Heel veel olie uit de motor gelopen!

 

Woensdagmiddag worden we verrast door bezoek van de bemanning van de Sotirius, ook vertrekkers uit 2010. We praten gezellig bij. Irene geeft ons allerlei tips over de Virgin eilanden. Met name het snorkelen en duiken is er prima! Dat trekt. We hadden al geconstateerd dat Puerto Rico toch eigenlijk wel te ver westelijk ligt om nog een beetje gemakkelijk eind mei in Trinidad terug te zijn. De wind is hier meer Oost dan Noordoost blijkt. Vandaar dat een uitgebreidere verkenning van de Maagden eilanden een goed alternatief is.
Na Dominica vertrekken we naar Îles des Saints, een klein eilanden groepje vlak onder Guadeloupe, zie de foto hierboven. Onderweg gaat het alarm van de bakboord motor. Weer water in de motorruimte? We dachten dat we dat nu wel hadden opgelost. Het waait stevig het eerste stuk, we hebben de golven tegen, dus we gaan maar niet kijken, een beetje eng zo achterop buiten de reling.
Later wordt het rustiger en hebben we een heerlijke zeildag. Als we eenmaal voor anker liggen, gaan we wel kijken in de motorruimte. We schrikken ons een ongeluk: er staat een hele bodem olie in! We vermoeden een groot probleem, olie zou toch niet “zomaar” uit het motorblok moeten lopen? We gaan op zoek naar de bron van het lek. Dat lijkt bij de impeller te zitten, daar waren in Trinidad filters verwisseld bij de waterpomp. Maar water is geen olie. We halen de handleidingen erbij en ook het cursusboek van motoronderhoud. Nergens wordt geschreven over olie lekkage. Is er dus echt iets vreselijk mis?
We besluiten de volgende dag door de varen naar de hoofdstad van Guadeloupe. Dat wordt vast lastig op één motor. We vragen eerst nog even bij buur-boten of iemand een idee heeft wat je zou kunnen doen. We hebben geluk, bij de buren is de Volvo reparateur van Martinique op vakantie. Hij komt langs en het probleem is in een kwartiertje opgelost. Toch een lekkende O-ring als gevolg van de vorige reparatie.  Wat zijn we blij!!

We gaan de volgende dag met een gerust hart, want 2 werkende motoren, naar Guadeloupe. Eerst praten we nog even bij met de bemanning van de Taugl, onze buurboot op de Suriname rivier. Leuk! Weer een stevige zeildag, we moeten deels opkruisen, maar dat gaat prima bij deze pittige 20 knopen wind. Onderweg gaat het motorruimte alarm weer. Nu ga ik, Hanneke, ondanks de flinke golven wel kijken, goed aangelijnd. Tot onze geruststelling is het alleen maar zeewater, de kraan van de afvoer stond nog open.

Guadeloupe is onderdeel van Frankrijk, we zijn even terug in Europa. Er zijn prachtige gebouwen, uitstekende wegen, hoge flats, alles ziet er schoon en welvarend uit. De vaargeul heeft boeien en die zijn zelfs ‘s avonds keurig verlicht. De prijzen zijn in Euros en ook van europees nivo. Het uurloon van de Volvo monteur is 60 Euro!  Nou ja, ze hebben beloofd morgen met de Pélagie aan de slag te gaan. We moeten wel een plaatsje zien te krijgen in de jachthaven, want alleen daar worden de reparaties gedaan. Nu liggen we nog voor anker (goedkoper!) en de jachthaven weet niet of ze morgen eigenlijk wel een plaatsje hebben. Om 07:00 uur laten ze het ons weten.
We horen natuurlijk niets, dus bellen we de volgende ochtend zelf dus maar via de marifoon. Nee, ze weten nog niets. Na een kwartier wordt ik, Hanneke, ongedurig,  ik wil eigenlijk gewoon de marina in  varen. Die motor moet immers worden gerepareerd. Nils wil verder afwachten. Net als ik Nils heb overtuigd en we het anker al hebben opgehaald, komt de Marina met het verlossende bericht, ze hebben een plaatsje voor ons.
Ondertussen is het vrijdag avond, 30 maart. De reparaties zijn vandaag prima gelukt. Er lekt geen olie meer en ook van de andere motor is de O-ring nu vervangen. De start motor doet het weer goed en de uitlaat van één motor is vervangen. Dat moet eigenlijk na 5 jaar, maar was bij de Pélagie in alle 9 jaar nog nooit gebeurd! Wel zagen we steeds meer roet uit de uitlaat komen… dus toch maar gevraagd wat daar de oorzaak van kon zijn. Maar goed ook, want de uitlaat moest echt dringend vervangen worden. Nu nog naar St Maarten voor de uitlaat van de 2-de motor. Die was hier niet in voorraad.  
De jachthavendag hebben we goed gebruikt: de was is gedaan, de boot weer helemaal schoon gespoten en de water voorraad bijgevuld. En, nadat we zoveel geld aan de motoren hadden uitgegeven, hebben we ook onszelf maar verwend met een lekkere pizza hier vlakbij.
Gelukkig kunnen we nu morgen verder zodat we Frits en Reinhilde van de Bella Ciao volgens afspraak kunnen treffen op de westkant van Guadeloupe.  

Imposant, vriendelijk Dominica

Nu we hier ruim een week zijn, krijgen we een beetje een indruk van dit eiland-staatje. De bevolking is heel vriendelijk en staat erg positief tegenover toeristen. Je komt gemakkelijk met ze aan de praat. De weg vragen is geen enkel probleem en je krijgt goede antwoorden. Ze lopen zelfs een paar minuten met je mee; natuurlijk wordt een kleine fooi dan wel op prijs gesteld. Een groot deel van de bevolking leeft hier immers van toeristen.

De bijna dagelijkse cruise schepen zorgen voor werkgelegenheid, maar ook een straatbeeld met veel oudere witneuzen, die bijv. Rouseau ’s middags overspoelen. Hele straten worden dan afgezet. De lokale vissers trekken zich nergens wat van aan en vissen gewoon tussen de Pélagie en het cruiseschip van die dag door, zie hiernaast.

We hebben ook een aantal keren lifters meegenomen. Eén meisje werkt op een call center, ze beantwoordt telefoontjes voor een Amerikaans bedrijf. Haar Engels is dan ook heel beschaafd Amerikaans. Een andere jongen heeft alleen los werk, vakken vullen; die is niet blij. Ook een boer wil graag meerijden. Hij bewerkt samen met zijn broer het land van zijn vader; ook geen vetpot, maar wel te eten. Iedereen is het er over eens, een baan vinden in Dominica is niet gemakkelijk en het wordt er de laatste tijd niet beter op; ook hier economische crisis.
De regering heeft op veel plaatsen nationale parken ingesteld, waar je meestal alleen met begeleiding van een gids in mag. Allemaal om werkgelegenheid te creëren. Een prima initiatief, vinden we.
Het loont hier blijkbaar om lopend (!) kokosnoten te oogsten van de kokospalmen die zomaar ergens, bijv. langs de weg groeien. In het oosten zien we ineens een man in een kokosboom klimmen, zie hiernaast. Zijn laarzen hebben een soort haken waarmee hij houvast heeft. Zich zekeren, bijv middels een extra touw daar doen ze niet aan; het touw in zijn hand is om de kokosnoten naar beneden te laten zakken die zijn maat dan opvangt. De kokosnoten worden netjes afgedekt door takken, zodat ze ’s avonds met een (geleende?) auto kunnen worden opgehaald.

Dominica is weinig bewoond, veel minder dan bijv. Grenada of Trinidad. De natuur is overweldigend, uitbundig  en imposant. Er zijn heel veel rivieren en watervallen. Ook buiten de tuinen om zijn er prachtige bloemen. De weg naar het zuiden is omzoomd met vlijtige liesjes. Mooi!

De wegen zijn redelijk, maar hard rijden is er meestal niet bij, er zitten op de gekste plaatsen diepe gaten in het asfalt. En er zijn natuurlijk de bekende blauwe bordjes met de gele EU sterren. Hier worden ook EU projecten uitgevoerd, zoals een poging geothermische warmte te gebruiken. Japanse hulp is praktisch, die hebben hier een nieuwe pier en visafslag gebouwd.
Het zeewater is enorm helder, de duik die we gisteren hebben gemaakt, was prachtig. Vooral heel veel schitterende harde en zachte koralen, in allerlei vormen en kleuren, geel, rood, paars, bruin; het houdt niet op. Ik heb ook weer een aantal nieuwe vissen gezien en kunnen opzoeken in ons boek. Leuk!
Wij genieten weer volop van dit zeilende leven, de lekkere warmte, de prachtige zonsondergangen en vooral voor mij, Hanneke, altijd buiten. Ook dit stukje type ik ’s avonds op ons terras op het water. Het is heerlijk dat Nils weer fit is, immers hier staat geen auto voor de deur en moet alles op het land met de benenwagen. De nieuwe zonnepanelen zijn fantastisch; genoeg energie voor een lekkere koude koelkast, om alle apparaten op te laden en 2 PC’s de hele dag aan te laten staan, als we dat zouden willen. Nu we zoveel energie over hebben, overwegen we misschien toch nog een watermaker. Nou ja, we zien wel.

Hier in de Carieb is het niet nodig, je kunt op voldoende plaatsen water tanken aan een steiger tegen een kleine vergoeding, in Rouseau was dat 10 US $. We hadden gedacht regen op te vangen, maar tot nu toe heeft het sinds we terug zijn, nog maar één keer geregend en dat was ’s nachts.           De laatste dag met onze huurauto gaan we naar de Victoria watervallen.  De beschrijving zegt 40 minuten lopen langs en deels dóór de rivier. Helaas nemen we het verkeerde pad en klimmen steil de berg op, het pad wordt steeds smaller…. Boven praten we met een boer. Nee, we moeten echt terug! Drie kwartier later staan we weer bij de rivier, nou ja dat was een goede conditie training.
Wat later haalt een groep mét gids ons in. Dat is wel handig want nu weten we waar we dóór de rivier moeten. We moeten tot over onze knieën in het water. Na een spectaculaire klim worden we beloond met weer een schitterend schouwspel van vallend water. Dat verveelt nooit.

Ondertussen zijn we in Portsmouth, in het Noorden van Dominica aangekomen, na een afwisselende zeildag, gisteren, maandag 26 maart. De hoge bergen hielden soms de wind helemaal tegen, dus motor aan en soms viel de wind van alle kanten bovenop de Pélagie. Het heeft ons bezig gehouden. Mijn leesboek lag werkeloos in de hoek.

Vandaag met een roeibootje de rivier op met hele interessante mangrove bomen langs de kant; deze hebben enorme wortels, zie hiernaast. Volgens de gids zijn deze bomen honderden jaren oud. Verder is dit stadje niet bijzonder. Morgen gaan we weer verder.

Groen, groener, groenst

Snorkelen, brrr koud

Na zes maanden lijkt het ons heerlijk om de onderwater wereld weer terug te zien. De eerste middag dat we onze huurauto hebben, rijden we dan ook naar het zuiden. De wegen zijn redelijk goed en ons autootje rijdt lekker ook door de haarspeldbochten. Nils is het links rijden niet verleerd. De baai is spectaculair, zie hiernaast.

Eerst lijkt het strand helemaal verlaten. We kijken elkaar aan, zomaar de zee in lopen? Even later zien we een hele groep snorkelaars. Dat geeft vertrouwen. We komen goed het water in over alle stenen en blijken het snorkelen nog niet verleerd. Het is best aardig; mooie rode en gele koralen en scholen kleine visjes. De steile wand naar beneden is spectaculair. Na een kwartier krijg ik het koud, helaas. Nog een kwartier later houden we het voor gezien, volgende keer neem ik mijn wetsuit weer mee.

Groen, groener, groenst

De volgende dag willen we een rondrit maken op dit groene eiland. Als we net een kwartiertje onderweg zijn, we horen we een sissend geluid onder de motorkap. De radiator lekt! We bellen de verhuurder, die komt er aan. Ondertussen stoppen wel 10 auto’s en vragen heel behulpzaam of ze kunnen helpen. Wat een aardige mensen op Dominica. Het komt ook van pas, want de batterij van mijn telefoon blijkt leeg. Dom, dom, dom……. Met behulp van de telefoon van een van de voorbijgangers, krijgt de verhuurder toch genoeg informatie om ons te kunnen vinden! Een boer die langskomt vertelt ons dat hij zijn christophenes,een soort groente, gaat oogsten, zodat hij die morgen op de grote vrijdag markt kan verkopen, zie de foto hiernaast. Het lijkt wel of we de leukste contacten hebben als we met een auto met de motorkap open langs de weg staan!

Een uurtje later zijn we weer op stap, de slang naar de radiator is vervangen. We genieten van het intens groene eiland, met zijn prachtige vergezichten. Het is heel druk bij Emerald Lake; er ligt een groot cruiseschip in de haven en een deel van de passagiers is nu hier. We besluiten eerst een wandeling te maken, het lange afstandspad door heel Dominica komt hier ook voorbij. We doen een stuk van dit pad en ja hoor, hier is geen mens te bekennen. We genieten van de rust in het oerwoud en van alle vogels die hun liedje fluiten. Onze boterham smaakt prima  bij een klein stroompje. Als we na een uurtje weer terugkomen bij het meer en de spectaculaire waterval, is het een stuk rustiger.

Nils is weer gezond

Vandaag is prima begonnen! De resultaten van de bloedtest laten zien dat Nils geen bloedarmoede (meer) heeft; er zijn geen tekenen van ontsteking meer (de bezinking is normaal). Zijn nieren doen het ook veel beter: de creatine is weer normaal, alleen de ureum is nog iets verhoogd. Maar dat komt vast ook wel goed! Nils voelt zich ook weer de oude, fantastisch!
We rijden naar het nationale park in het midden van het eiland.  Het gaat steil omhoog, Nils houdt de temperatuur van de auto goed in de gaten, je weet maar nooit. Vandaag is onze telefoon wel opgeladen.

De Tutu Gorge klinkt en oogt spectaculair; hier is een stuk van de film “The Pirates of the Caribian 2” opgenomen. We zijn van plan er doorheen te zwemmen, maar het is zelfs Nils te koud! Daarom wandelen we er maar boven langs. Het is heel bijzonder de diepe kloof te zien met heel ver onder je water dat er doorheen raast. Gezien de snelheid van het water vinden we op een afstandje kijken prima, zwemmen hoeft van ons niet in dit geweld.

Het pad aan de bovenkant van de kloof gaat nog uren verder, wij lopen een halfuurtje door het oerwoud. Ik ben vooral onder de indruk van de prachtige varenbomen. Nils bouwt zijn conditie weer op met al die trappen.

Nogmaals pech

Op weg naar de Trafalgar Falls duikt de temperatuur meter van ons autootje helemaal in het rood. Ja hoor, de radiator is gebarsten en alle koelvloeistof loopt er weer uit! Met ons opgeladen telefoon bereiken we de verhuurder en nu zijn we echt boos: dit is geen stijl twee keer achter elkaar! Hij belooft met een andere auto te komen.

Ondertussen is het weer leuk langs de kant van de weg. Een voorbijganger stopt om, nu met onze telefoon, aan de verhuurder uit te leggen waar we precies zijn. Aan de kant van de weg wordt de telefoonkabel gerepareerd, die is stuk getrokken door een vrachtwagen. Nogal logisch, de kabels hangen veel te laag over de weg. Met een wankele ladder wordt de kabel uit de telefoonpaal gehaald, zodat deze gerepareerd kan worden. Wat een klus, de 220 kleinere kabels die in de grotere kabel zitten,  moeten stuk voor stuk handmatig weer aan elkaar worden gezet. En wel de goede aan de goede, anders klopt je telefoonnummer niet meer, wordt ons uitgelegd. De monteur zit er rustig bij, dit lijkt zijn dagelijks werk.

