Na het vertrek van mijn zussen staan (Brits) Guyana en/of Suriname op het programma. Over Suriname hebben we heel enthousiaste verhalen gehoord, Guyana is echter dichter bij. Beiden zijn niet gemakkelijk te bereiken, de richting is ZuidOost, dus tegen de overheersende oostenwind in en ook stroom tegen.
De gribfiles vertellen ons dat we de komende 7 dagen wel naar Guyana kunnen, maar als we door willen naar Suriname zal de wind de laatste 2-3 dagen volledig tegen zijn. We besluiten dus donderdagochtend naar Guyana te vertrekken. Het begin is lastig, het eerste stuk is tegen de wind en pal tegen de stroom in, beiden motoren moeten vol bij en we bonken lekker. Na een paar uur is de koers bezeild en wordt het comfortabel. De oversteek gaat prima, wel moet de motor regelmatig bij, er is weinig wind. De tweede middag zitten we allebei voorop de Pélagie te genieten, de zee is vlak en het is warm in de kuip met vrijwel geen wind.
Als we dichter bij de kust komen bepalen we onze strategie voor onbekende boten die op ons af zouden kunnen komen. We zijn de ervaringen in Trinidad nog niet vergeten! We besluiten dat de Pélagie zo hoog is, dat vissers niet zomaar aan boord kunnen stappen als we varen. Tenzij een overvaller een vuurwapen heeft, dan houdt alles op en moeten ze maar meenemen wat ze willen…… We troosten ons met de gedachte dat overvallen overal kunnen voorkomen. Maar ja op zee zijn wel erg weinig getuigen. In de loop van zaterdagmiddag komen we een groepje van zo’n 7 vissersboten tegen. De boten zien er redelijk haveloos uit, de vissers zijn druk bezig en beantwoorden onze armzwaai zo te zien heel vriendelijk. Er komt een boot op 50 m. langszij, iedereen zwaait… dan keert deze boot ineens om….. we staan al met angst en beven te kijken…. Het blijkt dat ze een sleepnet trekken en helemaal geen aandacht meer voor ons hebben. Je kunt jezelf ook bang maken.
In de nacht komt geen enkele boot dichtbij, wel zijn er spectaculaire bliksemflitsen aan de horizon die gelukkig niet dichterbij komen. De uitdaging is om in het licht en bij opkomend tij de rivier, de Essequibo op te varen. Laag water is rond 3 uur. Zaterdagmiddag halen we niet, dus wordt het zondag ochtend. Om kwart over 5 bij het allereerste licht varen we de rivier monding in. Er zijn helemaal geen andere schepen. Wel schemeren ineens een paar palen onverwachts voor ons, net zichtbaar in het ochtend licht. We zien ze maar net op tijd, dit zijn de pale’s waar de pilot al over schreef, semi- permanente netten. Dit keer varen we er niet in!
De stroom sleurt ons naar binnen waar de donkere wolken nog steeds hangen. Het begint dan ook vreselijk hard te waaien, tot 35 knopen wind met de korte steile golven die daarbij horen, waar we recht tegenin moeten. Dat lukt maar net met beide motoren vol aan, gelukkig helpt de stroom mee. We zien maar net genoeg door het regen gordijn heen! Spannend is het wel. Vlakvoor het hoogwater wordt en de stroom dus de andere kant zal opgaan, bereiken we de ankerplek. We leggen al onze 60 meter ketting uit ook al waait het niet meer zo hard als eerder die ochtend. Je weet maar nooit wanneer de wind weer terug komt.
We gaan eerst lekker bijslapen, de nacht was kort voor ons allebei. Morgen varen we verder de rivier op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten