Pot Luck

We varen de baai van Taiohea in

De baai van Taiohae is groots, wijd en wéér schitterend. Als we op 1 mei binnen varen komen we meerdere eenpersoons-kano's tegen aan de ingang van de baai, dus bijna op zee! We gaan erg hard, dus het is oppassen dat we ze niet overvaren.

Oefenen voor de kanowedstrijden

We hebben het ook in Hiva Oa gezien: er wordt geoefend voor de traditionele kano wedstrijden, die regelmatig worden gehouden. Deze mannen hebben imposante spierbundels. Na afloop worden die met opdruk oefeningen nog eens extra getraind! 1 mei is hier een vrije dag, dus vandaar al die kano-ers.


Lokale kleine vismarkt; wel grote vissen

We praten uitgebreid bij met de bemanning van de Kuan Yin 1, onze radionet-genoten van de oversteek naar de Marquesas. Ze hebben een dubbele verjaardag te vieren, dus nodigen we ze uit voor een drankje op de Pélagie. Het is erg gezellig, en we spreken meteen af om ons radionet voort te zetten op de tocht naar de Tuamotu's. Het is hier de gewoonte om je eigen (alkoholische) drank mee te nemen. Alkohol is hier vreselijk duur en niet overal te verkrijgen; dus na een feestje je voorraad aan vullen is niet

Dolfijnen kijken op de voorpunt

altijd simpel.

De twee dagen dat we bij Taiohae liggen zijn gevuld met boodschappen doen en internet zaken. We handelen mail en bankzaken af en lezen lekker het laatste nieuws. Ook praten we bij met het thuisfront, Skype blijkt zelfs met de video aan goed te werken; we drinken samen met onze kleindochter Lisa een kopje thee!

Ook hier zijn archeologische sites die we graag willen zien; volgens de

Zooooveel dolfijnen in kristalhelder water

Lonely Planet is dat te wandelen vanaf een mooie, beschutte ankerplek in het Noorden, Anaho Bay. Dus varen we op vrijdag 3 mei al vroeg langs de imposante kust van Niku Hiva. Een grote groep grijze dolfijnen zwemt wel een half uur lang voor ons uit en speelt vlak voor de Pelagie met de boeggolven. Gaaf!

Bij aankomst zijn we verbaasd, we zijn het enige schip. We hadden de "Pacific Highway" verwacht, om samen de wandeling te maken. Ze komen een paar uurtjes later toch

Voor anker in Anaho Bay 

nog, samen met hun vrienden op de "Real Time". Nils en ik gaan voor inlichtingen naar het dorpje; slechts 5 huizen en een piepklein kerkje.

Het is warm als je niet in de schaduw loopt

Het pad wat we lopen is alleen geschikt
voor mensen en paarden.

Met behulp van onze pas aangeschafte telefoon, die ook bij deze 5 huizen bereik heeft, reserveren we een gids en lunch voor de volgende dag. Het is weer een prachtige wandeling, dit keer over een pas met schitterende uitzichten over de baai waar onze boten vredig liggen te dobberen achter het rif. De 10 huizen aan deze baai zijn alleen bereikbaar per boot, te voet of per paard. Auto's kunnen hier niet komen. In het volgende dorp staat Tehou, onze gids, klaar. Ze werkt eigenlijk in het restaurant waar we gaan eten, maar eerst lopen we nog 30 minuten naar de oude nederzetting en de dans-, offer- en begraaf plaatsen: Hikokua, Kamuihei en Tahakia. Deze sites zijn

gedeeltelijk gerestaureerd. We krijgen, mede door de uitleg van Tehou een goede indruk van de oorspronkelijke manier van wonen. Ieder huis had een terras met een gat erin om broodvruchten te bewaren. Op een speciale manier bereid, konden die wel een jaar eetbaar blijven. Men sliep op matten onder een rieten afdak. Er woonden voor de komst van de Europeanen wel 6000 personen in deze vallei. Nu niet meer dan een paar honderd. 



Tiki in Hikokua, een moeder
die haar kinderen offert, vlg onze gids.

Tehou laat ons de offertafel zien en de imposante heilige boom. Ja, mensenoffers kwamen ook voor,

 de beenderen werden soms aan de heilige boom gehangen, volgens Tehou. De dansplaats is imposant groot met weer een verhoging voor de koningin, de medicijnman en de chief. Nu houden paarden het gras kort. Volgens Tehou (en andere bronnen die ik heb gelezen) was de chief, de hoofdman, verantwoordelijk voor de krijgszaken, die voornamelijk de mannen aanging. De koningin en de vrouwen waren verantwoorlijk voor de voedselvoorziening en de organisatie in de dorpen.

