Intimidatie in Gran Riviere, Noordkust Trinidad

Op vrijdag 25 juni halen we om 22:00 uur in het donker, geholpen door ons deklicht, het anker op in Scotland Bay op Trinidad. We varen door de opening in de kust, vermijden het eiland en motoren langs Trinidad’s noordkust op weg naar Grande Riviere, achter de Bella Ciao aan. De tegenwind en stroom vallen mee, dus we halen de 5 knopen die ons om 6 uur zullen doen aankomen. Als ik ’s nachts om half 3 Nils aflos, zijn we halverwege. Na een half uurje komt er vanuit het donker ineens een fel licht op me af en iemand roept iets uit een bootje. Het eerste wat ik, Hanneke, denk is “Piraten” en besluit maar stoïcijns door te varen. De motor begint onregelmatig te lopen en ik roep Nils uit bed. We stoppen de motor, toch een visnet?  We zien niets met het licht van een zaklantaarn. We geven weer gas en gelukkig gaat alles goed, de Pélagie kan verder. Later moet ook de tweede motor bij om de 5 knopen te halen.

Om vijf uur begint het lichter te worden, maar dan ineens weer een heel fel licht dat op de Pelagie en mijn gezicht schijnt. Ook nu weet ik niets beter te doen dan maar door te varen. Dan stopt de stuurboord motor, toch een net in de schroef?? Ik roep Nils opnieuw. De motor doet het wel in neutraal maar niet in de versnelling, dus inderdaad een net of touw in de schroef. We proberen verder te varen met de andere motor maar maken geen vaart. In het vroege ochtend gloren zien we dat we vast hangen in een groot drijf-net. De vissers in de verte zijn bezig het net in te halen, dus daar wachten we eerst maar eens op. Ze zijn boos, varen tegen de Pélagie op en steken geen hand uit om te helpen. Nils moet zelf het water in om het net los te snijden. Ik bied ze 100 TT dollar aan om het net te maken, maar dat is niet genoeg. We maken er 200 TT van, 22 euro. Ze zijn niet tevreden en gaan alleen weg met een briefje met de naam van de boot erop, zie de foto hierboven.
Op één motor bereiken we Grande Riviere en slagen erin te ankeren, ondanks het ontbreken van de tweede motor. We liggen net een half uurtje in bed, als we stemmen horen. De vissers zijn terug en willen meer geld, 1500 TT zeggen ze nodig te hebben om het net te herstellen! Ze staan met 4 man om ons heen, 2 op het achterdek van de Pélagie, wel nadat ze het Nils hebben gevraagd. Ik vind zoveel geld schromelijk overdreven, maar Nils wil geen gezeur en betaalt nog 1300TT. Ze houden zich wel aan hun belofte om het net uit de schroef re halen. Ook Frits komt kijken of we geen probleem hebben, erg attent!

De vissers vertellen dat aan het andere einde van het drijfnet een klein lichtje zit en dat je geacht wordt eromheen te varen. Tsja… als je dat van te voren weet is het gemakkelijker. Dit geintje heeft ons wel ruim 160 euro gekost en mogelijk schade aan de schroef! Nou ja, toen we een keer in Groningen met de bumper tegen de pilaar van de parkeergarage zijn gereden, kostte dat ons 1200 euro.

Later op de dag gaat Nils nog een keer het water in en haalt nog meer touw en rommel uit de schroeven, zie hiernaast.

Schilpadden avontuur

In deze prachtige baai komen ´s nachts schilpadden naar het strand en er worden rondleidingen georganiseerd. Er zijn echter behoorlijke golven, dus met Peltje naar de kant wordt een avontuur! We halen het, maar zijn niet meer droog. We zien al overal schillen van eieren op het strand. De gieren zitten al te wachten, vandaar dat de kleintjes onder de bescherming van het donker naar de zee proberen te komen. Het blijkt dat het strand vanaf 18:00 uur alleen met een permit toegankelijk is, die vanaf 18:30 te koop is.

