak om de hoek. De metro naar Brisbane loopt hier vlak langs, met de auto rijden we even langs het station, misschien kunnen de dit weekend wel Brisbane bekijken!

Veel plannen en toch niet goed uitkomen

De "Drakenboot" oefent 3 keer per week op de rivier; de meeste roeiers zijn 60-plus

Het zeilen hier langs de Australische kust is niet zo eenvoudig. Allereerst moet de wind natuurlijk uit ongeveer de juiste richting waaien; om naar binnen en naar buiten te varen moet je meestal over een drempel heen, die het beste overgestoken kan worden rond hoogwater en bovendien kun je maar op een beperkt aantal plaatsen naar binnen varen. Plannen wordt nog lastiger omdat er ook nog een tegenstroom is langs de deze kust. Daar hadden we veel plezier van om naar Sydney te varen, toen was deze stroom in onze richting, maar nu gaan we beduidend langzamer als deze stroom dichter bij de kust komt. Er is een website die plaatsen met sterke stroming aangeeft, maar daar worden we niet veel wijzer van.

We vangen een mooie tonijn, goed voor 4 maaltijden!

Als we van Laurieton wegvaren is het nieuwe maan, dus springtij. Vanwege het grote verschil tussen eb en vloed moeten we extra opletten en de drempels op het juiste moment oversteken, zowel bij uitvaren als bij binnenkomst. Ons bestemming is Yamba, 130 mijl verder naar het noorden; als we gemiddeld vier en een halve knopen per uur varen doen we er ruim 26 uur over. Helaas kunnen we pas in de loop van de middag weg dus wordt het spannend of we voor donker kunnen aankomen. Eenmaal op zee is er in zoals voorspeld redelijke wind , maar staat stroom wel twee knopen tegen! Eerst zetten we de motor bij maar later wordt de wind minder en helpt dat ook niet voldoende. Dan maar een bestemming verder, nog een nachtje doorzeilen brengt ons in de buurt van Ballina, 52 mijl verder naar het noorden. In de ochtend kunnen we daar goed over de drempel varen. De laatste nacht doen we het rustig aan, nu hebben we geen haast meer. Toch moet de motor nog bij, ‘s nachts is hier meestal weinig wind.

De drempel bij de Ballina ziet er toch nog wel spannend uit, de golven breken op een aantal plaatsen, maar met het boek in de hand vindt Nils de juiste invaart. We varen de rivier op tot vlak voor het stadje, waar we ankeren in de rivier tegenover een publieke aanlegsteiger voor Peltje. Het is er heerlijk rustig, er ligt nog één andere zeilboot.

Dit stadje heeft autoverhuurbedrijven, na een telefoontje worden we om half twee ‘s middags van de steiger opgehaald in een huurauto; wat een service! We rijden langs een prachtige kustweg naar Byron Bay, een echt toeristengebied: de stranden zijn schitterend met grote golven waar surfers veel plezier aan beleven. Het voetpad langs de kliffen naar de vuurtoren biedt prachtige uitzichten. Dit is het meest oostelijke puntje van Australië, hier komt de zon het eerste op. Het is lekker om weer even te wandelen na twee dagen op de Pélagie.

Eeetkamer voormalig meisjeskostschool

Voor de volgende paar dagen is bewolking en regen voorspeld, dus gaan we het stadje zelf bekijken. Er is een heel aardig maritiem museum, waar een balsa vlot staat en een prachtige film wordt vertoond van de oversteek van drie van deze vlotten in 1973 van Zuid Amerika naar Australië. Wat een indrukwekkende reis, de mannen op deze vaartuigen zaten soms half in het water, met name om onderhoud te plegen aan hun Balsa boomstammen! De vlotten hebben drie weken voor de kust van Australië gedobberd, zonder goede wind om aan land te komen. Uiteindelijk zijn ze Ballina in gesleept, vandaar dit vlot in dit museum. Voor meer informatie zoek op “Las Balsas” in Wikipedia.

Koffie beschut voor de motregen

‘s Middags krijgen we een interessante rondleiding door een voormalig meisjesinternaat uit 1923, wat nu een prachtig gerenoveerd hotel is. De koffie in de binnenplaats smaakt heerlijk, ondanks de gestaag neervallende motregen. We gebruiken de auto om heerlijk uitgebreid te winkelen.



Postbus uit melkbus

Donderdag willen we toch eigenlijk de bergen in, ondanks de minder goede vooruitzichten. De rit ernaar toe is prachtig, langs glooiende heuvels met roodbonte, zwart-witte en zelfs helemaal witte koeien in de weilanden en prachtige ruim opgezette huizen. Aan de weg staan allerlei originele en interessante “post bussen”. Vaak is het een melkbus, soms een leeg biertonnetje of een oude wasmachine, we zien een uitgeholde boomstam, maar een kunstwerk van ijzer, dat een soort kangoeroe voorstelt, is wel het leukste.

Het gaat toch weer regenen als we eenmaal bij de Minyon watervallen zijn. Er is een prachtig uitzicht plateau waar we naar de mist staren en slechts een miezerig straaltje water naar beneden zien vallen. Deze regen is hard nodig voor het land, de afgelopen maanden is het veel te droog geweest. De rondweg door het Nationale Park is onverhard, niet zo handig in de nattigheid; we gaan terug naar de kust. Op de parkeerplaats blijkt onze auto een grote deuk te hebben! Balen, balen, balen. . . Er stond een camper vlak voor geparkeerd, zou die zomaar achteruit tegen ons aangereden zijn? Terug bij de garage wordt nog eens goed gekeken: er staat een afdruk van een schoen in de deuk. Toch zomaar iemand die uit baldadigheid tegen de auto is aangesprongen? Het maakt niet uit, de auto moet gerepareerd worden en wij moeten wel de schade betalen. Jammer!

Vandaag, vrijdag 6 februari maken we ons op voor de laatste 60 mijl langs deze kust; de Pélagie gaat in de Goldcoast (ja zo heet dit gebied echt) op het droge, als we van eind februari tot eind april in Nederland zijn in. Die 60 mijl halen we waarschijnlijk net niet in één dag, er is immers kans op stroom tegen, dus gaan we vanmiddag weg. Met hoogwater is dit de goede tijd om over de drempel te gaan, zodat we morgen de hele dag hebben om aan te komen. Er is geen springtij meer en de ingang tot de Goldcoast heeft nauwelijks een drempel, zodat naar binnen varen waarschijnlijk geen groot probleem zal zijn.

Avonturen op de Pélagie, door Mariette en Kees

Wandelen bij Port Stephens

Wij, Kees en Mariëtte hebben, met een onderbreking, een paar weken doorgebracht op de Pelagie. Dit op uitnodiging van Hanneke en Nils. We hebben dit, vrij onverwacht, graag aangenomen. Het leven op een boot hebben we nu van zeer nabij meegemaakt. We hebben wel wat avonturen beleefd!! Sydney gezien, gevaren naar Broken Bay, technische problemen opgelost, het achterland van de Oostkust met de auto bekeken. Hier hebben we erg van genoten. Ook de zeer ruwe zee meegemaakt, een onrustige nacht doorgevaren. De laatste dagen in Laurieton waren ook zeer aangenaam, een prima plaats aan de steiger op een zeer rustige rivier. Met de auto een paar zeer spectaculaire tochten gemaakt met gravelroads, prachtige bossen, mooie kusten en stranden, papegaaien, kangaroes, varanen, koala's, mooie bloemen en planten, kortom zeer de moeite waard.

Nu verder backpacken!

We hebben veel bewondering gekregen voor Hanneke en Nils, want het is af en toe erg hard werken en altijd afhankelijk zijn van de wind.

Hanneke en Nils, nogmaals bedankt voor jullie aangename gezelschap en jullie gastvrijheid.
Mariëtte en Kees

Luxe in Laurieton

Stephens Bay, links de oceaan

Achter de ingang van Port Stephens ligt een uitgestrekt watergebied met meerdere stranden en vaarten. De komende dagen is veel wind voorspeld, dus we blijven in het achterste, meest beschutte deel. Ook hier is het prachtig wandelen, maar de koala’s laten zich niet zien. Zaterdag verhuizen we naar de voorste baai, hier loopt een pad omhoog met werkelijk schitterende uitzichten!

Ook volgen we een kronkelig pad naar een hoge klif aan de oceaankant; indrukwekkend. Helaas komt er veel swell deze baai in, Mariette heeft er behoorlijk last van. Gelukkig biedt een zeeziektepleister uitkomst.

Zondag is het “Australiëdag”. Als we om 10:00 uur in het dorpje staan is daar nog niet veel van te merken. Dus maken we eerst een prachtige wandeling naar een aantal verlaten stranden. Bij de ijskoffie op het terras is er nog steeds weinig te merken van deze feestdag. In een klein straatje wordt een spelletje gedaan: gooien met grote slippers, waar een tiental mensen bij staan te kijken. Later op de middag is er een wedstrijd gebakjes eten. Niet echt iets om voor te blijven, dus halen we het anker op en maken een stop bij het prachtige “Broughton Eiland” tien mijl onderweg naar onze volgende bestemming.

“Broughton Eiland”

Om half zes vertrekken we om een nachtje door te zeilen naar Laurieton. Het begint rustig, hoewel we redelijk scherp aan de wind moeten zeilen. Kees blijft enthousiast over vissen en ja hoor binnen een uur heeft hij beet, weer een dorade. De wind is die nacht bijzonder onstabiel, hij draait alle kanten op. De golven zijn warrig en de zeilen klapperen verschrikkelijk; de motor moet bij. Het hoeft geen betoog dat dit voor Mariette en Kees een heel onrustige nacht is, slapen is er nauwelijks bij. Ook voor de ervaren zeezeilers Hanneke en Nils is het lastig: wat een rotnacht!

