Zeilerscontacten

Laatste blik op Trinidad

Na de overval in de Orinoco delta zijn we een stuk minder zeker over Venezuela. We hadden het plan om naar de eilanden te zeilen, die ver van de kust af liggen en volgens de pilot tot het veiligste deel van Venezuela behoren. Maar ja, dat dachten we ook over de Orinoco delta!

Pélagie onder zeil

We gaan op zoek naar recente ervaringen over deze eilanden. Reinhilde hoort, via email, dat er net vier Nederlandse zeilboten zijn geweest. We vinden hun webpagina’s; de verhalen zijn verschillend. 2 boten moesten 250 dollar betalen, vonden dat te veel en zijn vrijwel direct weer doorgezeild. Eén boot heeft niet betaald, is aan de randen gebleven, maar heeft wel erg genoten!
In Trinidad horen we van andere zeilers dat er mensen zijn die 1000 dollar moesten betalen om in Las Roques te kunnen ankeren! We weten het niet meer.
Hier in Grenada horen we meer. Bettina en Gerrit mailen ons vanuit Los Roques dat ze met ons meeleven na de overval. We vragen hen om meer informatie en begrijpen dat er een stevige toegangsprijs is voor het nationale park wat Los Roques is. Als je zelf wisselt in het dorp en dus in Bolivar, de Venezolaanse munteenheid, kunt betalen, komt dat voor de Pélagie op 175 dollar. Maar dan mag je ook ruim 2 weken blijven
De parkwachters vertellen Bettina en Gerrit dat het er veilig echt is. We zijn gerustgesteld en gaan morgen op weg naar deze prachtige eilanden.
We liggen hier heel comfortabel voor St George, de hoofdstad van Grenada. Het fort kijkt op ons neer en ’s avonds zijn er gezellige lichtjes. Het is een stuk aangenamer dan in de industriehaven bij Trinidad. En toch alle gemakken van een stadje dichtbij. De markt is altijd weer leuk en de supermarkt heeft een steiger voor de bijboot, zodat boodschappen doen voor 3 weken Los Roques gemakkelijk is. Met een speciaal middeltje haalt Nils alle bruine rivierwater vlekken van de Pélagie. De Pélagie blijft ons verbazen! Frits heeft gezien dat je 2 fokken kunt voeren op onze rolfok.

Nils hard aan het poetsen

Dat is vooral handig als je pal voor de wind vaart, dan kun je één fok links en één fok rechts uitzetten. Dat is stabieler dan de fok aan één kant en het grootzeil aan de andere kant en voordewindse koersen zijn niet goed voor het grootzeil, het heeft dan veel last van slijtage. Laten we nu de oude fok nog bij ons hebben! Die was bedoeld als reserve, maar hiervoor natuurlijk ook prima. Los Roques is pal voor de wind, dus hebben we vanmiddag de oude fok er ook op gezetl nu morgen uitproberen. Heerlijk weer een paar daagjes zeilen, lekker vóór de wind, 4-5 knopen, dat moet een makkie worden. De luisterboeken staan klaar op de Ipod voor de nachtelijke wachtuurtjes.

For our non-Dutch speaking friends

In het nieuw

In het nieuw
De afgelopen anderhalve week hier in Trinidad staat in het teken van het aanschaffen en installeren van nieuwe spullen. We hebben weer goede lijnen en vallen, Nils heeft weer kleren, Hanneke weer schoenen en er zijn weer zaklantaarns aan boord. Gelukkig kan onze bankrekening een stootje hebben. De Pc’s zijn geïnstalleerd met dank aan de back up van april en goede internet verbinding hier voor het downloaden van allerlei programmatuur. Ook de foto’s zijn weer uitgezocht. De verhalen over de Manamo rivier op dit blog hebben nu ook foto’s, deels met dank aan Reinhilde, dus kijk nog even terug!
We zijn maar wat blij met het bezoek van mijn beide zussen in Bonaire. Zij nemen de bestellingen via internet mee van zaken die hier niet zo gemakkelijk te krijgen zijn zoals de GPS muis en de Wifi versterker. ABNAmro heeft al 2 nieuwe e-identifiers naar mijn zus opgestuurd, dus ook dat komt goed!

Reacties
Het is hartverwarmend hoeveel fijne reactie we krijgen. Heel veel mensen leven met ons mee. Allemaal hartelijk bedankt, het maakt dat we ons gesteund voelen. Ook hier in Trinidad is de overval onderwerp van gesprek, mede door de publicatie op de zeilers informatie site Noonsite, http://www.noonsite.com/Members/sue/R2012-06-15-2  Het maandblad Zeilen zet het eerste deel van ons verhaal over de overval op hun home pagina, wat ook reacties oplevert.

Weer klaar voor vertrek
Tussen alle bedrijven door doen we de nodige klusjes: de dieselmeter is met hulp van Frits gemaakt, we hebben nu 12 Volt aansluitingen voor onze PC's, het lichtje van het motorpaneel werkt weer, de fok is gerepareerd en het anker beslag is steviger gemaakt.
Alles is klaar voor vertrek. Morgen gaan we naar Grenada, om via Los Roquos naar Bonaire te zeilen. Daar gaan we ongeveer 2 weken over doen, afhankelijk van hoe lang we op Los Roquos kunnen en willen blijven. We verwachten er geen internet, maar met de korte golf zender kunnen we toch de site bijwerken, de fotos's komen dan later.

Overvallen!

Zondagochtend 10 juni vertrekken we vroeg uit Boca de Uracoa om het tij mee te hebben terug de rivier af. We ankeren vlak bij de Orinoco Delta lodge. ’s Avonds zijn Frits en Reinhilde bij ons aan boord voor de maaltijd. Rond half acht (het is dan al donker) komt er een snelle speedboat met 4 mannen langszij. De mannen komen aan boord van de Pélagie en richten hun 3 pistolen op ons, ze willen geld. Ik, Hanneke, ga met ze mee naar binnen en geef ze de portemonnee’s die er liggen, de euro, trinidad en dollar portemonnee. Er zit best veel in, vooral euro’s, maar eigenlijk willen de overvallers dollars. In de slaapkamer beneden hebben we nog meer vreemd geld, dat geef ik ze ook. Zo hadden we van te voren afgesproken. We moeten allemaal op de bank buiten gaan zitten en naar beneden kijken. Ondertussen doorzoeken ze de Pélagie en vinden onze computers, fototoestellen, telefoon en de handmarifoon. Ook komt er een zak vol met spullen naar buiten, later blijkt dit een kussensloop met schoenen, kleding, reserve brillen en zaklantaarns te zijn.

Vallen en schoten zomaar afgesneden !!

Al het touwwerk uit de kuip van de Pélagie, de schoten en vallen, wordt losgesneden en meegenomen. De overvallers dwingen Frits om met een van hen naar de Bella Ciao te varen. Daar nemen ze een klein beetje geld en een filmcamera mee. Als Frits en de overvaller weer terug zijn, stappen de overvallers in hun boot en vertrekken in de duisternis. Wij blijven verbijsterd, maar ongedeerd achter. Dit alles heeft ongeveer een half uurtje geduurd.
De volgende ochtend vertrekken we met het eerste licht naar Pedernales. Daar wil de politie geen verklaring ondertekenen van wat ons overkomen is! We voelen ons niet meer prettig in Venezuela en vertrekken nog diezelfde middag. Gelukkig hebben we voldoende reserve vallen en lijnen aan boord om de Pélagie weer zeilklaar te maken. Met een pittige wind, deels tegen, varen we naar Trinidad. Daar komen we dinsdagmorgen om 01.30 uur moe maar tevreden over onze snelle aftocht aan. Hier is de politie wel bereid een proces verbaal op te maken.
Het eerste wat we doen is nieuwe PC’s kopen. Zonder PC geen internet, telefoon en contact met het thuisfront. Gelukkig kan dat allemaal hier in Trinidad! Anders had dit bericht niet gemaakt en geplaatst kunnen worden. Ook is de back up schijf niet meegenomen, dus tot april van dit jaar is alles er nog. Onze foto’s van het eerste deel van deze reis op de Orinoco rivier hadden we al met Reinhilde gedeeld, dus die hebben we weer terug. Verder heeft Reinhilde prachtige foto’s gemaakt die niet zijn meegenomen, die zijn hier ook gebruikt.  Verder zijn we druk bezig met een overzicht te maken voor de verzekeringen.

Terug kijkend zijn we best aangeslagen door dit hele gebeuren. Je voelt je erg machteloos als mensen zomaar je boot leeg halen! Het duurt een paar dagen voor we weer goed kunnen slapen en weer plezier in onze tocht gaan hebben. Nu schijnt de zon weer, hebben we het meeste al op orde en kijken we weer vooruit.

We hebben wel het nodige geleerd:

·         Als mensen je gewapend willen beroven, is er weinig wat je op dat moment kunt doen.

·         Het is handig om zo weinig mogelijk geld “voor het grijpen” te hebben liggen. Maar wel genoeg , dat de overvallers tevreden kunnen zijn.Toch nog beter onzichtbaar opbergen!

·         Ook bankpassen en ander spul om te kunnen internet bankieren moet op meerdere plaatsen liggen, deels onzichtbaar, zodat je altijd nog wat hebt! Wij zijn al onze internet identifiers kwijt geraakt, maar gelukkig hebben vrienden er een aan ons gegeven, dank Theo en Irene!

·         Onze backup navigatie computer, de Tablet PC, moet niet gevonden kunnen worden. Stel je voor dat ze alles kort en klein slaan, dan kun je tenminste met die computer nog wegvaren.

De conclusie is ook dat het op de Orinoco rivier niet meer veilig is voor boten zoals wij. Het is erg jammer dat het daardoor niet meer mogelijk is dit prachtige gebied te bezoeken. Wij willen benadrukken dat we de indianen die hier van oorsprong wonen, als zachtmoedige, vriendelijke en gastvrije mensen hebben leren kennen.

Boca de Uracoa

 ls we verder de rivier opvaren, verandert het landschap. Langs de oever staan niet alleen maar mangrove bomen, maar ook meer palmen. Later zien we kleine dijkjes met daarachter drassig grasland met vee. Bij het kleine plaatsje Boca de Uracoa hangen lage elektriciteitsleidingen over de rivier. Hier kunnen we niet verder. We gaan voor anker en wandelen door het dorp, heerlijk om weer even de benen te strekken.

Voor anker bij Boca de Uracoa

Reinhilde is op zoek naar mango’s; zo komen we in contact met 2 plaatselijke families. Ze geven ons een stapel mango’s zo uit de boom, nee we mogen niet betalen. We nodigen ze uit op onze boten, ze komen graag mee. ’s Avonds worden we bij hun uitgenodigd voor een maisbroodje. Het is donker als we arriveren; de elektriciteit is uitgevallen, blijkbaar gebeurt dat vaker, de kaars staat al klaar. De versgemaakte maisbroodjes zijn erg lekker; zij genieten van de biertjes die we hebben mee gebracht. Het huis, waar 2 families wonen, is heel eenvoudig ingericht; plastic tuinstoelen, één tafel, een grote televisie en geluidsinstallatie. De keuken heeft een heel klein aanrecht, grote koelkast en simpel gasfornuis. Kastjes zijn er bijna niet.  
De kinderen lopen overal tussen door en verdwijnen in de loop van de avond in de slaapkamers, die met een gordijn zijn afgescheiden van de woonkamer. Het is erg gezellig, al is het moeilijk converseren in het half donker in het Spaans! Nils en ik dromen die nacht in het Spaans.

Koeien langs de weg

De volgende dag, zaterdag, wil Enrique ons meenemen naar de dichtstbijzijnde stad, Tremblador. We willen graag iets meer van Venezuela zien.  Hij regelt vervoer. We spreken om 09:00 uur af. Dat is duidelijk veel te vroeg, iedereen komt nog maar net uit bed, het is zaterdag. We vermaken ons met rondkijken en praten met de kinderen. De grotere kinderen hebben een computer van school gekregen. Daarmee zingen ze samen liedjes; dikke pret. Er is ook Wifi bij de school, die later die middag speciaal voor ons wordt aangezet.
Om 11 uur vertrekken we alsnog en wandelen heerlijk rond in Tremblador; niet bijzonder maar wel interessant. En prima om wat verse spullen te kopen. Met een andere taxi rijden we terug; ook ditmaal een oude Amerikaanse slee. We betalen ongeveer 10 euro voor ruim 60 kilometer. Het laagland in de rivierdelta wordt voornamelijk gebruikt voor veeteelt. Het ziet er allemaal niet erg arm uit.
's Avonds zeggen we gedag tegen de familie en doen ze de oude Nokia telefoon kado, die we speciaal voor dat doel uit Nederland hebben mee genomen. Ze zijn er erg blij mee, vooral met de camera in de telefoon. We vinden het een hoogtepunt van onze reis om deze families te hebben leren kennen. Wat een vrolijke, gastvrije mensen, die veel met ons hebben gedeeld, ook al hebben ze zelf maar weinig.

Met dank aan Reinhilde van der Kroef voor de foto's (tsja.... want onze eigen foto's werden in de overval meegenomen, zie het verhaal hierboven)

Warao indianen en waterhyacinten

Dorp van de Warao indianen

Warao indianen
Langs de Mandano rivier wonen de Warao indianen, vroeger een semi-nomadisch volk, tegenwoordig zien de nederzettingen er redelijk permanent uit.

We hebben "handelswaar" ingeslagen, op advies van zeilers die hier geweest zijn. Wij hebben zoveel, zij zo weinig, maar je wil ook niet dat ze bedelen, dus het idee is ruilhandel. De vrouwen maken prachtig vlecht- en touwwerk, mandjes tassen en armbandjes, voor hun eigen huishouding en nu dus ook voor de toeristen. Er komen in dit gebied niet alleen een paar zeilers, er zijn hier ook een 3-tal eco-lodges.
Als we langs een dorpje varen of er in de buurt voor anker gaan, komen er al snel kano's naar ons toe. Soms alleen vrouwen en kinderen, soms zit hun man achter de gashandel. Vrijwel alle bootjes hebben iets te ruilen bij zich. Het zijn vooral de vrouwen en meisjes die zich er mee bezig houden. In principe accepteer ik, Hanneke, alles.

Een mooi modelbootje van balsa hout

Als ruilmiddel hebben we schriftjes, pennen, krijtjes, zeep, shampoo tandenbortels en tandpasta in de aanbieding. Ook onze oude kleding bieden we aan, en raken we kwijt. Ik probeer een beetje iets groots voor iets groots te ruilen, maar dat lukt niet altijd. De indianen spreken bijna geen Spaans, maar met handen en voeten kom je ook een heel eind. De eerste dorpen zijn welvarender en kritischer, misschien door de olie industrie aan de kust. De latere dorpen, zoals vanmiddag, kunnen blijkbaar alles wel gebruiken, maar ik raak na 2 dagen al door mijn voorraad heen! Nog maar eens goed zoeken, wat we nog meer kunnen en willen missen. We hebben nog reserve naaigerei, ook dat is in trek. Als kano's langs komen om alleen te kijken, prima, maar dan proberen we ze niets te geven. Alleen een succesvolle ruil sluiten we af met een snoepje voor iedereen in de kano, jong en oud. Misschien vinden ze dat nog wel meer de moeite waard dan een schriftje en een pen!