Die avond zien we veel grote leatherback schildpadden hun eieren leggen. Wel 5 van die grote gevaartes komen zomaar het stuk strand op waar we staan, indrukwekkend. Ook zien we een behoorlijk aantal uitgekomen eieren. De kleine schilpadjes racen naar de zee, zo koddig. Een fantastische avond. 

Ja, en dan moeten we door de pittige branding heen zien te komen om naar 2 kleine lichtjes verderop in de baai te kunnen varen in de pikdonkere nacht. Ook nu worden we nat, maar dat geeft niet! Het is heerlijk om weer veilig op de Pélagie droge kleren aan te doen en na een wijntje heerlijk te gaan slapen, wiegend op de golfjes.

Naar Tobago

De volgende dag genieten we van de heerlijke zeiltocht naar Tobago, scherp aan de wind. We hebben het gevoel, hier doen we het allemaal voor, al dat klussen. Het laatste uurtje moet de motor aan, de pittige stroom duwt de Pélagie te veel weg van Tobago.

Onze nieuwe aasvisjes van de Aldi doen het goed: een mooie Bonito, een kleine tonijn soort, laat zich vangen! Dus hebben we sushi samen met Frits en Reinhilde, heerlijk!
We liggen nu in Store Bay, een prachtige, rustige baai met een breed zandstrand, zonder veel branding. Nu in de avond klinkt er een steelband vanuit het hotel over het water. Er zijn sfeervolle lichtjes langs de kant. We genieten!

Mini vakantie op Trinidad

Trinidad kent 2 moerasgebieden. De Caroni swamp bezochten we met Miro, Winfried en Anita. We willen ook graag naar het moeras in het Zuidoosten, maar de georganiseerde tocht erheen is erg duur. We vinden een gids die dit ter plekke organiseert, David, tel 7584688; als we zelf rijden zijn we veel goedkoper uit. Een auto huren kan al vanaf 17 euro per dag en de benzine is hier spotgoedkoop, 30 cent per liter!

Woensdagochtend vertrekken we al om 06:00 uur, samen met Frits en Reinhilde van de Bella Ciao en Petra en Dick van de Sally Lightfoot. Helaas hebben we een regendag uitgezocht. Zelfs onze paraplu’s voorkomen niet dat we doornat worden. Wel is de beetje korte boottocht erg mooi en zien we veel moerasvogels. De wandeling over het centrale eiland is prachtig. Dit ongerepte regenwoud is eindeloos groen met veel bloemen. De gids laat vruchten en zaden zien en legt uit hoe die gebruikt kunnen worden. We zien een giftige slang die gelukkig ligt te slapen! Als klap op de vuurpijl zien we meerdere groepen capucijneraapjes in de kruinen vruchten eten, als de regen even wat minder wordt. We genieten en trekken ons van al die regen niets aan.

Frits en Reinhilde rijden weer terug; wij willen samen met Petra en Dick de Oostkant van Trinidad verder verkennen. We rijden helemaal naar de ZO punt, waar veel olie-industrie is. We maken een leuke wandeling over het schiereiland en besluiten rond 4 uur toch echt een slaapplaats te gaan zoeken in Mayaro. Een voorbijganger stuurt ons naar de centrale supermarkt ..?? Daar blijkt de manager appartementen op het strand te verhuren. Het is laagseizoen, dus voor 66 euro mogen we met zijn vieren een nachtje slapen in een appartement met 2 slaapkamers, 2 badkamers en airco plus gebruik maken van het zwembad, prima deal.

Na de sightseeing is het zwembad heerlijk ontspannen en de aanbevolen Chinees is inderdaad meer dan prima. We hopen op het strand schildpadden te zien, maar die hoop blijkt ijdel. Ook de volgende ochtend bij zonsopgang ziet Petra niets, te veel licht en bewoning?

Donderdag rijden we langs de prachtige ruige Noordkust van Trinidad en genieten van alle spectaculaire uitzichten, het uitbundige groen van het tropisch regenwoud en van de mensen die deze feestdag naast en in de rivieren doorbrengen.