Klauteren

Na een halfuurtje rijden we verder met een andere auto. De Trafalgar Falls zijn erg indrukwekkend. Twee hoge, grote watervallen komen bij elkaar tussen knotsen van rotsblokken! We genieten eerst op het platform van het uitzicht en klauteren en klimmen daarna helemaal naar de voet van de waterval. Nils doet net of hij weer jong is en is niet te stoppen; wat een weelde, nieuwe knieën.

Op het eind kunnen we heerlijk ontspannen in een warmwaterpoel, het is hier vulkanisch.
Voldaan rijden we via de markt naar huis. Bij gebrek aan zelf gevangen vis kopen we een halve dorade op de vismarkt; dat was heerlijk vanavond bij het eten.
Morgen nog één dagje met de auto.

Haperend het water in; naar Dominica

Dank voor alle reacties!

Het was hartverwarmend al jullie reacties te lezen, en te ervaren dat zoveel mensen met ons mee hebben geleefd gedurende de behandeling van Nils.

Helaas doen reacties op onze site zelf het niet zo goed, Google doet iets fout lop onze blog, geloof ik. Een e-mailtje rechtstreeks naar ons e-Mail adres: Hannekenils@gmail.com werkt wel heel goed en stellen we altijd zeer op prijs!

Een dubbele aflevering dit keer. Internet in Trinidad liet ons in de steek vorige week.

Op het kaartje hiernaast rechts is onze route aangegeven. De blauwe balonnetjes zijn de recente posities. Als je klikt op de tekst onder het plaatje, kun je het vergroten en meer detail zien.

Haperend het water in
Zoals altijd moet op het laatste moment nog veel gebeuren voordat de Pélagie op vrijdag 16 maart weer het  water in kan. We denken er zelfs aan om de motor te starten. Dat kan maar heel even, want op het land is natuurlijk geen waterkoeling. Als we eenmaal op de trailer in het water staan, starten de motoren prima. Maar de versnelling is niet goed! De rechterschroef draait, terwijl de handel in neutraal staat. Nils staat achter het stuur, dus ik ga kijken. Met een beetje duwen met mijn hand komt de motor toch in neutraal. Een zucht van verlichting. Maar de schroef doet niets als Nils de motor in zijn achteruit zet. Nu helpt het duwen van mij niet en we moeten toch echt achteruit de trailer afvaren.

Er zit niets anders op dan de Pélagie weer aan land te trekken, want zo kan geen enkele andere boot het water in. De directeur van PowerBoats zit zelf op de tractor bij het in het water rijden van de van de grote catamarans. Hij belt een monteur die natuurlijk snel komt. We kijken samen naar de versnelling en na 10 keer proberen lijkt alles toch wel redelijk te bewegen. Maar draait de schroef nu wel of niet. Je kunt de motor immers niet starten op het land zonder waterkoeling….. Deze monteur weet er raad op. Met een waterslang wordt de wierpot gevuld gehouden en kan de motor dus wel lopen.

En ja hoor, de schroef draait ook in zijn achteruit. We zijn het er niet over eens wat nu de oorzaak is, maar alles lijkt in orde. Zelf denk ik dat het schakelmechanisme wat roestig is geworden na drie maanden stilstaan en dat mijn eerste olie drupjes uiteindelijk hebben gewerkt. We moeten de monteur natuurlijk flink betalen, maar hebben ook iets geleerd: nu weten we hoe je met de motor kunt proefdraaien op het droge.
Een halfuurtje later worden we nog een keer het water ingereden en nu kunnen we zonder problemen achteruit de trailer afvaren. We slaken een zucht van verlichting. We gaan voor anker in de baai en genieten van een welverdiende lunch met een heerlijke zeebries.
We hebben nog wat Trinidad dollars teveel, dus ik denk die even om te wisselen in Amerikaanse dollars. Altijd handig om te hebben. Gelukkig is op vrijdagmiddag de bank open; er staat een hele rij arbeiders om hun wekelijkse check te innen. Voor ik me bij die lange rij aansluit, vraag ik toch maar even of ze hier Trinidad dollars kunnen wisselen voor Amerikaanse. Ja, dat kan wel, maar alleen als je hier een bankrekening hebt, een Nederlands paspoort is niet voldoende. Nee een bankrekening kun je niet zomaar openen; daarvoor zijn allerlei handtekeningen en garant-stellingen nodig. Niet iets voor de gewone man dus; vandaar al die arbeiders die iedere week hun cheque komen innen.

Nou ja, dan kopen we maar wat extra pakken wijn. Dat komt altijd van pas. En misschien komen we hier nog wel terug.

Vannacht lekker slapen met deining en morgen op naar Dominica. Heerlijk om weer een lekker stuk te zeilen naar een mooi, nieuw eiland!

Naar Dominica

De wind-voorspellingen voor de komende dagen zien er prima uit. De wind is niet te hard en zit voornamelijk in de oosthoek, dus minder Noord-Oost dan gebruikelijk. Een goed moment dus om naar Dominica te zeilen, dit is vrijwel pal Noord een beetje NO zelfs.
We vertrekken vroeger dan gepland, want we varen het eerste stuk tot Grenada samen op met Petra en Jan Willem van de Witte Raaf. Het begin is heftig, er zijn steile, warrige golven en we zeilen zo scherp mogelijk aan de wind. Nils wordt een beetje zeeziek en moet zelfs overgeven. Geen probleem, daar heeft hij heel wat ervaring mee opgedaan in de afgelopen weken. We besluiten niet te stoppen bij Grenada maar toch in een keer door te zeilen naar Dominica nog 50 uur verder.
In de luwte van Grenada zeilt het prima, zelfs het slapen lukt redelijk. De tweede dag is de wind wisselend, er moet gereefd worden. Later moet de motor aan omdat de wind weg is. We zijn dus druk met de zeilen in de weer. De golven zijn behoorlijk pittig in de stukken waar geen bescherming is van de eilanden. Toch komt er weer een lekkere warme maaltijd op tafel en worden de nodige bridge puzzeltjes van de bridgekalender weggewerkt; we hebben nu immers twee en een halve maand achterstand: de kalender was op de Pélagie en wij waren in Nederland.

We genieten van alle elektriciteit die de nieuwe zonnepanelen ons leveren. De instrumenten kunnen zowaar de hele nacht aan blijven staan, wat een weelde om de plotter, onze boot TomTom, en vooral de AIS, het systeem dat ons zichtbaar maakt voor andere schepen en wij ook hen kunnen zien, de hele nacht aan te kunnen hebben.

Ook de tweede nacht moeten we behoorlijk aan de bak; er is of teveel of te weinig wind lijkt het wel. We laten ons niet kisten en rond 8:00 in de ochtend zien we de hoge bergen van Dominica opdoemen. Dan komt het moeilijkste van de reis, gaan we voor anker en waar dan, of nemen we toch een mooring (een touw verbonden aan een stuk beton op de grond waarvoor je moet betalen?  Zoals wel vaker zijn we het niet helemaal eens en omdat we allebei moe zijn …….
We eindigen aan een mooring vlak bij het internet café. Eerst gaan we maar eens een beetje bijslapen, daarna blijkt het internet vanaf de Pélagie minder goed bereikbaar en het café gesloten dus geen code.
Bij het inklaren, de formaliteiten bij de douane, komen we andere Nederlanders tegen. ’s Middags drinken we met hen en de bemanning van nog drie Nederlandse boten die hier blijken te liggen, gezellig een drankje. Zij hebben wel goed internet, dus de volgende ochtend verhuizen we, zie hiernaast. Nu kan dit stukje eindelijk op de site!
Onderweg hebben we de informatie over Dominica gelezen. Er blijkt hier genoeg te doen, ook bevestigd door de verhalen van de andere Nederlanders. We besluiten hier wat langer te blijven, zodat we ook Nils zijn bloed weer kunnen laten testen.

