De tanden van de Pacific

Na 5 dagen in Suwarrow worden we alweer een beetje onrustig! Iedere ochtend hebben we met de Manta roggen gezwommen, we hebben op meerdere plaatsen gesnorkeld en een aantal van de atollen met de parkwachter gezien. De weersverwachting ziet er goed uit, nog 4 dagen goede wind om naar Samoa te zeilen, daarna valt de wind weg en draait via het noorden naar het westen en wordt dus tegen. Nu gaan of minimaal een week wachten; we besluiten te vertrekken. De Giggles blijft nog even, maar 3 andere boten gaan ook.
De eerste dag is een fantastische zeildag, lekker windje weinig golven, heerlijk! De tweede dag komt de wind opzetten en komt er een hoge deining vanuit het Zuiden. Daar waait het hard, hadden we al van andere zeilers op het radionet gehoord. De aanwakkerende wind komt uit het oosten, het is niet meer zo comfortabel op de Pélagie. De wind neemt steeds meer toe, als Nils gaat slapen zetten we een rif in het grootzeil. Om 13:00 's nachts waait het zo hard dat het tweede rif er in moet. Bovendien moeten we gijpen, dwz het grootzeil naar de ander kant zetten. Als we onze koers cocntroleren, blijkt dat we helemaal de verkeerde kant op gaan, de wind is ineens 180 graden gedraaid! Dus gijpen we weer terug, maar de bulletalie zit vast, die is in het water gevallen en in de schroef van de stuurboord motor terecht gekomen. Balen, balen..... daarom klonk die mtor zo raar! Nu in het donker is daar weinig aan te doen, dus zetten we het zeil vast met een ander touw. Morgen in het licht zien we wel weer verder!
Na een onrustige nacht zien we in het daglicht dat het grootzeil "verward" zit in de verstaging: een van de zeillatten is achter de stag vast komen te zitten. Hoe dat nu is gekomen, geen idee, waarschijnlijk midden in de nacht bij die gekke manoevres! Ondertussen is de wind nog verder toegenomen, dus dendert de Pélagie voort, ondanks het kleine grootzeil wat vast zit in de verstaging. Daar wordt je niet blij van, als we nu een windshift zouden krijgen zoals vannacht... Nils denkt lang na hoe we dit nu weer kunnen oplossen; het zeil gewoon laten zakken lukt niet. Uiteindelijk draai ik, Hanneke, de Pélagie in de wind op de fok, de motor met het touw erin willen we niet gebruiken, en maak de grootval los. Nils staat goed aangelijnd op het stampende schip voor bij de mast en wrikt met veel moeite de zeillat tussen de verstaging uit. Hoera, het lukt! Gauw hijs ik het zeil en hebben we weer een beweegbaar grootzeil. Pfff...
Die dag vliegt de Pélagie vooruit; het gaat hard, héél hard, met een gemiddelde van ruim 7 knopen met uitschieters tot 13 knopen! De overige schepen melden 30-35 knopen wind, onze nieuwe windmeter is niet helemaal goed afgesteld, wij "zien" maar tot 25 knopen. De Pélagie houdt zich geweldig. Grote blauwe golven komen aanrollen, de zon doet hun witte koppen schitteren, het geraas is indrukwekkend. Het is best spannend, maar alles gaat goed, we genieten er ook van. Het regent af en toe flink, we worden nat en koud, zelfs de zeilpakken komen voor het eerst sinds 2 jaar weer tevoorschijn. Helaas zijn ze niet meer waterdicht; nou ja zo koud is het ook niet.
Het gewone leven gaat natuurlijk gewoon door: er moet eten worden gekookt en afgewassen; we bakken brood, de gasfles moet worden verwisseld, we eten zelfs apart om toch maar de wind in de gaten te kunnen blijven houden!
Slapen is lastig met deze wind en die razende golven, vooral Nils heeft er moeite mee. En Nils heeft nog meer pech: in zijn nachtwacht wordt hij 3 keer vreselijk nat. De wind is enorm veranderlijk, dus hij blijft buiten bezig. Hij gijpt in zijn eentje om mij te laten slapen, die lieve schat.
De vierde dag neemt de wind eindelijk wat af en wordt stabieler; de Pélagie kan zichzelf weer sturen zonder toezicht. We hebben geen zin in nog een nacht op zee en overwegen Apia de hoofdstad van Samoa waar we moeten inklaren, bij donker aan te lopen; het is tenslotte volle maan. Maar ja, onze bakboord motor doet het eigenlijk niet. De Fagaloa baai ligt 16 mijl vóór Apia, dat is nog te halen bij daglicht. Dat lukt; om half 6, net voor donker laten we op één motor ons anker vallen in deze prachtge, rustige baai. Na een snelle maaltijd duiken we vroeg ons bed in voor een heerlijke, rustige nacht; wat een weelde. We zijn erg blij er te zijn, de Pacific heeft zijn tanden laten zien: soms is er dus gewoon véél meer wind dan voorspeld. De Pélagie kan het goed aan, maar haar bemanning laat nog wel eens een steekje, pardon touw, vallen.....
De volgende ochtend haalt Nils zonder veel problemen het touw uit de schroef; gelukkig werkt de motor weer goed. De tocht langs de groene, bergachtige kust van Samoa naar Apia is prachtig. Er is even geen plaats in de marina, dus liggen we hier voor anker. Gedurende het happy hour komen we allerlei bekenden tegen, heel gezellig. Er is door een aantal zeilers een minibus gehuurd om het eiland te verkennen; wij kunnen morgen ook mee. Leuk!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com