Kinderen op de steiger

Een van de grotere dorpen lopen we ook in. Dat gaat niet zomaar, want de huizen zijn op palen gebouwd met alleen een dak van palmbladeren zonder zijmuren. Prima voor de doorluchting, iets minder voor je privacy! We vinden een aanleg plek voor onze bijbootjes met een trap en lopen over een houten plankier die tussen de huizen is gebouwd. Daar speelt het hele sociale leven zich af, want de grond eronder is alleen moeras, wat regelmatig overloopt bij hoogwater.
Dit grotere dorp heeft een school, alle kinderen leren zo Spaans en krijgen in de loop van de dag een maaltijd. Dit wordt betaald door de regering. Chavez is hier populair! In het kleinere dorp waar we nu voor anker liggen, is geen school, volgens een van de vrouwen in de kano vanmiddag. Wat een andere wereld!
Met Dani op Jungle Safari
Een gids, Dani, komt langs. We spreken af met hem apen te gaan kijken. De eerste 45 minuten hebben we geen geluk, maar dan zien we meerdere brulapen hoog in de bomen langs de rivier. Wat leuk om ze zo goed te kunnen zien. Ze lopen door de takken en kijken ons nieuwsgierig aan.

De toekan roept en Dani vaart er naar toe. We zien wel 3 of 4 toekans hoog in de toppen van wat kalende bomen. Zo kunnen we ze toch zien en op de foto zetten. Op de terugweg varen we langs een slaapboom van de rode Ibissen. Het is tegen zonsondergang dus er komen meerdere groepjes aangevlogen, vlak boven ons hoofd. Bijzonder.

's Avonds horen we overal vreemde geluiden rond de Pélagie. Het zijn zoetwaterdolfijnen. Hun ademhaling kun je heel goed horen. In het licht van de volle maan kunnen we af en toe een glimp opvangen. Op de volgende ankerplek voeren ze een show voor ons op, eindelijk kan ik ze goed zien. Prachtige roze-grijze dieren, met een lange snuit. We vragen ons af hoe ze hun prooi verschalken in het ondoorzichtige bruin-rode rivierwater. Ook de dag er na zien we ze in de loop van de middag. Blijkbaar zijn ze hier talrijk.

In gevecht met de waterhyacinten

Hoe verder we de rivier opkomen hoe meer pakketten waterhyacinten er in het water met de stroom meedrijven. Met vloed komen ze omhoog, met eb stromen ze weer de rivier af. Als de stroom het sterkste is, zijn de pakketten het grootst. Dinsdagmiddag als we voor anker liggen, komt er een groot veld op ons af. We gaan snel anker op om ze te ontwijken. De Bella Ciao is sneller, de Pélagie raakt verstrikt in de waterhyacinten! Nils probeert met Peltje de pakketten door te snijden, maar uiteindelijk werkt het beter om de Pélagie met de motoren te draaien. We zijn weer met de schrik vrij.

Gistermiddag hetzelfde verhaal. Frits bedenkt een manier hoe de boten meer dwars op de stroom komen te liggen, zodat de pakketten langs ons heen kunnen glijden. Dat lijkt goed te werken maar vannacht om 2 uur word ik, Hanneke, wakker van schuivende bladeren. De Pélagie is weer bedolven onder de hyacinten! Er zitten ook de nodige boomstammetjes en hoge graspollen bij! De Bella Ciao is net iets hoger, daar gaan de planten beter onderdoor. We proberen wat kwijt te raken door de Pélagie aan haar ankerketting heen en weer te schuiven. Dat lukt gedeeltelijk, de rest moet tot het daglicht wachten, zodat we kunnen zien wat we doen. Om 06:00 uur komt de volgende lading hyacinten er aan. Dus we besluiten anker op te gaan. Om de hoek liggen we wat minder in de vuurlinie. Eigenlijk komen we relatief gemakkelijk los, misschien hebben we ons teveel zorgen gemaakt! 

