Na 3 uren wandelen toch weer terug

Mo'orea, Opunohu Bay

Moorea is indrukwekkend en prachtig. De scherpe pieken rijzen omhoog, het vele groen schittert in de heldere zon.

Nils en Adam leggen een noodverband om de verstaging

Het probleem van de verstaging blijft knagen: het onderdeel op internet vinden en bestellen blijkt ondoenlijk. Nederlandse webwinkels met Europese maten versturen niet naar Tahiti; Amerikaanse webwinkels voeren Amerikaanse maten; of dat dan past is lastig te zeggen zonder specialistische kennis. Christoph doet ons uiteindelijk wel een aanbieding, maar hij heeft volgens ons niet goed genoeg naar alle details gekeken, dus we vertrouwen het onvoldoende.

Roggen komen om een stukje vis bedelen

We besluiten tot een noodverband van de verstaging: uit voorzorg winden we er een touw 10 keer omheen. In Raiatea kunnen we dat touw vervangen door Dyneema, een héél sterk soort touw. Daarmee

De Pélagie in Cooks Bay

kunnen we vast in Australië komen. Onze fok is al onderweg met Fedex, dus we hebben goede hoop dat die op tijd gaat aankomen.

Nu kunnen we dus echt verder genieten van het tropisch paradijs, want zo voelt het hier. Met een huurauto rijden we het hele eiland rond. Het uitzichtpunt bij Belvedere is spectaculair. Langs de kust wonen best veel mensen in ruim opgezette bungalows. Er zijn ook grote luxe villa's, waarschijnlijk van mensen die in Tahiti werken, een half uurtje met de veerboot hier vandaan. We vinden dank zij de Lonely Planet de

Er wordt geoefend voor de kano races begin Juli

wandeling naar een leuke waterval, altijd goed om de benen te strekken.

Het Intercontinental hotel heeft naast "gewone" kamers ook huisjes op palen vlak boven het kristal heldere water, slechts 800 euro per nacht! We wandelen er met een onschuldig gezicht rond en genieten mee van alles wat er op zo'n resort gebeurt. In het hotel is een opvangcentrum voor schildpadden, altijd leuk.

Met Adam en Edie bij het Belverdere uitzichtpunt

Dolfijnen zwemmen gewoon in een afgeschermd stukje van de blauwe oceaan tussen de huisjes door! Hotelgasten (duidelijk nog bleekscheten) mogen tegen fikse betaling deze dieren aaien en kijken naar hun capriolen in het water; wij kijken mee! En wij zien lokale dolfijnen vlak voor de Pélagie in het water van de baai zwemmen!

Dagelijks voeren toeristen-boten de rif-haaien en roggen even buiten het

Kruip door sluip door - hieronder loopt het pad

hotel. Wij varen er met Peltje naar toe. Het is een spectaculair gezicht de haaien en roggen in het kristalheldere ondiepe water te zien zwemmen. De grote, imposante roggen zwemmen naar je toe en bedelen om een stukje vis. Een bijzondere ervaring, maar wel uitkijken voor de staart met de giftige punt.

Op vrijdag 7 juni maken we een wandeling dwars over het eiland. De bus naar Vaiare waar het begin punt is, komt niet opdagen. Gelukkig

brengt een taxi uikomst, na wat onderhandelen met zijn vieren nog net te betalen. Met veel vragen komen we na een steile klim op de pas.

Hier weet ik nog niet dat we straks
nog 3 uur terug moeten! 

Het uitzicht is indrukwekkend. Aan de ene kant de haven van Vaiare met het rif en de veerboten op zee. Daarachter rijst Tahiti imposant omhoog. Aan de andere kant de kraterring van Mo'orea met de ananasvelden waar we naar toe moeten. Hier kunnen we 2 kanten op. Volgens de tekst van de Lonely Planet in ons fototoestel, het hele boek is wat zwaar, moeten we linksaf. Het smalle, nauwelijks onderhouden pad loopt langs de helling. Je moet je goed vasthouden aan boompjes en planten voor voldoende steun. Gelukkig glijdt niemand naar beneden. De pantengroei is erg afwisselend, grote imposante bomen, inheemse varens en planten met zachte bladeren en grote nerven die wij in de kamer hebben staan groeien langs de helling Ergens moeten

we verder het dal in, naar Cooks Bay waar de Pélagie ligt te dobberen. Het voelt niet goed, als na anderhalf uur het pad weer omhoog gaat. We zouden eigenlijk al bijna bij het eindpunt moeten zijn volgens de Lonely Planet.

We lopen nog een uur door zonder ergens een afslag te zien. De baai met de Pélagie ligt inmiddels achter ons. De geluiden van de beschaving klinken dichtbij: de hanen kraaien, de motorzaag ronkt en een brommer schiet vooruit daar beneden ons.

Uitgeput sjouwen we de laatste meters terug

Niemand wil omkeren, ligt de afslag toch niet 5 minuten verder, maar een nacht op de berg is ook geen fijn vooruitzicht. Met pijn in ons hart gaan we terug; voor donker willen we weer bij ons beginpunt zijn. We proberen nog meerdere keren naar beneden te lopen, maar we zien geen pad. Verdwalen in dit bos waar niemand is willen we ook niet! Uitgeput komen we terug in Vaiare, gelukkig is er nu wel een bus die ons terug brengt naar Cooks Bay. Deze wandeling was niet goed beschreven in de Lonely Planet! 

Zaterdagochtend nemen we afscheid van Adam en Edie. Het was erg gezellig ze aan boord te hebben; we hebben leuke dingen samen gedaan! We willen door naar het volgende eiland in dit tropisch paradijs: Huahine. Nu is er even geen wind, dus doen we het lekker rustig aan. De klussenlijst is nog lang genoeg! Zondagavond of maandagochtend is er weer wind.