Bij
de noordpunt van Madagaskar, Cape d'Ambre, komen meerdere stromen uit
verschillende richtingen bij elkaar. Het kan er ook vreselijk hard waaien, want
de Zuid-Oostpassaat moet afbuigen rond de hoge bergen van Madagaskar en kan pas
bij de noordpunt weer volop verder waaien. De bijbel van de wereld-zeilers van
Jimmy Cornell noemt dit gebied een "heksenketel"; al die
verschillende stromingen zorgen voor een bijzonder warrige zee nog verder
versterkt door de harde wind. Jimmy Cornell raadt dan ook aan om deze kaap op
ruim 30 mijl afstand te passeren.
 |
| Wind en golven op de Indische Oceaan |
24
Uur voor we de bij de kaap komen is de wind toegenomen tot ruim 25 knopen,
windkracht zeven. De Pélagie doet het prima: er zitten riffen in het grootzeil
en de fok en de stuurautomaat houdt prima koers. De bemanning hoeft niets te
doen, die moet zich alleen goed vasthouden om niet om te vallen als de Pélagie
hotze de klots over de golven stuitert. Alles went en 's nachts slapen we (met
oordopjes) allebei prima ondanks de vele bewegingen, het gekraak en de roffels
van de golven tegen de buitenkant van de Pélagie; in onze slaapkamer zit er
maar een dun wandje tussen ons en de onstuimige zee.
We
gaan wel hard 7-8 knopen, het lijkt erop dat we de kaap in het daglicht kunnen
ronden, zodat we kunnen zien hoe onstuimig de zee echt is. Een paar uur voor we
op de hoogte van Cape d'Ambre zijn neemt de wind wat af, de zee lijkt zelfs wat
rustiger te worden. We besluiten wat dichter langs de kaap te varen zodat het
straks makkelijker wordt om tegen de wind in naar het zuiden te gaan.
Het
loopt allemaal prima, de "heksenketel" hebben we eigenlijk niet
gezien. De wind draait voldoende zodat we gemakkelijk naar het zuiden kunnen
varen. Alleen de stroom blijft sterk die zet ons behoorlijk naar het westen. De
Pélagie racet dapper door, nog steeds gaan we acht mijl door het water en zeven
mijl over de grond.
 |
| Het zeil is gemaakt van oude zakken! |
De
volgende ochtend zien we eindelijk Madagaskar in de verte liggen. De zee wordt
kalm en later in de middag moet zelfs de motor bij. Overal zien we witte
stippen: de zeilen van de traditionele vrachtschepen en de kleine zeiltjes van
de boomstamkano's. Die laatsten lijken gemaakt van zakken waarin meel, rijst of
misschien cement vervoerd is. Om half vier 's middags valt ons anker in de baai
van Hells Ville. Nog dezelfde middag
komt Sergio langs en biedt zijn diensten aan om ons te helpen met het inklaren,
in het Engels, prima. Na een heerlijk glaasje wijn liggen we met donker in bed.
 |
| Vrachtschip met zeil |
De
volgende ochtend krijgen we bezoek van een traditionele outrigger kano. Of we
een oude lijn willen ruilen tegen fruit. We hebben nog best veel oude stukken
touw, dat kunnen ze hier vast goed gebruiken. Met veel plezier wordt het fruit
over gegooid en is onze zeiler blij met een lang stuk stevig touw.
 |
| We ruilen een oude fokkeschoot voor vers fruit |
Vandaag,
maandag 11 mei, hebben we met de goede hulp van Sergio het halve stadje
rondgelopen om alle papierwerk af te ronden, op de juiste plaats te betalen en
stempels in ons paspoort te krijgen. Sergio helpt ons om iedereen te verstaan,
Madagaskaans kennen we natuurlijk niet, vrijwel niemand spreekt Engels, alleen
sommige mensen spreken Frans.
Op
Noonsite waren er berichten van corrupte politieagenten, maar dat lijkt
verleden tijd. Overal hangen nu duidelijke papieren wat we moeten betalen en we
krijgen overal netjes een betaalbewijs met het bedrag erop. Madagaskar is niet
zo goedkoop: € 30 per persoon voor het visum, € 20 voor de douane, € 45 voor de
Cruising Permit en € 10 administratiekosten. Nou ja, in Galle hebben we
ongeveer € 200 betaald, voor Chagos
ongeveer € 300 dus het valt nog wel mee.
 |
| Eindelijk weer restaurantjes, heerlijk! |
Geld
uit de muur halen is hier nog niet zo gemakkelijk, onze bankpassen werken niet,
alleen met een creditcard kunnen we geld halen maar niet meer dan € 65 per
keer. Morgen toch maar eens uit uitzoeken of dat gemakkelijker kan, we willen
een tochtje naar het binnenland boeken en hebben dus wat meer geld nodig.
We
zijn in een andere wereld, de kleine houten politiepost aan de haven wordt
bemand door wel 10 politieagenten, die geen van allen iets te doen lijken te
hebben. Op deze maandag ochtend hangen veel mensen rond op de straatjes rond de
haven. Als er een uurtje later een vrachtboot binnenkomt zijn wel 20 mensen bezig
die met de hand te lossen. Werkeloosheid is hier vast een groot probleem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten