Dit verhaaltje wordt geschreven door Saskia Honhoff. Ik ben de dochter van Hanneke en Nils en ben met Liesbeth (Hanneke’s zus) twee weken aan het meevaren door de Spaanse Ria’s.
Het voordeel van a-muzikaal zijn.

Na het Isle de Toxa (“ het meeuwen eiland”) gingen we naar het nabij gelegen dorpje: Cambozo. We lagen midden in de haven, aan de kade was geen plek meer. In dit dorp zou volgens de pilot een “sardientjes feest” zijn, maar helaas dat was verplaatst naar zaterdag (de vorige dag dus). Ondanks het weinig belovende gebied rond de haven en de gemiste fiësta gingen Liesbeth, mama en ik ’s avonds toch maar met het bijbootje het dorpje in. Dat bleek erg leuk te zijn, mooi oude gebouwen, smalle straatjes en zowaar een podium voor muziek. Na een lange “soundcheck” begon de band te spelen. En het klonk leuk, dat moest zelfs ik (zeer a-muziekaal) toegeven. Leuk, maar hard. Te hard naar mijn mening. Ik wilde terug naar de boot en mama en Liesbeth wilden me niet alleen laten gaan. Dus gingen we samen terug. En dat bleek maar goed ook, want intussen was het water zo ver gezakt, dat we met het bijbootje maar net terug konden naar de Pelagie. Als de muziekliefhebbers mij overtuigd hadden om langer te blijven, hadden we tot aan 3 uur ’s nachts van de muziek moeten genieten, tot het water weer hoog genoeg stond.

De boodschappen dans

De volgende dag was er veel wind (tot 35 knopen) dus bleven we nog een dag langer in deze Ria de Arosa aan de kade in VillaNueva. Dat gaf ons mooi de gelegenheid om wat boodschappen te doen. Gelukkig hebben aan het begin van onze vakantie een “pot” aan gelegd, zodat we niet hoeven te ruziën over wie wat betaalt. Als je dat niet doet voelt iedereen zich verplicht net iets meer dan gemiddeld te betalen, met als gevolg dat er bij iedere terrasje gestopt moet worden zodat er weer iemand kan trakteren, of men nou zin heeft in koffie/ijs of niet. Dat geharrewar blijft bij ons beperkt tot de vraag of het havengeld van de pot betaald moet worden of niet (HaNi: “Maar wij zouden die kosten toch hebben.” Bezoek:” Wij hebben al een luxe vakantie voor weinig geld, we kunnen best meebetalen aan het havengeld.” Gewonnen door het bezoek.) en diverse kleine aankopen van mij: (Mama: “Wij drinken al zoveel wijn dan kan jouw snoep/vruchten/toiletartikelen ook van de pot”. Geschatte stand 3-2 voor mij). Op die kleine details na was het dus duidelijk wie de boodschappen betaalde die we haalden (de pot), wat niet duidelijk was is wie ze zou dragen. Dus ontstond een hele boodschappen dans. Ik had een gasfles en een plastic zakje met boodschappen weten te bemachtigen. Hanneke: “Dat hoef jij toch niet allemaal te dragen” en ze probeert het zakje over te nemen, maar dat hangt om mijn pols en kan ik dus niet afgeven zonder de gasfles neer te zetten. Even later: Hanneke moet een stukje terug om een vergeten boodschap te halen. Nils: “Geef mij nou die tas, dan haal je ons weer sneller in.” Tegen die logica kon zelfs Hanneke niet op. 1 tas winst voor Nils. Even later bij de bakker: ik moet mijn gasfles en plastic tas neer te zetten om te kunnen betalen. Als ik het weer op wil pakken is de tas weg. Nog een tas winst voor Nils. En zo gaat de boodschappen dans door tot we bij de boot zijn.

Wandelen

Ik moet bekennen dat zeilen niet mijn ding is. Zeker niet in zo’n grote boot waar je enerzijds constant op moet letten of er niet een vissersboot op je af komt en anderzijds hoeft er niet veel aan de zeilen of de koers te gebeuren. Dus is de afspraak als ik meevaar dat ik niet actief hoef mee te zeilen (of opletten), en blijft geforceerd ontspannen over. Heerlijk, vooral als het afgewisseld wordt met inspannen, namelijk wandelen. We hebben deze vakantie veel heerlijke wandelingen gemaakt bijvoorbeeld op de eilanden Isle de Ons (’s middags, erg mooi maar veel te heet) en Isle de Cies (’s avonds en ’s ochtens, we leren het wel).

De avond wandeling op Isle de Cies van mama en mij was erg mooi, naar de vuurtoren op 175m hoog, waar we met wapperende haren van een prachtig uitzicht konden genieten. We moesten wel doorstappen, want we wilden de zonsondergang nog zien en daarvoor eten. Ondanks dat we fout liepen op de terug weg hebben we het gehaald (voornamelijk omdat de zon zo laat ondergaat in Spanje). We waren overigens niet de enige die dit dagelijks natuurwonder wilden bekijken.

25 juli 2010, Vakantie op de Pélagie.

25 juli 2010, Vakantie op de Pélagie.

Vandaag schrijf ik, Liesbeth zus van Hanneke, een stukje voor de weblog. Samen met dochter Saskia varen wij twee weken met Hanneke en Nils mee. Wij hebben een leuke en gezellige vakantie. Het klikt en dat is fijn. Af en toe bekruipt mij het Zwitserleven gevoel. ’s Avonds genieten we van de rust bij het schijnsel van de maan een glaasje wijn op het terras van ons buiten, wat helemaal van ons is. Meestal hebben we dan een prachtig uitzicht op de boulevard van een klein mooi stadje.

Het is genieten om te zeilen langs de prachtige kusten van Noord- West Spanje. De Ria‘s zijn schitterend. Ze zijn te vergelijken met de kusten van de Griekse eilanden. Het zijn kilometers brede baaien, waar overal prachtige bebouwing is. Er is weinig horizon vervuiling; huizen met mooie rode daken. Er staan nauwelijks flats. We komen veel aardige Spaanse mensen tegen, die je helpen en blij worden van de moeite die je doet om een paar Spaans woorden te spreken. Je kunt er heel rustig zeilen. Hier weten ze niet wat het is om het vak van de jachthaven vol te knopen met boten tot het vak vol is. Het bordje ‘Jachthaven vol ‘ moet hier nog geschreven worden. Uitwijken voor een andere zeilboot overkomt je niet . Met zo weinig zeilers zijn we. Het is wel belangrijk om alert te blijven. Vissersbootjes, maar vooral netten, zijn er steeds. De ene keer zijn we alerter dan de andere keer.

Wij hebben mooie dagen. Ik vind het zeilen op deze comfortabele catamaran wel een prachtige ervaring. Veel gaat automatisch. Het bedienen van de zeilen gaat bijna helemaal vanuit de kuip. De elektrische lier maakt het heel makkelijk om de zeilen te bedienen. De stuurautomaat doet het meeste werk.

Het uitzetten van de koers en het bepalen van de stand van de zeilen aan de hand van de wind is naar mijn beleving omringd met heel erg veel apparatuur. Een vooruitkijkende dieptemeter vind ik wel heel vernuftig klinken. Natuurlijk is er de plotter met een binnen- en buitenscherm. En wat dies meer zij.

Gelukkig is en blijft nu ook bij het zeilen het voelen van , het omgaan met en het anticiperen op de wind het belangrijkste. Heerlijk vind ik het dan ook om met mooi weer met wind zoveel buiten te zijn.

En dan heb ik het nog niet gehad over de manieren , die er op de boot zijn om contact te houden. Thuis doen we dit met telefoon en internet. Hier is het wat uitgebreider. Zoals korte golf, portofoons en iridium (satelliet telefoon). De energievoorziening heeft meer aandacht dan bij ons thuis. Omvormers die 12 volt van de boot accu naar 220 volt. omzetten. Dit is belangrijk om de gewone electrische aparaten te bedien zoals opladers van fototoestellen en mobiele telefoons.

En dan is er nog de discussie over watermakers (van zout water zoet water maken) en generator (electriciteit van diesel maken). Maar ja een gewone vliegenmepper ontbreekt.

Lezend over de oceaan

23 juli zijn we in Muros aangekomen en voor anker gegaan. Een mooi pittoresk oud stadje in de Ria.  Op de boot gegeten, spelletje gedaan en gelezen. Eigenlijk het vaste ritueel. De volgende dag een rustig dagje. In het leuke stadje gewandeld. Nieuw kleren voor Hanneke gekocht. Die heeft ze nodig, nu ze bijna alles weg heeft gedaan. Daarna in de ria zelf naar de jachthaven van Portosin gevaren. Op dat stukje van 5 mijl hadden we de meeste wind van de afgelopen 3 dagen. We voeren 6 knopen scherp aan de wind. Bijzonder dat we dan niet schuin gaan.

24 juli zijn we naar de volgende Ria naar Isla Toxa gezeild. Omdat het zo hard waaide hebben we een rifje in het zeil gedaan. Tenslotte moesten we over de Atlantische oceaan. Dat bleek niet nodig, want Hanneke, Nils en Saskia gingen al lezend de oceaan over. Ik deed alsof ik de wacht moest houden om dat verdwaalde vissersschip te kunnen spotten, maar intussen genoot ik van het zeilen, de wind en het uitzicht. De stuurautomaat deed het werk tenslotte. Na lang aarzelen hebben we het rifje eruit gehaald en konden we scherper aan de wind zeilen. Het was pittig om naar de ankerplek te varen. Dit kon de stuurautomaat niet doen.

De baai lag vol met viveros (kweekbakken voor schaaldieren) en door de rotsen kon het water te ondiep zijn om door te varen. Handmatig werk gevraagd van Hanneke en Nils. Saskia zag nog dolfijnen zwemmen. Ik zag ze niet omdat ik druk bezig was de paalsteek te oefenen. Dit om de bulletalie (vastzet touw )voor het grootzeil en de fok vast te kunnen zetten.

’S Avonds was het mooi uitzicht, windstil, warm , donker en volle maan; prachtig zwemweer voor Saskia .

Langs Cabo Finisterre met heel weinig wind maar wel prachtige uitzichten.

Dit verhaaltje wordt geschreven vanuit de Ria de Muros, we zijn Cabo Finistere gepasseerd!

Ik pak even de draad weer op in La Coruna, op zondag gaan we onze dochter Saskia en mijn zus Liesbeth van het vliegveld halen. Na lang wachten komt alleen Saskia uit de aankomsthal, zonder bagage! Liesbeth komt 3 uur later, aansluiting gemist. De bagage van Saskia moet ze uiteindelijk zelf na drie dagen van het vliegveld halen! Iberia brengt de bagage naar de verkeerde jachthaven……Daar komen we natuurlijk pas achter als we zelf in die andere jachthaven gaan informeren. De vele telefoontjes naar Iberia hadden ons niets wijzer gemaakt!

Maandag blijven we thuis in La Coruna. We eten we een heerlijk "Menu del Dia" met uitzicht. De bijboot wordt inderdaad afgelverd en ziet er (gelukkig) goed uit. We hangen hem direct achter de Pélagie in de davits.  

Dinsdag verkeerde wind en nog geen bagage van Saskia, dus gaan we naar Santiago de Compostella. Nu heb ik toch nog mijn eigen foto's van dit prachtige stadje!

Dinsdagavond is het feest, Saskia kan eigen schone kleren aantrekken! De wind zit in de goede hoek, dus we vertrekken woensdagochtend om 7:30. Het is nog maar net licht. Maar er is geen wind, dus moet de motor uitkomst brengen. Pas in de middag lukt het om een halfuurtje te zeilen. Saskia en vooral Liesbeth zijn prima bootsmaatjes. We zien wel een groepje dolfijnen die vrolijk een eindje met ons mee zwemmen, vlak bij de boot.

We stoppen dan ook in Ria de Camarinas. (Een Ria is de Spaanse naam voor een inham in de kust , meestal mondt er ook rivier in uit). We vinden een prachtig ankerplaatsje, eten in een lekker zonnetje.

De twee andere catamarans uit La Coruna liggen er ook al! De dames worden door Nils te water gelaten en testen het bijbootje om aan het strand de benen strekken.

We spelen buiten in de kuip een potje Klaverjas op zijn Klavers, glansrijk door Nils en Liesbeth gewonnen.

Omdat er nog steeds veel wind wordt voorspeld voor donderdagmiddag/avond vertrekken we weer om 7:30. Weer geen wind! Er was toch echt 14 knopen voorspeld in de Grib files. We gaan onder een donkere lucht op de motor langs Cabo Finisterre. Deze kust “del morte”, = des doods, ziet er heel vriendelijk uit in het zonlicht. Uiteindelijk komt er wat wind en zeilen bij het laatste stukje toch nog heel lekker. We halen zelfs ruim zes knopen.
We laten ons anker vallen voor het stadje Muros, in de Ria del Muros en genieten van de zon in de kuip. Saskia gaat zelfs zwemmen. Nu fluit de beloofde wind door de stagen; heerlijk om hier nu beschut te liggen.

We hebben het erg gezellig met zijn vieren. We kunnen lekker bijkletsen, hebben veel plezier samen, genieten van het zeilen, vooral Liesbeth en Hanneke en van het lezen, vooral Saskia en Nils. We kunnen samen weer andere spelletjes doen dan Nils en ik met zijn 2-en. De boot is groot genoeg dat we allemaal ons eigen ding kunnen doen: nu zit Liesbeth buiten kaarten te schrijven, Saskia ligt te lezen op haar bed, Nils haalt de grib files op met de SSB en ik dicteer dit verhaaltje aan de tafel binnen. We koken om de beurt, natuurlijk hoeft de kok niet af te wassen.

Een tweede thuis in La Coruna, nu met foto´s

Een tweede thuis in La Coruna


We liggen nu alweer een anderhalve week in de haven van in La Coruna. Het voelt aan als een tweede thuis! Het meest verbazingwekkende is, dat we ervan genieten en niet eens ongeduldig worden. Nu  hebben we wel weer zin om verder te gaan.

De oplettende lezertjes hebben natuurlijk gemerkt, dat we geen foto's van Santiago de Compostella bij ons laatste berichtje hebben geplaatst.

Een vreselijke schrik die avond: toen ik de foto’s wilde opladen, kon ik het toestel nergens vinden. De enige conclusie: laten liggen in het restaurant in Santiago. Ik trek me de haren uit het hoofd zo stom vind ik het van mezelf, maar dat helpt natuurlijk niets. Een fototoestel is net zo onontbeerlijk als een GPS, dus we besluiten de volgende dag meteen weer naar Santiago te gaan, om navraag te doen. Zonder succes, bij het restaurant weten ze niets van een fototoestel, in de trein ook niet. We besteden dus de rest van de dag een nieuwe te kopen. Hierbij een foto van de cathadraal van Wima en Thijs, die met ons mee waren.

De voetbalwedstrijd is heel bijzonder. Met wel 14 Nederlanders staan we op het grote plein vol met Spanjaarden die er een echt familiefeestje van maken: veel toeters, veel geelrode shirts, opzwepende trommel-muziek, maar de sfeer blijft ontspannen. Misschien ook wel vanwege de vele kinderen, die een fantastisch avondje uit hebben. Natuurlijk worden alle acties van het Spaanse team luid toegejuicht en oogsten de Nederlandse aanvallen slechts boegeroep! Pas bij 1-0 voor Spanje werd, trekken we ons terug in ons eigen hoekje. De overwinning wordt gevierd met vuurwerk, en heel veel auto getoeter!!

Op maandag wordt onze GPS netjes gerepareerd volgens afspraak. We halen die ochtend onze bij-boot uit de berging, en komen tot de ontdekking dat de reparaties, die we met zoveel moeite in Engeland hebben uitgevoerd, grotendeels nutteloos waren. Wat nu, straks willen we echt met ons vieren in de Spaanse Ria’s, inhammen in de kust, aan land kunnen gaan. Een goede bij-boot is dan essentieel.

We gaan dus op zoek naar een andere. We leren ook dat in de tropen, het Caraïbische gebied dus, een speciaal materiaal nodig is en we dus eigenlijk zo wie zo een nieuwe nodig hebben. We gaan met de bus naar een naburig stadje, waar meer watersport zaken zijn. Uiteindelijk kunnen we er een bestellen, die op donderdag geleverd kan worden. Prima dus. Helaas wordt het maandag, want op donderdag is het 14-de juli, Franse feestdag. Het bootje moet uit Frankrijk komen.
We kopen toch plak-materiaal voor onze bestaande bijboot want in Spanje ben je nooit zeker of het inderdaad wordt geleverd, denken we.
De volgende dag zijn we druk in de weer, dit keer de goede lijm, die van Zodiac, de maker van het bootje. Het is een hele klus, maar we hebben genoeg boeken aan boord om de lijm vast te zetten. Het resultaat is redelijk, dus hebben we nu een back-up, een goed gevoel!

We belonen onszelf met een heerlijke fiets- en wandeltochten door La Caruna. Leuk om oude mannen in het parkje te zien kaarten. Er zijn zelfs fitness toestellen voor ouderen, ze worden gebruikt! De vuurtoren van Hercules is de oudste nog werkende vuurtoren uit de Romeinse tijd. Indrukwekkend, net als de zee en de rotsen eromheen. Het kasteel aan de haven heeft een prachtig uitzicht en een leuke historische tentoonstelling, met een nagebouwde middeleeuwse boot, en Oud Goud.  

We leren de stad steeds beter kennen, een goed gevoel om een beetje thuis te hebben. Het weer is niet ideaal, veel kouder als de hittegolf in Nederland. Ook veel wind, dus niet geschikt om voor anker te gaan. We genieten van de luxe van Internet op onze boot, bellen met vrienden, spelen Step-bridge en boeken onze vlucht naar Nederland begin oktober. Lezen in het lekkere, niet te warme zonnetje hier, is ook heerlijk!

La Caruna is een stad waar veel zeilers aankomen op weg naar het zuiden, of op weg naar het noorden. We babbelen heel gezellig met deze en gene, wisselen heel wat ervaringen uit en kopen kaarten voor de Canarische eilanden en zelfs het Caraibisch gebied.

Het goede weer komt terug als we zaterdag samen met Anneke en Cees een auto huren en het binnenland bekijken. Leuk om meer te zien dan alleen de haven en de stad. We denken te gaan wandelen in het Nationale Park maar eindigen in de bus naar het klooster uit de 10-de eeuw. Boeiend. We gaan naar de hoogste kliffen in Europa bij Cabo Ortiega. Een prachtige zee, donkere rotsen en witte golven.

Ja en vandaag komen de Liesbeth en Saskia. Dus werken we hard om de boot schoon te maken en ruimte te maken voor hun spullen. Met de tuinslang spuiten we de hele buitenkant schoon. Helaas vergeten we de ramen goed dicht te doen, dus nu hangt al het nieuwe opgemaakte beddengoed buiten weer te drogen. Het is nog steeds mooi weer, dus het is geen probleem maar wel dom!!

Over 15 min mogen we met de bus naar het vliegveld! De fotos zet ik er de volgende dag bij.

Met 30 knopen wind over de Golf van Biskaje naar zonnig Coruna

Op dinsdag 3 juli vertrekken we vroeg uit Falmouth en varen het eerste stuk in een gladde zee op de motor naar buiten. De wind trekt een beetje aan en we kunnen scherp aan de wind zeilen, met nog wat motor ondersteuning. Zo komen we prima en gemakkelijk het Kanaal over, al hebben we wel een vreemd gevoel in onze maag vanwege de hobbelige zee. Ondertussen hebben we via de SSB, korte golf radio, contact met Wilma en Thijs van de Luna Verde, die ook die ochtend zijn vertrokken met dezelfde bestemming. Leuk!

De stroom zet ons af naar het zuiden wat ons prima uitkomt. Maar natuurlijk gaat diezelfde stroom 6 uur later de andere kant op en brengt ons dan in de Shipping lane, het gebied op zee wat is voorbestemd voor grote schepen en waar wij als kleinere zeiljachten niet mogen komen. Het is dan ondertussen 12:00 's nachts en pikdonker: we moeten dus overstag. Het gaat prima maar betekent wel dat we allebei wakker zijn. We maken een slag van een uur en gaan weer overstag op de goede koers. Ik Hanneke mag nu gaan slapen. Helaas we waren te ongeduldig dus we moeten nog een keer overstag. Het is duidelijk deze nacht slapen we niet volgens het wacht-schema: 4 uur op en 4 uur af.

Gelukkig draait de wind in de loop van de ochtend zo dat we ruimer en dus sneller kunnen varen. Nils gebruikt deze rustige uurtjes om nog even bij te slapen en ik zit lekker te lezen. We tekenen iedere 2 uur onze positie in de kaart. Ja, met de hand, dat maakt de voortgang heel concreet!



In de loop van de tweede nacht draait de wind steeds meer naar achteren, en is niet erg hard. Nils worstelt een tijdlang in zijn eentje met klapperende zeilen. Daar moeten we nog eens goed over nadenken hoe dat beter kan. Gelukkig trekt de wind in de loop van de dag aan en kunnen we vlinderen, de fok aan bakboord, het grootzeil aan stuurboord. Dat vraagt wel opletten, dus geen boek voor mij.

We lopen een controle rondje over de boot, inderdaad er zit een harpje niet goed, wat Nils provisorisch repareert.
Er komt een grote groep dolfijnen langs die het erg leuk vinden om tussen de beide drijvers van de Pélagie door te zwemmen en te springen. Een prachtig, fantastisch gezicht. Het water is erg helder dus je kunt ze onder water zien aankomen en dan ineens komen ze boven water; hartstikke leuk!

De wind neemt steeds meer toe, zoals voorspeld. We gaan de derde nacht in met een rif in de fok in de vroege ochtend gevolgd door een rif in het grootzeil. We gaan ook steeds harder! In de loop van de dag neemt de wind toe tot 25 en later 30 knopen! We reven de fok steeds meer en de Pélagie gaat prachtig over de golven, de stuurautomaat heeft het helemaal onder controle!

We hebben wind achter dus grote golven komen aanrollen, nemen de Pélagie een stuk mee en stuiven onder ons door. Nadat ik begrepen hebben dat het gewoon heel goed gaat , geniet ik met volle teugen van dit natuurgeweld.
Nils leest rustig het derde deel van de millennium trilogie uit!

We gaan heel hard, zelfs tot 11 knopen op de teller, gemiddeld stuiven we met acht knopen per uur op La Coruna af. Het is toch wel weer fijn als de wind iets minder wordt in de luwte van de Spaanse kust die in de loop van de middag zichtbaar wordt. Maar nu weten we dat zelfs 30 knopen wind achter met deze verwarde zee voor de Pélagie en haar bemanning geen probleem is, mits we voldoende reven. Heel goed voor het zelfvertrouwen!

Om 19:00 lopen we La Coruna binnen. Er blijken wel zes andere Nederlandse boten in de haven te liggen, die al ruim een week aan het wachten zijn op goed weer om verder te zeilen. We lopen even langs en worden meteen uitgenodigd om mee te gaan voetbal kijken: Nederland / Uruguay. Natuurlijk doen we dat en hebben veel plezier in de kroeg, zeker als Nederland op het laatst toch nog weet te winnen.

We nodigen iedereen uit om de volgende avond bij ons een drankje te komen drinken en de Pélagie te bekijken. Dat past net voor de voetbalwedstrijd Spanje- Duitsland. We besteden de dag dus om op te ruimen en schoon te maken en boodschappen te doen. Hartstikke gezellig om een groot aantal Vertrekkers, waarvan we de meeste hebben ontmoet op de Vertrekkersdag van Zeilen, weer tegen te komen.

La Coruna is een mooie oude stad, met veel sfeer, met een grandeur stadhuis op het grote centrale plein, nu mét een groot scherm. Het is een fantastische ervaring om hier Spanje te zien winnen van Duitsland. De honderden Spanjaarden, gehuld in fel geel met rode shirts, gaan helemaal uit hun dak. Wij doen natuurlijk mee. De hele nacht toeteren de auto's, er wordt zelfs vuurwerk afgestoken.

We hebben nog een probleempje met de RayMarine plotter, onze boot TomTom, dus we gaan op zoek naar een reparateur die langskomt. Onze GPS, nu 7 jaar oud, blijkt niet meer goed genoeg, maandagmiddag wordt er een nieuwe geplaatst. Dat betekent dat we hier nog even blijven.

Vandaag hebben we dus de trein gepakt naar Santiago de Compostella, samen met Wilma en Thijs van de Luna Verde. Het is een uitdaging om de juiste bus te vinden naar het juiste station. Het lukt en we zijn mooi op tijd in het prachtige stadje. De kathedraal is bijzonder indrukwekkend, heel rijk gedecoreerd (Pelgrims brengen geld in het laatje) en onvoorstelbaar groot. De gebouwen op het centrale plein harmoniëren prachtig. De tegenwoordige `pelgrims`, die trots op de foto gaan met de kathedraal op de achtergrond, geven een heel bijzondere sfeer. Leuk!

We lopen langs de markt en zien o.a. heel veel vis. We hebben extra belangstelling voor het schoonmaken van die vis, misschien gaan we dat straks zelf ook wel doen op onze oceaan oversteek. Na een heerlijke `Menu del Dia`, drie gangen voor € 10 inclusief wijn, gaan we via de kathedraal weer terug. Een prachtige, gezellige dag!

Morgen, zaterdag 10 juli, willen we een auto huren. Zondag natuurljk voetbal kijken, maandag de GPS reparatie en boodschappen, dan kunnen we dinsdag verder, als de wind goed is……

Aangekomen in La Caruna, gistermiddag 6 juli

We zijn na een prima oversteek aangekomen in La Caruna, gistermiddag 6 juli; Nét op tijd voor de voetbal wedstrijd!
Een meer uitgebreid verslag volgt!

Morgen, 3 juli, start van onze oversteek over de Golf van Biskaje.

We liggen al weer 3 dagen in Falmouth, in het uiterste westen van Zuid Engeland, heel comfortabel met zelfs Internet aan boord . Bart en Marga die we eerder langs de Engelse zuidkust hebben ontmoet, liggen hier ook; erg gezellig! We ontmoeten ook Wilma en Thijs weer, die we nog kennen van de Vertrekkersdag. We overleggen over het beste moment over de oversteek van de Golf. Het stabiele weer lijkt een beetje voorbij, er trekken steeds depressies langs. Deze oversteek is lastig omdat er allerlei vervelende golven kunnen ontstaan. De zeebodem wordt naar Engeland eerst heel diep tot 2 km, en wordt dan bij de kust van Spanje weer. Ook kan het er hard waaien, maar de kans daarop in de vroege zomer is klein.


We hebben besloten morgen te gaan! We zijn van plan een wat meer zuidelijke koers aan te houden, zodat we zo weinig mogelijk wind tegen hebben. Er zal dan tijdelijk weinig wind zijn, maar dan hebben we onze motoren! We denken dat we er vier dagen en drie nachten over gaan doen, dan zijn we dus dinsdag in de loop van de dag in La Carunja in Noord Spanje.

Misschien wel net op tijd om naar de halve finale van het Nederlands elftal te zien. Vanmiddag hebben we met alle Nederlanders in de haven heel gezellig in een kroeg de wedstrijd bekeken. Ook bij ons hier in Zuid Engeland werd de stemming steeds beter naarmate de wedstrijd vorderde. Zoals dit ongetwijfeld op meer plaatsen het geval is geweest, zoals het Plein in Den Haag waar Rianne en Fulko zouden zijn.

Nu gauw naar bed; we willen vroeg vertrekken om zo lang mogelijk te profiteren van gunstige wind.