Tehou vertelt ook over zichzelf. Ze is getrouwd, heeft 5 kinderen en werkt halve dagen in het restaurant. Haar man

De plaats voor dansen en ceremonies

werkt 's ochtends in de gezondheidspost en gaat 's middags en indien nodig 's nachts vissen, o.a. de vis van het restaurant wordt door hem gevangen. Het dorp heeft een school voor kinderen tot 10 jaar. Daarna moeten ze naar de middelbare school Taiohae, het hoofddorp op dit eiland. Verder onderwijs is alleen voorhanden in Tahiti.

Eén van haar dochters woont op Tahiti, daar komt ze nooit, dat is veel te duur. Haar overige kinderen werken in het dorp als boer en visser. Het belangrijkste product is 

Onze gids Tehou

copra, gedroogd kokosnootvlees, wat door Frankrijk voor een vaste, goede prijs wordt opgekocht. Het is veel werk, we zien de kokosnoten overal liggen en gedroogd worden. Bijna alles gaat met de hand in jute zakken, net als vroeger bij ons op de boerderij gebeurde met de aardappelen.

We zien wel een aftands trekkertje wat gebruikt wordt voor het vervoer van de zakken copra, maar die zakken moeten toch echt op de rug naar het bootje in de baai gedragen worden, wat voor verder vervoer zorgt.

Na al dat lopen en kijken is de lunch een feest. We drinken liters citroensap met water en het lokale eten is verrukkelijk; vis, geit met kerry of varkensvlees met rum, gegarneerd met broodvruchten en maniok.

's Middags gaan we heerlijk snorkelen om af te koelen boven het koraalrif wat hier zowaar in de baai ligt. Vanwege de vele regen is helaas het zicht niet zo goed, de volgende dag is het wat beter; we zien weer veel andere soorten vis en koraal, erg leuk.

Copra verpakken voor vervoer

Laura en Bruce van de "Pacific Highway" hebben met hun nieuwe aasvisje, aangeschaft in Niku Hiva, meteen een Mahi mahi gevangen, die te groot is voor hun beiden. Ze stellen een Pot Luck voor; zij nemen de vis mee, de beide andere boten zorgen voor een salade. De Pélagie heeft de grootste kuiptafel, dus om half 8 's avonds geniet iedereen

n onze kuip van een heerlijk maal; we concluderen dat het leven op de Pacific fantastisch is.

Vandaag, zondag 6 mei, doen we het rustig aan. We doen de was, bakken een brood, maken yoghurt en we naaien nog maar weer eens een keer de broek

Vervoer met een aftands karretje,
maar het plezier is er niet minder om.

van het grootzeil. Nils maakt hetonderwaterschip schoon en ik schrijf dit verhaaltje. Ook plannen we onze tocht naar de Tuamotu's. Het is ongeveer 500 mijl zeilen naar het atol Kauehi, het eerste atol wat we willen bezoeken. Een atol bestaat uit een ring van laag koraal met één of meerdere openingen. Als die opening groot en diep genoeg is, kunnen schepen zoals de Pélagie er doorheen en lekker in de beschutting van deze koraalring voor anker gaan. Onze pilot beschrijft 10 atollen waar dit het geval is. Kuehi heeft een gemakkelijke ingang, maar spannend vinden we het wel.
 

Aankomen wordt dit keer nog lastiger; niet alleen moeten we natuurlijk bij daglicht aankomen, maar het moet ook laagwater zijn.

Hier moet gewoon gedragen worden

Dat is de beste tijd om door de pas van een atol te varen. Gelukkig hebben we al in Nederland een programmaatje op onze PC gezet, dat aangeeft wanneer het waar in de wereld hoog- en laagwater is. Vanochtend hebben we het programma gecontroleerd met het laagwater hier in de baai. Het buur-atol van Kauehi staat ook in de lijst. Over 5 dagen is het daar rond het middaguur laag water. Dat is prima, want dan kun je met de zon boven je goed het rif onder water zien, en dus ook zien waar de doorgang is"; dit noemen zeilers "eyeball navigatie". Electronisch kaarten zijn hier niet erg betrouwbaar.
Hier in deze baai is geen internet. De komende 2 tot 3 weken verwachten we dat ook niet tegen te komen. De foto's bij dit en volgende verhalen moeten dus nog even wachten tot we in Tahiti zijn, rond 21 mei.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com