Met de auto door afwisselend Gran Canaria; Zelf brood bakken eindelijk gelukt

Met de auto door afwisselend Gran Canaria

De afspraak met het benzinestation in de haven is dat we de auto om 9:00 op zondagochtend kunnen ophalen. Duidelijk veel te vroeg voor Spanje, de auto arriveert pas om 9:30, niet schoongemaakt maar wel met wat extra benzine. We zijn blij dat we toch weg kunnen want maandag wordt er nog verder aan de boot gewerkt.

Via de kustweg is het eerste doel naar de bijzondere moderne kerk van Aricas, gebouwd gedurende de afgelopen 100 jaar door een leerling van Gaudi. Ruim na 10 uur lopen nog van alle kanten mensen naar de kerk. Men staat ook buiten heel gezellig te praten. Ondertussen is de dienst gewoon bezig. Iedereen loopt in en uit zoals het uitkomt.

We gaan verder naar de oude districtshoofdstad Teror. Daar wordt de dienst van 11:00 uur voorbereid, er is nog net tijd om even rond te lopen in de prachtige, oude kerk. Er staan ontzettend veel verse bloemen. Prachtig! Er is een zondagse markt met een gezellige drukte. Nils loopt de markt rond en ik drink koffie en kijkt naar alle mensen. Ik geef mijn voet wat meer rust, de hielspoor gaat nog niet veel beter.

We lopen door de straatjes en bewonderden de oude balkonnetjes. Het museumpje in het volledig 18e eeuwse ingerichte huis van een van de notabelen, geeft een goede indruk hoe de elite hier vroeger woonde. Natuurlijk rond een binnenplaats, keuken achter, een stal voor de paarden en een koetshuis. Allemaal aan het centrale plein en alleen voor de zomer. In de winter woonde de familie in de stad.

Vervolgens rijden we de bergen in. De spectaculaire kraterwand met daarin kleine witte dorpjes is indrukwekkend. We wandelen naar een van de hoogste rotsen, die vroeger als een heiligdom werd vereerd door de oorspronkelijke inwoners van Gran Canaria. Vooral ik, Hanneke, raak niet uitgekeken op al die verschillende aarde tinten van dieprood tot pikzwart. Nils is een prima chauffeur, hij schakelt van de ene naar de andere versnelling alsof hij in Nederland niet altijd automaat heeft gereden!
Langs de weg doen twee oudere mensen een halfhartige poging om te liften. We stoppen, het blijken Nederlanders! Ze hebben te ver gewandeld en moeten nog 8 km langs de grote weg naar hun appartement. We brengen ze even ook al is het precies de verkeerde kant op .

Langs een diepe kloof met veel stuwmeren gaat het terug naar de westkust. Daarna is het nog een behoorlijk eind langs deze prachtige kust naar de haven. De lage zon geeft een bijzonder beeld tegen de zwarte rotsen. Gelukkig zijn we net voor donker thuis. Het was een prachtige dag.

Broodbakken gelukt!
We lezen nogal wat verhalen van zeilers die langere tijd op de oceaan onderweg zijn. In die verhalen is een versgebakken brood een hoogtepunt van de dag. Omdat er op zee tijd genoeg is om deeg te kneden en we nu ook 2 extra gasflessen hebben, wil ik deze kunst graag onder de knie krijgen. Het is handig om dit uit te proberen voordat je alles hebt gekocht. Ik ben dus al een tijdje bezig, tot gisteren zonder veel succes. Wel hebben we twee dagen geleden een prima pizza bodem van brooddeeg gemaakt.
Het blijkt dat het recept voor brood bakken dat ik gebruikte, te weinig water noemde. De lokaal gekochte gist is een “Rapido” versie een snelle dus, die je dus niet eerst 10 min moet laten staan, want dan is ie al bijna uitgewerkt. En natuurlijk in een oven zonder thermostaat is het altijd een beetje proberen.
Met hulp van een recept van Miranda wat ik gisteren kreeg en wat zoeken naar een goed recept op Internet, is het vandaag gelukt! Met lokale ingrediënten, dus hoeven we niets uit Nederland mee te nemen. Onze boodschappenlijst is al lang genoeg.
We hebben de afgelopen dagen behoorlijk hard gewerkt aan onze klussenlijst: boot schoonmaken en waar nodig poetsen, de was doen, voor alle boot uitgangen noodpluggen klaarmaken, de buitentafel opnieuw lakken, het ophang-systeem van de bij-boot verbeteren.
Morgen gaan we inpakken en lekker rustig naar Nederland vliegen. Waarschijnlijk hebben we de komende 12 – 14 dagen niets te melden. 12 oktober vliegen we terug naar dit heerlijke klimaat en zeilen we naar Tenerife.
Groetjes van Hanneke en Nils

In Gran Canaria; gekwalificeerd voor de ARC!