Op vrijdag maken we ons klaar om eindelijk naar Tobago te vertrekken. We checken uit bij de douane en tanken een beetje diesel omdat je dan gratis je watertanks kunt vullen. Op de valreep  trakteren we onszelf op de pilots (vaarboeken) van de Stille Zuidzee of wel de Pacific Ocean en van Panama. Daar willen we immers in Februari of Maart 2012 naar toe.

We willen in de nacht langs de kust van Trinidad varen, we verwachten dan minder wind en stroom tegen te hebben zo vlak onder de kust. Het plan is om rond 22:00 uur uit Schotland Bay te vertrekken; wet eer een nieuw avontuur!

De Pélagie wordt weer als nieuw!

Trinidad verder ontdekken

Zaterdagochtend 12 juni gaan we vroeg op stap. Samen met Frits en Reinhilde van de Bella Ciao willen we de Marianne rivier op wandelen naar de zwempoelen en de waterval. Er zijn minder files rond Port Of Spain op zaterdag, dus na ruim een uur zijn we in de prachtige bergen van Noord Trinidad. We moeten helemaal naar de noordkust, de uitzichten worden steeds mooier,  de weg wordt hoe langer hoe slechter. Tot boem… we met de linker voorwielen in een groot gat rijden. De huurauto staat met zijn assen op de weg. We zoeken stenen om de auto te kunnen opkrikken. Helaas past de slinger niet in de krik! Een passerende automobilist leent ons een schroevendraaier zodat de krik toch werkt. We zien het eigenlijk niet zitten, tot we in de verte een auto blijkt te staan. Het blijken er wel 6 te zijn. Alle mannen lopen zonder enig probleem mee en tillen met zijn allen de auto uit het gat. Fantastisch zo’n hulp. Ze willen geen geld aannemen, ze vieren vandaag een hindoe feestdag en we krijgen de indruk dat dit hun goede daad voor vandaag is geweest. We kunnen weer verder rijden, zelfs de benzine tank is niet gaan lekken.

Langs de Marianne rivier houdt het pad inderdaad op na 100 m, dus gaan we verder dóór de rivier. Het water komt alleen maar tot onze enkels, dus hier heerlijk fris. Spannend hoor, zo de rivier op te lopen door het oerwoud en niet zo goed weten wat er om de volgende bocht ligt! Het water wordt langzaam dieper en dus ook onze korte broeken worden nat, geeft niets. Na een uurtje komen we bij de eerste kleine waterval. Daar kunnen we nog makkelijk doorheen. De volgende poel is lastiger, we klimmen er langs met hulp van een klaar hangend touw. Dit brengt ons bij de derde en laatste poel. Je kunt er alleen met hulp van een boomstam naar boven klimmen. Dat doet Frits natuurlijk meteen Ook de plaatselijke jeugd is present, zij gebruiken het platform boven als springplank.

Uiteindelijk laten Hanneke en Reinhilde zich niet kennen en klimmen ook naar boven. Na de lastige eerste 30 m gaat de rivier gewoon verder en lopen wij met zijn drieën nog een eind door. De grote waterval komt niet in zicht, dus keren we om. Later blijkt dat daarvoor een hele dagtocht nodig is.

De dag wordt besloten met een drankje aan het strand bij een van de noordelijke badplaatsen. Hier zijn we echt de enige wit-neuzen. We raken leuk in gesprek met Trini’s, zomaar op een bankje.  Een prachtige dag; we  zijn hartstikke moe als we thuiskomen. Ik ben de kras op mijn been helemaal vergeten, maar ja de korst is wel een beetje opgelost in het water. Mijn voet is ook dik, dus vroeg naar bed.

Pointe Pierre Vogelreservaat

’s Ochtends is mijn been weer prima, dus rijden we naar het zuiden. We rijden, onder begeleiding, dwars door een grote raffinaderij om bij het vogelreservaat te komen, heel bizar.

Het reservaat zelf is erg de moeite waard; een prima rondleiding, heel veel vogels en schitterende bloemen. We maken zelf nog een prachtige wandeling en zien zelfs kleine krokodillen in het water.

