Op de fiets rond Bora Bora

Maandag ochtend wordt direct de stuurboord motor bekeken; volgens Thierry is een onderdeel van de waterpomp versleten. Gelukkig heeft hij dat kleine bronzen klepje in voorraad. Inderdaad, er komt weer koelwater te voorschijn! Ook zet Fred de nieuwe fok erop. Dinsdag testen we alles uit, de Pélagie is weer helemaal klaar voor het vervolg van onze reis. Ook is de bijboot geplakt en de ankerketting van betere merktekens voorzien. Alle lakens en handdoeken zijn gewassen; we kunnen weer op weg!

De golven bulderen tegen het rif

Er komt slecht nieuws van de Giggles: hun wierpot is gebroken. Gelukkig is die nog wel op Tahiti op voorraad en zou er binnen een dag kunnen zijn. Wij besluiten dinsdag dus maar vast naar Bora Bora te varen en daar op hen te wachten. Het is weer een heerlijke tocht. Helaas is de wind wat minder dan voorspeld, zodat voor een deel de motor bij moet om voor donker aan te komen.

Gelukkig is de pas vrij van brekers

Door zuidelijk swell slaan met donderend geraas grote brekers tegen het rif, dat ziet er eng uit. De doorgang is goed aangegeven met boeien en zo breed en diep dat er geen brekers zijn, een hele geruststelling. De hoge rotsen van Bora Bora toornen imposant omhoog. 

We liggen hier aan een mooring voor een restaurant vlak bij het grootste plaatsje hier, Vaitape, met GRATIS internet. Tot nu toe moesten we in Frans Polynesië voor intenet altijd stevig betalen, maar dit is wel heel luxe. Dat is handig om de rest van onze reis naar Australië plannen.

OP de fiets rond Bora Bora

Op Bora Bora wordt nu het Heiva festival gehouden; er zijn sport- dans- en muziek wedstrijden de komende weken, met finales op 14 juli, de Franse onafhankelijkheidsdag. Daar gaan we zeker van genieten de komende week, het feestterrein ligt vlak bij onze mooring plek. Iedere avond horen we al de trommelaars; leuk!

De weg rond Bora Bora is "maar" 32 km lang, dat moet ook met onze kleine fietsjes te doen zijn. Om 8 uur vandaag staan we al in de startblokken. Het is een prachtige tocht, de blauwe lagune aan de ene kant, de imposante rotsen van Bora Bora aan de andere kant. Alle bewoning is langs deze ene weg geconcentreerd, we zien maar weinig landbouw, blijkbaar leeft hier iedereen van het toerisme.

Met zijn allen aan de slag voor de danskostuums

Op het witte strand met het intens blauw van de lagune is een film of TV ploeg bezig. Het ziet er inderdaad prachtig uit. Even verderop zijn een groot aantal mensen hoofdtooien aan het vlechten. Waarschijnlijk voor de dansen van de komende avonden. We kopen vers, nog warm stokbrood voor de lunch met tomaten en Franse kaas; heerlijk na een ochtens hard trappen.

Kreupel rond Tahaa

 

Tahaa

Donderdag 21 juni gaat Fred aan de slag met onze nieuwe fok. Eerst moet natuurlijk de oude eraf, de mast wordt nu niet meer gesteund door een metalen draad, de stag, maar alleen nog door 3 lijnen, die een vreemd zoemgeluid maken.

Fredzet de nieuwe fok in elkaar

Helaas past de nieuwe fok niet helemaal, de werkplaats biedt uitkomst door wat onderdelen "te vermaken". Vrijdagmiddag lukt het Fred helaas niet alles weer gemonteerd te krijgen. Wat een teleurstelling, nog een heel weekend in de marina? Er is zo weinig wind dat het volgens Fred wel verantwoord is om te gaan varen; natuurlijk niet buiten op zee, maar in de lagune kan wel. Natuurlijk zonder zeil, want de mast staat niet echt heel stevig!


In de slipstream van de Pélagie



Vrijdagavond hebben we nog een heel gezellige borrel op de steiger bij de ondergaande zon en volle maan, dus gooien we zaterdagochtend de trossen los. Net buiten de haven merk ik dat de stuurboord motor raar klinkt: er komt geen water uit de uitlaat! En we hebben dit niet gechecked bij het starten, wat natuurlijk wel hoort! De O-ringen van de waterpomp van deze motor zijn vrijdag vervangen. Daarna liep

Bora Bora, onze volgende bestemming

de motor mét waterkoeling prima. Nu dus niet, balen. Meteen gaat de motor uit. Met één motor kunnen we ook varen. Onderweg checken we wat het boek zegt dat we kunnen checken. Niets helpt; nog steeds géén koelwater. De Pélagie is kreupel: een wiebelige mast, ze kan niet zeilen, en nu ook maar één motor. We overwegen terug te gaan, maar er is zo weinig wind, het gaat vast goed. We willen erg graag wat meer van deze eilanden zien.  Onderweg varen twee kano-ers met ons mee, de Pélagie houdt ze uit de wind. We hebben veel lol samen. Nils vaart op verzoek wat harder, leuk! We vinden een prima ankerplek op 3 meter diepte met alleen maar zand, geen koraal en geen schepen in de buurt, halverwege het eiland Tahaa. Dit eiland ligt samen met Raiatea in één lagune. Er is vrijwel geen wind, dus het ankeren gaat prima. In het kristal heldere water zien we de ketting liggen. Het anker ligt vrijwel naast de boot.  

Snorkelen in kristalhelder water

We zijn hier ook om te snorkelen, dus met Peltje gaat we richting rif. We zien meteen al 2 roggen over het zand zwemmen! De koralen zijn prachtige met levendige kleuren, het zicht is fantastisch en er is behoorlijk wat vis. Er zijn grote triggervissen en we zien een kleine felgele koffervis. We hebben nog steeds plezier van ons boek over de vissen en koralen van de Carieb. Hier zijn dezelfde hoofdsoorten, maar vaak een ander formaat en vooral andere kleuren. Veel vissen zijn zwartachtig, zelfs de in de Carieb fel gekleurde papagaai- en file-vissen. Ze worden waarschijnlijk veel bejaagd en zwart is een betere schutkleur. Alle vissen zijn erg schuw, ze vluchten snel weg. Er zijn ook weer nieuwe soorten, leuk. Een rifhaai zwemt ongeïnteresseerd langs.

Mooie vissen tussen het koraal

We genieten van een rustige avond met volle maan op het water met een prachtige zonsondergang achter Bora Bora, onze volgende bestemming. In de verte slaan de golven tegen het rif. Zondagochtend snorkelen we nog een keer, weer mooi! Daarna varen we, kreupel en al, helemaal rond Tahaa, ruim 3 uur varen. Het is een prachtige tocht. Er loopt alleen een weg rond het eiland, de binnenlanden zijn bergachtig en ongerept. En overal vele kleuren blauw en groen om ons heen.

De echte uitdaging komt aan het einde, we hebben besloten op één motor toch maar de marina in te varen. We spreken heel goed af hoe we het gaan doen en dankzij het goede sturen van Nils en het zwakke windje liggen we om 5 uur veilig op ons oude plaatsje.

De Pélagie is ver weg;
de koraal "bommen" liggen vlak onder Peltje

Morgen, maandag, 24-06, kan de Pélagie weer beter gemaakt worden!
Nils voelt zich na een dag op bed liggen alweer een stuk beter; allebei hoesten we nog wel!

Keelpijn in het blauwe paradijs

De zuidkust van Huanine met een luxe resort bij het zandstrand

Het is een prachtig tochtje van Fare naar de zuidpunt van Huahine. Er is alleen wat bebouwing langs de kust, waaronder een groot resort met huisjes op palen langs een prachtig zandstrand. De berghellingen in het binnenland zijn ongerept met heel veel kleuren groen. We verkennen de baai met de brug tussen groot en klein Huahine. Daar hebben we ook met de auto over gereden en een paar dagen eerder aan de andere kant gevaren. Leuk.

Bij een mooi baaitje gooien we ons anker uit op een streepje zand tussen de koraal"bommen" voor een snorkel en lunch. De lokale vissers zijn ook actief boven dit koraal, met snorkelen zien we dan ook niet zo veel bijzonders, maar het uitzicht bij de lunch is prachtig.

Golven slaan met veel geweld op het rif

's Middags varen we verder naar de zuidpunt, waar in een schitterende baai met heel licht en donkerder blauw water al zo'n 10 boten voor anker liggen. De Giggles ligt eral. Met Ben en Anya drinken we eerst een drankje bij het restaurant , daarna helpen ze ons bij het verorberen van een enorm stuk tonijn wat we die ochtend voor weinig geld op de markt in Fare hebben gekocht. Gezellig! Gedurende de avond krijg ik steeds meer keelpijn en gaat mijn stem vreselijk kraken. Ik wordt dus gewoon ziek hier in het blauwe paradijs. 

De volgende dag, zondag 16 juni, doen we het rustig aan. We maken een prachtige tocht met Peltje over het ondiepe, kristal heldere water van de lagune naar Parea, een naburig dorpje. De golven bulderen op het rif bij de pas, de jeugd probeert te surfen in al dit geweld. De zon tovert prachtige zilveren krinkels in het water die reflecteren in het zand, waar aantallen zeekommers liggen; de vissen zwemmen tussen de koraalheuvels. De snorkelspullen blijven onaangeroerd, met de koorts in mijn lijf vind ik het water te koud!

Vrouwen verzamelen vis op een rif

Maandag is er een lekker windje; het is een heerlijke zeiltocht van 26 mijl naar Raiatea. Eigenlijk weten we niet zo goed waar de

marina ligt, waar onze nieuwe rolfok naar toe gestuurd is, maar gelukkig kunnen we Karin bellen voor vaarinstructies. Om 2 uur 's middags proberen we met moeite een goede ankerplek te vinden voor de marina. Er ligt een rif vlak voor de haven; waar lokale vrouwen hun avondmaal proberen te vangen. Daaromheen is het behoorlijk diep; onze nieuwe lange ankerketting komt goed van pas. Ook nu hebben we weer een prima wifi ontvangst óp de Pélagie, wat een weelde! We checken meteen de Fedex tracking: onze nieuwe rolfok al aangekomen.
Met Peltje varen we naar de Marina en daar liggen 2 pakken voor de Pélagie. Hoera! We maken een afspaak voor donderdag: er is plaats in de marina en de rigger heeft dan tijd voor de installatie. Ondertussen is de klussenlijst behoorlijk gegroeid, met name een aantal dingen die beter in een marina kunnen gebeuren, moeten we echt doen. Gelukkig worden mijn keelpijn en koorts al een stuk minder, een avond vroeg naar bed doet wonderen. 

Fiets-onderhoud



De SSB radio is al tijden onbetrouwbaar. Er hebben al heel wat mensen naar gekeken. Robin van de True Blue merkte op dat misschien een "reset" kan helpen. In de handleiding heb ik die al zien staan en na nog meer lezen wordt het me steeds duidelijker dat onze radio heel wat instellingsmogelijkheden heeft. In onze pogingen voor een betere ontvangst hebben we aan heel wat knoppen gedraaid in "trial en error" mode. Op hoop van zege drukken we op de reset knop, allerlei extra functies, die we niet wisten dat we ze hadden, verdwijnen van het scherm! En ja hoor....... de berichten komen weer met redelijk hoge snelheid binnen! Een zucht van opluchting en één punt minder op de lijst.

Deze eilanden zijn eigenlijk heel geschikt om te fietsen, immers de geasfalteerde weg blijft grotendeels op zeenivo. Dus halen we onze fietsjes te voorschijn. Natuurlijk zijn de banden leeg; helaas is onze fietspomp ondertussen verroest! Gelukkig hebben we nog een klein handpompje. Met een olie-spuitbus smeren we ketting en versnellingen en losse roest hverdwijnt met een ospro oplossing. Een uurtje later blinken onze fietsjes weer in de zon en is ook het vooronder schoongemaakt en opgeruimd. Nu willen we ook fietsen en stokbrood halen bij het enige winkeltje wat een half uur lopen en maar 10 minuten fietsen is! Dus proberen we of de fietsjes in Peltje passen. Dat gaat veel beter dan we hadden verwacht; dat hadden we eigenlijk al veel eerder moeten doen! Het is leuk om de omgeving per fiets te bekijken, ook al moeten we heen en terug, want zoals gezegd er is hier maar één weg: langs het water.