Ankerplekje met veel rollers Zuid Fuertaventura

Vanuit Gran Tarajal zeilt de Pélagie met een rustig windje naar Puertito, een ankerplaatsje in het zuiden van Fuertaventura. Een paar mijl voor die plek valt de wind van de rotsen af naar beneden en neemt behoorlijk toe. De ankerplaats is dan ook niet erg rustig maar we hebben weinig keus meer op dat moment. Natuurlijk ligt ons anker prima maar vanuit de slaapkamer hoor ik het anker schuren op de rotsen, geen geruststellend geluid! Ik, Hanneke, ga dan ook midden in de nacht een keer kijken of we nog steeds op dezelfde plek liggen. Onze boot TomTom houdt de posities prima bij en zegt dan ook dat we niet zijn verschoven. Het eerste wat Nils de volgende ochtend doet is ook kijken of we nog steeds op dezelfde plek liggen. Ja hoor, niets aan de hand; zo leren we steeds meer op ons anker te vertrouwen.


Eten met uitzicht op onze muur



Het is nog ruim 50 mijl naar Gran Canaria. Ook hier moeten we door een "acceleratie zone" waar de wind extra hard kan waaien omdat die tussen Fuertaventura en Gran Canaria door moet. We zetten een rifje (maken het grootzeil wat kleiner) en zeilen met een heerlijke snelheid van rond de zes knopen naar Las Palmas. We voelen ons trots, we hebben ons gekwalificeerd voor de ARC, Atlantic Rally Crossing, de georganiseerde oversteek over de Atlantische oceaan! Deze kwalificatie bestaat er uit dat je zelf je schip naar Gran Canaria vaart, en dat hebben we nu gedaan!

De plek waar we liggen is niet ideaal: alleen uitzicht op een muur en een knerpende trap. Nou ja, de palmbomen zien we nog net aan de zijkant, en met hoog water is de muur lager, waar iedereen gezellig langs komt. Veel zeilers zetten hun naam of die van hun boot op de havenmuur als bewijs dat er geweest zijn.

Zo ook hier, tegenover ons staat een bootnaam, die ons erg aan spreekt “Heaven Can Wait”, zie foto . De Pélagie blijft hier liggen tot we uit Nederland terug zijn.

Aan het werk

De volgende ochtend gaan we allereerst hulp regelen voor de klusjes die we niet zelf kunnen doen. Dat lukt bij de Lagoon dealer die een vertegenwoordiging in deze haven heeft. De giek blijkt helemaal niet versleten en hoeft dus niet gelast te worden. Er hoeven alleen maar een paar plastic ringen ingezet worden om de speling te verkleinen. De bevestiging van het 1-ste rif op de giek moet ook vervangen worden. Die heeft een behoorlijke tik gekregen toen de giek bevestigings-bout is gebroken en is helemaal verbogen.

We laten een extra drie kleuren toplicht in de mast zetten. Ook de ene watermeter die het niet meer doet, en geluidsboxen buiten laten we repareren/vervangen. Ook zijn er nog wat gel coat reparaties nodig, die we in gang zetten. Bij al deze activiteiten kijken we goed mee, om een volgende keer nog meer zelf te kunnen doen. We denken dat we iemand gevonden hebben om de muskieten-netten af te maken, waar mijn kleine naaimachientje het liet afweten.

Nils blij met zijn nieuwe knieèn

Zelf doen we ook het nodige: de katrol van het eerste rif heeft heel wat krachten moeten opvangen en is verbogen, die wordt vernieuwd. We installeren betere terugslagkleppen voor de motor-ruimtes. Nils installeert een Led licht om ‘s nachts met minder energie toe te kunnen, en zo zijn er nog wat kleinere zaken. Inderdaad met een boot ben je nooit klaar.

Eerste regendag !!

Gran Canaria is veel groener en met name de noordkant is hoog genoeg om het te laten regenen. Deze haven ligt in het Noorden dus de zon zit regelmatig achter de wolken. De derde dag dat we hier liggen is een echte regendag, onze eerste sinds we uit Scheveningen zijn vertrokken eind mei! Het is niet koud, met wolken net onder de 30°, zonder wolken net boven de 30°, dus een prima temperatuur.

Dit is een mooie gelegenheid om het fotoboek van onze eerste vier maanden af te maken, zodat het in Nederland afgedrukt kan worden. Om het verhaal van de 2 nieuwe rechte knieën van Nils compleet te maken, worden deze vereeuwigd op de havenstenen van Las Palmas. Het verhaaltje van januari dit jaar, laat een rechte en een kromme knie zie, zie archief rechts onder.

Gran Canaria verkennen
Gran Canaria is veel meer bewoond dan de andere eilanden waar we eerder waren. Las Palmas, waar we nu liggen, is de hoofdstad en een echte stad. Er zijn hele grote winkelcentra en prachtige stranden, die we met onze fietsjes bekijken. Ook rijden we langs de markt en bekijken het aanbod van de supermarkten. Van hieruit moeten we immers onze boodschappen gaan doen voor de Atlantische oversteek, die 15-20 dagen zal gaan duren.

Hanneke op de fiets langs de boulevard van Las Palmas

We fietsen naar het oude centrum, heen helemaal langs de boulevard, terug dwars door de stad. De kathedraal is indrukwekkend groot, en er zijn gezellige straatjes met mooie, oude huizen. De stad is tegen de heuvel opgebouwd, met huisjes in vele kleuren. We doen alles op onze kleine fietsjes. Het gaat nog niet zo goed met mijn voet met de hielspoor, ik moet toch maar wat minder lopen. Het is zaterdagmiddag en behoorlijk rustig in de stad de meeste winkels gaan al vroeg dicht op zaterdagmiddag.



Las Palmas - Huizen tegen de heuvelop

 We ontmoeten nog een aantal vertrekkers, Miranda en Henk van de Mirus komen bij ons eten, en we blijken hier naast de catamaran “de Salon” te liggen met Frits en Marleen, die we eerder in Lauwersoog tegen kwamen. Hartstikke gezellig, de zeilers wereld is soms toch klein.

Morgen, zondag, hebben we een auto gehuurd en gaan het eiland verkennen, altijd leuk. En natuurlijk vliegen we donderdag al naar Nederland. We kijken ernaar uit om veel van onze familie en vrienden weer te zien!

Het Oman gevoel in Fuertaventura

De foto hiernaast is genomen in het centrum van Fuertaventura. Voor ons net Oman, vandaar de titel.

Het ankerplekje bij het eilandje ten noorden van Lanzarote, Graciosa, was zo goed bevallen, dat we hetzelfde willen doen met het eilandje ten noorden van Fuertaventura, Isla de Lobos.

De tocht erheen is prachtig. Nils zet de vishengel uit, maar geen succes. Bij de ankerplek ligt weliswaar een schip, maar de wind zit in de verkeerde hoek voor deze plek, dus we varen door naar de haven van Corralejo vlakbij. Ook daar staat de wind op de haven met de bijbehorende boot schommelingen, dus we gaan lekker wandelen in het dorpje, denken we. De havenuitgang zit hermetisch op slot!

Gelukkig heeft onze Duitse buurman de sleutel en vertelt ons dat de bewaking de deur wel weer open zal doen. Nils, Geert en Marianne gaan een lekker glaasje wijn drinken en bekijken de tenniswedstrijd van Nadal. Ze komen gelukkig weer goed aan boord, de wind is gaan liggen dus we drinken nog een wijntje bij maanlicht.

We varen de volgende dag met een lekker windje in de rug door naar Caleta de Fuste (ook Puerto Castillo geheten), halverwege Fuertaventura. Een rustig haven plaatsje, met vooral heel veel hotels en vakantieparken. En met een goed restaurant, waar Marianne en Geert ons mee naar toe nemen. Heerlijk!

Een auto huren is gemakkelijk, dus de volgende dag staan we op de witte stranden die we eerder alleen vanuit zee hebben gezien. Imposant die uitgestrekte zandheuvels met maar heel weinig begroeiing. Ook de bergen lijken erg op die uit Oman, allerlei kleuren bruin, rood en geel met geen of heel weinig begroeiing. Ik voel me bijna thuis!

Zeker als we daarna over onverharde weg, een “graded road”, langs een prachtige kust rijden met blauwe zee, veel golven en witte koppen. Natuurlijk missen we onze Omaanse 4-wheel drive, nu doen we het met een (slechte) huurauto, wat Marianne onze chauffeur van die dag maar matig bevalt!

De lunch is een verrassing, heerlijke pizza’s, voor weinig geld, geserveerd door een Iers echtpaar dat in dit kleine dorpje toevallig is terechtgekomen. Hij vertelde dat de EU heel veel heeft geïnvesteerd zoals in de prachtige weg waaraan zijn restaurantje nu ligt en waar de hele lunch geen auto is langsgekomen! Het openluchtmuseum, een aantal oude boerenhuizen is wel aardig, maar niet heel bijzonder.

Na een grondige schoonmaakbeurt van de boot, binnen en buiten, varen we door naar Gran Tarajal. Dit is veel minder een toeristen plaatsje, allerlei lokale mensen bevolken hier het strand waar we 's avonds zwemmen en de plaatselijke jeugd voetbalt. Het enige café met internet heeft ook prima pizza’s en ijs.

Een auto huren is hier moeilijker; Geert en ik moeten naar het buurdorpje dat wel toeristisch is. We willen met de bus en zijn prompt om 8:50 op tijd voor te 9:00 bus. Helaas om 9:15 nog steeds geen bus. Met mijn beste Spaans kom ik er achter dat het vandaag een "feestdag" is en dan gaat de eerste bus pas om 10:00. We nemen een taxi, ook maar 6 Euro. De taxichauffeuse vertelt dat er op deze feestdag een optocht is in het binnenland ter ere van de beschermheilige van het eiland.

Dit keer verkennen we het zuiden van Fuertaventura. Ook daar prachtige zandvlaktes, stranden en natuurlijk de nodige niet afgebouwde appartementen. Triest!

We proberen na een uitzichtpunt te rijden over de hoge zuidelijke bergen en laten ons niet afschrikken door een weg die afgesloten lijkt. Het uitzicht over de ongerepte zuid-westkant van het eiland waar geen wegen en vakantie centra zijn, is schitterend! We lopen nog een stukje naar boven om ook de noord-westkant te kunnen zien. Genieten……

's Middags komen we langs een vrijwel verlaten landbouw gebied met alweer een hele brede weg die naar niets leidt. In het vissersplaatsje Ajuy kunnen we een stuk langs de kust wandelen. Ook hier een diep-blauwe zee die met witte schuimkoppen tegen de zwarte rotsen slaat. De licht gele kalksteen is hier in bijzondere patronen door de zee uitgesleten. Grote grotten aan de kust werden vroeger gebruikt voor opslag.

Laat in de middag bezoeken we het “Fiesta”. Er wordt een processie gehouden naar de kerk die bestaat uit versierde wagens met dieren en kinderen en vooral veel muziek. Er zijn gitaarspelers bij met prachtige zangstemmen. Bij de kerk heeft iedere groep een offerande of geschenk voor de priesters. Veel buurdorpen doen ook mee met hun eigen wagen en muziek groep. Het is fantastisch om al die enthousiaste mensen te zien die meelopen, meezingen, ondertussen aan het eten en drinken zijn, en vooral heel veel plezier hebben. De andere helft van de dorpen staat langs de kant, allemaal in traditionele kledij, en geniet net zo hard mee. Wij natuurlijk ook! Een belevenis.

De volgende dag, zaterdag, is de laatste voor Marianne en Geert. We vinden nog een paar nieuwe attracties zoals het centrum voor handwerkkunst, en wegen die we nog niet gereden hebben. De middag reserveren we voor de hoofdstad Puerto Rosario.

De lunch is heerlijk, en we vinden het hotel, maar het stadje zelf stelt echt niets voor, dus we bezoeken het openluchtmuseum over zoutwinning. Erg leuk! Nog een laatste bezoek aan een vissersplaatsje, met ijs, en een winkelcentrum. Dan zetten we Marianne en Geert af voor hun hotel. Zij vliegen zondagochtend vroeg terug naar Nederland. Wij varen verder naar de zuidpunt van Fuertaventura en door naar Gran Canaria.

Canarisch avontuur Marianne en Geert

Na op 9 september om 3.15 door Martijn op Schiphol te zijn afgeleverd, begon onze avontuurlijke reis naar Hanneke en Nils. Eenmaal op Arrecife aangekomen, begon de zoektocht naar hoe op Isla Graciosa te komen. Een (te) voortvarende taxichauffeur vervoerde ons in zijn auto naar Orzola, terwijl we de locale bus hadden willen nemen. Toen we met de veerpont Isla Grasiosa naderden, zagen we de Pélagie al in de haven liggen, pontificaal op de plaats van de veerpont! Wat een welkom! Dit was het begin van een 10 daagse heerlijke reis! Ondanks dat wij (niet alleen) bij heftig weer sponsors werden van primatour, was het fantastisch.

We hebben de eilanden Lanzarote en Fuentaventura met de auto helemaal doorkruist, zelfs zonder 4-wheeldrive wisten we op plaatsen te komen die de prachtige natuur van Lanzarote en Fuenteventura openbaarden. Dankzij europese subsidie waren de eilanden van prachtig asfalt voorzien, soms van niets naar nergens, met een overdaad aan zinloze verkeersborden. Iedere haven was weer een verrassing, maar onze laatste ligplaats Gran Tarajal was een echt Fuerteventuraans plaatsje, zonder toerisme. Echt Spaans en enorm gezellig.

Het was boeiend en indrukwekkend de ware stuurmanskunst van Nils en het aantrekken en vieren van vallen en schoten van Hanneke te volgen: we hebben ons heel veilig gevoeld in hun professionele handen. Bovenal was het erg gezellig: vanaf het moment van het gezamenlijk ontbijt (de tempo verschillen lagen nogal uiteen ’s ochtends) tot de spelletjes bridge ’s avonds.

Hanneke en Nils, we wensen jullie heel veel avontuur, spanning, plezier en succes bij de oversteek! En enorm bedankt dat we een stukje van jullie avontuur hebben mogen meebeleven!

Geert en Marianne Hoelen

Met Marianne en Geert langs het Imposante vulkaaneiland Lanzarote

Alle eilanden hier in de Atlantische oceaan zijn vulkaan eilanden en rijzen zo’n 2-3 km boven de bodem van de oceaan uit om voor ons "eilanden" te zijn. Er zijn ook vulkanen die het niet gehaald hebben tot boven het zee oppervlak: dan vaar je ineens over een “ondiepte” van 20 m! Uitkijken dus, andere golfslag!
Sommigen zijn hoog genoeg om regen te vangen, zoals Madeira, anderen zoals Porto Santo en ook Lanzarote zijn niet hoog genoeg; weinig of geen regen en dus heel weinig begroeiing. Lanzarote kent een heel recent vulkaan verleden, rond 1730 zijn de vulkanen op een deel van dit eiland 6 jaar lang bijzonder actief geweest. De sporen hiervan zijn overal te zien.

Zo ook op het kleine eilandje voor Lanzarote, Graciosa, waar we om een heuse krater heen lopen, met aan alle kanten prachtig uitzichten. De helft van ons bezoek, Geert, trekt zich niets aan van de korte nachtrust en loopt met ons mee.

De volgende dag zetten we koers naar Arrecife. We moeten eerst tegen wind en stroom in om de Noord punt van Lanzarote heen. Prompt worden zowel Marianne als Geert zeeziek. Beiden liggen uiteindelijk lekker te slapen als we langs de prachtige oostkust van Lanzarote varen. In Arrecife, de hoofdstad, kunnen we niet aan de kade liggen, dus varen we door naar Puerto Calero. Gelukkig zijn beiden voldoende opgeknapt om dit laatste stukje wél mee te maken.

Eenmaal in de vriendelijke haven van Puerto Calero checken we allereerst de motorruimtes. Er staat géén water in. Wij blij!!! Marianne en Geert nemen ons lekker mee uit eten op een terrasje, gezellig!

Met een huurauto rijden we de volgende dagen over het eiland en zijn onder de indruk van de prachtige lava formaties. We bekijken het huis van de bekende architect/kunstenaar van Lanzarote, Manrique, half onder de grond gebouwd in lava grotten, half erboven in harmonie met de lavastenen er omheen.