Hoe je een bloedonderzoek aanvraagt, staat niet in onze reisgidsen, maar het adres van het ziekenhuis wel. We gaan met een taxi naar het laboratorium van het ziekenhuis en doen onze verhaal. Nee, bloedonderzoek kunnen ze niet zomaar doen, we moeten naar de afdeling “Eerste Hulp”. Daar wordt ons verteld dat we een afspraak moeten maken met een soort huisarts. Wie dan? We krijgen een adres en een afspraak voor de volgende dag om 9:00. Gelukkig is het stadje hier niet groot, dus lopen de langs het adres van de genoemde dokter. Volgens het bordje op de deur zou hij open moeten zijn, maar er is niemand. Dat boezemt geen vertrouwen in.

We wandelen verder door het gezellige Roseau, zie hierboven. Onderweg komen we langs een lokale zuster post, of zo iets. Er zitten mensen op straat in de openlucht wachtkamer, afgeschermd door een simpele halfopen schutting, zie hiernaast. De spreekkamer is heel klein, een soort voorportaal. De onderzoeksruimte is nog kleiner, maar de zuster boezemt vertrouwen in. We stellen onze vragen en ja hoor ze kan ons helpen, ze weet zelfs wat leishmaniasis is! Als we na een kwartiertje aan de beurt zijn, schrijft ze de formulieren voor het laboratorium uit en ze neemt ook maar meteen het bloed af. Dat schiet op!

Ik heb al twee maanden een plekje op mijn arm wat vreselijk jeukt, het is begonnen in Suriname. Er hebben al 3 artsen naar gekeken, één met de diagnose schimmel, Trinidad, twee met de diagnose exceem, Nederland. Alle zalfjes die ik heb gekregen, hebben tot nu toe niet geholpen. Het is de laatste week zelfs groter geworden. Dus nu ik toch bij die sympathieke zuster zit, vraag ik haar er even naar te kijken. Ze weet meteen wat het is, maar is de naam vergeten. Ze belt een collega die wel de naam weet, larva migrans (een soort haakworm onder de huid, afkomstig van bijv. een hond), als ook het middel er tegen, mebenzadol. We zoeken het nog even na in haar boek. Ze schrijft de naam van de pillen op een wit papiertje, zet er haar stempel erop en de apotheek in de straat geeft mij de benodigde 6 pillen voor één euro. Nu ik dit schrijf 6 uur na het slikken van de eerste pil, is de jeuk al minder, of is dat het placebo effect? We wachten af!

Voor de komende 3 dagen hebben we een auto gehuurd en gaan we Dominica verkennen. Leuk!

Terug op de Pélagie

Te vroeg terug?

Maandag 5 maart belt de specialist. We vertellen maar meteen dat we onze terugreis hebben geboekt voor een week later. Dinsdag slikt Nils zijn laatste pillen en woensdag wordt er weer bloed geprikt en zelfs een echo van zijn nieren gemaakt. Vrijdag gaan we langs bij de specialist.
De echo van de nieren is wel goed, maar de  bloedwaardes kunnen beter. De nieren zuiveren het bloed nog niet optimaal, er zijn tekenen van een ontsteking (begrijpelijk, Nils heeft al drie weken lichte bronchitis) en hij heeft lichte bloedarmoede.
Dat is wel een tegenvaller, maar ja we hebben al geboekt….. De specialist is niet blij met ons. We besluiten toch te vertrekken en bijv. op Sint Maarten, ook een stukje Nederland, Nils’ bloed nog eens na te laten kijken. Ondertussen vitamine tabletten slikken en vooral spinazie eten voor de broodnodige ijzer.

De Pélagie staat er goed bij
Na een hele lange reisdag komen we ’s avonds moe om 19:30 lokale tijd weer bij de Pélagie. Ze staat er prima bij en ook binnen ziet alles er goed uit. Geen kakkerlakken, (bijna) geen mieren en vooral geen schimmel. We maken wat te eten voor onszelf uit te voorraden, halen het beddengoed uit de plastic zakken en gaan heerlijk slapen in een geur van mottenballen. De volgende dag is het natuurlijk meteen T-shirt en korte broeken weer worden, we genieten.