Héél veel handeltjes

Muggen en beestjes
De verhalen van andere zeilers hebben het over véél muggen en steekvliegen. Tot nu toe valt dat gelukkig mee. Wel hebben we horren voor alle ramen en deuren, zodat het binnen relatief mug-vrij blijft. Het is er dan wel warmer, want het waait minder door; daarvoor helpt onze kleine ventilator op 12 volt. Toch kunnen we redelijk lang buiten zitten. Tot gisteravond, net als we zitten te eten met het buitenlicht aan, zit alles ineens vol met muggen en vliegjes. We vluchten naar binnen en zijn nog een kwartier bezig om alle muggen dood te slaan die met ons mee naar binnen zijn gekomen. Als we later op de avond nog even naar buiten gaan is het hetzelfde verhaal, meteen zit alles weer vol. Gelukkig werken de horren goed, dus we slapen prima, tot we bang worden voor de waterhyacinten, zie boven.
Vandaag gaan we weer een stukje verder de rivier op. We willen naar Boca de Uracoa, een wat groter dorp.
Met dank aan Reinhilde van der Kroef voor een aantal van de foto's.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Oerwoud excursie

Naar Pedernales

Op zaterdagochtend 05:00 uur zeilen we naar het zuiden. Het is een prachtige zeiltocht met halve wind. Het doel is vóór hoogwater aan te komen. Dat lukt prima, de stroom bruin water spoelt ons naar binnen langs een olie produktie platvorm en een aantal afsluiters ("Christmas tree") die in het water staan. Dat maakt ze gemakkelijk bereikbaar, immers er zijn geen wegen op land in deze moeras delta. Verderop langs de rivieroever is een verwerkingsstation met containerwoningen en een hele grote gasvlam. Alle overtollig gas dat vrijkomt bij de produktie van olie, wordt eenvoudig verbrand, wat een verspilling.

Chavez heeft als verkiezingspropaganda een heleboel 40PK buitenboordmotoren voor gunstige leningen ter beschikking gesteld aan de lokale Warao indianen. Nu moeten de motoren onderhouden worden en benzine gekocht, dus begint de geldeconomie op gang te komen. Benzine is hier spotgoedkoop: minder dan 2 US$ voor 100 liter. Je ziet hier dan ook veel snelle bootjes varen met soms een heel groot vat brandstof achterin.
We gaan voor anker voor het dorpje Pedernales, vlak bij het politiestation. Voor we het in de gaten hebben, komen er al twee agenten naar ons toe. Ze springen bij ons aan boord en zetten elkaar op de foto. Protesteren is er niet bij, een revolver hangt vervaarlijk te zwaaien. Gelukkig zijn ze vriendelijk en verdwijnen ze na direct na de foto-sessie. We moeten ons bij het station melden, waar onze gegevens worden genoteerd. We kunnen niet officieel inklaren, maar dat is geen probleem.

Daarna bekijken we het dorpje, er is veel activiteit zo op de zaterdagmiddag. Er worden nieuwe funderingen gestort voor huizen en er is handel op de straat. In een winkel wisselen we US$ om voor Bolivars. We maken ook wat foto's van leuke straatscenes. (Hoe krijg je een bakfiets over een rioleringskanaal, dat dwars in de straat ligt?) Op veel plaatsen zijn teksten van Chavez of mooie plaatjes ter verheerlijking van Venezuela op de muur geschilderd.

We varen naar de overkant van de rivier, waar we overnachten te midden van oerwoud geluiden en het op grote afstand brullen van de gasvlam. Gelukkig zijn er maar heel weinig muggen. Wat een bijzondere sfeer.

Bijna vast
De volgende dag (zondag 3 juni) beginnen wij met onze tocht stroomopwaarts. Er ligt een zandbank, waar de Bella Ciao overheen vaart. Wij varen wat verder naar het midden van de rivier er om heen, waarbij we toch vast komen te zitten op de ondiepte. Gelukkig zagen we het aankomen en zijn we snel weer los door achteruit te varen. Even verder proberen we het opnieuw, het wordt weer ondiep.
Ineens houd ik de bakboord gashendel in mijn handen, die loslaat. Die werkt dus even niet meer! Han duikt de motorruimte in om op commando gas te geven. Alles gaat goed!
Frits zegt over de marifoon, dat we vlak langs het dorp moeten varen, daar is het diep genoeg. Zo gezegd, zo gedaan. Na nog wat spannende ondieptes komen we eindelijk in dieper water. Nu heb ik tijd de gashendel weer vast te zetten, provisorisch eerst in een verkeerde stand, maar hij werkt weer.
Frits heeft C-map-Plus kaarten, die hier nauwkeuriger zijn, dan onze Navionics kaarten. Wij zien daarop alleen de zandbank, Frits ziet ook de geul bij het dorp op zijn kaart.
Gezamenlijk gaan we verder de rivier op alleen op de fok met waar nodig de motor bij om de stroom tegen de baas te kunnen. Het is een prachtige tocht, regelmatig zien we rode ibissen overvliegen in groepjes of alleen. Hun dieprode vleugels schitteren in de zon en steken fel af tegen de groene bomen aan de kant.

Zo nu en dan zien we een kano, kinderen peddelen in een uitgeholde boom naar ons om ons te bekijken, een paar vissers zijn bezig met een net en overal schieten snelle motorbootjes om ons heen.

We zitten echt in een delta, het land is niet hoog, maar moerassig, langs de rivier groeien veel mangroves, soms palmen. Het water heeft een roodbruine kleur van alle modder, die er in zit.
Na een paar uur varen komen we bij het "ibis" eiland waar we voor anker gaan. Volgens de beschrijving die we hebben zouden er veel ibissen moeten komen voor de nacht, maar we zien er maar een paar overvliegen en in de bomen landen. Dat is alles.

Op oerwoud excusie

Met moeite komen we de kreek uit!

Vlak bij onze ankerplek loopt een kreek een eind het land in. Met onze 2 bijbootjes varen we langzaam de kreek in, heel mooi zo vlak door het oerwoud, soms langs takken en lianen of onder omgevallen bomen door. Plots een luide plons. Een groot dier duikt het water in, we vermoeden een krokodil, die zich door ons gestoord waant. Er zijn prachtige orchideeën en andere bloemen; gelukkig zijn er geen muggen!
We varen eerst met de stroom mee, op de terugweg stroom tegen. Bij een omgevallen boom, die te laag op het water ligt om onderdoor te varen keren we om. Stroom tegen is veel makkelijker manoeuvreren in zo"n kreek, dan stroom mee. Het water stijgt , er is een behoorlijk verval hier. De boom waar we op de heen weg nog gemakkelijk onder door konden, is nu een stuk lastiger. Het lukt nog net!
Terug bij de boten eten we gezellig samen bij de volle maan. Er zijn heel wat jeugd herinneringen op te halen. Reinhilde is ook in het Benoordenhout opgegroeid, heeft op de vrije school gezeten en net als ik gekorfbald als lid van GKV. Morgen gaan we verder de rivier op.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Het Venezuela avontuur gaat beginnen…

