Naar Peros Banhos - Onderweg naar Madagaskar

Voor anker bij Peros Banhos

Eigenlijk willen we zaterdag 25 april naar het volgende atol, Peros Banhos, vertrekken, maar er hangen dreigende donkere regenwolken in de lucht. Er is geen haast, dus blijven we een dagje rustig liggen en werken aan onze fotoalbums en doen bootklusjes. Zelf halen we het anker op, ik duik zelfs helemaal naar 6 m om het anker vrij te maken; gezamenlijk hijsen we het anker in het bijbootje. We zijn trots op onszelf! Norbert haalt die middag onze lijnen weg van de mooring, die liggen zo diep daar kunnen we zelf niet bij. Voor de zekerheid staat 's nachts de ankerwacht aan.
Zondagochtend varen we voorzichtig het atol uit, de zon staat nog laag en schijnt recht in ons gezicht. Het is moeilijk om de ondieptes te zien. Een paar keer moet Nils vol in de achteruit omdat ik, op de voorpunten staand, de ondieptes pas op het laatste moment kan zien. Gelukkig gaat alles goed. 

In het atol Peros Banhod worden we begroet door een school dolfijnen

Tegen twee uur varen we Peros Banhos binnen en ratelt de hengel. Nils haalt hem binnen, een mooie makreel, alleen is tijdens het binnenhalen de hele staart er af gebeten, we vermoeden een haai, er is weinig vlees over. Ons diepvriesje is bijna leeg, dus gaat weer de hengel uit. 5 Min. later hangt er een mooie "rainbow warrior" aan de lijn. Nu hebben we genoeg vis voor een aantal dagen!
Een uurtje later gooien we ons anker uit naast de twee schepen die er al liggen. Ook hier is het water helder blauw en de eilandjes hebben stralend witte stranden; het oogt als een paradijs.

Van zo'n grote rifhaai die om me heen cirkelt bij het snorkelen, wordt ik wel een beetje zenuwachtig!

Allereerst moet de volgende ochtend de bodem van de Pélagie een grondige beurt krijgen; alle grote en kleine aangroei moet helemaal weg. Daarna zwem ik meteen door naar het dicht bij gelegen rif. Het is er prachtig, de koralen zien er heel gezond en bijzonder gevarieerd uit. Er is heel veel vis veel verschillende soorten, ook grotere vissen die ik nog niet eerder heb gezien. Een grote rifhaai cirkelt rondjes, daar word ik wel een beetje zenuwachtig van ook al weet ik dat deze soort niet gevaarlijk is!

Langs het strand van PerBanhos

's Middags verkennen we het eiland; ook hier zijn ruïnes van grote gebouwen en watertanks. De rails die over de aanlegsteiger heeft gelopen, steken verroest en nutteloos de lucht in. Er staan nog veel taro en cassave planten, blijkbaar deed men hier ook aan landbouw. Jammer dat de mensen hier niet meer mogen wonen.

Een hele grote vis op de BBQ

Reza van de Castello komt langs, hij organiseert morgen een barbecue voor alle vier de boten die hier nu liggen, hij heeft gisteren een hele grote vis gevangen, die we met z'n alle zullen proberen op te eten. Eigenlijk waren we van plan de volgende dag te vertrekken, maar voor een gezamenlijke barbecue blijven we natuurlijk.
's Avonds halen we de gribfiles op. Omdat we een groot gebied nodig hebben en er geen goed radio-ontvangststation meer in de buurt is, zijn de heel blij met onze Iridium telefoon met dataconnector. Het blijkt dat er de eerste twee dagen richting Madagaskar geen wind is, dan een dag of zeven en heerlijke matige wind en aan het einde van de 10-daagse periode gaat de passaat echt stevig doorwaaien. Wij houden wel van een rustige windje en besluiten dan ook de volgende dag direct na de barbecue alsnog te vertrekken. 

Gezellig!

De barbecue is erg gezellig, de Castello zorgt voor de vis en de andere boten nemen allemaal wat salades groentes en een toastje vooraf mee. De andere zeilers drinken wijn of bier, wij houden het op water gezien onze verdere plannen voor die dag.

3 bootjes van 3 zeilschepen bij Peros Banhos

Om half vijf 's middags varen we door de pas op weg naar Madagaskar. De maan staat helder aan de lucht in haar eerste kwartier, de zee is spiegelglad, de motor staat zachtjes bij, een rustige start van deze 1550 mijl lange tocht, onze langste oversteek sinds de Pacific twee jaar geleden.
Het blijkt een goede beslissing om eerder te vertrekken, die avond is er een pittige wind uit een aantal buien, dat schiet lekker op. In de ochtend van woensdag 29 april trekt de wind iets aan. Drie knopen snelheid te vinden we ook prima, dus de motor kan uit. Nu zeilen we al de hele dag rond de 3-4 knopen, valt dat even mee. Onze koers is zuidelijker dan nodig, rond de zevende breedtegraad voorspellen de gribfiles de rustige wind rond de 10-15 knopen. Voorlopig laat de Indische Oceaan zich van haar vriendelijke kant zien.
104 mijl gevaren, nog 1445 te gaan.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Onbewoonde wereld

Voor anker bij Bogum een eilandje in het Salomons atol in Chagos.

De dagen rijgen zich aaneen hier in dit prachtige atol. Het is onbewoond, niemand mag er komen, het is een natuurgebied. Alleen zeilers met een vergunning mogen er maximaal vier weken blijven liggen. Er zijn strenge regels, we mogen alleen overdag aan land op het eiland Bogum, kamperen mag niet. Vegetatie, dierenleven, schelpen en zelfs dood koraal alles is beschermd. Volgens de papieren die we bij onze vergunning kregen staan overal strenge boetes op, tot zelfs gevangenis aan toe.
De eerste twee dagen is het bewolkt met veel wind en regen. Met het waterzeiltje vangen we zoveel regenwater op dat we uitgebreid de was kunnen doen. Hier is niemand die een wasserette runt!
Dan komt de blauwe lucht terug en liggen we iedere dag in het heldere, warme water om te genieten van de kleurige onderwater wereld. Het valt een beetje tegen, veel koraal is gebleekt, waarschijnlijk een gevolg van de te hoge watertemperatuur van de afgelopen jaren. Ook zijn er minder koraal-vissen dan ik had gedacht, hier mag immers niet gevist worden. Wel zijn er veel haaien en grote groupers, karper-achtigen, altijd imposant.

Wandelen op Bogum tussen de ruines

Ik vaar samen met een aantal andere dinghies helemaal naar de buitenkant van het rif de zee op om daar de onderwaterwereld te bekijken. Vanwege de grote golven moeten we vrij diep blijven. Gelukkig is het zicht prima, maar de vissen zijn toch wel ver weg. Een schildpad zwemt rond, haaien cirkelen om ons heen en een aantal grote groupers verschuilen zich onder de koralen.
Iedere dag doen we een aantal klusjes, maar er is ook genoeg tijd om lekker met de andere zeilers op het strand te kletsen en wat te drinken. Maandag middag is Antje ongerust, haar man Norbert is samen met Tyler van de Emerald Sea aan het vissen op een stuk koraal vlak bij de uitgang van het atol. Ze zouden om vier uur terug zijn, maar nu is het al bijna vijf uur! Uiteindelijk gaat Steve ze zoeken en vindt de twee mannen vlak voor donker op een van de eilanden, zonder dinghy! Degene die op de dinghy zou letten, had hem toch even voor anker gelegd op het koraal. Toen hij weer boven kwam zag hij de dinghy wegdrijven. Hij zwom er achter aan, maar de stroom was te sterk. Toen de tweede persoon boven kwam, was alleen de dinghy in de verte te zien en zijn maat leek spoorloos. Pas na ruim een uur kwam die uitgeput terug, hij had de dinghy niet meer kunnen bereiken.
Er wordt nog een laatste zoekactie op touw gezet door de zeilers vlak voor donker, maar de dinghy blijft onvindbaar. De volgende ochtend om zeven uur wordt verder gezocht, zonder resultaat. Niet de beste plek om je dinghy en buitenboordmotor te verliezen zo ver van de bewoonde wereld. Gelukkig heeft een van de zeilboten nog een kleine reserve dinghy, zo kunnen ze toch nog van hun boot af.

Op Bogum leven grote kokos krabben

Op Bogum, het eiland waar we wel op mogen, staan de ruïnes van een dorp, compleet met kerk en ziekenhuis volgens de foto's die hier liggen. In 1963 heeft Engeland alle mensen geëvacueerd naar Mauritius, omdat ze het eiland Diego Garcia van de Chagos groep aan de Amerikanen wilden verhuren als vliegbasis. Die eisten dat alle atollen onbewoond zouden zijn. De Britten hadden de oorspronkelijke bewoners compensatie beloofd, maar dat is in de zakken van de officials in Mauritius blijven steken. Eén zeiler wist zelfs te vertellen dat de oorspronkelijke bewoners een rechtszaak hebben aangespannen bij het Europese hof van de Rechten van de Mens en die hebben gewonnen. Engeland zou de oorspronkelijke bewoners moeten laten terugkeren en schadevergoeding betalen. Maar nu is er natuurlijk niets meer om naar terug te keren. Het hele dorp is overwoekerd door de palmbomen, de steiger is helemaal verkruimeld en de kopra handel, waar men van leefde, is ingestort.

Ons eigen afval verbranden

De zeilers-gemeenschap gebruikt nu het strand en een paar muren als een ontmoetingsplaats. Er staan wat oude plastic stoelen, een roestig wagenwiel dient als tafel, de barbecue bestaat uit een paar stenen met een rooster en er is zelfs een volleybalnet onder de bomen gespannen. De kustwacht heeft een grote ijzeren ton neergezet waar we ons afval kunnen verbranden; blikjes en glas komen ze ophalen volgens de papieren, maar nu ligt er een hele stapel.
Op initiatief van Antje organiseren we met z'n allen een gezellige Pot-Luck: iedereen neemt wat mee, erg gezellig. In het bos naast de ruïne van de kerk staat een soort inheemse "appelboom". De vruchtjes zijn rijp en gekookt met wat suikerwater en vanille-extract best lekker. Dat is ons toetje voor vanavond, samen met zelfgemaakte yoghurt.

Aan het strand bij de zee-kant

Na het verbranden van ons afval wandelen we vandaag het enige wandelpad hier op het eiland. Het pad is gemarkeerd door boeien,gebruikt voor netten, die hier in grote getale aanspoelen. Na ongeveer 20 minuten lopen tussen de kokospalmen staan we aan de buitenkant van het atol, grote golven slaan hier op de koralen en rotsen, een mooi gezicht.

BBQ met alle zeilers op het strand bij de "Yachtclub"

Ondertussen zijn nog vijf boten aangekomen, het wordt hier gezellig druk. Wij blijven nog even, dan gaan we naar Peros Banhos, een atol 25 mijl verder naar het westen. Pas begin mei willen we verder zeilen naar Madagaskar, omdat dan het stormseizoen hier in de zuidelijke Indische oceaan officieel voorbij is.
Jullie moeten wachten op de foto's tot we weer internet hebben, pas in Madagaskar.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Goede overtocht, maar ankeren is nog niet zo simpel

De regen en wind komen er aan!

De wind die voor woensdag 15 april was voorspeld blijft weg, pas donderdagnacht komt er een goede wind om naar het zuiden te zeilen. Toch willen we woensdag volgens afspraak met onze agent vertrekken, ons officiële verblijf van zeven dagen is al opgerekt tot 10 dagen, je moet ook niet overdrijven. Dinsdag doen we de laatste boodschappen, in de stalletjes langs de weg zijn nog best veel verse groenten te koop, in de haven kopen we een grote gefileerde tonijn voor weinig geld.
Woensdagochtend hebben we geen haast, er is tijd voor het laatste weerbericht en e-mail. Dat komt goed uit, onze nieuwe vergunning voor Chagos, die een paar dagen eerder ingaat, blijkt in de mail te zitten. Bij een laatste controle blijkt er in de stuurboord motorruimte diesel te staan, wat nu weer? Eerst maar eens goed kijken met een draaiende motor. Er zit diesel bij het nieuwe dieselfilter en bij de ontluchtingsschroef. Als we allebei aandraaien, lijkt het probleem opgelost; we kunnen weg!
De eerste dagen dobberen we rustig met weinig wind, maar gelukkig wat stroom mee. Ook al gaan we maar één knoop, met een knoopje stroom mee ga je twee keer zo snel! De diesel houden we liever in de tank, het is nog een heel eind naar Madagaskar.

De zon gaat onder -vannacht regen

Precies volgens de voorspelling komt de wind donderdagnacht langzaam opzetten. In de loop van vrijdag wordt de wind harder en moet er zelfs gereefd worden. Het is een knobbelige, weinig comfortabele zee, het is lang geleden dat het lastig slapen was onderweg.

Vrijdagochtend worden we vlak voor de ingang van het "Solomon Islands" atol al opgeroepen door de Engelse kustwacht. "Hebben jullie een vergunning en wat is het nummer?" Nils geeft het nummer door; meteen is de volgende vraag: "Jullie zouden toch pas 20 april aankomen, het is nu 18 april". Gelukkig hebben we de nieuwe vergunning met startdatum 16 april net binnen. Ik, Hanneke vond dat wat overdreven, maar later horen we dat een andere zeilboot die ook twee dagen te vroeg kwam terug is gestuurd de zee op; zijn vergunning was nog niet ingegaan, belachelijk!
Eenmaal over de drempel van het atol gaat de hengel direct weer uit. Alle vier dagen op zee hebben we niets gevangen, maar hier zou toch wel vis moeten zitten. Na 5 minuten begint de hengel te ratelen, we hebben beet. Het blijkt een vrij kleine barracuda te zijn. Die zetten we weer terug, soms hebben deze roofvissen een ziekte, cicutera, dat risico willen we niet lopen. Misschien lukt het nog een keer in het half uurtje dat we naar de ankerplek varen, maar helaas.

Voor anker in het Salomons- atol in Chagos

Er liggen hier al zes schepen voor anker, erg gezellig maar de goede meerboeien zijn op. Op de bodem ligt overal koraal, stukjes zand zijn er nauwelijks. Gelukkig helpen Norbert en Steve ons bij het uitbrengen van een extra anker bij een meerboei met een half verroeste ketting. Later zet ik er nog een tweede stootwil aan om het anker-touw boven het koraal te houden, ander schuurt het koraal het touw door. Later die middag legt Norbert nog een extra lijn om het stuk koraal waar de ketting ook aan ligt. Nu liggen we met drie lijnen vast, met een gerust hart gaan we vroeg naar bed. Om twee uur 's nachts horen we de ankerlijn schuren tegen de Pélagie. De wind is behoorlijk opgestoken en gedraaid zodat de Pélagie nu dwars op de golven ligt met de ankerlijn onder de boot. Het is erg donker, het is nieuwe maan, dus we besluiten te proberen verder te slapen ondanks alle gebonk en pas bij het eerste daglicht de zaak opnieuw te bekijken.

Uiteindelijk ligt alles goed!

Nils staat al om half zeven op de punt van de Pélagie naar het strakke ankertouw te kijken. Alle lijnen zitten muurvast om de voorste kikker; met de hulp van een schroevendraaier en flink wrikken komt het zaakje met moeite los. De ankerlijn laten we in het water vallen, de stootwil moet hem drijvend houden. Maar waar is de stootwil eigenlijk? Heb ik geen goede knoop gelegd? Dan zien we een blauwe vlek bij het roer, de stootwil zit klem bij het roerblad. Nils gaat het water in en probeert met flink trekken het zaakje los te krijgen, maar het zit muurvast. Ook wrikken met een schroevendraaier helpt niet. Het stuurwiel draait ook niet meer!
Nils maakt een lang touw vast aan beide uiteinden van de stootwil en via een katrol gaat dit touw op de lier. Langzaam trek ik het touw strak, er komt nog geen beweging in de stootwil. Nog maar eens heel hard proberen, eindelijk komt er een heel klein beetje beweging en dan ineens "plop" schiet de stootwil eruit. Wat een opluchting! Ook het stuurwiel draait weer als vanouds.
Eindelijk zitten we aan het ontbijt en genieten van de mooie omgeving van het "Solomon Islands" atol. Straks het eiland verkennen.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Duiken tussen wel 18 manta roggen!

Véél vis op de riffen bij Addu

Op woensdag 8 april gaat de onze wekker al om zes uur 's ochtends. Om kwart over zeven willen we bij het duikcentrum zijn, eerst met Peltje naar de kant en dan nog 20 minuten fietsen. Om acht uur vertrekt de duikboot met een bemanning van zes mensen en naast ons nog drie andere Nederlandse duikers, gezellig.

Eigenlijk zijn we op weg naar een van de verste riffen, maar eerst checkt Mark "Manta Point". Er zijn wel vijf van die grote roggen op 20 m diepte bij het "schoonmaak-station " te zien. Snel trekken we onze duikspullen aan en gaan naar beneden. Dat valt nog niet mee: er is een sterke stroming, hier is geen boei of ankerketting waarlangs je naar beneden kunt. 

Zo gauw we op de bodem zijn zet Zina, onze diveleader, ons vast met een rifhaak, zodat we rustig in de stroming kunnen blijven hangen. Wat een imposant gezicht vlak voor onze neuzen zwemmen wel 10 mantra's heen en weer. Ze draaien rondjes om hun kieuwen te laten schoonmaken door de speciale schoonmaakvisjes. Deze grote platte vissen van wel 4-5 m breed zwemmen zo vlak bij ons dat we ze bijna kunnen aanraken; we kijken onze ogen uit. Een kwartiertje later zijn het er zelfs wel 18! Heel rustig bewegen ze hun grote zijflappen en zwemmen sierlijk voor, boven en onder ons langs.  Wat een schitterend gezicht!!

Tussde manta roggen, wat een belevenis

We hangen wel op 22 m diepte, dus na een half uurtje moeten we naar boven, helaas. Na ruim een uur kunnen we weer duiken. Omdat de mantra's er nog steeds zitten doen we nog een duik op dezelfde plek. Weer genieten.

Na afloop gaan we gezellig met z'n allen lunchen en praten met onze mededuikers, Sil, Rene en Cassandra na over deze fantastische ervaring. Mark vertelt dat dit wel heel bijzonder is, ook voor deze omgeving. Meestal zie je op Manta Point maar drie of vier mantra's, als ze er al zijn. We hebben geboft.

's Avonds worden we uitgenodigd op de Emerald Sea, een schitterende 15 meter grote Lagoon catamaran. Deze boot is net nieuw, bijna twee keer zo groot als de Pélagie en ziet er schitterend en luxe uit. Leuk om te zien. Nils spreekt af dat hij de volgende dag met hun gaat duiken, ik geef mijn oren rust. Die doen een beetje pijn, toch te snel naar beneden gegaan gisteren?

Harlekijn vis

Zeeslak

Zeenaald

Vrijdag doen we nog twee duiken met Mark, dit keer boven en langs de prachtige riffen van Addu. De koralen hebben allerlei kleuren, er zijn vele soorten vis, het is genieten geblazen op deze rustige ontspannen duiken.

De dagen vliegen hier voorbij, we eten gezellig met de andere zeilers een heerlijke pizza; Nils maakt nog een duik met Mark en na afloop komt iedereen de Pélagie bekijken. 

De duikboot van de school van Mark

We snorkelen op het rif vlak naast de Pélagie en zien ook daar weer hele leuke dingen: twee naaldvissen, een soort zeepaardjes, voeren een sierlijk duet op, een adelaarsrog zweeft voorbij en een grote morene aal zwemt rond op zoek naar een nieuwe schuilplaats. Dat vind ik het leuke van snorkelen, je hoeft niet in de buurt van je partner te blijven, je kunt gewoon de vissen achterna zwemmen en net zo lang ergens kijken als je zelf wilt. En…. Je oren doen geen pijn!

Met Peltje naar de kant

Natuurlijk doen we ook de nodige bootklusjes, het ontsnappingsluik moet weer eens worden gerepareerd en de eerste aangroei moet nodig weg geschraapt worden van de bodem van de Pélagie. De inlaat voor het koelwater van de motoren zit al bijna helemaal dicht.

Het weer zit nog niet mee, er is geen wind om de 300 mijl naar Chagos te varen. Officieel moeten we hier morgen weg, maar we hebben al begrepen dat niemand hier moeilijk doet. Tenslotte brengen we een beetje geld in de lokale economie. Het lijkt er nu op dat in de loop van woensdag er wat meer wind komt de goede kant uit; we wachten af.

Met veel dank aan Sil van der Burgt voor de prachtige foto’s!

Onder de douche over de evenaar

Zonsopkomst op een vlakke oceaan

Op onze reis zijn we al twee keer over de evenaar gevaren. De eerste keer op weg naar de Galapagos; toen kwam zelfs Neptunus langs. De tweede keer in Noord Indonesië; toen hebben we dat gevierd met champagne met John en Karen. Onderweg naar Addu wordt het onze derde keer, maar dit keer gaat het ongemerkt voorbij. Als ik uit de douche kom en een blik op onze plotter werp zijn we al op het zuidelijk halfrond aangekomen; onze breedte wordt nu gevolgd door een "S" . Nou ja, alles went .

De laatste dagen naar Addu is er heel weinig wind; vrijwel de hele tijd staat de motor zachtjes te pruttelen. Gelukkig is de stroom weer mee. Als er toch een pietsje wind is gaat de motor uit. De Pélagie gaat met moeite één knoop door het water; met één knoop stroom mee is onze snelheid zowaar twee knopen. De zon op- en ondergangen zijn prachtig.

De volle maan aan de hemel

's Nachts schittert de volle maan aan de hemel en tovert duizend lichtjes op het water. Een heel comfortabele oversteek, al gaat het langzaam.

Zondag 5 april, eerste paasdag, varen we het atol binnen. Er liggen al drie zeilboten voor anker, met moeite vinden we nog een plaatsje.  Helaas te dicht naast onze buurboot, de Banana, blijkt als we terugkomen. Als de stroom omkeert en met een noodgang de baai binnenstroomt moet Oscar overstappen om een botsing te voorkomen! Bij het laatste daglicht vinden we een nieuw plekje.

Zonsondergang op de Ind. Oceaan

Het atol bestaat uit een aantal kleinere eilanden, verbonden door bruggen. Het is vlak, ideaal voor onze fietsjes. We verkennen de straatjes, de winkels en de vele uitzichten op zee, die is hier nooit ver weg: de eilandjes zijn hooguit een paar 100 m breed. Vroeger werd hier met koraal gebouwd, nu gebeurt dat gelukkig met betonnen bakstenen. De huizen staan op ruime erven in de schaduw van kokos palmen en bananen bomen. Er zijn veel scholen en moskeeën, de Maldiven is een moslimland. Direct de eerste dag kopen we een lokale simkaart voor telefoon en een voor data. Heerlijk, na acht dagen zeilen weer goed internet op de Pélagie!

Gebouwen van koraal

Het water is helder blauw, schildpadden steken nieuwsgierig hun kopjes boven water, roggen zwemmen voorbij en springen omhoog. Op andere plekken zagen we de grote fruit-vleermuizen alleen 's ochtends of tegen de schemering, maar hier zien we ze de hele dag rondvliegen; een prachtig gezicht.

Het is erg gezellig met de andere boten in de baai; de Banana nodigt ons uit voor een heerlijke borrel en we lunchen met z’n allen in een gezellig restaurant.

Gezellige lunch

Gisteren is het weer omgeslagen, de regen valt met bakken uit de lucht, de wind trekt aan, de temperatuur is bijna 10° lager; wel lekker dus. We maken er een rustige dag van met internet op de Pélagie; heerlijk even bij-lezen. Vanmiddag gaan we met een duikwinkel praten, als straks de zon weer schijnt willen we gaan duiken en snorkelen, daarom zijn we hier.

Pélagie voor anker bij Gan