Een vulkaan uitbarsting 7000 jaar geleden heeft 7 km lange ondergrondse lavagrotten doen ontstaan. Indrukwekkend!

De cactustuin, ook een ontwerp van Manrique, verrast ons door de intieme sfeer en de grote hoeveelheid cactussen, velen ervan in bloei. Het ijsje op het terras is heerlijk!

De wijnbouw hier is bijzonder, de druivenstruiken lijken hun eigen “hoekje” te hebben, elk omringd door een zwart lavasteenmuurtje. Arbeidsintensief is het wel!

Bij het eten ’s avonds, bestellen we een goede lokale wijn, heerlijk! Deze wijn, “El Grifo” blijkt ook in de supermarkt te koop. Hoewel duurder dan onze limiet van 5 Euro per fles, steunen we hiermee de lokale economie!

Het nationale park “Timanfaya”, de vuurbergen, is het hoogtepunt. Het is gevestigd op de plaats van de erupties rond 1730. De uitzichten op de rit erheen en de bustocht in het park zijn schitterend en indrukwekkend….

We zeilen met een rustig windje door naar het zuiden. Geert neemt het zekere voor het onzekere en gaat onder zeil. In de marina Rubicon inhet uiterste zuiden van Lanzarote ontmoeten we Wilma en Thijs van de Luna Verde volgens plan weer, de geleende gids van Madeira moeten nog retour. Ook Laura Dekker ligt in deze haven met haar rode boot. We wandelen langs de haven, ook hier voornamelijk hotels, appartementen en winkeltjes voor toeristen. Het “authentieke” Lanzarote lijkt ver weg.
We maken ons op voor de oversteek naar Fuertaventura.

Meten is weten; we staan in Zilt! Oversteek naar Lanzarote

Klussen op Madeira, meten is weten

Na de prachtige tochten over het eiland heeft de Pélagie onze aandacht nodig. We zijn niet tevreden met de nieuwe schroef en moer, die de giek met de mast verbindt; er zit wel erg veel speling in. De haven biedt een service dat een monteur komt kijken. Die constateert dat zowel de mast als de giek zijn uitgesleten en dus gesoldeerd moeten worden, alles moet er dus af. Deze klus laten we maar in Las Palmas op Gran Canaria doen.

Ook buigen we ons nogmaals over het water dat zich regelmatig verzamelt in onze motorruimtes. Onder het motto "meten is weten" plakken we op een aantal verdachte plaatsen papier van de keukenrol om te kijken of dat nat wordt. Alles blijft droog dus kunnen we condens en lekkages van het koelwater en via de schroefas uitsluiten.

Als enige mogelijkheid lijkt nu toch dat het water via de afvoer van de lenspompjes binnenkomt. Het is zout. We hebben hier al terugslag klepjes inlaten zetten…. Onderweg naar Lanzarote krijgen we inderdaad het meeste water binnen in die motor ruimte waar de golven tegenaan slaan. Bij aankomst blijkt de terugslagklep van deze motorruimte inderdaad niet te werken om dat deze niet goed vertikaal gemonteerd is. Ook maken we afvoer opening dicht met een kurk. Afwachten maar wat er gebeurt op onze volgende tocht.

Natuurlijk gaan we een dagje naar Funchal, de hoofdstad van Madeira, anderhalf uur met een bus. Een leuke, gezellige stad, vooral na de bijna uitgestorven rust in onze haven. De haven van Funchal is inderdaad vol, daar kunnen we niet meer bij. We gaan naar de groente en fruitmarkt en lunchen gezellig op een terrasje. Het 18de-eeuwse herenhuis, waar suikerbaronnen hebben gewoond en ook de afgezette keizer van het Habsburgse rijk, is prachtig ingericht en bevat ook een schitterende verzameling zilver. Madeira was vroeger rijk! Nu brengt het toerisme welvaart, maar de recessie is duidelijk merkbaar. Er zijn veel onafgemaakte bouwprojecten, bij de meesten daarvan is geen enkele activiteit te bespeuren. Zoals bij onze haven; het appartementen-stadje in aanbouw is niet af en er gebeurt niets. De toegangsweg is vreselijk krakkemikkig met vervallen hekken er omheen; zeker geen reclame voor potentiële kopers of huurders.