We blijven maar één nachtje in Grenada, de volgende dag zeilen we samen met de Bella Ciao door naar Trinidad. Het is ruim 80 mijl; om bij licht aan te komen, loopt onze wekker om 04:15 af! Er is een lekkere halve wind voorspeld, dus het moet lukken. De wind is er en we lopen ook 7 knopen door het water, maar door de stroom gaan we over de grond een stuk minder, maar 5 knopen! Onder het avondeten zien we dolfijnen voor de boeg, altijd heel bijzonder!
Het is al donker als Trinidad bereiken. Gelukkig heeft de plotter onze koers onthouden, op de lijn van de vorige keer kunnen we tussen de rotsen door toch veilig naar binnen varen. De halve maan staat hoog aan de hemel, we zien tenminste iets als we ankeren in deze drukke baai.
De Venezolaanse ambassade in Grenada had Frits en Reinhilde verteld dat ze een visum nodig hadden, dus wij gaan er hier ook een aanvragen. Volgens de ambassade hier is een visum helemaal niet nodig en kunnen we het dus ook niet aanvragen……
Ons plan is om ruim 2 weken in de delta van de Orinoco rivier te gaan rond varen, deze zijrivier heet de Manamo rivier. De veiligheid in de wateren rond Venezuela wordt onder zeilers druk besproken. Er zijn een aantal berovingen en overvallen geweest de laatste jaren, met name rond het eiland Margarita. Zo ver we weten zijn er rond deze rivier nooit problemen geweest; we kennen heel wat boten die op de Manamo gevaren hebben.
We praten uitgebreid met Mike en Pat van de El Lobo, die er dit voorjaar nog zijn geweest. Ze maken ons helemaal enthousiast over deze trip. Het gebied wordt voornamelijk bevolkt door de Warao indianen, die nog grotendeels zo leven als ze honderden jaren hebben gedaan.
Ondertussen zijn er de onvermijdelijke klusjes. Onze hand-diesel pomp lekt een beetje. We beginnen in de onderhoudsbijbel van Calder te kijken. Gestimuleerd door een tekening, draait Nils de voornaamste schroef los. Hij merkt dat die schroef wel erg gemakkelijk draait. Eerst maar eens goed aandraaien, en ja hoor, het lekkage probleem lijkt opgelost. Als alle klusjes zo gemakkelijk waren….
Het slot van de stuurboord motorruimte gaat niet meer goed dicht, al een aantal weken. De handel staat recht overeind; je kunt je teen er gemakkelijk aan stoten en de motorruimte wordt nat als het hard regent. En dat doet het hier; de regentijd is begonnen. Ik ga toch nog eens kijken. Nils heeft een aantal goede ideeën en na een half uurtje is het probleem grotendeels opgelost. Het randje waar het slot achter moet haken was helemaal vuil. Na een schoonmaakbeurt is het een stuk beter. Nu kunnen we dat ook toe passen op de andere 3 sloten van dit type. Zouden we het een beetje gaan leren? We vinden wel dat we een goede combinatie vormen. Ik heb de energie om aan een klusje te beginnen en Nils heeft het inzicht om het op te lossen!
Niet alles kunnen we zelf. Een paar dagen geleden vonden we afgebroken klinknagels op het dek. Ze bleken uit de giek te komen. “Niet zo erg” zei een medezeiler die we om een mening vroegen, “maar er moet wel iets aan gedaan worden”. Frits kan bijna alles en heeft vandaag met zijn "klinknagel apparaat" 8 nieuwe klinknagels in onze giek gejaagd! Nu gaan we in Venezuela maar eens de mast in om te kijken of er nog meer klinknagels het loodje hebben gelegd. Frits, en zijn apparaat, zijn dan ook in de buurt. Hoera!
En dan die verloren schroef. We dachten “we kopen hier bij de Volvo dealer even een reserve”. Vraagt die dealer “en welk type heb je nodig?” Er blijken heel veel types van die schroef te zijn. Het staat op de schroef zelf. Maar ja, die hebben we nu net verloren! Hadden we er 2 van hetzelfde type of toch een linker en een rechter? Nazoeken lukt niet, want er is er een weg. Maar welke schroef hebben we dan in St Maarten gekocht? “De enige die ze daar hadden; en die hadden we nodig om verder te kunnen” zegt Nils.
Ongeveer sinds de nieuwe schroef hebben we een vreemd geluid in die motor bij 2000 toeren. Het lijkt erop of we dus toch niet helemaal het juiste type schroef hebben. De volgende keer bij helder water moeten we de type aanduiding op de schroef zelf gaan proberen te lezen; inderdaad onder water. Wordt vervolgd.
Ook zijn we druk met het inslaan van boodschappen en diesel. We nemen alle diesel mee die we kunnen bergen, voor 17 cent per liter is het een koopje. We verwachten niet veel winkels en maar een enkel marktje onderweg, dus moet er voldoende voedsel aan boord zijn. En met de watermaker en de zonnepanelen zijn drinken en elektra ook verzorgd. Als…. er niets stuk gaat natuurlijk.
Ook nemen we pennen, papier, krijtjes, zeep , rijst en snoepjes mee om deels uit te delen en deels als ruilmiddel te bruiken bij de Warao indianen. Internet verwachten we niet tegen te komen. Als de SSB het wil doen tussen de bomen door, dan kunnen we toch een berichtje op deze site zetten. Anders moeten jullie gewoon geduld hebben. zondag avond 17 juli denken we hier in Trinidad terug te zijn; daarna meer.
PS Geen foto's dit keer, te druk bezig!