Dagrecord, 215 mijl in 24 uur

Nu we zuidelijker komen, zien we steeds meer vogels, Witte Jan van Genten scheren over het water

Het weervenster van 25 november blijft er goed uit zien. De politie houdt het voor gezien, 'één telefoontje van de havenmeester is genoeg, we kunnen vertrekken. De eerste uren zijn niet erg comfortabel, de golven zijn tegen en er is te weinig wind om te zeilen. Grootste tegenvaller: de stroom is een halve tot een hele knoop tegen! Ik word er zelfs een beetje chagrijnig van.
Als de wind eenmaal gedraaid is en pal van achteren komt, komen ook de golven van achteren en wordt het leven comfortabel aan boord. De stroom neemt toe tot uiteindelijk wel ruim drie knopen mee. We gaan uren lang gemiddeld 9-10 knopen per uur over de grond, met uitschieters van 11, 12 en een enkele keer 13 knopen.

Links de snelheid dooer het water   7.8 knopen per uur
Rechts de snelheid over de grond: 11.7 knopen per uur

Ons oude record van 178 mijl per 24 uur wordt dan ook glansrijk verbeterd. Het staat nu op 215 mijl (net geen 9 knopen gemiddeld)!
Het is heerlijk, comfortabel zeilen. De Pélagie neemt de golven van achteren heel gemakkelijk, ze deint er rustig overheen. Als golven onder de kuip breken maakt ze wel een zwieper, maar de stuurautomaat corrigeert fantastisch. We hoeven niets te doen en kunnen genieten van de snelheid die we hebben.
Voor zondag is harde wind voorspeld; dat valt allemaal erg mee met de wind van achteren. Door het water blijft onze snelheid 6-7 knopen, ook met een rif in het grootzeil en de fok.
Mij bekruipt het gevoel: "Hebben we ons hier nu zo druk over gemaakt?". Of hebben we gewoon geluk met een goed weer-venster? Natuurlijk zijn we er nog niet; Kaap de Goede Hoop komt nog.
In ons optimisme verwachten we al maandagochtend in Port Elisabeth te zijn. Maar het is niet altijd feest, de wind valt weg en ook de stroom houdt een keer op. Er ontstaat zelfs behoorlijk dichte mist. Jaren hebben we de radar niet nodig gehad. Nu wel en . . . hij doet het niet. Uitzoeken dus. Gelukkig hebben we wel AIS net als de meeste andere boten om ons heen.

Een klein vissersbootje vaart wel uit met de harde wind waarvoor wij hier schuilen

Pas in de loop van de middag lopen we de haven binnen. Als zesde schip die dag is er geen ruimte meer is de marina zelf voor de Pélagie. Wel is er plaats langs de betonnen muur waar de visserboten ook liggen. Autobanden bieden bescherming, lange lijnen zorgen ervoor dat de Pélagie op en neer kan met eb en vloed, hier gelukkig maar ongeveer een meter. De Pélagie ligt er prima, zeker als we in het havenkantoor te horen krijgen dat we er gratis liggen.
Minder leuk is dat de schepen waar steenkolen in worden geladen hier maar 100 m van ons vandaan liggen. In Richards Bay en in Durban was het laadpunt enige kilometers van de haven. Daar hadden we iedere ochtend steenkoolgruis op de Pélagie. Hier is het nog veel erger, de steenkoolgruis ligt zelfs op tafel als we buiten eten. Hier blijven we dus maar niet te lang.

Vieze knieen en handen, je kunt schrijven in het stof dat op de Pélagie ligt

Vandaag een klusjesdag. Allereerst kijken we naar de radar, nu hebben we hem nodig! Na een tijd zoeken en meten met de voltmeter, staat het schaamrood ons op de kaken: we dachten dat de schakelaar voor de radio die van de radar was. Nu werkt de radar weer perfect en de buitenboxen ook! Leesbare niet vervagende etiketten moeten ons ook in de toekomst helpen!
Onderweg wilden we met onze nieuwe generator stroom maken, helaas zonder succes. Nils haalt de handleiding van internet, moet er ergens een knopje worden omgezet? Nog eens proberen, oh..... je moet de stekker er wel op de juiste manier in doen en goed aandraaien. Probleem opgelost!
Jullie begrijpen, na drie maanden Nederland moeten we de al die apparatuur op de Pélagie weer leren kennen!
Nog zoiets doms: in Richards Bay moesten we een nieuwe draagbare benzinetank voor ons buitenboord motortje kopen. Zonder te testen of alles wel werkte, hebben we de oude, kapotte tank weggegeven. In Durban bleek de slang lucht aan te zuigen: het nieuwe koppelstuk paste niet goed. Gelukkig hebben we hier een nieuwe kunnen kopen, dat wel werkt.

Met Pieter, Monique en Pim; Proost op een goede aankomst in Port Elzabeth

De Nederlandse boot 'Deesse' ligt naast ons. We eten gezellig samen met Pieter, Monique en Pim op de club met uitzicht op onze boten. Na al die prachtige wandelingen speelt mijn hielspoor weer op; Monique helpt mij speciale zooltjes te maken voor in mijn schoenen van het neopreen uit 2 bier-koelhouders. Dat lijkt goed te werken, wat een fantastische hulp!

Zooltjes uit bier-koelhouders maken - en het lijkt te helpen!