De wegen zijn hier fantastisch, de sterkte van het vulkanisch gesteente is goed gebruikt voor vele tunnels, die soms maar naar hele kleine plaatsjes leiden. Europese subsidie heeft ook hier geholpen??
Na een dag lopen in Funchal, gaat mijn hielspoor opspelen. Ik heb zelfs geen energie meer om een fototoestel goed in het hoesje te doen en goed vast te maken aan mijn broek. Het zit het laatste halfuurtje “gewoon” in mijn zak. En wordt daar uitgerold; waarschijnlijk bij het bus station! Balen……….. balen……….. Nils gaat de volgende dag nog naar de dichtstbijzijnde stad om een nieuwe proberen te kopen. Dat lukt niet. Gelukkig biedt Internet uitkomst en kunnen onze vrienden die een paar dagen later naar Lanzarote zullen reizen een nieuw toestel meenemen. Daarom geen nieuwe foto's bij dit bericht wel de Pélagie voor anker in de baai in het NO van Medeira, Baya de Abra, hierboven.
De bemanning van de Pélagie in Zilt

Voor zeil liefhebbers onder ons, de laatste 2 pagina’s van het nieuwste nummer van Zilt, het digitale Zeil-magazine zijn gewijd aan ons en de Pélagie, zie: http://www.ziltmagazine.com/PDF/2010-zilt53.pdf
We leggen daarin uit waarom we voor een catamaran hebben gekozen. In de zeilerswereld hebben traditionele man/vrouw verhoudingen toch nog wel de overhand. De verslaggever laat Nils zijn werk missen…….. terwijl hij informatie uit onze hele blog heeft gehaald. Hiernaast een recente foto, gemaakt voor Zilt met zelfontspanner.

Oversteek naar Lanzarote
Na zeven dagen in deze stille haven hebben we het wel gezien. We zijn klaar om de 40 uur durende oversteek naar Lanzarote te maken. Het voelt aan als een klein stukje, immers we hebben al heel wat grotere stukken achter elkaar gevaren. Er is een lekker windje voorspeld, tussen de 15 en 20 knopen, windkracht 4-5 halve wind. Het windje was lekker, we gaan heerlijke 5-7 knopen , maar zeegang is best lastig. Nils heeft moeite met het slapen en we zijn allebei een beetje `katterig`. Dolfijnen zwaaien ons uit en komen ook onderweg nog een keertje kijken, erg leuk.
De nachten zijn lang want het is bijna nieuwe maan. Ik, Hanneke, probeer te `Laura Dekkeren`. Solo zeilers als Laura Dekker kunnen maar een kwartiertje slapen en moeten dan rondkijken. Dus met hulp van de kookwekker 15 minuutjes soezen, goed rondkijken buiten en weer 15 minuutjes wegdommelen. Het is dan heerlijk om in je bed ongestoord 4 uur te kunnen slapen aan het eind van je wacht.

We komen volgens planning na ongeveer 40 uur varen 's ochtends om 10:00 aan in het anker baaitje bij La Graciosa, het eilandje ten noorden van Lanzarote. Een heerlijk rustig dagje verder, we gaan snorkelen in het baaitje en zien leuke kleine visjes. Ook zien we ons anker duidelijk liggen, op 6 m diepte gehaakt achter een paar stenen. Ik, Hanneke, twijfel eraan of we het wel gemakkelijk los kunnen maken. De volgende dag lukt dat zonder enig probleem, zoals Nils al zei. We maken een mooie wandeling langs het strand en zien de andere kant van het eiland.

Donderdag 9 september halen we onze vrienden, Marian en Geert, van de ferry in het enige haventje van dit eiland. We gaan negen dagen langs Lanzarote en Fuerteventura zeilen. We hebben er zin in.

Overweldigende rotsformaties en prachtige wandelingen op het vulkaan eiland Madeira

De oversteek van Porto Santo naar Madeira is gemakkelijk, 28 mijl voor de wind. Er zouden dolfijnen kunnen zijn op 3 mijl uit de kust, dus die route proberen we. Helaas voor ons geen dolfijnen, wel de indrukwekkende rotsen van de NO punt van Madeira, die steeds dichterbij komen.

Direct daar achter ligt Baya de Abra,  waar je volgens de pilot goed kunt ankeren. Er ligt al een schip, dus dat geeft vertrouwen. Als ons anker goed en wel ligt, vertrekt dat schip! We blijven toch maar liggen onder de indruk van de imposante rotsen rond de baai. Er zijn hele vulkaan kraters te zien, opgevuld met lava. s’ Avonds laat is het echt pikkedonker, geen lichtje te zien in de hele omgeving, ook de volle maan is achter de wolken verdwenen. Gelukkig ligt de Pélagie rustig achter haar anker, dus we slapen goed.

De volgende ochtend besluiten we al die wandelaars te volgen die de vorige dag op de rotsen te zien waren. Peltje, ons bijbootje, brengt ons naar de kant; niet zo gemakkelijk want er zijn toch nog best grote brekers, golven die tegen de rotsen van het kleine baaitje slaan. Het gaat maar net goed, we slepen Peltje ver naar boven over de stenen;, we willen wel terug kunnen naar de Pélagie!  Het keienstrandje wordt vaker gebruikt, er is zelfs een trap waarmee wij naar boven kunnen en strandliefhebbers naar beneden. We wandelen de hele baai rond en weer terug. De uitzichten zijn overweldigend!

De typische basaltvorm van 6-hoekige cilinders is goed te zien. De foto's spreken voor zich. Nu begrijpen we de grote aantallen wandelaars, deze wandeling staat in de meeste folders en boekjes die we tegenkomen en wij doen die gewoon vanaf onze eigen boot! Het valt nog niet mee om Peltje weer goed in het water te krijgen; Nils wordt kletsnat van een grote golf omdat ik te snel instap; we verliezen een peddel die we weer opvissen, en krijgen bijna de motor niet aan. We hebben duidelijk meer ervaring nodig in dit soort omstandigheden!

’s Middags naar de Marina om de hoek, ook hier korting vanwege de ARC. Wilma en Thijs liggen er nog, gezellig. We realiseren ons dat gezondheid essentieel is voor onze reis, helaas hebben ik, Hanneke, nu een klein probleempje: mijn hielspoor van een aantal jaren geleden is terug gekomen. Dit veroorzaakt pijn in je hiel als deze wordt belast en moet door rust overgaan. Niet datgene wat je in gedachten hebt, als je wilt gaan wandelen op Madeira! We besluiten 3 dagen een auto te huren, zodat we gemakkelijker de wandelingen kunnen bereiken, en de duur ervan in te korten. Na een tip van Rianne, onze dochter, vinden we bij de drogist een hielspoor zooltje, wat helpt.

Madeira is voor ons een hoogtepunt. Schitterende uitzichten vanaf de hoge kliffen op zee, prachtig beboste heuvels meer in het binnenland en overal die grillige rotsformaties. Daarbij is het heerlijk weer, rond de 25 graden, de zon schijnt met een enkel wolkje en meestal en heerlijk koel windje. We genieten volop.
Met hulp van het boekje van Wilma vinden we mooie wandelingen die niet al te moeilijk zijn, dus te doen voor mij hielspoor-voetje. De meesten gaan langs de levada’s prachtig langs de hellingen, vrijwel horizontaal en lekker in de schaduw. Een levada is een waterkanaal voor irrigatie; dit systeem is al heel oud op Madeira, gebouwd door de Portugezen in de 15-16-de eeuw, mede met behulp van Moorse slaven. De levada’s zijn vele kilometers lang en zijn vaak in of door rotsen gehouwen. Ze zijn nog steeds in gebruik, de werktuigen om het kanaal schoon te maken staan halverwege in een schuurtje.

Bij een prachtig uitzichtpunt op het midden van het eiland zien we een groot aantal bosbranden; indrukwekkend, maar ook triest. Er zijn op veel plaatsen tekenen van bosbranden te zien. We genieten van een indrukwekkende waterval, het pad er naar toe gaat langs knoestige, oude boomstronken.

We hebben veel plezier van onze auto; de wegen zijn goed met heel veel tunnels om de steile kloven en dalen te overbruggen. Op heel veel plaatsen zijn “Mirador”s aangelegd, plaatsen waarvan je een ruim uitzicht heb op de rotsen of de zee. Vooral langs de noordkust zijn in piepkleine dorpjes prachtige, overdreven grote zwembaden aangelegd. We vermoeden met Europese subsidie?
Na drie dagen hebben we het gevoel dat we Madeira een beetje hebben leren kennen. Nu eerst maar eens een rustdag om alle indrukken te verwerken.