Nils repareert de trampline; vlak bij 
de marina en de bergen van Raiatea



Natuurlijk halen we de fok, het zeil zelf, naar beneden om de rolinstallatie morgen te kunnen laten vervangen. Nils stapt op het net tussen de boegen en knap..... er springen zomaar 6 draden kapot. Tsja, ook de trampoline is ondertussen 10 jaar oud. Het is niet de eerste reparatie van dit net, maar deze kost veel tijd, extra tussendraden zijn hier nodig, want als we op de reparatie gaan staan knappen er nog meer draadjes! Gelukkig kunnen we er nu weer op lopen. Een nieuwe trampoline staat op het lijstje voor Australië.

Vanochtend zouden we de marina in gaan, maar helaas het wordt vanmiddag. Tenslotte zijn we in Frans Polynesië. Het tempo ligt hier wat lager. Nou ja, dan komt dit stukje tenminste op het web.

Nils ligt ondertussen in bed met ...... keelpijn. Het was te verwachten......

Happy Hour

Alle kleuren turquase en blauw in de lagoon van Huahine

De wind blijft nog even weg, pas maandagmiddag, 10 juni, kunnen we vertrekken uit Mo'orea richting Huahine. Ondertussen is de buitentafel gelakt en het onderwaterschip weer schoon gepoetst. Ook doen we een handwas, natuurlijk net als het 's middags begint te regenen.


Avondsfeer onderweg naar Huahine

De 80 mijl naar Huahine doen we in een rustig nachtje op zee; de wind is pal achter en niet al te hard. Bij onze wachtwissel van half 5 halen we het grootzeil helemaal in om alleen op de fok verder te varen. Vlinderen, de fok aan één kant en het grootzeil aan de andere kant vinden we 's nachts niet zo geslaagd. Dat vraagt te veel aandacht van de wachtloper.

Om half 8 varen we de oostelijke lagune van Huahine in. Net als Tahiti en Moorea heeft dit eiland ook een omringend rif. De doorgang is ruim en aangegeven met rode en groene boeien, het invaren is geen probleem. Zoals altijd sta ik, Hanneke, bovenop het dak van de Pélagie met een goede UV zonnebril op, waarmee je ondieptes goed kunt zien, zeker nu de zon achter ons staat. Even schrikken we als een boei op een ondiepte blijkt te staan die nog een paar meter de vaageul in loopt. Goed blijven kijken blijft het devies.

We zijn het enige schip op deze prachtige ankerplek. De Giggles waarmee we samen op varen, gaat meteen door naar de hoofdstad Fare aan westkant van het eiland. We liggen achter een klein eilandje dat de wind en de golven breekt. Verderop slaan de golven met donderend geraas tegen het rif; de wind is behoorlijk toegenomen. We liggen weer tussen alle kleuren turquoise en blauw. Het water is zo helder dat we het anker op meters afstand kunnen zien liggen, prima ingegraven in het zand. 

Openbare les op de kade van Fare

's Middags gaan we snorkelen. Er is veel stroom, dus Nils blijft in Peltje zitten terwijl ik de onderwater wereld mag bekijken. Er is niet bijzonder veel vis, maar het fantastisch goede zicht maakt het toch bijzonder.

Woensdagochtend varen we met de Pélagie door de centrale lagoon die tussen de twee eilandjes ligt, waaruit Huahine bestaat. Mooi! Daarna varen we buitenom ook door naar Fare; een heerlijke tocht met de pittige wind half achter. Onderweg worden we verrast 

Een grote yellow-fin tonijn gevangen

door een telefoontje. De Fedex vertegenwoordiger uit Tahiti wil graag onze scheepspapieren zodat onze rolfok in geklaard kan worden en doorgestuurd kan worden naar Raiatea. Dat gaat dus helemaal goed! We hoeven alleen maar 120 dollar extra kosten te betalen voor deze inklaring. Nou ja, we zijn allang blij dat de rolfok installatie er volgens planning aan gaat komen!

In de baai van Fare liggen meer schepen en er is vooral weer prima internet zo vanaf de Pélagie. We scannen de Frans Polynesische inklaringspapieren van de Pélagie met ons fototoestel, zodat we die met Nils' paspoort ook mee kunnen sturen naar Fedex. Betalen doen we met onze creditkaart gegevens; a.s. weekend moeten de onderdelen aankomen.

Ben en Anya van de Giggles vertellen ons dat er een dansvoorstelling is op de kade. Daar gaan we natuurlijk kijken. De plaatselijke dansschool geeft een openbare les; leuk om te zien. We wandelen door het dorpje. De plaatselijke drumband is aan het

Drumband oefent

oefenen. Een deel van de slaginstrumenten is zelf gemaakt van bamboe. Met een plastic fles is de toon verbeterd. Het klinkt erg indrukwekkend, vooral de grote trom, die door een man met veel spierballen kundig wordt bespeeld. De lokale mensen zijn hier vreselijk aardig, we krijgen 2 plastic stoelen aangeboden zodat we kunnen zitten terwijl we naar de muziek luisteren. Daar zaten ze net zelf op! Weigeren is er niet bij, dus gaan we er toch maar op zitten. Na 5 minuten lopen we verder, zodat we de stoelen terug kunnen geven. De komende avonden in Fare horen we de drumband nog regelmatig spelen!

Gezelligheid met Ben en Anya

Een vissersboot loopt binnen, ze hebben een drietal reuze grote tonijnen gevangen, net buiten het rif. Ze zijn er dus nog wel die vissen; wij proberen ze ook te vangen, maar zelfs met onze nieuw gekochte nep-inktvisjes lukt het ons (nog?) niet!Het cafe aan de kade in Fare heeft "Happy Hour": drankjes voor half geld. Vanaf vijf uur verzamelen de meeste zeilers zich er. Het is erg gezellig om bij te kletsen met Eva en Gunnar van de Kahiba. We ontmoeten Robin en Suzy van de True Blue. Zij zijn ook op weg naar Australië en hebben een heleboel electronische informatie voor ons over de eilanden waar we nog langs

Model van een oorlogskano, rond 1700

gaan komen. Altijd nuttig. Met Ben en Anya eten we heel gezellig en lekker bij een openlucht cafeetje waarbij vanuit een bestelbusje wordt gekookt.

Vrijdag huren we een auto samen met Ben en Anya en rijden rond het eiland. De sfeer is hier heel ontspannen, er zijn geen grote huizen, er is wat landbouw en kleine pensionnetjes. En overal schittert het blauw van de lagune. In Maeva zijn een groot aantal Marae bewaard gebleven. Een oud gemeenschapshuis is gerestaureerd tot een mooi museum. Het is boeiend om de oude tekeningen te zien, die zijn gemaakt door de mensen van

Genieten van Huahine

kapitein Cook. Toen die hier in 1775 langs kwam was de Polynesische maatschappij op haar hoogtepunt. We zien een prachtig model van een oorlogskano. Met 150 strijders per kano, konden andere eilanden overvallen worden. Kapitein Cook beschreef hoe Tahiti een aanval op Mo'orea aan het voorbereiden was toen hij er aanlegde in 1775.

De heiligdommen zijn hier groot en hoog. Nils klimt er met moeite bovenop. In de naast gelegen inham

Stenen visfuiken, nog steeds in gebruik

zijn de oude stenen visfuiken nog steeds in gebruik. Die voorzagen de bevolking toendertijd van véél vis. Nu is de visvangst beduidend teruggelopen.

We maken een mooie wandeling door een landbouw gebied. 3 vrijwel blote kindertjes komen nieuwsgierig kijken wie er langs loopt. Prompt komt het jongetje achter ons aan met 2 pompelmoezen; zo maar, een kadootje. Hier wordt vanille verbouwd. Dat hebben we nog niet eerder gezien. Als we een bordje

Heiligdom in Maeva

tegenkomen wat deze teelt aanprijst, gaan we kijken en krijgen van Francois in matig Frans wat uitleg over de deze teelt. We mogen ook kijken. De vanille wordt uiteindelijk een grote bruine boon, die inderdaad verrukkelijk naar vanille ruikt. Een tientje voor 5 bonen vinden we een beetje te veel geld, maar Francois vindt 2 euro voor de "rondleiding" ook goed. We krijgen een papaya en een limoentje in onze hand gedrukt.

We zijn net op tijd terug om de auto in te leveren. Wat een boel indrukken hebben we weer opgedaan. Morgen

Kinderen komen even kijken

gaan we naar een naburig baaitje en maandag zeilen we de 20 mijl naar Raiatea en hopen dat onze rolfok installatie ondertussen ook is aangekomen.

Na 3 uren wandelen toch weer terug

Mo'orea, Opunohu Bay

Moorea is indrukwekkend en prachtig. De scherpe pieken rijzen omhoog, het vele groen schittert in de heldere zon.

Nils en Adam leggen een noodverband om de verstaging

Het probleem van de verstaging blijft knagen: het onderdeel op internet vinden en bestellen blijkt ondoenlijk. Nederlandse webwinkels met Europese maten versturen niet naar Tahiti; Amerikaanse webwinkels voeren Amerikaanse maten; of dat dan past is lastig te zeggen zonder specialistische kennis. Christoph doet ons uiteindelijk wel een aanbieding, maar hij heeft volgens ons niet goed genoeg naar alle details gekeken, dus we vertrouwen het onvoldoende.

Roggen komen om een stukje vis bedelen

We besluiten tot een noodverband van de verstaging: uit voorzorg winden we er een touw 10 keer omheen. In Raiatea kunnen we dat touw vervangen door Dyneema, een héél sterk soort touw. Daarmee

De Pélagie in Cooks Bay

kunnen we vast in Australië komen. Onze fok is al onderweg met Fedex, dus we hebben goede hoop dat die op tijd gaat aankomen.

Nu kunnen we dus echt verder genieten van het tropisch paradijs, want zo voelt het hier. Met een huurauto rijden we het hele eiland rond. Het uitzichtpunt bij Belvedere is spectaculair. Langs de kust wonen best veel mensen in ruim opgezette bungalows. Er zijn ook grote luxe villa's, waarschijnlijk van mensen die in Tahiti werken, een half uurtje met de veerboot hier vandaan. We vinden dank zij de Lonely Planet de

Er wordt geoefend voor de kano races begin Juli

wandeling naar een leuke waterval, altijd goed om de benen te strekken.

Het Intercontinental hotel heeft naast "gewone" kamers ook huisjes op palen vlak boven het kristal heldere water, slechts 800 euro per nacht! We wandelen er met een onschuldig gezicht rond en genieten mee van alles wat er op zo'n resort gebeurt. In het hotel is een opvangcentrum voor schildpadden, altijd leuk.

Met Adam en Edie bij het Belverdere uitzichtpunt

Dolfijnen zwemmen gewoon in een afgeschermd stukje van de blauwe oceaan tussen de huisjes door! Hotelgasten (duidelijk nog bleekscheten) mogen tegen fikse betaling deze dieren aaien en kijken naar hun capriolen in het water; wij kijken mee! En wij zien lokale dolfijnen vlak voor de Pélagie in het water van de baai zwemmen!

Dagelijks voeren toeristen-boten de rif-haaien en roggen even buiten het

Kruip door sluip door - hieronder loopt het pad

hotel. Wij varen er met Peltje naar toe. Het is een spectaculair gezicht de haaien en roggen in het kristalheldere ondiepe water te zien zwemmen. De grote, imposante roggen zwemmen naar je toe en bedelen om een stukje vis. Een bijzondere ervaring, maar wel uitkijken voor de staart met de giftige punt.

Op vrijdag 7 juni maken we een wandeling dwars over het eiland. De bus naar Vaiare waar het begin punt is, komt niet opdagen. Gelukkig

brengt een taxi uikomst, na wat onderhandelen met zijn vieren nog net te betalen. Met veel vragen komen we na een steile klim op de pas.

Hier weet ik nog niet dat we straks
nog 3 uur terug moeten! 

