De Pélagie wordt weer als nieuw!

Trinidad verder ontdekken

Zaterdagochtend 12 juni gaan we vroeg op stap. Samen met Frits en Reinhilde van de Bella Ciao willen we de Marianne rivier op wandelen naar de zwempoelen en de waterval. Er zijn minder files rond Port Of Spain op zaterdag, dus na ruim een uur zijn we in de prachtige bergen van Noord Trinidad. We moeten helemaal naar de noordkust, de uitzichten worden steeds mooier,  de weg wordt hoe langer hoe slechter. Tot boem… we met de linker voorwielen in een groot gat rijden. De huurauto staat met zijn assen op de weg. We zoeken stenen om de auto te kunnen opkrikken. Helaas past de slinger niet in de krik! Een passerende automobilist leent ons een schroevendraaier zodat de krik toch werkt. We zien het eigenlijk niet zitten, tot we in de verte een auto blijkt te staan. Het blijken er wel 6 te zijn. Alle mannen lopen zonder enig probleem mee en tillen met zijn allen de auto uit het gat. Fantastisch zo’n hulp. Ze willen geen geld aannemen, ze vieren vandaag een hindoe feestdag en we krijgen de indruk dat dit hun goede daad voor vandaag is geweest. We kunnen weer verder rijden, zelfs de benzine tank is niet gaan lekken.

Langs de Marianne rivier houdt het pad inderdaad op na 100 m, dus gaan we verder dóór de rivier. Het water komt alleen maar tot onze enkels, dus hier heerlijk fris. Spannend hoor, zo de rivier op te lopen door het oerwoud en niet zo goed weten wat er om de volgende bocht ligt! Het water wordt langzaam dieper en dus ook onze korte broeken worden nat, geeft niets. Na een uurtje komen we bij de eerste kleine waterval. Daar kunnen we nog makkelijk doorheen. De volgende poel is lastiger, we klimmen er langs met hulp van een klaar hangend touw. Dit brengt ons bij de derde en laatste poel. Je kunt er alleen met hulp van een boomstam naar boven klimmen. Dat doet Frits natuurlijk meteen Ook de plaatselijke jeugd is present, zij gebruiken het platform boven als springplank.

Uiteindelijk laten Hanneke en Reinhilde zich niet kennen en klimmen ook naar boven. Na de lastige eerste 30 m gaat de rivier gewoon verder en lopen wij met zijn drieën nog een eind door. De grote waterval komt niet in zicht, dus keren we om. Later blijkt dat daarvoor een hele dagtocht nodig is.

De dag wordt besloten met een drankje aan het strand bij een van de noordelijke badplaatsen. Hier zijn we echt de enige wit-neuzen. We raken leuk in gesprek met Trini’s, zomaar op een bankje.  Een prachtige dag; we  zijn hartstikke moe als we thuiskomen. Ik ben de kras op mijn been helemaal vergeten, maar ja de korst is wel een beetje opgelost in het water. Mijn voet is ook dik, dus vroeg naar bed.

Pointe Pierre Vogelreservaat

’s Ochtends is mijn been weer prima, dus rijden we naar het zuiden. We rijden, onder begeleiding, dwars door een grote raffinaderij om bij het vogelreservaat te komen, heel bizar.

Het reservaat zelf is erg de moeite waard; een prima rondleiding, heel veel vogels en schitterende bloemen. We maken zelf nog een prachtige wandeling en zien zelfs kleine krokodillen in het water.

We gaan langs het grootste asfaltmeer ter wereld in het Zuiden. Een grote grijze vlakte waar teer (bitumen) door vulkanische krachten naar de oppervlakte wordt gestuwd. Er worden dagelijks enorme hoeveelheden gewonnen, die gewoon weer aangevuld worden vanuit de ondergrond. Vreemd dat de grond niet star is, de wegen hebben de gekste gaten en kuilen. Je voeten zakken gewoon een beetje weg, maar gelukkig niet helemaal.

De Pélagie wordt bijna weer als nieuw!

De rest van de week gaan we gewoon verder met onze klusjes. Nu op vrijdagavond zijn we bijna klaar. Alle kussens, matrassen en zonneschermen zijn af. Een bijzondere uitdaging alles met Peltje vervoeren!

We hebben zelfs een waterzeiltje en een grote klamboe voor buiten (laten) maken. De eerste liters regenwater zijn al gebruikt. Voorlopig loopt het in een jerrycan achterop, maar we hebben ook een slang om het rechtstreeks in de watertanks te laten lopen: onze eigengemaakte watermaker (alleen regen nodig). Op Tobago kun je geen water tanken van de steiger, dus dit bespaart straks het sjouwen met jerrycans.

Onze nieuwe buitenzitjes zien er prachtig uit, maar zijn een beetje hard, helaas. Ze zijn gemaakt van “closed foam” wat niet nat wordt en als bekleding hebben ze waterafstotend materiaal, wat minder comfortabel in de warmte. Maar het kan wel tegen regen, en dat doet het hier regelmatig! Even kijken hoe het gaat bevallen. Hieronder op verzoek ook een foto van de nieuwe binnenzitjes.

Het afstellen van de nieuwe computer van de stuurautomaat is nog niet zo eenvoudig als Raymarine ons heeft doen geloven. De Sea-trial gaat gewoon hartstikke fout. Frits komt gelukkig helpen. Hij ontdekt al snel dat er 2 draadjes verwisseld zijn en dat je eigenlijk wel alle calibratie stappen moet doorlopen. Als we dat hebben gedaan met hulp van zijn Nederlandse handleiding, (wij hebben alleen Frans en Spaans) is de Sea-trial een “eitje”. Nog belangrijker, we denken dat we het de volgende keer ook zelf kunnen. De Nederlandse handleiding hebben nu we in bestelling.

De SSB radio, waarmee we ook op de oceaan kunnen e-mailen en weer info kunnen ophalen, doet het weer gedeeltelijk. Er was zout water in de tuner gekomen, omdat de dekdoorvoer niet voldoende waterdicht was. Nu moet er nog een nieuwe komen.

We vinden en kopen een prima 2-de hands duikuitrusting en een ventilator tegen de warmte. En zo is er alweer een week voorbij! Volgende week gaan we nog een dag op stap en daarna vertrekken we echt naar Tobago. We zijn er aan toe weer eens een lekker stukje te varen.

We kijken ernaar uit!!