Terugkijken op Frans Polynesië

Afwachten is niet zo simpel; ik bedenk van alles wat er mis kan gaan met onze ankerlier die moet aankomen. Onze vrienden van de Gabber hebben een week extra op hun onderdeel uit Tahiti moeten wachten; ook bij de Giggles duurde het langer dan beloofd. We gaan vast naar Uteroa om boodschappen te doen en uit te klaren. Er is hier geen openbaar vervoer, maar liften is geen probleem, zelfs niet met 2 rugzakken vol aankopen. Wat een vriendelijke mensen.

Nils maakt voor het eerst in 3 jaar
de rummicup stukjes schoon

We zijn heel erg blij als we vrijdag horen dat onze lier inderdaad is aangekomen. Dit type is zelfs iets sterker, wel prima met ons nieuwe zware 30 kg anker. Hij past precies op de oude plek en na een uurtje zit ie erin. Fantastisch, we kunnen weer verder, hoera! 

Nu de wind nog, er is eigenlijk te veel wind, dus besluiten we samen met de Giggles tot zondag te wachten tot we naar Suwarrow vertrekken. Een dagje klusjes, lezen en genieten van internet is best lekker; veel goed internet verwachten we de komende maanden niet tegen te komen.

 

We hebben enorm genoten van Frans Polynesië. De landschappen op de Marquesas zijn indrukwekkend! Imposante, ruige, groene bergen en schitterende baaien. Je kunt er prachtig wandelen en de oude Marae, de heiligdommen van vóór de Europese bezetting, zijn bijzonder interessant. Het is zo jammer dat de missionarissen de oude cultuur hebben verboden en dus vrijwel hebben vernield!

Hanneke naait de vlag, dat doen we iedere paar maanden

Het snorkelen en duiken op de Tuamotu's is héél bijzonder. Zo tussen de haaien te hangen en zo zo vlak bij je langs te zien zwemmen is een ervaring die je nog lang bij blijft.

Tahiti is weer een echte stad en de andere eilanden hebben allemaal hun eigen charme! Groen, soms heel rustig, oogverblindende baaien in turquise, licht- en donkerblauw met op de achtergrond het geluid van de golven die tegen het rif beuken. Het klimaat is heerlijk, de zon is gewoon lekker warm met bijna altijd een fris briesje. Er zijn zeker op de Pélagie géén muggen. 's Avonds koelt het al behoorlijk af, het is hier nu winter, dus dan zijn een lange broek en lange mouwen af en toe nodig. We slapen weer onder een deken.

Op heel veel plaatsen hebben de meer populaire baaien Wifi zenders zodat we internet óp de Pélagie hebben. Hotspot-WDG heeft zoveel zenders dat aantal uren toegang wat je op één eiland koopt, ook op de andere gewoon te gebruiken is. Het signaal is zo goed dat we prima met familie en vrienden kunnen skypen en bellen! Dan is Nederland niet eens zo ver weg!

De dansen en muziek op Tahiti en Bora Bora zijn voor ons hoogtepunten. Vooral het plezier en enthousiasme van zowel de dansers als de lokale bevolking is erg leuk om te zien. Iedereen lijkt mee te doen; jong en oud, slank en wat dikker, dansen is voor iedereen, lijkt het. In Bora Bora waren zoveel mensen op de been, bijzonder!

De mensen zijn hier enorm vriendelijk; helaas is ons Frans erg beperkt, maar veel mensen spreken toch wel wat Engels. Onze slechte ervaringen in Venezuela zijn we bijna vergeten. Er zijn best rijke mensen hier:er rijden veel mooie moderne auto's rond, natuurlijk veel 4-wheel drives; echte armoede hebben we niet gezien op een enkele bedelaar in Papeete na. De meeste huizen staan op een redelijk groot terrein met fruit bomen en kokos-palmen. Uit eigen tuin eten is een start en Frankrijk subsidieert het stokbrood, 0,49 eurocent, en wat essentiële levensmiddelen, zoals rijst. Voor de rest is het leven hier best duur.

Het valt op dat hier veel personen zijn met een Frans of Europees uiterlijk; alle mensen in de marina, de Gendarmerie, veel mensen die ons een lift geven en een deel van de dansers lijken allemaal Europese voorouders te hebben. Of ze zijn gewoon voor vier jaar door Frankrijk hier naar toe gestuurd, zoals de leraar van de middelbare school die ons gisteren een lift gaf. Ook zijn hier nogal wat mensen "blijven hangen", we komen een behoorlijk aantal ex-zeilers tegen.

Ook wij overwegen of we hier niet een jaar extra willen blijven zoals sommige van andere zeilers doen. We besluiten door te varen, het is nog een heel eind richting huis en we worden wel steeds ouder. En stiekum willen we onze kleinkinderen ook zien opgroeien en dus niet altijd maar op pad zijn. Dus kijken we er naar uit om weer verder te zeilen, er zijn nog zóóveel mooie plaatsen om te ontdekken.