Het uitzicht is indrukwekkend. Aan de ene kant de haven van Vaiare met het rif en de veerboten op zee. Daarachter rijst Tahiti imposant omhoog. Aan de andere kant de kraterring van Mo'orea met de ananasvelden waar we naar toe moeten. Hier kunnen we 2 kanten op. Volgens de tekst van de Lonely Planet in ons fototoestel, het hele boek is wat zwaar, moeten we linksaf. Het smalle, nauwelijks onderhouden pad loopt langs de helling. Je moet je goed vasthouden aan boompjes en planten voor voldoende steun. Gelukkig glijdt niemand naar beneden. De pantengroei is erg afwisselend, grote imposante bomen, inheemse varens en planten met zachte bladeren en grote nerven die wij in de kamer hebben staan groeien langs de helling Ergens moeten

we verder het dal in, naar Cooks Bay waar de Pélagie ligt te dobberen. Het voelt niet goed, als na anderhalf uur het pad weer omhoog gaat. We zouden eigenlijk al bijna bij het eindpunt moeten zijn volgens de Lonely Planet.

We lopen nog een uur door zonder ergens een afslag te zien. De baai met de Pélagie ligt inmiddels achter ons. De geluiden van de beschaving klinken dichtbij: de hanen kraaien, de motorzaag ronkt en een brommer schiet vooruit daar beneden ons.

Uitgeput sjouwen we de laatste meters terug

Niemand wil omkeren, ligt de afslag toch niet 5 minuten verder, maar een nacht op de berg is ook geen fijn vooruitzicht. Met pijn in ons hart gaan we terug; voor donker willen we weer bij ons beginpunt zijn. We proberen nog meerdere keren naar beneden te lopen, maar we zien geen pad. Verdwalen in dit bos waar niemand is willen we ook niet! Uitgeput komen we terug in Vaiare, gelukkig is er nu wel een bus die ons terug brengt naar Cooks Bay. Deze wandeling was niet goed beschreven in de Lonely Planet! 

Zaterdagochtend nemen we afscheid van Adam en Edie. Het was erg gezellig ze aan boord te hebben; we hebben leuke dingen samen gedaan! We willen door naar het volgende eiland in dit tropisch paradijs: Huahine. Nu is er even geen wind, dus doen we het lekker rustig aan. De klussenlijst is nog lang genoeg! Zondagavond of maandagochtend is er weer wind.



Tegenslag!

De ankerplek op Mo'orea

Vanuit de ankerplek bij Taina varen we woensdag met de Pélagie terug naar Papeete naar de kade van Christoph, API Yachting, die onze rolfok zal inspecteren. We varen vlak langs het vliegveld, de verkeerstoren moet oproepen worden om toestemming te vragen om door te varen! Als er een vliegtuig vlak voor onze neus is geland, mogen we verder.

Een héél klein rafeltje in
onze bakboord stag

Christoph kijkt naar onze rolfok en komt al snel tot de conclusie dat we een nieuwe nodig hebben. De onderdelen zijn waarschijnlijk niet meer te leveren, het model is 10 jaar oud. Ook kijkt hij naar onze verstaging en vindt een klein, miniem scheurtje in een van de stagen die onze mast in bedwang houden. Eigenlijk vindt hij dat onze hele verstaging vernieuwd moet worden! Hij belooft een aanbieding te maken later in de week.

Teleurgesteld varen we terug naar de ankerplek. De verstaging is nu 10 jaar oud, daar naar kijken staat op ons lijstje voor Australië. Natuurlijk moeten alle onderdelen hier worden ingevlogen dus als alles hier vernieuwd moet worden, liggen we hier nog zeker een maand!

De vrienden van Adam in Canada geven advies over onze rolfok, maar dat lost maar een stukje van ons probleem op. Len, een van de meer ervaren zeilers kijkt ook nog naar het probleem en gaat zelfs de mast in. Tsja, er zit te veel speling in de shivel, het rolgedeelte, en het opdraaideel is echt kapot! Nils en Adam proberen een hele ochtend de shivel open te krijgen om te kijken of die te repareren valt. Ze proberen alle soorten kruipolie die we aan boord hebben, maar de schroeven gaan niet los! En natuurlijk moet er niets kapot gaan, want we willen nog wel verder.

Dansers bij het cafe
in de marina

We kijken zelf op internet en proberen de onderdelen te vinden, maar die zijn inderdaad niet meer te leveren. De enige goede optie die overblijft, is een een nieuwe rolfok op internet te bestellen. Die kan in Raietea, 3 eilanden verder naar het Westen geinstalleerd worden, zodat we in de maand die het duurt om de onderdelen hier te krijgen, nog het nodige kunnen zien. Ben van de Giggles heeft hetzelfde gedaan en heeft adressen voor ons. Nu maar hopen dat alles binnen een maand aankomt en goed geïnstalleerd kan worden.............

Na detail inspectie van de verstaging komen we inderdaad tot de conclusie dat er een nieuw onderdeel nodig is. Ook dat proberen we te vinden op internet, dat valt nog niet mee! Daar moet Adam nog maar eens samen met ons naar kijken.

Donderdagavond is er een dansvoorstelling in het cafe in de Marina. Natuurlijk gaan we kijken. Het is erg leuk; er is opzwepende live muziek en het enthousiasme waarmee gedanst wordt is aanstekelijk. Het bewegen van heupen en achterwerk is hier heel belangrijk. Het geheel heeft een sensuele uitstraling. 

Prachtige danskostuums

Samen met andere zeilers hebben we kaartjes gekocht voor een dansvoorstelling van zes dansscholen in Papeete. Met de bus gaan we de stad in, doen nog wat boodschappen en halen onze gerepareerde zeilen

Nog meer dansers

op. Die stallen we ergens bij de muziek in de schouwburg. De dansscholen laten prachtige dansen zien, alle leeftijden zijn vertegenwoordigd, vooral de kleine meisjes en een enkele jongetje zijn schattig. Het is ongeloofelijk op hoeveel manieren je met de achterwerken kunt schudden! En dat op de maat van de muziek. In deze dansen komt het regelmatig voor dat alle danseressen met hun kont naar het publiek staan! De kostuums zijn kleurig en afwisselend, maar vooral de haartooien, met veel bloemen, zijn prachtig. Alle scholen beperken zich tot de meer traditionele dansen, dus de afwisseling is beperkt. Na vijf scholen hebben we het wel gezien en nemen we een (dure) taxi terug naar de ankerplek. Zo komen ook onze zeilen weer op de Pélagie.

We genieten
ondanks het materiaalpech

We willen met Edie en Adam naar het buureiland Mo'orea, 20 mijl verder weg. Zaterdag is geen goede dag, de hoge golven van een storm in het zuiden bulderen tegen het rif dat onze ankerplek beschermd. Enorme witte wolken waterdruppels spatten omhoog. Het wordt een onrustige nacht! Tegenover de Pélagie aan de kust liggen de schamele golfplaten huisjes van de arme Tahitianen onbeschermd tegen dit geweld. Met donderend geraas storten er een paar in! Adam en Edie gaan wandelen en wij werken onze voedsel inventaris bij; onze voorraden zijn weer aangepast.

's Middags willen we de gerepareerde broek ophangen. Dat gaat zomaar niet: de nieuwe rits is, in tegenstelling tot de oorspronkelijke, niet deelbaar! Wel goed tegen de slijtage, maar we kunnen hem er niet zomaar over heen schuiven. Met heel veel energie lukt het Nils en Adam om het ding op zijn plaats te krijgen. Dan kan de rits niet dicht, de riflijnen zitten in de weg!! Balen......., dan moet het ding weer terug en alsnog een andere rits krijgen.... Ik slaap er slecht van, best veel tegenslagen deze week!

Lunch met Adam en Edie in de schaduw
op het koele voordek

Nils heeft de volgende ochtend een brilliant idee om de riflijnen middels een (alleen in Zweden gebruikte) katrol aan de mast anders te laten lopen. Het werkt! We zijn allemaal blij! De golven zijn minder dus we zetten de fok er weer op en vertrekken eindelijk naar Mo'orea. Een prima tochtje, de deining valt erg mee, alleen is er geen wind dus varen we op de motor.

Nu liggen we in een prachtige anker baai in het noorden van Mo'orea, de bergen zijn groen en hoog, het water azuur blauw, het zandstrand prachtig wit; er is gezellige muziek zo op de zondagmiddag.

Ook heel fijn, er is hier internet in de baai, zodat we dit verhaal op het web kunnen zetten. En straks de bestelling voor het onderdeel van de verstaging hopelijk kunnen afronden. Tussen de tegenslagen door valt er nog veel te genieten in deze prachtige wereld.