Kees heeft weer beet!

Gelukkig vangt Kees in de vroege ochtend nog een dorade, die avond staat er vis op het menu! Om 9:00 uur varen we “Camden Haven” binnen, wat een rust op de rivier. Er ligt een zeilboot aan een kleine steiger, op het bord staat dat je daar vijf dagen gratis mag blijven liggen, er is nog net plaats voor de Pélagie. De Laurieton jachtclub heeft voor bezoekende zeilers een douche-toilet en in het clubgebouw is gratis wifi! Nu kunnen we zomaar op de kant stappen zonder alle vier tegelijk met Peltje heen en weer te moeten, wat een luxe!

Ellenborough watervallen

Een auto te huren kan alleen in het naburige stadje Port Macquarie, 40 km verderop. Gelukkig gaat er een bus, die overigens niet goedkoop is. Voor ons vieren betalen we voor een enkeltje bijna net zoveel als een dag autohuur! Folders en kaarten halen we bij de plaatselijke VVV en onder het genot van een heerlijke ijskoffie op een terras wordt de route bepaald: wandelen in een van de nationale parken in het binnenland. Helaas wordt de weg al snel onverhard. Een vriendelijke chauffeur van een truck die grote boomstammen hout vervoert, adviseert ons toch maar om te keren. In de middag komen we na weer een stuk onverharde weg bij de prachtige Ellenborough watervallen, indrukwekkend.

Dan ineens staan er zomaar kangoeroes langs de kant van de weg, op het gras bij een boerderij! Onze eerste kangoeroes in Australië, die moeten natuurlijk op de foto. Later zien we er nog meer, leuk.

De tweede dag gaat het zuidwaarts naar het Coorabakh nationale Park, ook nu wordt de weg vrij snel weer onverhard. Dit keer laten we ons niet tegenhouden en rijden we het grootste deel van de dag op een slechte onverharde weg. Nils en Kees krijgen pijn in hun ogen van het turen naar losse stenen en kuilen. Af en toe moeten we zelfs uitstappen anders komt onze kleine Hyundai niet over de stenen heen. Ondertussen is het genieten van bloemen en struiken, een grot langs het water en natuurlijk schitterende uitzichten. De toppen van de bergen zijn bebost, in de dalen zijn de boerderijen te zien met de weilanden daaromheen. Ons picknickplaatsje is bijzonder, midden in het bos onder schitterende, kaarsrechte hoge bomen, waar de zon prachtig doorheen schijnt.

Zwermen soldaten-krabben op het strand

‘s Middags zwermen hele groepen soldatenkrabben met hun blauwe schildjes langs de vloedlijn. Die zagen we nog niet eerder. ‘s Avonds nemen Mariette en Kees ons heerlijk mee uit eten, dit is hun laatste avond op de Pélagie.

Koala

Donderdag ochtend zien we eindelijk koala’s in het koala opvangcentrum. Wat een grappige beestjes; inderdaad echte knuffeldieren! Het “Rota Huis” uit 1890 ligt ernaast, helemaal ingericht in de stijl van die tijd. Er is veel informatie over de bewoners: een landmetersgezin met vier kinderen die hier kwamen wonen toen er nog niets was. Ze waren vrijwel zelfvoorzienend middels een boerderij die bij het huis hoorde.

Eetkamer rond 1900

We zetten Mariette en Kees af bij het station, zij gaan zelf verder. Wij genieten nog even van de luxe van Laurieton. Vandaag, vrijdag, spelen we mee met de plaatselijke bridge club. Ze gebruiken we dezelfde kastjes, bridgemates, als wij in Nederland hebben, volgens de voorzitter komen ze uit Nederland. De spellen zijn met de computer gedeeld, maar bidding boxen hebben ze niet. De biedingen worden op een papiertje geschreven dat op tafel blijft liggen. Iedereen is ontzettend vriendelijk tegen ons en vraagt naar ons boot leven. Dat geeft ons elke ronde een trage start, zodat we steeds de laatste zijn met het wisselen! Toch worden we met 66% eerste. Tussen de middag komen een aantal bridgers even op de Pélagie kijken, erg gezellig!

Zicht op Laurieton

Heather, een van de bridge dames, neemt ons na afloop mee de berg achter Laurieton op, hartstikke aardig. De uitzichten zijn inderdaad schitterend, we zien de Pélagie ver beneden ons langs de steiger liggen. Kapitein Cook stond hier ook 200 jaar geleden!

Zondag kunnen we met zuidoostenwind verder naar het noorden zeilen.