Het voordeel van a-muzikaal zijn.
Na het Isle de Toxa (“ het meeuwen eiland”) gingen we naar het nabij gelegen dorpje: Cambozo. We lagen midden in de haven, aan de kade was geen plek meer. In dit dorp zou volgens de pilot een “sardientjes feest” zijn, maar helaas dat was verplaatst naar zaterdag (de vorige dag dus). Ondanks het weinig belovende gebied rond de haven en de gemiste fiësta gingen Liesbeth, mama en ik ’s avonds toch maar met het bijbootje het 
dorpje in. Dat bleek erg leuk te zijn, mooi oude gebouwen, smalle straatjes en zowaar een podium voor muziek. Na een lange “soundcheck” begon de band te spelen. En het klonk leuk, dat moest zelfs ik (zeer a-muziekaal) toegeven. Leuk, maar hard. Te hard naar mijn mening. Ik wilde terug naar de boot en mama en Liesbeth wilden me niet alleen laten gaan. Dus gingen we samen terug. En dat bleek maar goed ook, want intussen was het water zo ver gezakt, dat we met het bijbootje maar net terug konden naar de Pelagie. Als de muziekliefhebbers mij overtuigd hadden om langer te blijven, hadden we tot aan 3 uur ’s nachts van de muziek moeten genieten, tot het water weer hoog genoeg stond.
dorpje in. Dat bleek erg leuk te zijn, mooi oude gebouwen, smalle straatjes en zowaar een podium voor muziek. Na een lange “soundcheck” begon de band te spelen. En het klonk leuk, dat moest zelfs ik (zeer a-muziekaal) toegeven. Leuk, maar hard. Te hard naar mijn mening. Ik wilde terug naar de boot en mama en Liesbeth wilden me niet alleen laten gaan. Dus gingen we samen terug. En dat bleek maar goed ook, want intussen was het water zo ver gezakt, dat we met het bijbootje maar net terug konden naar de Pelagie. Als de muziekliefhebbers mij overtuigd hadden om langer te blijven, hadden we tot aan 3 uur ’s nachts van de muziek moeten genieten, tot het water weer hoog genoeg stond. De boodschappen dans
De volgende dag was er veel wind (tot 35 knopen) dus bleven we nog een dag langer in deze Ria de Arosa aan de kade in VillaNueva. Dat gaf ons mooi de gelegenheid om wat boodschappen te doen. Gelukkig hebben aan het begin van onze vakantie een “pot” aan gelegd, zodat we niet hoeven te ruziën over wie wat betaalt. Als je dat niet doet voelt iedereen zich verplicht net iets meer dan gemiddeld te betalen, met als gevolg dat er bij iedere terrasje gestopt moet worden zodat er weer iemand kan trakteren, of men nou zin heeft in koffie/ijs of niet. Dat geharrewar blijft bij ons beperkt tot de vraag of het havengeld van de pot betaald moet worden of niet (HaNi: “Maar wij zouden die kosten toch hebben.” Bezoek:” Wij hebben al een luxe vakantie voor weinig geld, we kunnen best meebetalen aan het havengeld.” Gewonnen door het bezoek.) en diverse kleine aankopen van mij: (Mama: “Wij drinken al zoveel wijn dan kan jouw snoep/vruchten/toiletartikelen ook van de pot”. Geschatte stand 3-2 voor mij). Op die kleine details na was het dus duidelijk wie de boodschappen betaalde die we haalden (de pot), wat niet duidelijk was is wie ze zou dragen. Dus ontstond een hele boodschappen dans. Ik had een gasfles en een plastic zakje met boodschappen weten te bemachtigen. Hanneke: “Dat hoef jij toch niet allemaal te dragen” en ze probeert het zakje over te nemen, maar dat hangt om mijn pols en kan ik dus niet afgeven zonder de gasfles neer te zetten. Even later: Hanneke moet een stukje terug om een vergeten boodschap te halen. Nils: “Geef mij nou die tas, dan haal je ons weer sneller in.” Tegen die logica kon zelfs Hanneke niet op. 1 tas winst voor Nils. Even later bij de bakker: ik moet mijn gasfles en plastic tas neer te zetten om te kunnen betalen. Als ik het weer op wil pakken is de tas weg. Nog een tas winst voor Nils. En zo gaat de boodschappen dans door tot we bij de boot zijn.
Wandelen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten