Papeete op Tahiti: een grote stad!

Heel veel haaien in de pas

Nils en ik maken samen een prachtige duik en op woensdag duiken we met ons vijven in de pas.


Op de duikboot

Het is schitterend; we liggen op de grond en de grote witte haaien zwemmen statig voorbij, soms op minder dan een meter afstand. Er zijn er zoooveel, honderden. Ze gaan 's nachts op jacht, overdag zwemmen ze rondjes in de pas wat gemakkelijk gaat met de sterke stroom die daar staat. Ook genieten we van het prachtige koraal en de vele vissen. Wolfgang maakt schitterende foto's die we als slideshow in de rechterkolom van deze blog zetten.
Iedereen komt gezellig eten op de Pélagie en vrijdag vertrekken we naar Tahiti. Ons anker

Genieten op de bodem van de pas, 25 meter diep

ligt tussen stukken afgesleten koraal, al is het 11 meter diep, door het heldere water is dat met een snorkel prima te zien. We hebben gekeken hoe de ankerketting ligt, alleen het eerste stukje ligt de ketting onder een stuk koraal. Volgens plan gaan we naar links en komt de ketting na wat proberen vrij. Maar dan slaat de stop van de ankerlier door, het resterende stuk van de ketting zit hartstikke vast. Nils gaan het water in om weer te kijken. Het blijkt dat het anker zelf achter een rots of een stuk koraal vast zit. Gelukkig kunnen we de ankerlier resetten. Er zijn nog meerdere pogingen nodig, maar uiteindelijk komen we

In de Zuidpas van Fakarava

met een zucht van verlichting los.
Het is nog even spannend om zonder kleerscheuren door de nauwe pas te varen; alles gaat goed. Er is een lekkere pittige wind dus we zeilen gereefd. Het is volle maan, wat geeft dat een licht op het water, de hele nacht door. Het is heerlijk buiten te zitten en in het zilveren licht een beetje te mijmeren over de prachtige reis die we maken.
De tweede dag valt de wind weg; we zeilen langzaam langs Tahiti naar de haven toe. Wat een lichtjes op dit eiland, een heel verschil met de afgelopen maanden. We meren aan in de marina van Papeete, midden in de stad. Daar


Gezelligheid op de Pélagie

ontmoeten we volgens afspraak onze vrienden van Kuan Yin. Edie en Adam komen twee weekjes met ons meevaren, gezellig. We lopen met verbazing door het drukke stadsgewoel. Heel veel mensen, heel veel gezellige winkels en een drukke markt. Veel mensen dragen bloemen in het haar, zelfs de visverkopers. We gaan 's avonds lekker eten op een markt waar wordt gekookt vanuit kleine bestelbusjes. Het kooktoestel en een paar tafeltjes worden gewoon achter de geopende achterklep gezet. De meeste uitbaters en koks zijn chinees! De marktwaar voor de volgende dag staat gewoon

Heftige buien aan de horizon onderweg naar Tahiti

onder een laken, niet eens achter slot en grendel. Blijkbaar wordt er niet gestolen.
In Papeete hebben we een behoorlijke boodschappen en klussenlijst. Helaas is alles vanaf een uur of 12 op zaterdagmiddag dicht. Dus blijven we nog tot maandag in de haven liggen. Met een huurauto rijden we op zondag met Edie en Adam de rondweg om het eiland. Er is alleen een smalle kuststrook die wordt bewoond en waar wat groenten en fruit wordt verbouwd. De bergen in het binnenland zjn nauwelijks toegankelijk. We maken een prachtige wandeling naar een 2-tal imposante watervallen langs een echt aangelegd pad met

Veel vrouwen zijn getooid met bloemenslingers

een fraaie brug. Als door een geopende kerkdeur zang hoorbaar is, gaan we kijken. Nee, we mogen niet buiten blijven staan, maaar worden heel vriendelijk verzocht binnen te komen. De sfeer is heel gemoedelijk in de kerk, er wordt gezellig gekeuveld, mensen lopen af en aan, iedereen heeft pas gewassen en gestreken kleren aan in felle kleuren. De tekst van het refrein wordt geprojecteerd op een witte wand. Zo maar in de bank voor ons wordt een prachtig meerstemmig lied gezongen vanuit handgeschreven schriftjes. We worden zowel in het Frans als in prima Engels
uitgenodigd om aan te schuiven bij de traditionele zondagsmaaltijd, direct na de dienst. We bedanken vriendelijk, er is nog een heel stuk van de rondweg te rijden.

