Lange broeken weer in Durban

De Pélagie loopt de haven van Durban binnen 

Maandag 23 november rijden we de ruim 600 km van de Blyde River Canyon in één stuk. We wisselen elkaar af achter het stuur en eten voor de lunch een boterhammetje in de auto. We zijn al om drie uur in het winkelcentrum van Richards Bay om boodschappen te doen voor de volgende dagen. Daarna naar de marina om het proces van uitklaren te beginnen. Het zit niet helemaal mee, de mensen van de douane blijken afwezig. Wij geven toch maar de voorkeur aan de barbecue in de Yachtclub, die als altijd heel gezellig is. Nils staat om zeven uur 's ochtends opnieuw bij de douane, terwijl ik de was doe. Om elf uur varen we de haven van Richards Bay uit.
We gaan op zoek naar de stroom mee, tenslotte hadden we bij het binnenvaren ook die vijf knopen in de rug. We maken een behoorlijke omweg langs de vele vrachtschepen voor anker. De stroom mee vinden we niet, er is zelfs een heel stuk stroom tegen!
Het gaat dus niet zo hard, maar wel redelijk comfortabel, ook wat waard. Uiteindelijk varen we woensdagochtend bij het vroege ochtendgloren de haven van Durban binnen; toch wel fijn dat het al licht is. We vinden een plaatsje aan de kopsteiger van de marina en gaan nog lekker een paar uurtjes slapen.

Het oude stadhuis uit de Engelse tijd, nu bibliotheek en museum

Woensdag lopen we langs de kade van de grote stad met veel verkeer die Durban is. Inchecken gaat snel, er is tijd om het oude stadhuis te bekijken: op de begane grond is een grote bibliotheek met een grote ruimte waar computers staan en gratis wifi is. Het is er erg druk alle plaatsen zijn bezet op deze doordeweekse dag. Mensen zitten zelfs in de gang met hun smartphones. Op de bovenste verdiepingen zijn tentoonstellingen, heel aardig.

Straat markt in Durban

De markt is gezellig druk, Met moeite vinden we een handige reparateur die mijn voetmuis weer soldeert. Hij moet wel eerst een klein soldeerapparaat kopen dus we betalen hem dubbel, zowaar vier euro. Omdat we nu alleen de benenwagen hebben komen we niet verder als het centrum. Toch zien we ook hier zwervers in het park slapen. Een groepje hurkt verkleumd achter een meterkast. Grote, glimmende vierwielaangedreven auto's razen voorbij. Het contrast is groot.
Het is nu het einde van de maand. Er staan lange rijen voor de betaalburo's van de sociale dienst. In de supermarkt in het veel drukker dan anders; mensen hebben geld gebeurd en kunnen weer wat kopen, wordt ons verteld. 


De vlag van de Pélagie wappert strak in de harde wind

Donderdag komt het front over waarvoor we hier schuilen. Er staat een harde wind die de Pélagie tegen de steiger drukt. Alle stootwillen hebben we nodig om de zijkant te beschermen. We durven niet van boord in dit geweld en maken er een lekkere rustige lees- en internetdag van. Er zijn ook nog genoeg foto's om uit te zoeken. Het is bewolkt en de harde wind is koud; truien, lange broeken en sokken doen goede diensten. Als de zon zich maar even laat zien is het meteen weer lekker, maar 's avonds houden we de deur en ramen dicht. Dat is lang geleden.
Vandaag vrijdag maken we weer het rondje langs alle officiële instanties, nu om Durban weer te mogen verlaten. Op dit moment wachten we op de haven politie die al sinds vier uur geacht wordt langs te komen, het is al zes uur ze komen vast niet meer. Toch willen we morgen weg, er is een prima, relatief lang, weervenster van tweeënhalf tot drie dagen, waarmee we naar Port Elizabeth hopen te zeilen. Er is een pittige wind mee voorspeld, dus ook zonder stroom mee moeten we het kunnen halen. Indien nodig kunnen we altijd nog stoppen in East London.
Nou ja we zien wel, morgen is er weer een dag. Eerst maar eens gezellig eten met Yvonne en Roderick van de Happy Bird, die hier sinds gisteren ook liggen.

Close encounters

Olifanten in het Kruger park

Onze huurauto delen we met Rose en Stephen, die waarschijnlijk zaterdag terug zullen komen. We staan in de startblokken om te vertrekken maar dat moet een dagje opschuiven, de auto is er nog niet. Rond de marina is het ook mooi: dus maken we zondag een leuke wandeling langs de stranden in de buurt.
Maandagochtend 16 november vertrekken we al om half zeven naar het Kruger nationale park, ruim 600 km verder naar het noorden. Overnachten in het park zelf is helaas op zo korte termijn niet meer mogelijk, we slapen in een backpackers lodge in Marloth Park, dat grenst aan Kruger.

Nijlpaard

De lodge ligt prachtig tussen de acacia struiken, de dieren lopen hier zomaar tussen de huizen door. Op het overdekte terras kunnen we ontbijten, de gemeenschappelijke keuken is ruim en luxe ingericht. We gaan meteen wandelen langs de Krokodilrivier, die de grens vormt tussen Marloth Park en Kruger. Er staan wel 12 olifanten langs het water, ze lopen langzaam naar onze kant van de rivier; gelukkig staat er een groot hek! De nijlpaarden liggen in het water te badderen; twee van die grote beesten lopen vlak bij te grazen; dat hebben we nog niet zo vaak gezien! In de verte loopt ook nog een rinoceros; het kan niet op!

Giraffen

De volgende twee dagen zetten we de wekker op vijf uur en rijden de hele dag door het Kruger Park. Het is ontzettend leuk om de dieren te observeren vanuit je eigen auto. Natuurlijk moet je het geluk hebben dat ze in de buurt van of zelfs op de weg zijn. Dat geluk hebben we, buffels, olifanten, giraffen, eindeloos veel impala's, waterbokken, kleine duikertjes, wrattenzwijnen, tientallen parelhoenders, parende schildpadden, we kijken onze ogen uit.

Lunch met uitkijk

De giraffen vind ik het mooist met hun sierlijke hals en gracieuze gang. Een paar keer zien we ze (schijn?)gevechten uitvoeren: met hun lange hals slaan ze hun kop met horentjes tegen de weke onderbuik van hun tegenstander. Die moet uiteindelijk plaatsmaken.
In de vroege ochtend van de tweede dag staat er zomaar een Cheetah vlak naast de weg. Hij wandelt heel rustig de struiken in, wat een soepele tred.

Olifanten, zóóó dicht bij., we vergeten bijna dat het wilde dieren zijn

Als ik een bocht in de weg maak, blijken er onverwachts een twaalftal olifanten vlak naast de weg te staan!. Ik zet de motor uit om goed te kunnen kijken, maar de afstand is klein, ik laat de auto voorzichtig achteruit laat lopen. De grote matriarch van het groepje kijkt me dreigend aan en loopt met de slurf omhoog in de richting van onze auto. Dat is schrikken, een close encounter! Snel zet ik de motor aan en rijdt verder naar achteren. Het lijkt of de olifant nu begrijpt dat dit maar "gewoon" een auto is en ze trekt zich verder niets meer van ons aan en steekt samen met haar groep vlak voor ons de weg over.
In de verte staan een viertal auto's naast een boom stil. Er blijkt een prooi van een jaguar in de boom te hangen. Ineens hoor ik wat achter onze auto en kijk midden in de snoet van een grote hyena. Die rent de weg over en probeert het restant van de prooi uit de boom te trekken door er met grote sprongen aan te gaan hangen. Wat een spektakel!
Er zijn ook veel vogels te bewonderen: gieren, haviken, flamingo's, reigers en de visarend met zijn witte kop. De secretarisvogel rent vlak voor onze auto de weg over; de Ground Hornbill met zijn rood-zwarte verenkleed staat ons rustig op te wachten.
Na deze twee dagen zijn we helemaal voldaan! Eigenlijk waren we naar het Kruger Park gekomen om leeuwen te zien. Maar met een cheeta, een hyena en een jakhals uit de verte, zijn we ook heel tevreden.

Blyde River Canyon

We rijden door naar "Graskop" vlak ten zuiden van de "Blyde River Canyon", de 2-na grootste canyon in de wereld. O

nderweg stoppen we bij een aantal watervallen waar we ook wandelen. De regentijd is ondertussen begonnen, de watervallen zijn indrukwekkend, vooral de MacMac Fallls.

Het besproken chalet ziet er erg gezellig uit, Margareth heet ons heel hartelijk welkom, we voelen ons meteen thuis. Hier blijven we drie dagen. Eerst bekijken we deze spectaculaire canyon en zijn omgeving vanuit de auto met korte wandelingen, de tweede en derde dag maken we een lange dagwandeling en genieten volop van de fantastische uitzichten en de watervallen onderweg.

Het is fijn om weer eens goed te bewegen, op een zeilboot is er altijd het risico dat je te weinig lichaamsbeweging krijgt. Nils staat nog steeds versteld van zijn nieuwe knieën, waardoor hij over deze lastige paden toch een lange wandeling met veel klauteren kan maken. Het is ook heerlijk dat we dit allebei leuk vinden!

Maandagochtend vroeg rijden we terug naar Richards Bay. Het weervenster van dinsdag willen we gebruiken om naar Durban te varen.

Onderhoud en weervensters

Donkere wolken boven de luxe huizen met eigen aanlegsteiger langs de marina

Onderhoud
Maandag 9 november varen we de Pélagie op de trailer op de scheepshelling. Vier mensen staan aan de kant om lijnen van ons aan te nemen. Twee mensen in het water houden de Pélagie boven de trailer. Langzaam wordt onder de Pélagie op de trailer een stellage gebouwd van houten balken, oude autobanden en schuimplastic, zodat ons dierbare schip veilig op de trailer komt te staan. Na twee uur bouwen wordt de Pélagie eindelijk het water uitgereden.

Met de broek naar de kant naar de zeilmaakster

Ondertussen ben ik zelf al naar de kant gezwommen. De zeilmaakster staat op ons te wachten. Die wil graag haar geld; wij willen graag de broek aan haar geven want er was een ringetje vergeten. Het pakketje past op mijn hoofd, net als de rugzak met geld en het fototoestel. Zo kan ik ook foto's maken als de Pélagie eindelijk het water wordt uitgereden.

De Pélagie op de trailer, waarop een heel bouwwerk wrdt gemaakt

We blijven op de trailer de komende drie dagen. Het onderwaterschip wordt helemaal schoongemaakt, geschuurd en er komt nieuwe aangroeiwerende verf op. De zijkanten worden verder in de was gezet. Een roestige afsluiter wordt vervangen. Zelf doen we motoronderhoud, Nils vervangt de anodes, samen vervangen we de olie van de saildrives.
De roestige schroeven van de kachel-uitlaat worden vervangen, net als de schroeven van de zonnepanelen op het dak. Sefiso repareert een aantal kleine gelcoat beschadigingen. Hij schuurt alles weer prachtig glad, een tijdrovend klusje. Dat is geen probleem, hier betalen we maar vier euro per uur voor de mensen die het werk doen zoals Sefiso. Jacques, de blanke die het werk organiseert betalen we € 30 per uur. Zijn uurtje per dag om alles te organiseren is vrijwel net zo duur als het dagloon van de mensen die het echt uitvoeren.
Alles gaat volgens plan, een blinkend gepoetste Pélagie zonder roestende schroeven ligt donderdagavond weer in het water. Gelukkig controleren we eerst of onze plaats aan de steiger nog vrij is. Niet dus: een van de boten van de Wereld ARC ligt op onze plek! Gelukkig heeft de marina nog een plaatsje aan het uiteinde van de steiger. Daar liggen we nu met een mooi uitzicht op de leden van de kanoclub die hier op de rivier aan het oefenen zijn op zaterdagmiddag. En we kunnen weer naar onze eigen WC!

Sefiso vervangt de laatste roestige schroeven

Koud
Zoals ik al eerder schreef, is het hier eigenlijk regentijd. Er zijn de laatste dagen veel wolken, het bliksemt in de verte en de wind is best koud, maar regenen doet het nauwelijks. Een beetje miezer, net genoeg om al het stof van de steenkolen-overslagplaats op onze blinkende Pélagie te doen neerslaan. We blijven aan het schoonmaken! Iedereen klaagt over de droogte, het land heeft flinke regenbuien nodig voor de regentijd straks alweer voorbij is.
Het is kouder geworden, vandaag hebben we zelfs overdag lange broeken en truien aan!

Wereld-ARC

Richards Bay is ook de haven waar de boten van de Wereld-ARC Zuid Afrika binnen komen. Met deze rally zeil je in 15 maanden rond de wereld; begin en eindpunt is het eiland Sint-Lucia in het Caribische gebied. Gisteravond was de officiële ontvangst van alle ARC-boten. Een groep Zulu dansers opende de avond met een indrukwekkende dansvoorstelling; na een serie langdradige toespraken hebben we heerlijk en vooral gezellig gegeten.

De Zulu dansers op het gazon voor het clubhuis

Weervenster

Nu de Pélagie er weer piekfijn uitziet, kunnen we gaan denken aan het vervolg van onze reis. Vorige week hebben een aantal ervaren zeilers hier in de marina een verhaal gehouden over hoe je het beste verder kunt zeilen en hoe je gebruik kunt maken van de stroom. We leren dat je langs de kust moet varen, waar het 200m diep is, daar is de sterke stroming zodat je lekker opschiet. Vandaar kun je in noodgevallen, wind tegen stroom situaties, gemakkelijk de stroom uitvaren door nog dichter langs de kust te gaan zeilen. Rond Kaap Agulhas, daar kun je beter 25 mijl buiten de kust varen om de woelige golven rond deze kaap te vermijden. De website https://www.windyty.com/ zien we voor het eerst. Deze geeft heel duidelijke windvoorspellingen!
Komende week is er eigenlijk geen goed weervenster. Ook hebben we pas per half december nog net op het nippertje een plaatsje kunnen reserveren in een marina in Kaapstad. Dus gaan we nog lekker een land-reisje maken de komende week!

Naar de Drakensbergen

Noordelijk deel van de Drakensbergen

Voorlopig hebben we even genoeg wilde dieren gezien, we zetten koers naar de Drakensbergen. Onderweg komen we door het hart van Zulu-land. De Zulu's zijn vlak voor de blanken in Zuid-Afrika kwamen vanuit het noorden naar Zuid Afrika getrokken en hebben de oorspronkelijke bewoners verjaagd. Het was een krijgshaftig volk, ze hebben veel strijd gevoerd, tegen de oorspronkelijke bewoners, tegen elkaar, tegen de Boeren en later ook tegen de Engelsen, die ze uiteindelijk hebben onderworpen.

In Eshowe bekijken we het historisch museum in een oud Engels fort. De Zulu gids vertelt veel, ook over het dagelijks leven. Een aantal bestuurslagen wordt democratisch gekozen, zoals de president van Zuid Afrika. Maar in de dorpen wordt de dagelijkse gang van zaken bestuurd door een "Chief", die ook recht spreekt bij kleine vergrijpen zoals diefstal. Deze titel wordt geërfd en niet iedere hoofdman is even competent en onafhankelijk. Onze gids vindt dat er nog veel moet gebeuren, bijv. de corruptie is een groot probleem, maar dat er ook veel vooruitgang is geboekt de laatste jaren: de Zuid-Afrikaners moeten het samen oplossen en dat kost tijd.

Op het eind van de middag gaan we naar Shakaland. Hier krijgen we een uitgebreide rondleiding met uitleg door een Zulu dorp, nagebouwd voor de film over "Shaka", de grote krijger koning van de Zulu's rond 1870.

Dansvoorstelling

De dansvoorstelling is indrukwekkend met zang, meeslepende drums, sierlijke en woeste krijgs-dansen. De mannen dragen de (oorspronkelijke?) kleding van dierenvellen, de vrouwen zijn getooid met veel kralen.

Zulu dansers in hun dorp

De avond wordt besloten met een heerlijk lopend buffet in het luxe resort wat bij Shaka-land hoort. Wij hadden al een simpele kamer geboekt, dus rijden we 's avonds in het donker terug naar Eshowe. We zijn allebei alert en zien gelukkig de overstekende koeien in onze koplampen. Die hebben natuurlijk geen lichtjes en kijken niet uit!

De volgende dag rijden we door naar het noordelijke deel van de Drakensbergen. Zo heten ze echt ook in de Engelse Lonely Planet. Er zijn grote verschillen in het landschap onderweg. Daar waar grote boerderijen zijn, vaak met bevloeiing door enorme installaties van wel 100 m lang, zien we nauwelijks huisjes van de zwarte bevolking. Die lijken geconcentreerd in de gebieden waar geen grote boerderijen zijn. Daar hebben de huisjes een ruim erf met meestal een eigen klein veldje wordt ons verteld.

Koeien lopen gewoon de weg over

De koeien worden gehoed op het gemeenschappelijke land en langs de kant van de weg. Zeker nu de regens al twee maanden te laat zijn, is alles wat niet omheind is helemaal kaalgevreten. Deze uitgebreide dorpen hebben geen verharde wegen, geen riolering en geen waterleiding. Regelmatig lopen mensen langs de weg met plastic containers op hun hoofd of in een kruiwagen om water te halen.  

Vrouwen draaien aan een hendel om een miezerig straaltje water tevoorschijn te laten komen. Het contrast met de grote bevloeiings-installaties die honderden liters water per minuut oppompen uit de bodem is enorm!

Ontbijt op ons terras, helaas laat ik mijn rode vest er liggen!

Vanuit onze kamer met klein terras we de Drakensbergen al liggen. Een prachtige plek om te ontbijten! Vandaar uit is het nog een half uurtje rijden naar het Natal nationale park.

Twee dagen lang maken we prachtige wandelingen langs de kloven en ravijnen van dit indrukwekkende natuurgebied. De eerste dag langs een nu klein riviertje omhoog tot vlak bij de hoge rotsen. We genieten zo dat we besluiten de hele dag door te lopen. Onze watervoorraad is daarvoor eigenlijk onvoldoende, dus vullen we die bij in het miezerige stroompje helemaal boven in bij de rotsen. Lunchen komt later wel.

De tweede dag lopen we, ondanks onze spierpijn en nu met een zwachtel om mijn enkel, naar en door een imposante canyon. Ook hier weinig water, maar gelukkig net genoeg om onze veldfles bij te vullen. De kloof op het einde is indrukwekkend en doet ons denken aan de Snake Gorge in Oman.

Prachtge bloemen en vogels

Het is wel groener, nu in de lente zijn er relatief veel bloemen en vogels, genieten! In de verte op de andere oever schreeuwen de bavianen tegen elkaar. We zien ze rond rennen.

De laatste dag, zondag 8 november, rijden rijden we naar een ander deel van dit uitgebreide park, waar we op onze kleine wandeling zowaar een heuse waterval zien! Dan moeten we echt terug naar de Pélagie, nog ruim 4 uur rijden. Maandag gaat de Pélagie uit het water.

Storm

Storm                                                                                                           

De kust van Zuid Afrika is niet de gemakkelijkste route om te zeilen. Omdat hier geen passaatwinden meer zijn, komen depressies over. Zoals eerder beschreven kunnen harde zuidwestenwinden steile, gevaarlijke golven doen ontstaan. Zondagavond zal een front over trekken, gevolgd door harde ZW-wind. Als voorzorg halen we ons grijze zeil weg, het gaat vast kapot met zo'n harde wind en dan moeten we het in de wind weghalen.

Maandag gaan we niet met de auto weg, maar blijven in de marina en dat is maar goed ook. Zondag nacht neemt de wind toe, wat een lawaai. Maandag ochtend meet Nils wel 47 knopen wind op onze windmeter. De wind loeit de hele dag door! De Pélagie rukt aan haar meerlijnen, golven slaan over de steiger. We zetten extra lijnen uit en hangen de laatste stootwillen buitenboord. Als je denkt dat het niet harder kan, gooit de wind er nog een schepje bovenop, het giert langs je heen, de havenpolitie meet 67 knopen wind, windkracht 11! We worden bijna van de Pélagie afgeblazen! Wat zijn we blij dat we in de haven liggen en niet op zee of voor anker.

De in elkaar gefrommelde steiger van de TuziGazi marina

Gelukkig blijft hier alles heel, in de TuziGazi Marina, waar we eerder lagen, is dat niet het geval: de steigers klappen in elkaar. De boten aan de kant worden bijna geplet onder het gewicht van de andere boten. De Morning Glory, de catamaran van onze vrienden Arthur en Ami, krijgt een gat in haar achterkant en flinke krassen aan de voorkant. Het zal je maar gebeuren, ben je net veilig binnen gelopen in de haven van Zuid-Afrika, dan loopt je schip averij op omdat de steigers van de Marina niet stevig genoeg zijn!

Cheeta's aaien
Dinsdag gaan we naar het Cheeta rehabilitatie project. Daar worden "gevonden" cheeta's opgevangen en indien mogelijk weer uitgezet in het wild. Een aantal cheeta's is met de fles opgevoed en helemaal gewend aan mensen. We mogen hun omheining binnen en uiteindelijk zelfs een dier aaien. Wat een belevenis om zo vlakbij zo'n groot roofdier te zijn!

Er worden ook andere wilde katten opgevangen, bij de caracal en de serval mogen we ook een kijkje heel dichtbij nemen, leuk. Het verhaal er omheen is erg interessant. Het is niet gemakkelijk om met cheeta's te fokken; de vruchtbaarheid van veel dieren is erg afgenomen door inteelt. De verschillende populaties in de Afrikaanse wildparken kunnen zich niet meer mengen. Uitwisseling van dieren tussen de wildparken vindt nauwelijks plaats. Zelfs de verschillende opvangcentra werkten weinig samen, vooral door het gebrek aan geld. Kunstmatige inseminatie wordt wel toegepast, maar is eigenlijk ook te duur. Het is dus maar de vraag of deze grote roofdieren, net als de leeuwen en luipaarden, het op de lange duur zullen redden.

King of the Road

Grote golven bij het srand van Sodwana Bay

Alweer een week voorbij! We zijn net terug van een vierdaagsetocht naar het noorden, vandaar deze radio stilte.

Even terug naar vorige week maandag, 26 oktober. 's Ochtends halen we de bimini, ons zonnedakje, en de broek, de zak waar het zeil invalt als we het strijken, van de Pélagie. Nils slaapt er de hele nacht slecht van, het waait te hard om het zeil te hijsen hier in de marina, dus hoe moet dat nou? Om 6:00 uur 's ochtends heeft hij de oplossing en een uurtje later is de broek er af. De zeilmaakster komt in de loop van de ochtend en neemt alles mee om te repareren, ook het grootzeil wat we er een Mayotte al af hebben gehaald.

Ter bescherming tegen zon en water zetten we ons grijze zeil over de giek, het klappert vreselijk in de harde wind, dus alle touwtjes moeten stevig worden aangespannen. Ook gaat er een grote lijn van kikker naar kikker. Hopelijk gaat het zo goed.

's Middags komt Jacques om in detail door onze lijst met werkzaamheden heen te gaan. De watermaker wordt in een uurtje gerepareerd, er zat wat zout en vuiligheid in de twee belangrijkste koppelingen. Even schoonmaken, goed stevig aandraaien en alles doet het weer. Een zorg minder.

Dinsdag huren we een auto voor drie weken, in principe samen met Stephen en Rose. De marina ligt vrij geïsoleerd, de dichtstbijzijnde winkel is ongeveer 10 km hiervandaan, een auto is dus handig. En natuurlijk willen we graag wat meer van de omgeving hier zien nu we hier toch zijn.

Een van de klusjes op onze lijst is het drogen van de gennaker. Die ligt op het dek verspreid, waardoor ik een oneffenheid in de boot niet goed zie en prompt mijn enkel stevig verzwik! Eerst lijkt het mee te vallen, maar 's avonds bij het inpakken voor onze tocht van de volgende dag kan ik nauwelijks meer lopen. Even overwegen we nog niet te gaan, maar de auto is gehuurd, de overnachtingen geboekt en betaald en met een verzwikte enkel kun je ook wel in de auto zitten. Het inpakken gaat wat minder gecoördineerd, het fototoestel en de verrekijker laten we liggen. 's Ochtends vlak voor we weg gaan, denk ik nog wel aan het fototoestel maar de verrekijker missen we de komende dagen enorm.

Waterdrinkplaats

 

Woensdag ochtend rijden we na een vroege start al om half elf het uMkhuze Wetland Park in, samen met Rose van de Emerald Sea. Vanaf de weg laten de impala's en vooral de giraffes zich bewonderen. Een kleintje drinkt bij zijn moeder, mooi! Ook hier is het erg droog. Als we bij een schuilhut bij een waterdrinkplaats komen is daar heel veel wild, zebra's, gnoes, nyala's en impala's komen er drinken. De gnoes zijn schrikachtig, heel voorzichtig komen ze naar het water, drinken snel en vliegen weg als ze een gek geluid horen. Bijzonder zijn de drie rinocerossen, een moeder met haar jong en later een mannetje.

Na een uurtje is blijkbaar de lunchpauze van de mannen die aan de omheining bij de kijkhut werken voorbij, ze gaan vlakbij het water weer aan de slag. In één klap zijn alle dieren verdwenen!

Dus rijden wij ook weer verder. De nijlpaarden in het moeras bij de rivier liggen lui naar ons te kijken. Gelukkig bewegen ze zich af en toe en maken knorgeluiden zodat we er zeker van zijn dat het nijlpaarden zijn en niet gewoon een boomstam in het water.

Bij de andere kijkhut met water in dit park horen we van de mensen daar dat een kudde olifanten net is vertrokken; jammer! Na een kwartiertje kijken ziet Nils in de verte een olifant uit het bos komen, komt er toch nog eentje? Inderdaad, en er komt een tweede en een derde. . . Uiteindelijk komt een kudde van zo'n 32 dieren heerlijk poedelen en spelen in deze plas. Twee grote dieren komen zelfs recht op de kijkhut af, het lijkt wel of ze hun slurf zo naar binnen kunnen steken, we deinzen achteruit! Wat indrukwekkend om die grote beesten van zo dichtbij te zien.

Luxe tenten in het park

We blijven in het park slapen in tenten; drie luxe tenten staan op een verhoging van planken midden in de bush. Een open tent is de keuken, daarnaast twee tweepersoons tenten ieder met douche, toilet en wasbak, luxe. We hebben picknick spullen meegenomen voor ontbijt en lunch, maar niet voor het avondeten. De faciliteiten voor een maaltijd zijn hier beperkt, maar de hamburger met salade smaakt prima. Na een glaasje wijn slapen we heerlijke tussen de bush geluiden.

De volgende ochtend zijn we weer vroeg op pad. Bij de kijkhut zien we dit keer ook buffels, wat een imposante dieren met die grote horens op hun kop. Als we verder rijden, zien we in de verte een grote olifanten-man de weg blokkeren, daar kunnen we niet langs. Langzaam loopt hij verder, knabbelend aan takken en struiken. Wij volgen op gepaste afstand. Een witte auto van de andere kant moet ook stoppen. De olifant loopt verder op de weg, de witte auto rijdt achteruit, hier zijn de olifanten de baas op de weg! Zo gaat het nog even door tot de witte auto van de weg af in de bosjes parkeert. De olifant loopt door, maar komt toch nog even nieuwsgierig aan de witte auto snuffelen, de slurf op de voorruit! Gelukkig blijkt het beest niet geïnteresseerd en sloft weer verder. De witte auto komt met de schrik vrij en rijdt opgelucht door. Wij kunnen niet veel meer doen dan achter de olifant aanrijden. Na een kwartiertje verdwijnt het beest tenslotte in de struiken. Met veel adrelaline in zijn lijf passeert Nils de olifant op 5 m afstand! We kunnen weer verder.
Via de nijlpaarden en weer prachtige giraffen verlaten we dit park en rijden door naar Sodwana Bay in het midden van het iSimangaliso Wetland Park. Direct buiten het park houdt de verharde weg op en wordt een slechte, onverharde zandweg en dat met onze gewone auto! Het contrast met het landschap in het park is groot, de grond is kaal gegraasd door veel koeien en geiten. De huizen staan verspreid met alleen zandweggetjes ertussen. Drie vrouwen draaien aan een klein soort hendel om een mager straaltje water op te pompen wat in een fles gaat.
De middelbare school ziet er goed uit. Het is pauze de leerlingen staan buiten in hun mooie schooluniformen, veel meer jongens dan meisjes. We maken een praatje, maar worden niet uitgenodigd om binnen even te kijken; het is geen Indonesië.

Samen genieten van het uitzicht

Ons onderkomen in Sodwana Bay blijkt een luxe huis met wel drie slaapkamers! We doen het even rustig aan en verkennen de omgeving met de imposante zandduinen.

Nils gaat de volgende ochtend duiken, Rose en ik wandelen op het strand, gelukkig gaat het met mijn enkel al weer een stuk beter. We zijn onder de indruk van de enorme golven waarmee de Indische Oceaan hier op de kust slaat. Daar moeten de duikboten doorheen, wat heel wat stuurmanskunst vereist.

King of the Road

's Middags rijden we door naar St Lucia in het zuidelijk deel van dit park. Hier hebben we een appartement met twee slaapkamers en zelfs een tuintje, waar we heerlijk picknicken. Nils en ik maken die middag een nog een rit door het park. Het begint al goed: op de weg staat een grote mannetjes olifant! Even later komt er een tweede, we denken een vrouwtje, de slurfen gaan over elkaar heen. Uit de struiken komt een derde olifant, we denken ook een mannetje. Die moet natuurlijk worden weg gewerkt. Het vrouwtje verdwijnt in de bosjes, de twee mannetjes duwen en trekken aan elkaar, het geluid van botsende slagtanden is goed te horen. Uiteindelijk geeft een van beiden het op en verdwijnt in de tegenovergestelde richting. De overwinnaar gaat het vrouwtje achterna, de weg is weer vrij. De olifant is hier de „King of the Road“ .

Dit park heeft minder bossages en meer open graslanden, de dieren zijn ook van afstand zien: grote groepen buffels en vooral waterbokken. Vier giraffes komen boven de lage struiken uit. De verrekijker wordt voor de zoveelste keer node gemist!

Flamingo's vliegen op bij het meer van St Lucia

Zaterdagochtend vroeg kijken de apen van alle kanten zo vast besloten naar het brood en het beleg op de tafel in ons tuintje, dat we besluiten de rest van ons ontbijt maar binnen op te eten. We rijden helemaal naar het strand in het noorden bij Vidal. Dit keer zijn er minder dieren, maar het landschap en de begroeide zandduinen zijn prachtig. In het meer zien we flamingo's die schitterend op de wieken gaan. Een kudde koedoes graast vlak langs de weg, een nieuwsgierige bok steekt bijna zijn hoofd door ons autoraam.

Een kudoe steekt bijna zijn hoofd door ons auto-raam

Na een laatste picknick-lunch aan het strand rijden we terug naar de marina, waar 's avonds het "Oktoberfeest" wordt gevierd met net als in Duitsland veel bier en zelfs "Eisbein mit (heel klein beetje) Sauerkraut".

Laatste picknick lunch

Niet helemaal ons ding, maar andere zeilers ontmoeten is altijd gezellig.

Pas op 9 november gaat de Pélagie op de kant, we kunnen nog wat tochtjes maken. Eerst blijven we hier voor de storm die er aankomt. Zondagavond en maandag gaat het meer dan 30 knopen waaien. We wachten af.