Grenada, specerijen eiland met spectaculaire wandelingen.

Op zaterdag 8 januari gaan Fulko en Rianne, FuRi, zelf 3 dagen Grenada verkennen. HaNiSa huren ook een auto en na de broodnodige schoonmaak van de Pélagie rijden we naar de Concord watervallen. Er is relatief weinig tijd om naar de bovenste waterval te lopen, maar we gaan de uitdaging aan. Hurricane Iwan heeft 4 jaar geleden bijna alle bruggetjes weg geslagen, dus wordt het stapstenen lopen en springen bij de vele beek oversteken die we moeten doen. Het is erg leuk. Een natte schoen van Saskia kan haar niet deren, we lopen gewoon door. 

Net als we om willen keren om voor donker terug te zijn, horen we de bovenste waterval die zich ruim 60 meter naar beneden stort; een schitterend gezicht! Onderweg komen we kleine veldjes met groentes tegen. 2 mannen dragen de oogst op hun hoofd naar beneden, alles heel arbeidintensief dus.

De terugrit naar de marina is nog spannend. Het is hartstikke donker als we bij St George’s aankomen. Richtingaanwijzers zijn hier zeldzaam en zeker niet verlicht, dus we rijden een paar keer goed fout. Nils houdt het hoofd koel, en keert de auto feilloos, ook op een smalle, steile weg. We komen veilig weer thuis in de marina.
Nu we een auto hebben rijden we op zondag rond Grenada. Er zijn weinig mensen op straat, des te meer in de vele kerken langs de weg. 

We gaan langs bij de Belmont Estate waar we een goede rondleiding krijgen over de cacao productie en geschiedenis van deze plantage, die terug gaat tot 1732. Het werk werd door de vele slaven gedaan die bij het minste teken van ongehoorzaamheid aan de boom op het centrale plein werden opgeknoopt als afschrikwekkend voorbeeld. Het kleine museum maakt veel verhalen die ik, Hanneke, heb gelezen over de koloniale tijd, inzichtelijk: een hemelbed met muskietengaas de keukenkast op poten tegen insekten en ander keukengerei. De artikelen over de strijd voor de afschaffing van de slavernij en de onafhankelijkheid van Engeland completeren het beeld.
We rijden langs Gouyave, een leuk dorpje volgens de pilot, maar op zondag is er weinig aan, alles is dicht, een paar verveelde jongens kijken TV en een vader maakt zelfgevangen vis schoon voor zijn zoon.

Op maandag laten we ons niet afschrikken door de vele regen die er ’s nachts is gevallen en rijden we toch naar de Grand Etang Forest Reserve. Het is koud als we uit de auto stappen, zo hoog in de bergen. We willen Mount Qua Qua beklimmen, 2 uur heen en 2 uur terug. Iedereen kijkt ons verbaasd aan, met dit weer? Onze bergschoenen worden met ontzag bekeken, die hebben we dan ook hard nodig op het af en toe heel glibberige pad. De dikke modder lijkt soms wel een glijbaan! We worden beloond met prachtige uitzichten vanaf deze hoogste berg van Grenada. Het lopen op de graat van de krater is erg spectaculair, aan beide kanten kunnen we de zee zien liggen.

Natuurlijk zien we er vreselijk smering uitt; de voldoening is er niet minder om.

Als we met boodschappen thuis komen zijn FuRi al terug. Die hebben genoten van hun laatste privé vakantie als kinderloos stel in een prachtig resort aan de noordkust. Eind maart verwachten ze hun eerste dochter.

We doen met zijn 5-en nog een rustig dagje Concord watervallen, waar we heel gezellig bridgen, de hele dagvoorraad van de plaatselijke tentje opeten en drinken en natuurlijk nogmaals naar de groet waerval lopen om er te zwemmen, want daar was Saskia een paar dagen eerder niet aan toe gekomen. Helaas is de auto die we gehuurd hebben niet berekend op 5 personen, de uitlaat sleept over de weg bij de vele speedbumps die hier zijn.

Op de terugweg liften Hanneke en Saskia mee met een taxi terug naar St George’s, zodat de auto lichter is. De verhuurder maakt er geen probleem van, maar we krijgen voor een zacht prijsje de volgende dag een 2 deurs 4-wheel drive er bij. Fulko blij, kan hij toch nog rijden!

Dat doen we op een toer langs de Zuid kust van Grenada. Eerst bij Fort Frederick langs, gebouwd door de Fransen, maar na de overdracht van Grenada naar Engeland voornamelijk gebruikt tegen diezelfde Fransen. Best een aardig fort met een mooi uitzicht, maar de gids vertelt nog minder dan er op de bordjes staat. In Nederland zou er één persoon zijn, hier moeten wel 20 mensen hun brood verdienen met deze attractie, de bewakers, kaartjesverkopers, gidsen, muziekgroepje en dan natuurlijk nog de verdere restauratie en het onderhoud.

 

We rijden naar de kust en vinden op een achteraf, rustig strandje een leuk resort, waar we zwemmen en SaFuRi ons een heerlijke lunch aanbieden met uitzicht op zee. In Laura’s Spice and Herb garden staan veel planten en bomen die voor een deel van ons nieuw zijn; leuk, ook de uitleg. Fulko probeert verwoed een kolibri goed voor de lens te krijgen, maar helaas zijn die beestjes hem te snel af.

De laatste dag moet een wandeldag worden, zonder Rianne en Nils, maar nu gooit de regen wel roet in het eten. Het stortregent zo hard, ook nog in de ochtend, dat de reizigers nog even in bed kruipen en we er een gezellige bridge-dag van maken.
In de middag zwaaien we de jeugd op het vliegveld uit. Het was hartstikke gezellig de kinderen aan boord te hebben. Het is ook weer heerlijk rustig en fijn om met zijn 2-en te zijn.