Boca de Uracoa

 ls we verder de rivier opvaren, verandert het landschap. Langs de oever staan niet alleen maar mangrove bomen, maar ook meer palmen. Later zien we kleine dijkjes met daarachter drassig grasland met vee. Bij het kleine plaatsje Boca de Uracoa hangen lage elektriciteitsleidingen over de rivier. Hier kunnen we niet verder. We gaan voor anker en wandelen door het dorp, heerlijk om weer even de benen te strekken.

Voor anker bij Boca de Uracoa

Reinhilde is op zoek naar mango’s; zo komen we in contact met 2 plaatselijke families. Ze geven ons een stapel mango’s zo uit de boom, nee we mogen niet betalen. We nodigen ze uit op onze boten, ze komen graag mee. ’s Avonds worden we bij hun uitgenodigd voor een maisbroodje. Het is donker als we arriveren; de elektriciteit is uitgevallen, blijkbaar gebeurt dat vaker, de kaars staat al klaar. De versgemaakte maisbroodjes zijn erg lekker; zij genieten van de biertjes die we hebben mee gebracht. Het huis, waar 2 families wonen, is heel eenvoudig ingericht; plastic tuinstoelen, één tafel, een grote televisie en geluidsinstallatie. De keuken heeft een heel klein aanrecht, grote koelkast en simpel gasfornuis. Kastjes zijn er bijna niet.  
De kinderen lopen overal tussen door en verdwijnen in de loop van de avond in de slaapkamers, die met een gordijn zijn afgescheiden van de woonkamer. Het is erg gezellig, al is het moeilijk converseren in het half donker in het Spaans! Nils en ik dromen die nacht in het Spaans.

Koeien langs de weg

De volgende dag, zaterdag, wil Enrique ons meenemen naar de dichtstbijzijnde stad, Tremblador. We willen graag iets meer van Venezuela zien.  Hij regelt vervoer. We spreken om 09:00 uur af. Dat is duidelijk veel te vroeg, iedereen komt nog maar net uit bed, het is zaterdag. We vermaken ons met rondkijken en praten met de kinderen. De grotere kinderen hebben een computer van school gekregen. Daarmee zingen ze samen liedjes; dikke pret. Er is ook Wifi bij de school, die later die middag speciaal voor ons wordt aangezet.
Om 11 uur vertrekken we alsnog en wandelen heerlijk rond in Tremblador; niet bijzonder maar wel interessant. En prima om wat verse spullen te kopen. Met een andere taxi rijden we terug; ook ditmaal een oude Amerikaanse slee. We betalen ongeveer 10 euro voor ruim 60 kilometer. Het laagland in de rivierdelta wordt voornamelijk gebruikt voor veeteelt. Het ziet er allemaal niet erg arm uit.
's Avonds zeggen we gedag tegen de familie en doen ze de oude Nokia telefoon kado, die we speciaal voor dat doel uit Nederland hebben mee genomen. Ze zijn er erg blij mee, vooral met de camera in de telefoon. We vinden het een hoogtepunt van onze reis om deze families te hebben leren kennen. Wat een vrolijke, gastvrije mensen, die veel met ons hebben gedeeld, ook al hebben ze zelf maar weinig.

Met dank aan Reinhilde van der Kroef voor de foto's (tsja.... want onze eigen foto's werden in de overval meegenomen, zie het verhaal hierboven)