We gaan langs het grootste asfaltmeer ter wereld in het Zuiden. Een grote grijze vlakte waar teer (bitumen) door vulkanische krachten naar de oppervlakte wordt gestuwd. Er worden dagelijks enorme hoeveelheden gewonnen, die gewoon weer aangevuld worden vanuit de ondergrond. Vreemd dat de grond niet star is, de wegen hebben de gekste gaten en kuilen. Je voeten zakken gewoon een beetje weg, maar gelukkig niet helemaal.

De Pélagie wordt bijna weer als nieuw!

De rest van de week gaan we gewoon verder met onze klusjes. Nu op vrijdagavond zijn we bijna klaar. Alle kussens, matrassen en zonneschermen zijn af. Een bijzondere uitdaging alles met Peltje vervoeren!

We hebben zelfs een waterzeiltje en een grote klamboe voor buiten (laten) maken. De eerste liters regenwater zijn al gebruikt. Voorlopig loopt het in een jerrycan achterop, maar we hebben ook een slang om het rechtstreeks in de watertanks te laten lopen: onze eigengemaakte watermaker (alleen regen nodig). Op Tobago kun je geen water tanken van de steiger, dus dit bespaart straks het sjouwen met jerrycans.

Onze nieuwe buitenzitjes zien er prachtig uit, maar zijn een beetje hard, helaas. Ze zijn gemaakt van “closed foam” wat niet nat wordt en als bekleding hebben ze waterafstotend materiaal, wat minder comfortabel in de warmte. Maar het kan wel tegen regen, en dat doet het hier regelmatig! Even kijken hoe het gaat bevallen. Hieronder op verzoek ook een foto van de nieuwe binnenzitjes.

Het afstellen van de nieuwe computer van de stuurautomaat is nog niet zo eenvoudig als Raymarine ons heeft doen geloven. De Sea-trial gaat gewoon hartstikke fout. Frits komt gelukkig helpen. Hij ontdekt al snel dat er 2 draadjes verwisseld zijn en dat je eigenlijk wel alle calibratie stappen moet doorlopen. Als we dat hebben gedaan met hulp van zijn Nederlandse handleiding, (wij hebben alleen Frans en Spaans) is de Sea-trial een “eitje”. Nog belangrijker, we denken dat we het de volgende keer ook zelf kunnen. De Nederlandse handleiding hebben nu we in bestelling.

De SSB radio, waarmee we ook op de oceaan kunnen e-mailen en weer info kunnen ophalen, doet het weer gedeeltelijk. Er was zout water in de tuner gekomen, omdat de dekdoorvoer niet voldoende waterdicht was. Nu moet er nog een nieuwe komen.

We vinden en kopen een prima 2-de hands duikuitrusting en een ventilator tegen de warmte. En zo is er alweer een week voorbij! Volgende week gaan we nog een dag op stap en daarna vertrekken we echt naar Tobago. We zijn er aan toe weer eens een lekker stukje te varen.

We kijken ernaar uit!!

Weer in het water; naar het schildpaddenstrand

Pélagie weer in het water
Het is nog hard werken de laatste dagen op het droge. Samen met Frits van de Belle Ciao, bekijken we de lekkage in de stuurboord voorpunt, die zit er al jaren! Volgens Frits is de beste mogelijkheid het raam er af te halen en opnieuw vast te kitten. We zijn er even zoet mee, vooral de naden goed schoonmaken kost tijd . Het lijkt er op dat de lekkage eindelijk is verholpen; we hebben al twee regenbuien gehad! Met hulde aan Frits! De kussens van ons binnenzit je zijn opnieuw gemaakt en bekleed. Ze zitten heerlijk en het zien er mooi uit, een verbetering.

Maandag moet er nog van alles af om dinsdag in het water te kunnen. Tussen alle bedrijven door inspecteert en poetst Hanneke met een hoogwerker de windgenerator. Ze zit netjes vast middels een harnas en lifeline. Nils wordt nog even de mast ingehesen voor een laatste visuele controle.

Alles komt op het nippertje af: de laatste stukjes verf, de nieuwe strepen en het laatste motoronderdeel. Nu genieten we weer van ons terras op het water. De zeebries waait, de fregatvogels en pelikanen zweven voorbij en zonsondergang is weer schitterend.

Nog niet alles is klaar, Willem laat Hanneke zien hoe je de olie en het oliefilter in beide motoren vervangt. Hij is een prima leraar, fantastisch! Weer een stapje op weg naar meer onafhankelijkheid!

Natuurlijk is er ook tijd voor gezelligheid ; we organiseren een borrel voor alle 6 Nederlandse boten op de Pélagie, om te vieren dat ze weer in het water ligt. We horen heel enthousiaste verhalen over Suriname, we zijn benieuwd. 

Schildpadden. Dinsdagavond gaan we naar een van de schildpadstranden. We zien de enorme leatherback schildpadden eieren leggen, het nest toedekken en weer in het water verdwijnen. Indrukwekkend en prachtig, een bijzondere belevenis in het donker op een strand met sterke golfslag en de maan achter de palmbomen! We zien ook de groene en hawksbill schildpad. Helaas is de groep mensen een beetje groot, dus is het dringen rond deze beesten. Wel is het leuk veel Trini’s te zien.

Op de terugweg naar onze bijboot ben ik, Hanneke, in het donker in een betonnen gootje gestapt, met een flinke haal langs mijn scheenbeen als gevolg. Natuurlijk gaat er meteen jodium op, zoals  bij alle infecties in de tropen. Met een pijnstiller kan ik gelukkig goed slapen. De volgende dag ziet de wond er prima uit. Het is geen gezicht die rode streep en het doet nog pijn, maar over een week is het vast weer over.
We komen weer in de ontdekkingsmode; dit weekend, 11 en 12 juni hebben we een auto gehuurd en gaan we samen met een aantal anderen op stap. Een wandeling naar de waterval staat op het programma. We kijken ernaar uit!

Wonen en klussen op het droge

We wonen nu alweer anderhalve week op het droge. De zwemladder fungeert als entree, waar netjes door iedereen die aan boord wil komen, wordt geklopt en van schoenen gewisseld. Met een grote balk als opstap, kun je zo naar binnen klimmen. Het water van de gootsteen loopt gewoon op de grond onder de boot weg, overal op het terrein zijn mooie afwateringsgoten gemaakt die direct naar de baai lopen, geen   probleem. We koken ook op de Pélagie, al halen we vaak ‘s middags een warme, nou ja lauwe, maaltijd  bij de lunchtentjes op en naast de marina, lekker makkelijk voor rond de 3 euro pp. De netstroom is hier 60 herz, onze acculader kan dat niet aan, die verwacht 50 herz. Gelukkig kunnen onze PC’s dat wel aan, net als de waterkoker en tandenborstel. We sluiten ze allemaal aan op een verdeelstekker.  De rest van de apparatuur en natuurlijk de verlichting, het is hier om half zeven hartstikke donker,  worden prima bediend door onze zonnepanelen.

Alleen de WC kunnen we niet gebruiken, wel zijn hier vlakbij toiletten, douches en wasmachines.  ‘s Ochtends legen we ons nacht emmertje in het toilet, dat gaat in een moeite door. Internet op de Pélagie is ook een heerlijke luxe, al moet je wel geduld hebben en is de digitale krant te groot. Nou ja, de wereld draait wel toch wel door.

De regentijd is begonnen, deze week zijn de wat koelere dagen erg welkom. Aan de hete zon zijn we toch alweer gewend, Hanneke slaapt ’s nachts weer met laken en sprei.

Er is hard gewerkt, door onszelf en ook door iedereen die we hebben ingehuurd. Allerlei bedrijfjes voor bootonderhoud zijn op het terrein aanwezig. En er is nog meer keus bij de buur-marina’s. Dit is ook een leuke manier om meer met de lokale mensen in contact te komen. Vooral met Ricky en Tim, die al ruim 8 dagen met de buitenkant van de Pélagie bezig zijn,  hebben we een leuke band opgebouwd. 

