Genieten van de rust; van ons anker geslagen!

Als we terug komen van het vliegveld op donderdag 13 januari hebben we tijd voor een babbeltje met onze Amerikaanse buren, ook Lagoon eigenaren. We wisselen Lagoon nieuwtjes uit, heel gezellig. Daarna doen we even helemaal niets! We lezen en goed boek, nieuws op internet en doen wat mail. Nils een Sudoko en na een glaasje wijn (eigenlijk 3!) lekker vroeg naar bed!
De volgende ochtend is wasdag, nou ja we hoeven alleen maar het wasgoed weg te brengen, 3 grote zakken, al ons beddengoed, hand en theedoeken en een beetje kleren. Om 12:00 uur halen we alles gedroogd en gevouwen weer op. Heel gemakkelijk! We zien Henk en Miranda van de Mirus in de haven liggen en praten bij, leuk! Frits en Marleen van de Salon komen onverwachts langs, ook heel gezellig.

We willen verder om onze ARC vrienden, Steve en Jenny, op te zoeken die in een Marina in het zuiden liggen. Die middag varen we eerst naar Prickly Bay, het laatste stuk tegen wind en golven in, we zijn blij dat het maar een uurtje is bij de harde wind. Het is een mooie grote baai, waar we tussen de vele andere boten een ankerplaatsje vinden. Hier geen boat-boys valt ons op. We genieten van de rust en van internet, voor een paar dollars is er WiFi toegang. De Salon ligt er al en de Mirus komt de volgende dag. Gezellig!

Zondag varen we door naar Phare Blue Marina, een stukje verder tegen wind en golven in. De invaart is spannend, de boeien zijn niet per definitie te vertrouwen volgens de pilot, dus is het zaak goed uit te kijken. Ondieptes kun je zien door kleur verschil in het water, Nils stuurt prima! Steve staat klaar om onze lijnen aan te nemen, leuk om ze weer te ontmoeten. Natuurlijk gaan we wat drinken op de Lagoon 570 waar ze nu op passen. Wat een ruimte en wat een mooie boot. Maar wij zouden niet willen ruilen, veel te groot voor ons 2-en. De zondagse BBQ op Hog eiland is erg gezellig. Het is een interessante mix van lokalen en zeilers die hier voor anker liggen.

We willen niet in de Marina blijven liggen, het ligt er niet rustig en is wel erg duur, omdat je het hele resort mag gebruiken. We verkassen naar de baai er naast om voor anker te gaan. Voor het eerst houdt het anker niet meteen, we moeten het wel 4 keer proberen voor het anker houdt. We genieten van het uitzicht en de rust in Clarkes Courts Bay. Ook hier trakteren we onszelf op internet. Dinsdag nemen we de bus naar St George’s voor boodschappen, altijd een belevenis. Als we in de middag terug komen, ligt de Pélagie aan een meerboei 200 meter verder op! We schrikken vreselijk. Het blijkt dat buurboten de Pélagie zagen “krabben”, weg drijven op de harde wind en hebben haar vast gezet aan een meerboei! Wij vreselijk blij, zonder die hulp was de Pélagie zomaar ergens tegen aan gedreven of had een andere boot geramd! Ons vertrouwen in ons anker is wel geknakt. Het blijkt dat we (Hanneke!) wel erg weinig ketting hadden uitgelegd, druk als we waren met te controleren of het anker wel hield. Een goede leer, zeker bij slechte ankergrond, extra ketting uit! We blijven maar liggen aan de meerboei, hier vertrouwen we het niet meer zo goed.

Er gebeurt hier van alles in deze rustige baai. Op een naburig privé eiland wordt gebouwd, ’s ochtends worden véél mensen op een klein bootje opgehaald en ’s avond weer terug gebracht. Pasagiers hangen half buiten de boot. We zijn verbaasd hoeveel mensen eruit stappen.

De steigers zijn versterkt met grote schelpen, conches; die moeten hier in overvloed zijn. Volgens ons boek nu voornamelijk nog op grotere dieptes, omdat ze daar minder gemakkelijk worden geoogst. ’s Avonds wordt een openlucht religieuze dienst gehouden met zang en zeer lange, overtuigende preek. We zijn blij als het voorbij is en de rust weerkeert. Gisteren was er goede live muziek in de marina, kortom we vervelen ons niet. We besteden ook tijd aan een grote schoonmaak van de Pélagie. Dat is hard nodig voor ons volgende bezoek komt; het geeft een opgeruimd gevoel.

Het weer is wisselend, ’s nachts regent het vaak, dus slaapkamer-raampje open, raampje dicht… Ook overdag, maar het duurt kort. Als alles naar binnen is gehaald is het weer voorbij. Overdag is de zon er wel; lekker, maar we zoeken altijd de schaduw op. De volle maan schijnt deze avonden in de kuip, een feeëriek gezicht en bijzondere sfeer. En wind is er altijd, goed voor de windgenerator, want met al die PC’s aan hebben we wel energie nodig. We trekken ons dus maar niets aan van het lawaai, dat er nu eenmaal bijhoort.
De mensen hier zijn heel vriendelijk, en willen je graag helpen. We kregen laatst zelfs een lift aangeboden, gratis!, toen we de weg vroegen. Er hangen overdag veel jonge mannen rond, bijv. hier bij de steiger een groepje van zo’n 12 mannen op woensdagmiddag; de werkeloosheid zal wel groot zijn. Vrouwen zie je niet rond hangen op straat, die zijn blijkbaar drukker met huishouden of kletsen binnen. Er zijn meer cafe’s dan winkeltjes, hier in dit kleine “gat” tellen we 4 plekken waar ze drank verkopen en maar 1 klein winkeltje.
Vanmiddag halen we ons volgende bezoek op van het vliegveld. We kijken er naar uit!