Waterval op Tahiti

Het regent en voelt koud aan, toch wandelen we door een prachtig park en zien ook hier de heilige plaatsen van vóór de komst van de Europeanen. Natuurlijk gebruiken we ook de auto om boodschappen te doen. Helaas mag hier op zondagmiddag geen alcohol worden verkocht, dus het bier en de wijn moeten op maandag ochtend nog even. Eieren hebben we nog steeds niet, die zijn overal uitverkocht, blijkbaar heeft het schip die niet aangevoerd van de week.
Op maandag werken we ons lijstje af; we checken in, brengen de genaker en de broek (waar het grootzeil in valt en wordt opgeborgen) naar de zeilmaker. Adam helpt ons met zijn contacten in Canada om het onderdeel van onze rolfok te kunnen identificeren zodat we het kunnen bestellen. Ook blijkt onze zeilmaker de dealer van onze rolfok te zijn, hoera! Ook hij belooft te helpen. De was is klaar en een aantal essentiele onderdelen hebben we na lang zoeken kunnen vinden. Alleen mijn PC, die een paar weken geleden de geest heeft gegeven, kan hier niet worden gerepareerd. Ze kunnen hier geen onderdelen bestellen voor een PC die in Trinidad is geleverd. Laat staan dat de garantie zou gelden! In Europa kan dat trouwens ook niet, misschien wel in Singapore..... Hier een nieuwe PC kopen schiet ook niet op, ze hebben hier alleen maar hele andere toetsenborden, dan moet ik opnieuw leren typen! Voorlopig doen we het dus maar met één PC.
Nu op maandagavond zijn we verhuisd naar een prachtige ankerplek; de marina was, zoals alles hier in Tahiti, behoorlijk duur. De golven slaan hier op het rif, de zee is blauw en heel helder, het koraal onder de Pélagie zien we zo liggen. Het buureiland Morea rijst indrukwekkend omhoog. Ook liggen hier een aantal boten die we al eerder hebben ontmoet, gezellig.

In het tropisch paradijs

Helder water, alle kleuren turquase en blauw, prachtige koralen en vissen, en heel veel haaien;
het kan niet op bij de zuid pas van Fakarava

De eerste dag in Fakarava zijn we heel blij met het redelijke internet. Zelfs Skype werkt! We praten bij, lezen e-mail en het laatste nieuws.
Het dorpje is redelijk groot, er leven zo'n 1000 mensen op Fakarava. 2 keer per week komt er een vrachtboot. Dan loopt het dorp leeg, de winkels gaan dicht, iedereen gaat kijken. Zelfs cruise schepen kunnen door de ingang van dit atol. Er liggen dan ook grote motorboten voor anker naast de 15 zeilschepen.

Klusjes blijven er altijd,
zittend op de dak van de zonnetent de rits repareren

In 2002 heeft Frankrijk een weg van 20 km aangelegd; ook kwam er telefoon en internet. Dat heeft het toerisme gestimuleerd; iedere dag landt er nu een vliegtuig. Als we door het dorp lopen merken we daar weinig van;de meeste toeristen gaan waarschijnlijk naar de resorts. Er zijn zowaar 2(!) winkeltjes met een beetje verse groenten en vlees in de diepvries. We scoren een lekkere rollade, weer eens wat anders.
Er zijn prachtige overheidsgebouwen, het havenkantoor, het gemeentehuis, de school en het ziekenhuis zien er allemaal prima uit met veel groen en bloemen er omheen. Het sportveld heeft een overkapping. 's Middags om half 5 wordt er door alle leeftijden basketbal en volleybal gespeeld, mannen en vrouwen door elkaar. Een vrouw verkoopt heerlijke ananas-cake, dat wordt ons toetje.


De parelkwekerij is arbeidsintensief

We bezoeken samen met onze Duitse vrienden een parelkwekerij. De eigenaar geeft prima uitleg. Er zijn heel wat stappen nodig voor de oester een zwarte parel produceert van een implantaat; het is een redelijk arbeidsintensief proces. Maar ongeveer 10 % is van uitstekende kwaliteit en nog eens 10% goed. De rest van de geproduceerde zwarte parels heeft ongerechtigheden en is dus veel minder waard. Daar staat tegenover dat de oesters gewoon in de lagune hangen en hun eigen voedsel verzamelen. Daar hoeft de kweker niet veel aan te doen. Natuurlijk kopen we een mooie hanger als soevenir. 

Prachtig gekleurd koraal

We willen in dit atol gaan duiken, maar hier bij het dorp is het zicht matig, al is het snorkelen mooi. We besluiten naar de andere kant van het atol te zeilen en samen met onze Duitse vrienden een 10 ritten-duiken kaart te gebruiken. Het is een pittige zeiltocht naar de zuidkant van Fakarava; het is scherp aan de wind zeilen, we gaan zelfs een keer overstag om de boeien van de parelkwekerijen te ontwijken. Dat is lang geleden! De betonde vaargeul kunnen we niet aanhouden, te veel tegen de wind. Daarbuiten moeten we goed uitkijken of we geen onverwachte ondieptes tegen komen. Het is een een gerust gevoel dat we ondieptes die op de kaart staan, al ver van te voren kunnen zien.

Grote groupers / baarzen

Het anker valt op een prachtige plek; we liggen in de luwte van de koraaleilandjes met groene struiken en palmen; het strand is wit, niet van het zand, maar van het gebleekte koraal. De golven van de Pacific slaan tegen de andere kant, op sommige plaatsen is het koraal maar een paar meter breed en steekt nauwelijks boven water uit. De lagune is alle kleuren turquoise, licht en donker blauw en zóóó helder. Je ziet de koraal heuvels zo oprijzen onder water. Er is vrijwel geen bewoning, er zijn alleen 2 resorts en een duikschool; wat een rust.
De volgende dag reserveren we onze duiken. Matthias, die hier alle duiken organiseert,

Napoleon vis

vertelt dat het weer wat beter wordt voor duiken in de pas. Een storm in het zuiden heeft hier zulke grote golven veroorzaakt, dat aan de westkant van het atol, waar het koraal lager is, steeds maar water is binnen gestroomd. Daardoor was de uitstroom naar buiten ook erg sterk en was er geen "rustig" water in de pas, ook niet gedurende doodtij. Vandaar dat we zo'n sterke stroming tegen hadden bij onze invaart een paar dagen geleden.


Zo vlak bij de pas is een sterke stroming, het is oppassen dat je niet naar buiten wordt gesleurd. Dat merken we 's middags als we gaan snorkelen. Peltje binden we met een touw aan ons middel vast zodat we ons vervoer bij ons hebben. We blijven met moeite in het ondiepe gedeelte waar de stroming minder zou moeten zijn, maar toch worden we behoorlijk snel meegesleurd. Het zicht is fantastisch en we zien interessante vissen, maar we zijn er niet gerust op. We klimmen weer in Peltje en zoeken een rustiger plekje met minder stroming. Hele koraal "torens" rijzen vanuit de bodem omhoog; kleurige vissen zwemmen er omheen, prachtig. We zien geelzwarte vlindervissen, grote papagaaivissen en zelfs een rifhaai zwemt statig voorbij. 

Veel kleurige koraal vissen

Terwijl ik dit verhaal schrijf, is Nils bezig met zijn eerste duik in de pas. Hij komt enthousiast terug. Er waren héél veel haaien te zien, honderden; wel 5 verschllende soorten, indrukwekkend!. Gedurende zijn 2-de duik, met de stroom mee terug de lagune in, heeft hij ook heel veel koraal en prachtige vissen gezien.
Ondertussen ga ik snorkelen samen met Connie en Wolfgang van de Felice. Het licht is heel mooi zo in de ochtend en het zicht fantastisch. Er zijn veel grote vissen, haaien, fel gekleurde papagaai vissen en groupers (baarzen); zo groot heb ik ze sinds Oman, nu 25 jaar geleden, niet meer gezien. Er zwemt ook een heel grote "Napoleon" vis, groen, rond, heel apart. We genieten.
's Middags liggen we allemaal al weer in het water. Het zicht is nu wat minder, maar het is nog steeds schitterend; een vrij zwemmende morene aal steelt de show, hij is wel anderhalve meter lang! De haaien die langszwemmen beginnen we al bijna "gewoon" te vinden. We wandelen nog even naar het resort en sluiten de middag af met een erg gezellige borrel bij Paul en Liliane van de Luna Blu.
Morgen ga ik ook duiken, ik kijk er naar uit. Woensdag gaan we met ons vijfen duiken en meteen daarna willen we door naar Tahiti, 2 nachten doorzeilen.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Spannende doorgangen

De oversteek naar Kauehi blijft lastig, de derde dag komt er wel een beetje wind, maar weer minder dan voorspeld. We gaan nog steeds langzaam, 4 knopen is veel! We besluiten dat we er toch echt de 5-de dag willen zijn, we kunnen immers alleen in het begin van de middag de pas door; bij onze eerste pas doorgang willen we geen risico's nemen. De motor gaat dan ook bij als we langzamer dan 4 knopen gaan! Aan het eind van dag vier zet de wind eindelijk door. Nu gaan we 6 knopen, maar dat is niet genoeg om een dag in te halen; er moeten wel 2 riffen in het grootzeil de laatste nacht om in het begin van de middag voor de pas aan te komen. Het is zo wel lekker rustig slapen.