De oude anti-fouling is er helemaal afgeschuurd. Ze hebben 2 nieuwe lagen epoxy aangebracht met daaroverheen 2 lagen nieuwe, topkwaliteit anti-fouling. We zijn 2 keer zoveel kwijt aan materiaalkosten dan aan arbeidsloon.
Op de zeilmakerij werken alleen maar vrouwen, die een prima service verlenen. De beschadigde naden van de fok zijn weer gestikt. We denken dat dit gebeurd is op de oceaan toen de gennaker helemaal om de fok gedraaid zat midden in de nacht.  De naaimachines staan daar op de grond, de naaister zit lager; heel handig.

De klussenlijst wordt steeds korter; de WiFi en Marifoon antennes zijn geïnstalleerd. Ook is de in Las Palmas gekochte reserve computer van onze stuurautomaat geïnstalleerd,  de oude is nu reserve. Bovendien weten we nu, door mee te kijken, hoe we deze eventueel zouden moeten vervangen. Ons “derde bemanningslid” heeft ook aandacht en zorg nodig! Hanneke’s standaard klusje, alle binnenlak beschadigingen bijwerken, is ook weer gedaan. Het roestvrije staal blinkt als een zonnetje. De strepen op de buitenkant van de Pélagie zijn vervangen.

De klussenlijst wordt ook langer: de bakboord start accu is hartstikke leeg. Daar hadden we al eerder problemen mee, die vervangen we dus. Ook laten we onze huishoudaccu’s testen; misschien zijn die na 3.5 jaar ook wel aan vervanging toe, het laden middels de motor gaat na een paar minuten heel traag. In Suriname zijn geen jachthavens, dus moeten we het wel van accu’s hebben. Gelukkig blijken ze nog goed, misschien is er iets mis met de nieuwe Master Volt oplader? Daar wordt verder naar gekeken als we weer in het water liggen. Pas dan kan de motor draaien, immers die heeft waterkoeling.
Het Volvo motor onderhoudsboek hebben we maar eens goed bestudeerd. Dit onderhoud hebben we altijd uitbesteed, net als dat van onze auto, maar nu moeten we toch zelf zorgen dat alles op tijd gebeurt. Olie verversen kan het beste als de motor net heeft gedraaid, dus op het water. Willem van de Flying Swan gaat ons helpen, fantastisch! Dat willen we zelf kunnen, het moet tenslotte volgens het onderhoudsboek om de 100 uur motor gebruik. Een scheepsmotor is geen automotor….. Onze anodes moeten worden vervangen, dus vragen we het Volvo service bedrijf om dat te doen en nog een aantal controles. De brandstof toevoerslangen blijken toe aan vervanging. Beter nu dan straks midden op zee een diesel-lekkage! We kijken uitgebreid mee, weer een boel geleerd.
Steeds meer Nederlandse boten arriveren hier in de baai van Chaguaramas, immers Trinidad ligt buiten het hurrricane gebied en het storm seizoen komt er nu aan. De Minor, Flying Swan, de WitteRaaf en Sally Lightfoot kwamen begin deze week. We hebben heel gezellig bijgekletst. Met de Minor en Flying Swan hadden we dagelijks contact gedurende de ARC, maar sinds Kerst 2010 hebben we ze niet meer gezien. Erg leuk om bij te praten en ervaringen uit te wisselen. De verhalen die we horen over de rest van de Caraibische eilanden heeft ons aan het denken gezet over onze route volgend jaar. Willen we daar ook naar toe of kiezen we voor een route langs de Zuid Amerikaanse kust met een vroege passage door het Panama kanaal? We denken er nog over na.
Als alles goed gaat gaan we dinsdag het water in en kunnen we weer genieten van ons terras op het water met uitzicht op de baai van Chaguaramas. Ook willen we graag weer zeilen, als is het maar in de buurt van Trinidad om alle verbeteringen aan de Pélagie uit te proberen.
Nu genieten we van een lekker glaasje wijn, een goed stukje muziek uit onze buitenluidsprekers  en de lampjes van de marina. Het leven is prima! Straks lekker naar bed op onze nieuwe matrassen, goed voor de rug. Morgen wachten weer nieuwe klusjes,
Groetjes van Hanneke en Nils