Er is veel uit te pakken en weer in te pakken. Alles wat we uit Nederland hebben meegenomen moet een plaatsje krijgen. Het dekzeil kan van de Pélagie af en weer worden opgeborgen. Al onze kleren kunnen weer in de kast, ook die hebben de drie maanden prima overleefd in plastic zakken met mottenballen. De Pélagie wordt gepoetst, ze zit vol met vogelpoep en er liggen dikke lagen zand.
Met Nils gaat het redelijk, hij is nog wel een beetje moe, maar een middagslaapje doet wonderen. Hij hoest al veel minder. Langzaam komt ook zijn conditie terug, hier staat geen auto voor de deur dus alles gaat met de benenwagen.
Onze nieuwe grote accu’s worden geplaatst, nu kunnen we al die energie van onze nieuwe grote zonnepanelen ook echt opslaan. Morgen, vrijdag, gaan we het water weer in. Eindelijk!

Onze plannen
We willen a.s zaterdag vertrekken en in één keer naar het noordelijke Caraïbische eiland Dominica zeilen. We verwachten er 3 dagen over te doen. Als het weer tegen zit, of als we toch een beetje zeeziek worden omdat we zes maanden niet hebben gevaren, stoppen we gewoon bij een van de eilanden onderweg.

We blijven nog tot eind mei in de Carieb, daarna gaan we met Frits en Reinhilde een zijrivier van de Orinoco in Venezuela opvaren. Via Los Roquos, een groepje kleine Venezuelaanse eilanden zeilen we in juli en augustus door naar Bonaire en Curaçao. September is voor Columbia, december voor de SanBlas eilanden en dan willen we in januari 2013 toch eindelijk door het Panama kanaal gaan. Maar je weet nooit wat er allemaal tussen kan komen dus het kan allemaal nog veranderen.

12 Maart terug naar Trinidad, hoera!

Nils blijft moe van de pillen tegen Leishmaniasis. We doen het dus rustig aan. We passen op onze kleindochter en vieren Nils’ zijn 66^e verjaardag met familie en vrienden. Hij heeft net genoeg energie om ervan te genieten, ook van het liedje dat zijn broers en zussen voor hem zingen, zie hiernaast. Die goede wensen beginnen een beetje uit te komen. Nils drinkt heel veel extra glazen water, slaapt heel veel en heeft zelfs de hele dag sokken aan in zijn sandalen!

Dinsdag 28 februari blijkt uit nieuwe bloedtesten dat zijn nierfunctie beduidend is verbeterd! Dat is goed nieuws. Maandag 5 maart hebben we een nieuwe telefonische afspraak met onze behandelend specialist, in de tussentijd is ze op vakantie; we vinden dat we niet terug kunnen zonder toch nog met haar overlegd te hebben. De goedkoopste vlucht om met een enkele reis naar Trinidad te vliegen gaat alleen op maandag. Dus boeken we voor 12 maart! We zijn helemaal blij van deze beslissing: we gaan terug!

Naar Azie

We willen graag meer van de wereld zien, ook al zijn we in Nederland. Vandaag zijn we op bezoek in Azië geweest in het Leidse Volkenkundig museum. De prachtige nieuwe Boeddha-zaal is net geopend. De antieke, serene Boeddha’s uit Japanse tempels, door Nederlandse kooplieden gekocht in 18-de eeuw, stralen rust en meditatie uit.
We volgende de expeditie van Snouck Hurgronje; wat een bijzondere, authentieke foto’s van het eind van de 19^de eeuw van Mekka en zijn bewoners. Ook zijn er veel gebruiksvoorwerpen uit die tijd met heldere beschrijvingen. We zien zilveren enkelbanden uit Oman, zoals we die in onze tijd daar op de Souq te koop zagen liggen. Op een hele grote wand worden landschappen geprojecteerd, met daarin oude en iets meer recente filmbeelden van de bewoners. We reizen mee met karavanen in de vroeg in de 20-ste eeuw, zien de noedels gekneed en gekookt worden op een lokale markt en volgen vrouwen met rode gezichtsluiers. Boeiend!
Eerder deze week heeft museum Booijmans van Beuningen ons verrast met een overzicht van de Europese schilderkunst van 1450 tot aan de moderne tijd. Zo genieten we van onze tijd in Nederland.