De ingang van het atol Kauehi

Als we pas kunnen zien, komt er een bootje uit. Dat is een goed teken, er kan doorheen gevaren worden. De pas ziet er ook rustig uit, er is wel wat stroming, maar geen golven. Nils vaart er met beide motoren prima doorheen, een tweede zeilboot kijkt de kunst af en vaart achter ons aan. Het viel allemaal mee, hadden we ons daar nu zo druk om gemaakt? Of waren we er gewoon op het juiste tijdstip?

Het is nog 2 uur varen naar de andere kant van het atol, waar bij het grootste dorpje een beschutte ankerplaats is. Het water is prachtig blauw! Ruim 2 uur later komt nog een tweede boot, de Felice, door de pas. Als we met zijn allen een biertje drinken om onze aankomst te vieren, vertellen ze dat zij wél veel golven en behoorlijke stroom tegen hebben gehad.

Het blauwe, blauwe water in de atol

De volgende ochtend lopen we rond in het kleine dorpje. Er staan zo´n 30 huizen en héél veel kokospalmen. De zeekant van het atol is maar 200 meter verder weg, daar slaat de branding hard tegen de dode stukken koraal. Het is rustig in het dorp, de kinderen zijn op school, we horen ze hardop lezen, en veel mannen werken op de parelboerderijen, waar zwarte parels worden gekweekt. De enige winkel die we zien, lijkt al tijden geleden gesloten. Een boer is

Samen op de foto gezellig!

aan het werk in de kokospalmen, een familie, met hun kleine kinderen, halen in een gammele vrachtauto de kokosnoten op om het vruchtvlees te drogen. Als ik vraag of ik een foto mag maken, wil één van de jongens perse samen met mij én zijn zoontje op de foto. We hebben veel plezier!

De kleine, aardige kerk is met schelpen versierd. Ook de kruizen op de begraafplaats hebben schelpen kettingen als versiering. Bloemen en fruitbomen zien we nauwelijks, de koraalgrond is heel wat minder

vruchtbaar dan de vulkanische as in de Marquesas. Alle daken hebben goten die in enorme zwarte regentonnen uitkomen. Het enige zoete water wat hier is, komt uit de hemel. ´s Middag snorkelen we bij het rif, het zicht is matig, de vissen zijn mooi en vooral kleurrijk. We zien weer nieuwe soorten. Leuk!

Heel veel stroom en golven in de pas van Fakarava

De komende paar dagen is véél wind voorspeld, dus besluiten we met de Felice, ook een Lagoon 380, de volgende dag dinsdag 14 mei verder te varen naar het buuratol Fakarava, toch nog ruim 50 mijl varen. Beide atollen moeten we natuurlijk op het juiste moment, met zo weinig mogelijk stroming, in en uit zien te varen. Dus vertrekken we al om 06:15. We gaan gemakkelijk door de uitgang van Kauehi zo rond hoogwater om 08:00 uur.

Er is een lekkere oostenwind; na een heerlijk zeiltocht zijn we maar iets te vroeg bij de ingang van Fakarava. Maar dat ziet er helemaal niet goed uit, de pas ziet wit van het schuim van de golven! De Felice duikt er gewoon in. Nils is dapper en gaat er achteraan. Het is een kokende massa golven waar de Pélagie met 2 motoren vol bij maar net doorheen komt. Er is ruim 4 knopen stroom tegen, we gaan maar anderhalve knoop over de grond. Maar we gaan en Nils stuurt vakkundig de Pélagie door dit woelige water. Het is gelukkig diep genoeg, daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. We zijn blij als we na ruim een kwartier de ergste golven en stroom achter ons hebben.

Het is nog anderhalf uur varen pal tegen de wind naar de ankerplek bij het dorpje. Dit atol is gróót, vergelijkbaar met het Ijsselmeer! Er is een vliegveldje en grotere boten kunnen ook door de ingang. Het toerisme is wat meer ontwikkeld. En er is een verrassing, we kunnen internet op de Pélagie ontvangen. Hier willen we wat langer blijven en het atol uitgebreider verkennen.

 

De foto´s van de prachtige Anaho Baai staan nu bij het verhaal van 6 mei.

Kijk even terug om ze te bekijken.

Géén wind

In Taiohae hebben we via internet de windverwachting opgehaald. In het weekend geen of weinig wind en vanaf maandag zou de passaat terug keren. Tot nu toe heeft de passaat ons hier in de Pacific niet teleurgesteld; we hebben heerlijk comfortabel en snel gezeild. We verheugen ons op een lekkere snelle overtocht naar de Tuamoto´s.

Klusjes zijn er altijd, maar weer eens lak bijwerken

Als we zondagavond in de Anaho baai via onze radio de windverwachting ophalen is dat een domper, voor maandag en dinsdag is weinig wind voorspeld. We besluiten maandagochtend toch te vertrekken, misschien valt de wind mee als we eenmaal buiten de baai zijn. Niet dus, de motor is nodig! Er is nog een baai aan de westkust van Nuku Hiva waar we nog niet zijn geweest. Daar laten we ´s middags ons anker vallen om eerste maar eens lekker een nachtje te slapen en een nieuwe meerdaagse windverwachting op te halen. (11 mijl gevaren in totaal). Er zijn altijd klusjes te doen!
Weer een teleurstelling, de komende 3 dagen géén lekkere oostenwind, de passaat, maar vrijwel geen wind en ook nog eens uit alle richtingen. Maar ja, de Marquesas hebben we eigenlijk wel gezien, dus gaan we dinsdagochtend toch maar op weg. Dan maar op de motor en wie weet komt de passaat wel eerder terug.

Zou er morgen meer wind zijn?

Vandaag is het vrijdag. De afgelopen dagen was er inderdaad heel weinig wind. Frustrerend om er toch nog wat van te maken. En al die klappen die het grootzeil maakt met weinig wind, het doet pijn aan de hart, want het zeil en de tuigage slijten er ontzettend van... Dus dan maar weer samen het grootzeil naar beneden halen; dat was twee keer raak vannacht in mijn slaapperiode! En als er weer een beetje wind is moet het grootzeil dus weer gehezen worden, we zijn uiteindelijk wel een zeilboot. Vanochtend deed Nils dat helemaal in zijn eentje ommij wat slaap te gunnen. Toen alles weer stond, was de wind al weer op! Ach ja, zo is het zeilersleven; we gaan met de wind en als die er niet is, gaan we gewoon minder gemakkelijk!
Er is ook goed nieuws. Deze ochtend zitten we midden in de buien, en buien hebben vaak wind er omheen. Dus nu zeilen we alweer een paar uurtjes. Het is wel goed opletten want de wind is veranderlijk, maar we zeilen! Het beste nieuws kwam gisteravond met de nieuwste windverwachting: morgen in de loop van de ochtend moet de passaat terugkomen. Dan kunnen we toch nog het laatste stuk met een stabiele lekkere wind zeilen.
We hebben in de afgelopen 2 dagen 221 mijl gevaren; nog 290 mijl te gaan naar het atol van Kauehi.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Pot Luck

We varen de baai van Taiohea in

De baai van Taiohae is groots, wijd en wéér schitterend. Als we op 1 mei binnen varen komen we meerdere eenpersoons-kano's tegen aan de ingang van de baai, dus bijna op zee! We gaan erg hard, dus het is oppassen dat we ze niet overvaren.

Oefenen voor de kanowedstrijden

We hebben het ook in Hiva Oa gezien: er wordt geoefend voor de traditionele kano wedstrijden, die regelmatig worden gehouden. Deze mannen hebben imposante spierbundels. Na afloop worden die met opdruk oefeningen nog eens extra getraind! 1 mei is hier een vrije dag, dus vandaar al die kano-ers.


Lokale kleine vismarkt; wel grote vissen

We praten uitgebreid bij met de bemanning van de Kuan Yin 1, onze radionet-genoten van de oversteek naar de Marquesas. Ze hebben een dubbele verjaardag te vieren, dus nodigen we ze uit voor een drankje op de Pélagie. Het is erg gezellig, en we spreken meteen af om ons radionet voort te zetten op de tocht naar de Tuamotu's. Het is hier de gewoonte om je eigen (alkoholische) drank mee te nemen. Alkohol is hier vreselijk duur en niet overal te verkrijgen; dus na een feestje je voorraad aan vullen is niet

Dolfijnen kijken op de voorpunt

altijd simpel.

De twee dagen dat we bij Taiohae liggen zijn gevuld met boodschappen doen en internet zaken. We handelen mail en bankzaken af en lezen lekker het laatste nieuws. Ook praten we bij met het thuisfront, Skype blijkt zelfs met de video aan goed te werken; we drinken samen met onze kleindochter Lisa een kopje thee!

Ook hier zijn archeologische sites die we graag willen zien; volgens de

Zooooveel dolfijnen in kristalhelder water

Lonely Planet is dat te wandelen vanaf een mooie, beschutte ankerplek in het Noorden, Anaho Bay. Dus varen we op vrijdag 3 mei al vroeg langs de imposante kust van Niku Hiva. Een grote groep grijze dolfijnen zwemt wel een half uur lang voor ons uit en speelt vlak voor de Pelagie met de boeggolven. Gaaf!

Bij aankomst zijn we verbaasd, we zijn het enige schip. We hadden de "Pacific Highway" verwacht, om samen de wandeling te maken. Ze komen een paar uurtjes later toch

Voor anker in Anaho Bay 

nog, samen met hun vrienden op de "Real Time". Nils en ik gaan voor inlichtingen naar het dorpje; slechts 5 huizen en een piepklein kerkje.

Het is warm als je niet in de schaduw loopt

Het pad wat we lopen is alleen geschikt
voor mensen en paarden.

Met behulp van onze pas aangeschafte telefoon, die ook bij deze 5 huizen bereik heeft, reserveren we een gids en lunch voor de volgende dag. Het is weer een prachtige wandeling, dit keer over een pas met schitterende uitzichten over de baai waar onze boten vredig liggen te dobberen achter het rif. De 10 huizen aan deze baai zijn alleen bereikbaar per boot, te voet of per paard. Auto's kunnen hier niet komen. In het volgende dorp staat Tehou, onze gids, klaar. Ze werkt eigenlijk in het restaurant waar we gaan eten, maar eerst lopen we nog 30 minuten naar de oude nederzetting en de dans-, offer- en begraaf plaatsen: Hikokua, Kamuihei en Tahakia. Deze sites zijn

gedeeltelijk gerestaureerd. We krijgen, mede door de uitleg van Tehou een goede indruk van de oorspronkelijke manier van wonen. Ieder huis had een terras met een gat erin om broodvruchten te bewaren. Op een speciale manier bereid, konden die wel een jaar eetbaar blijven. Men sliep op matten onder een rieten afdak. Er woonden voor de komst van de Europeanen wel 6000 personen in deze vallei. Nu niet meer dan een paar honderd. 



Tiki in Hikokua, een moeder
die haar kinderen offert, vlg onze gids.

Tehou laat ons de offertafel zien en de imposante heilige boom. Ja, mensenoffers kwamen ook voor,

 de beenderen werden soms aan de heilige boom gehangen, volgens Tehou. De dansplaats is imposant groot met weer een verhoging voor de koningin, de medicijnman en de chief. Nu houden paarden het gras kort. Volgens Tehou (en andere bronnen die ik heb gelezen) was de chief, de hoofdman, verantwoordelijk voor de krijgszaken, die voornamelijk de mannen aanging. De koningin en de vrouwen waren verantwoorlijk voor de voedselvoorziening en de organisatie in de dorpen.

Tehou vertelt ook over zichzelf. Ze is getrouwd, heeft 5 kinderen en werkt halve dagen in het restaurant. Haar man

De plaats voor dansen en ceremonies

werkt 's ochtends in de gezondheidspost en gaat 's middags en indien nodig 's nachts vissen, o.a. de vis van het restaurant wordt door hem gevangen. Het dorp heeft een school voor kinderen tot 10 jaar. Daarna moeten ze naar de middelbare school Taiohae, het hoofddorp op dit eiland. Verder onderwijs is alleen voorhanden in Tahiti.

Eén van haar dochters woont op Tahiti, daar komt ze nooit, dat is veel te duur. Haar overige kinderen werken in het dorp als boer en visser. Het belangrijkste product is 

Onze gids Tehou

copra, gedroogd kokosnootvlees, wat door Frankrijk voor een vaste, goede prijs wordt opgekocht. Het is veel werk, we zien de kokosnoten overal liggen en gedroogd worden. Bijna alles gaat met de hand in jute zakken, net als vroeger bij ons op de boerderij gebeurde met de aardappelen.

We zien wel een aftands trekkertje wat gebruikt wordt voor het vervoer van de zakken copra, maar die zakken moeten toch echt op de rug naar het bootje in de baai gedragen worden, wat voor verder vervoer zorgt.

Na al dat lopen en kijken is de lunch een feest. We drinken liters citroensap met water en het lokale eten is verrukkelijk; vis, geit met kerry of varkensvlees met rum, gegarneerd met broodvruchten en maniok.

's Middags gaan we heerlijk snorkelen om af te koelen boven het koraalrif wat hier zowaar in de baai ligt. Vanwege de vele regen is helaas het zicht niet zo goed, de volgende dag is het wat beter; we zien weer veel andere soorten vis en koraal, erg leuk.

Copra verpakken voor vervoer

Laura en Bruce van de "Pacific Highway" hebben met hun nieuwe aasvisje, aangeschaft in Niku Hiva, meteen een Mahi mahi gevangen, die te groot is voor hun beiden. Ze stellen een Pot Luck voor; zij nemen de vis mee, de beide andere boten zorgen voor een salade. De Pélagie heeft de grootste kuiptafel, dus om half 8 's avonds geniet iedereen

n onze kuip van een heerlijk maal; we concluderen dat het leven op de Pacific fantastisch is.

Vandaag, zondag 6 mei, doen we het rustig aan. We doen de was, bakken een brood, maken yoghurt en we naaien nog maar weer eens een keer de broek

Vervoer met een aftands karretje,
maar het plezier is er niet minder om.

van het grootzeil. Nils maakt hetonderwaterschip schoon en ik schrijf dit verhaaltje. Ook plannen we onze tocht naar de Tuamotu's. Het is ongeveer 500 mijl zeilen naar het atol Kauehi, het eerste atol wat we willen bezoeken. Een atol bestaat uit een ring van laag koraal met één of meerdere openingen. Als die opening groot en diep genoeg is, kunnen schepen zoals de Pélagie er doorheen en lekker in de beschutting van deze koraalring voor anker gaan. Onze pilot beschrijft 10 atollen waar dit het geval is. Kuehi heeft een gemakkelijke ingang, maar spannend vinden we het wel.
 

Aankomen wordt dit keer nog lastiger; niet alleen moeten we natuurlijk bij daglicht aankomen, maar het moet ook laagwater zijn.

Hier moet gewoon gedragen worden

Dat is de beste tijd om door de pas van een atol te varen. Gelukkig hebben we al in Nederland een programmaatje op onze PC gezet, dat aangeeft wanneer het waar in de wereld hoog- en laagwater is. Vanochtend hebben we het programma gecontroleerd met het laagwater hier in de baai. Het buur-atol van Kauehi staat ook in de lijst. Over 5 dagen is het daar rond het middaguur laag water. Dat is prima, want dan kun je met de zon boven je goed het rif onder water zien, en dus ook zien waar de doorgang is"; dit noemen zeilers "eyeball navigatie". Electronisch kaarten zijn hier niet erg betrouwbaar.
Hier in deze baai is geen internet. De komende 2 tot 3 weken verwachten we dat ook niet tegen te komen. De foto's bij dit en volgende verhalen moeten dus nog even wachten tot we in Tahiti zijn, rond 21 mei.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Pre-Europese overblijfselen

Voor anker bij het dorpje Vaitahu

Lekker voor de wind langs imposante rotsen zeilen we vrijdag ... april in een paar uurtjes naar het eiland Tahuata. De baai bij het dorpje Vaitahu is ruim, er is plaats genoeg er liggen maar 3 zeilschepen. Het uitzicht is indrukwekkend. Hoge rotsen van de oude krater toornen hoog boven de baai uit. We willen graag aan land, maar eenmaal bij de steiger van het dorpje zijn de golven te ruw en de opstap naar het beton te hoog. Dan maar de volgende dag opnieuw proberen bij hoger water en hopelijk minder wind.

Je ziet hier véél tatoeages

Het wordt een lekkere rustige leesmiddag en de volgende ochtend wijden we ons aan de klussenlijst. Het water is inderdaad rustiger en we nemen het achteranker voor Peltje mee om te voorkomen dat hij tegen de steiger aan knalt. Het valt nog niet mee, maar met hulp van een lokale bewoner lukt het in twee pogingen toch om de steiger op te krabbelen en Peltje redelijk goed vast te leggen; weer wat geleerd.

We wandelen door het dorpje, maar durven niet al te lang weg te blijven, ligt Peltje nog wel goed? Gelukkig wel, maar we gaan toch vrij snel terug naar de Pélagie, helemaal gerust zijn we niet.

Onze volgende bestemming is Oa Pou, ruim 60 mijl zeilen. Om bij daglicht aan te komen, zetten we de wekker op 04:45. De baai is wijd en met de halve maan nog hoog aan de hemel is het hijsen van de zeilen geen probleem. Nils gaat weer naar bed en ik zie de zon opkomen vlak achter het eiland. Een grote groep dolfijnen doen de Pèlagie uitgeleide.

