Happy Hour

Alle kleuren turquase en blauw in de lagoon van Huahine

De wind blijft nog even weg, pas maandagmiddag, 10 juni, kunnen we vertrekken uit Mo'orea richting Huahine. Ondertussen is de buitentafel gelakt en het onderwaterschip weer schoon gepoetst. Ook doen we een handwas, natuurlijk net als het 's middags begint te regenen.


Avondsfeer onderweg naar Huahine

De 80 mijl naar Huahine doen we in een rustig nachtje op zee; de wind is pal achter en niet al te hard. Bij onze wachtwissel van half 5 halen we het grootzeil helemaal in om alleen op de fok verder te varen. Vlinderen, de fok aan één kant en het grootzeil aan de andere kant vinden we 's nachts niet zo geslaagd. Dat vraagt te veel aandacht van de wachtloper.

Om half 8 varen we de oostelijke lagune van Huahine in. Net als Tahiti en Moorea heeft dit eiland ook een omringend rif. De doorgang is ruim en aangegeven met rode en groene boeien, het invaren is geen probleem. Zoals altijd sta ik, Hanneke, bovenop het dak van de Pélagie met een goede UV zonnebril op, waarmee je ondieptes goed kunt zien, zeker nu de zon achter ons staat. Even schrikken we als een boei op een ondiepte blijkt te staan die nog een paar meter de vaageul in loopt. Goed blijven kijken blijft het devies.

We zijn het enige schip op deze prachtige ankerplek. De Giggles waarmee we samen op varen, gaat meteen door naar de hoofdstad Fare aan westkant van het eiland. We liggen achter een klein eilandje dat de wind en de golven breekt. Verderop slaan de golven met donderend geraas tegen het rif; de wind is behoorlijk toegenomen. We liggen weer tussen alle kleuren turquoise en blauw. Het water is zo helder dat we het anker op meters afstand kunnen zien liggen, prima ingegraven in het zand. 

Openbare les op de kade van Fare

's Middags gaan we snorkelen. Er is veel stroom, dus Nils blijft in Peltje zitten terwijl ik de onderwater wereld mag bekijken. Er is niet bijzonder veel vis, maar het fantastisch goede zicht maakt het toch bijzonder.

Woensdagochtend varen we met de Pélagie door de centrale lagoon die tussen de twee eilandjes ligt, waaruit Huahine bestaat. Mooi! Daarna varen we buitenom ook door naar Fare; een heerlijke tocht met de pittige wind half achter. Onderweg worden we verrast 

Een grote yellow-fin tonijn gevangen

door een telefoontje. De Fedex vertegenwoordiger uit Tahiti wil graag onze scheepspapieren zodat onze rolfok in geklaard kan worden en doorgestuurd kan worden naar Raiatea. Dat gaat dus helemaal goed! We hoeven alleen maar 120 dollar extra kosten te betalen voor deze inklaring. Nou ja, we zijn allang blij dat de rolfok installatie er volgens planning aan gaat komen!

In de baai van Fare liggen meer schepen en er is vooral weer prima internet zo vanaf de Pélagie. We scannen de Frans Polynesische inklaringspapieren van de Pélagie met ons fototoestel, zodat we die met Nils' paspoort ook mee kunnen sturen naar Fedex. Betalen doen we met onze creditkaart gegevens; a.s. weekend moeten de onderdelen aankomen.

Ben en Anya van de Giggles vertellen ons dat er een dansvoorstelling is op de kade. Daar gaan we natuurlijk kijken. De plaatselijke dansschool geeft een openbare les; leuk om te zien. We wandelen door het dorpje. De plaatselijke drumband is aan het

Drumband oefent

oefenen. Een deel van de slaginstrumenten is zelf gemaakt van bamboe. Met een plastic fles is de toon verbeterd. Het klinkt erg indrukwekkend, vooral de grote trom, die door een man met veel spierballen kundig wordt bespeeld. De lokale mensen zijn hier vreselijk aardig, we krijgen 2 plastic stoelen aangeboden zodat we kunnen zitten terwijl we naar de muziek luisteren. Daar zaten ze net zelf op! Weigeren is er niet bij, dus gaan we er toch maar op zitten. Na 5 minuten lopen we verder, zodat we de stoelen terug kunnen geven. De komende avonden in Fare horen we de drumband nog regelmatig spelen!

Gezelligheid met Ben en Anya

Een vissersboot loopt binnen, ze hebben een drietal reuze grote tonijnen gevangen, net buiten het rif. Ze zijn er dus nog wel die vissen; wij proberen ze ook te vangen, maar zelfs met onze nieuw gekochte nep-inktvisjes lukt het ons (nog?) niet!Het cafe aan de kade in Fare heeft "Happy Hour": drankjes voor half geld. Vanaf vijf uur verzamelen de meeste zeilers zich er. Het is erg gezellig om bij te kletsen met Eva en Gunnar van de Kahiba. We ontmoeten Robin en Suzy van de True Blue. Zij zijn ook op weg naar Australië en hebben een heleboel electronische informatie voor ons over de eilanden waar we nog langs

Model van een oorlogskano, rond 1700

gaan komen. Altijd nuttig. Met Ben en Anya eten we heel gezellig en lekker bij een openlucht cafeetje waarbij vanuit een bestelbusje wordt gekookt.

Vrijdag huren we een auto samen met Ben en Anya en rijden rond het eiland. De sfeer is hier heel ontspannen, er zijn geen grote huizen, er is wat landbouw en kleine pensionnetjes. En overal schittert het blauw van de lagune. In Maeva zijn een groot aantal Marae bewaard gebleven. Een oud gemeenschapshuis is gerestaureerd tot een mooi museum. Het is boeiend om de oude tekeningen te zien, die zijn gemaakt door de mensen van

Genieten van Huahine

kapitein Cook. Toen die hier in 1775 langs kwam was de Polynesische maatschappij op haar hoogtepunt. We zien een prachtig model van een oorlogskano. Met 150 strijders per kano, konden andere eilanden overvallen worden. Kapitein Cook beschreef hoe Tahiti een aanval op Mo'orea aan het voorbereiden was toen hij er aanlegde in 1775.

De heiligdommen zijn hier groot en hoog. Nils klimt er met moeite bovenop. In de naast gelegen inham

Stenen visfuiken, nog steeds in gebruik

zijn de oude stenen visfuiken nog steeds in gebruik. Die voorzagen de bevolking toendertijd van véél vis. Nu is de visvangst beduidend teruggelopen.

We maken een mooie wandeling door een landbouw gebied. 3 vrijwel blote kindertjes komen nieuwsgierig kijken wie er langs loopt. Prompt komt het jongetje achter ons aan met 2 pompelmoezen; zo maar, een kadootje. Hier wordt vanille verbouwd. Dat hebben we nog niet eerder gezien. Als we een bordje

Heiligdom in Maeva

tegenkomen wat deze teelt aanprijst, gaan we kijken en krijgen van Francois in matig Frans wat uitleg over de deze teelt. We mogen ook kijken. De vanille wordt uiteindelijk een grote bruine boon, die inderdaad verrukkelijk naar vanille ruikt. Een tientje voor 5 bonen vinden we een beetje te veel geld, maar Francois vindt 2 euro voor de "rondleiding" ook goed. We krijgen een papaya en een limoentje in onze hand gedrukt.

We zijn net op tijd terug om de auto in te leveren. Wat een boel indrukken hebben we weer opgedaan. Morgen

Kinderen komen even kijken

gaan we naar een naburig baaitje en maandag zeilen we de 20 mijl naar Raiatea en hopen dat onze rolfok installatie ondertussen ook is aangekomen.