Zwarte Piet

Oryxen in het Camdeboo N.Park

Town-ships
Port Elisabeth is een grote stad met 1,6 miljoen inwoners, twee keer zo groot als Amsterdam! Iedere bevolkingsgroep woont in zijn eigen wijken, de blanke wonen in het centrum en een aantal nieuwe buitenwijken, de kleurlingen en zwarten wonen ieder in hun eigen 'town-ships'. Met een georganiseerd tochtje rijden we via het centrum en naar deze 'town-ships', ruim een half uur rijden over de zesbaans weg. Allereerst stoppen we bij een krottenwijk, waar mensen zelf uit afval-hout en golfplaat een hutje hebben gebouwd. Hier is geen weg, geen waterleiding en geen riolering. Elektriciteit wordt illegaal afgetapt. Een gemeenschappelijke kraan is er wel. Armoe troef! Kinderen kunnen zich overal vermaken, drie jochies spelen trampoline op een oud matras en een stapel dekens.

Krottenwijk met gemeeschappelijke kraan

Daarnaast liggen grote blokken met "sociale woningbouw", onze gids noemt ze Mandela woningen. Deze worden gratis ter beschikking gesteld aan mensen zonder huis, water en elektriciteit moeten wel worden betaald. Onze gids klaagt dat er veel te weinig van deze woningen zijn en dat hij en zijn familie er jááaren op hebben moeten wachten. Luxe wijken met mooie bungalows zien we ook net als winkels, scholen, ziekenhuizen en industrieterreinen.

Jochies hebben plezier met een oude matras

Het grote probleem van de 'town-ships' is de werkloosheid, wel 60% van de mensen heeft geen baan! In de lagere school die we bezoeken horen we dat veel kinderen naar school komen om daar tenminste één of twee maaltijden te krijgen.

Zwarte Piet -1
De volgende ochtend worden we wakker met een verrassing op tafel: Sinterklaas en Zwarte Piet hebben ook de Pélagie gevonden. Een prachtig gedicht, een wortel en pepernoten maken het geheel compleet:

        Lieve Sinterklaas,
        Een wortel voor het paard van Sint
        in de hoop, dat U dit lekker vindt.
        Want zoals U waaschijnlijk ziet,
        is de Pélagie zichzelf niet.
        In plaats van wit, zoals het moet,
        is ze nu zo zwart als roet.
        Zeep en een regenbui is wat wij vragen
        opdat de buren dan minder klagen.
        En verder zon, wind en gustig tij,
        dat stemt ons zeilers allen blij.
        Ons hoop nie te veel vraag nie,
        De bemanning van de Pélagie.
Later vertelt Monique hoeveel plezier ze hebben gehad met het maken van deze surprise.

Naar het Camdeboo Nationale Park
Samen met de bemanning van de Deesse huren we een auto en rijden via de Kadoo naar de bizarre imposante rotsen van het Camdeboo nationale park bij het plaatsje Graaff-Reinet.

Cactussen bloeien in de lege Kadoo vallei

 Het is een schitterende tocht door de droge, lege Kadoo vallei. De cactussen bloeien spectaculair en struisvogels kijken ons aan.

Bizarre rotsen

In het park zien we o.a hartebeesten, een grote varaan en een hele kudde gemsbokken, die wij kennen als oryxen van Oman. Graaff-Reinet blijkt een erg leuk historisch plaatsje te zijn met schitterend gerestaureerde gebouwen, een interessant museum en veel Nederlandse namen. Het is vooral ook heel gezellig zo met z'n vijven op stap.



Koffiestop langs de kant van de weg

Zwarte Piet -2

Terug op de Pélagie is alles nog zwarter geworden. Nu de wind is gedraaid, is er nog veel meer steenkoolstof neergeslagen. Als we de volgende ochtend vertrekken voor de 180 mijl naar Mosselbaai wordt alles zwart, onze handen, T-shirts, broeken en schoenen: overal zit roet en zwarte vegen: we lijken wel Zwarte Piet, net als de Pélagie!

Naar Mosselbaai

Het is nog lastig om tegen de stevige wind in uit de baai te komen waar Port Elizabeth aan ligt. De Pélagie is in haar element, ook scherp aan de wind. Eenmaal overstag en buiten de baai kunnen we steeds verder af vallen, tot de wind weer heerlijk comfortabel van achteren komt. Bij het opruimen van een vergeten stootwil, schrik ik vreselijk: er ligt zomaar een moer onder de giek. De bout die de giek met de mast verbindt, blijkt gebroken! Dat hebben we al eens eerder gehad in Portugal. Ook nu zit er een rif in het zeil die de giek fixeert. Nils maakt voor de zekerheid een noodverband van supersterk dynema touw.

Veel wind, veel golven, we gaan hard!

De giek blijft op zijn plaats ook als het later harder gaat waaien. De Pélagie zet er de sokken in, de volgende ochtend 5 december varen we om twaalf uur de baai in. Hier is de marina vol, we liggen voor anker, niet helemaal beschut maar als morgen de wind gaat draaien wordt dat vast beter.
Allereerst hebben we het ergste zwart van de Pélagie gehaald, ze ziet er al wat beter uit. Morgen nog een extra schoonmaak beurt en het leed is weer geleden. Een reserve bout voor de giek hebben we ook. We zijn bijna op twee derde van de afstand naar Kaap de Goede Hoop, nog 320 mijl te gaan. Dat kan pas over vijf of zes dagen, tot die tijd is er geen goed wereldvenster. Geen probleem, we stoppen hier ook omdat er een aantal interessante dingen te zien zijn