Pèlagie voor anker in Oa Pou

Als we een maal uit de windschaduw van de eilanden zijn, houdt is het heerlijk zeeilen met een pittige halve wind. Volgens plan varen we rond 17:00 de baai van Hakahau binnen. De volgende morgen zijn we onder de indruk van dit kleinere eiland. De rotspieken rijzen steil omhoog en prikken in de wolken. Gelukkig is deze baai goed beschut en kunnen we Peltje op een strandje parkeren zonder het risico van omslaan. We willen hier vers stokbrood kopen en vooral een tocht maken naar een archeologische opgraving. Het brood blijkt om 09:00 ´s maandagsochtend al te zijn uitverkocht, maar een taxi om ons rond te rijden is snel geboekt. De chaufeuze heeft genoeg contacten in het dorp om nog een brood voor ons op de kop te tikken. Dit lekkere verse stokbrood wordt pardoes door midden gevouwen en zo in een tas gestopt. Dit brood wordt door Frankrijk gesubsidièerd, het kost omgerekend maar ongeveer 60 euro cent, terwijl de `normale` levensmiddelen 2 to 3 keer zo duur zijn als in Nederland. Voor zo´n goedkoop brood kun je blijkbaar gewoon mishandelen!

Historische site in Oa Pou

De rit over het eiland is indrukwekkend. Langs hogen rotswanden, heel veel groene begroeing en schitterende uitzichten, rijden we in een uurtje naar het dorpje Hohoi, waar de tohua Mauia ligt. Deze voor-europeese `dansplaats` is in 2007 gerestaureerd voor het Marquesas Dance en Arts festival. Het is een grote L-vormige plek, midden in het huidige oerwoud, die met grote stenen horizontaal is gemaakt. Er is een verhoging voor de koning en koningin en ruimte om te zitten en te slapen, volgens onze gids. Dit is geen plaats waar standbeelden voor priesters, voormannen of koningen stonden, zoals de site op Hiva Oa, het vorige eiland, maar een plaats voor ceremonièn voor de gewone mensen. We zijn onder de indruk van de omvang van deze oude plek. Er hangt een speciale sfeer alsof de oude bevolking zo weer te voorschijn zou kunnen komen.

Daniels Bay

Als we terug zijn op de Pélagie blijken we te moeten verkassen, we liggen eigenlijk te dicht bij een oude dam onder water. Die is nu met laag water akelig goed zichtbaar, afgelopen nacht is het dus maar net goed gegaan! Als we toch anker op moeten, kunnen we ook wel meteen naar het volgende eiland doorvaren, besluiten we. Gelukkig helpt de wind goed mee en zijn we aan het eind van de middag in Danièls Bay, een schitterende baai aan de zuidoost kust van het grootste eiland van de Markiezen, Nuku Hiva. Aan alle kanten rijzen steile rotsen omhoog, we zijn dan ook niet verbaasd dat onze korte golf radio hier niet werkt.

We lopen gewoon door het snelstromende water

Volgens onze oude pilot en de verhalen van andere zeilers kunnen we hier een wandeling maken naar een waterval. De volgende ochtend vragen we rond bij de andere boten in de baai en krijgen we een goede beschrijving. We lopen door het dorpje en genieten van de vele bloemen en fruitbomen die er groeien. Het pad gaat een aantal malen dóór het riviertje;orp blijkt het pad `gebouwd` te zijn van hele oude stenen. Een gids die we tegen komen bevestigt dat dit pad inderdaad stemt uit de tijd van vóór de Europeanen.

Het oude pre/europese pad

In die tijd woonden er zo´n 8000 mensen in deze vruchtbare vallei. Hun belangrijkste dorp lag in het binnenland; aan de kust was men te kwetsbaar voor aanvallers vanuit zee. We lopen op de weg die hun dorp dieper in de vallei verbond met de kust. Er zijn ruines van meerdere huizen te zien langs deze weg+ heel interessant. Nu zijn er alleen wat huizen direct aan de kust, misschien wonen hier nu 10 families in dit dal.

De wandeling is schitterend; deze oude weg is prima aangelegd door het oerwoud met veel kokospalmen en mango bomen.

 

Indrukwekkende kloof

Natuurlijk rapen we de afgevallen mango´s voor een verfrissende snack onderweg. De uitzichten op de hoge rotswanden zijn verbluffend. We zien de waterval al in de verte. Na ruim 2 uur komen we in een moerasachtig dal, met waanzinnig steile, hoge rotswanden. De tropic birds vliegen boven onze hoofden, mooi! Daar zien we het einde van de waterval; het hoge bovenste deel blijft achter de rotsen verborgen.

Terug op de Pélagie genieten we nog een avond en ochtend van dit bijzonder spectaculaire `behangetje`. Dan varen we door naar Taiohae, het grootste dorp op dit eiland. In deze grote baai ligegn wel 50 schepen voor anker. Een groot aantal zeilvrienden komen we hier weer tegen; gezellig.

Foto's van de Pacific oversteek - April 2013

De foto's van onze Pacific oversteek staan nu in een speciaal fotoboek wat je hier onder kunt benaderenFoto's van de Pacifi Oversteek