Warm onthaal

Warm onthaal

Donderdag 4 okt halen we voor het laatst het anker op uit het smerige water in de baai van Cartagena. Zoals meestal wordt de hele voorplecht van de Pélagie lekker vies, onze ketting ziet knalrood van de roest. Die moet in Panama worden vervangen! Al motorzeilend zijn de Rosario eilanden de eerste stop. Een prima plek om het onderwaterschip schoon te maken van de aangroei uit Cartagena. En natuurlijk willen Rolf en Claude ook het aquarium zien.

Tintipan, San Bernardo eilanden

Na 2 nachtjes motorzeilen we door naar Tintipan, het hoofdeiland van de San Bernardo eilanden. Het water is hier helder, dus doen we de rest van het onderwaterschip. Het snorkelen valt tegen, er is bijna geen koraal en maar heel weinig vis te zien. Op Tintipan staan grote huizen van rijke Colombianen, beheerd door een "caretaker", die ernaast woont. De lokale bevolking woont op een piepklein eilandje, met "de hoogste bevolkingsdichtheid ter wereld" volgens de Lonely Planet en volgens de lokale bevolking als we er rond kijken. Er wordt op dat moment zelfs een televisie rapportage gemaakt over dit onderwerp. Ze wonen hier allemaal op een kluitje wonen en niet op het grote eiland omdat hier vrijwel geen muggen zijn. En het is er lekker koel.
Alle huizen staan staat dicht bij en boven op elkaar. Er zijn maar 2 kleine pleintjes en 4 smalle, kleine straatjes. Er is geen groen of niet gebruikte rots, alleen overal de zee er omheen. Er is wel een school, met internet, vertelt een bewoner. De derde verdieping lijkt er recent opgezet te zijn. De lokale jeugd speelt in en op de zee. Drie jochies varen op een houten vlot met een simpel roer. Erg zeewaardig ziet het er in onze ogen niet uit, maar het plezier wat ze hebben is er niet minder om.
Aan de rand van de kade zijn betonnen waterbakken uitgespaard. Hier wordt gevangen vis "opgeslagen"; de kreeften en vissen worden waarschijnlijk op bestelling geleverd aan het hotel op een naburig eiland.

Warm welkom op Isla Fuerte

De volgende stop is Isla Fuerte en weer moet de motor de meeste tijd bij. We varen zonder probleem de baai in, de waypoints van Noonsite kloppen. Bij de Tika komen twee mannen op bezoek met hun kano. Ze blijken op vakantie te zijn met hun familie in een groot huis waarvan we de privé steiger al zien liggen. We worden uitgenodigd voor een glas wijn.
Het is er heel erg gezellig. Het blijft niet bij wijn en bier, maar gezamenlijk maken en eten we heerlijke pizza's. Wat een hartelijke ontvangst! Een deel van 8 personen van de familie spreekt Engels, een deel alleen maar Spaans. Een prima gelegenheid om mijn Spaans te oefenen. Als het erg moeilijk wordt, vertalen de 2 meisjes die op de middelbare school zitten. Gelukkig, want ik ken wel veel woorden, maar om ze op het juiste moment te vinden als iedereen je verwachtingsvol aankijkt, blijkt erg lastig! Het is een middenklasse familie natuurlijk, anders kunnen ze zich een week in zo'n prachtig huis, wat ze huren van vrienden, niet veroorloven. Ze wonen in Medellin, 8 uur met de bus van de kust, en komen hier vaak op vakantie. Eén stel heeft 3 restaurants, van het andere stel werkt hij als werkbouwkundig ingenieur en is zij marketing consultant. Daarvoor reist ze heel Zuid Amerika door. De zus ontwerpt textiel patronen voor de grote modehuizen.
Ook dit vakantie huis is grotendeels open, dus er zijn nauwelijks buitenmuren. Het heeft een eigen conciërge en een kokkin die voor de familie kookt, behalve 's avonds.
We vragen naar een wandeling over het eiland en de hele familie besluit de volgende ochtend om 7 uur mee gaan. De wandeling van 3 uur dwars over het eiland is prachtig. We lopen via de lagune met zoet water, langs hele grote wandelende bomen, takken worden weer wortels en stammen, en langs de kust via het dorp weer terug. Het is lekker om na een paar bootdagen weer goed te bewegen. Er wonen zo'n 1500 mensen op dit kleine stukje land van 2,5 bij 2 kilometer. Ieder stukje is in gebruik. De paden zijn grotendeels tussen afrasteringen door, want er is landbouw: bananen, cocos palmen en wat mais. Ook grazen er koeien. Het vervoer gaat per ezel of boot. Auto's zien we niet. In het goed onderhouden dorp spelen de kinderen met vliegers, gemaakt van plastic tasjes. De lokale bevolking is donker en natuurlijk zitten er mannen onder de grote boom op het plein.
's-Middags nodigen we de hele familie uit om onze schepen te bekijken, nadat we alle PC's goed hebben weggeborgen. Het is heel gezellig, iedereen blijft voor een hapje en drankje op de Pélagie. Wat bijzonder om ze zó goed te hebben leren kennen. Natuurlijk wisselen we e-mail adressen uit zodat we de foto's kunnen sturen.
Pechdag
We blijven nog even liggen om in de loop van de middag te vertrekken voor de 85 mijl naar onze laatste stop in Colombia, Sapzurro. Vlak na het ontbijt halen we één fok naar beneden. De wind is hier zo veranderlijk en vrijwel nooit achter, dat we er meer last van hebben dan gemak. Helaas komt de bui in de verte ineens vlak bij dus wordt de fok nat. Die moet naar binnen en later weer worden opgehangen. Pech! Dan merk ik tot mijn grote schrik dat onze WC vast zit. Hij lijkt helemaal verstopt en de rest van mijn grote boodschap zit er nog in….. Er zit niets anders op dan de slang los te maken.... wat een rotklus, yaek! En omdat we geen reserve slang aan boord hebben, dom…, en pas in Panama weer onderdelen kunnen kopen, zit er niets anders op dan de slang schoon te maken. Enfin, ik zal jullie de onsmakelijke details besparen…. Halverwege deze klus steekt de wind op en begint het te waaien, de golven rollen recht onze ankerplek in. De Pélagie steigert en rolt uiterst oncomfortabel. De windmeter wijst ruim 30 knopen aan. De WC laten we maar even voor wat ie is, voor we allebei zeeziek worden. We hebben er tenslotte twee.
De windmeter doet wel heel raar en wijst midden in al dit geweld zelfs 0 aan; die lijkt helemaal dol gedraaid. Ook dat nog! Na een uur of 2 wordt het allemaal wat minder en wordt uiteindelijk de zee wat rustiger. Weer tijd voor verder werk aan het toilet. Er blijken ontzettend veel kalk deeltje uit de slang geschoten te zijn, zo dat de bilgepomp, waarmee we de rotzooi wilden wegpompen, nu ook helemaal verstopt zit. Een paar uurtjes later zijn de slangen met veel moeite weer schoon, maar is een O-ring zo uitgerekt dat het toilet nu lekt.
Eerst vertrekken we naar Sapzurro. Gelukkig is de windmeter bekomen van de schrik en lijkt het weer goed te doen. Na een rustige nacht met motorgeluid komen we in de prachtige baai van Sapzurro aan. Nils bedenkt een oplossing voor de O-ring, hoera! Nu hebben we weer 2 werkende toiletten, wel fijn als Miro en Winfried op bezoek komen over 2 weken. De bilgepomp lijkt overleden, maar de hand bilgepomp doet het wel, dus daar kunnen we tot Panama wel mee leven.
Straks gaan we een lekkere jungle wandeling maken naar Capurgana.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com