In de Outback

Uitkijken in Undare, alleen half open savannebos zover je kunt kijken

Donderdagochtend kijken we met een bezorgd gezicht naar de windverwachting. Het gaat behoorlijk waaien de komende dagen, net nu we een overnachting geboekt hebben in Undara, in het binnenland. We besluiten toch te gaan, de Pélagie ligt al vijf dagen stevig achter haar grote Rocna anker en de buurman wil wel opletten. Het is een behoorlijk eind rijden, de regen maakt het er niet vrolijker op. De wandeling die we halverwege hadden gepland, vervangen we door een rondleiding in een melkfabriek. Hier wordt de melk van ongeveer 50 bedrijven verwerkt; het kan maar net uit, vertelt de werkneemster die op het laboratorium werkt. De fabriek verwerkt alleen de aangeboden melk, het is geen coöperatie zoals in Nederland. De boeren krijgen een vaste prijs voor de afgesproken hoeveelheid die ze kunnen en moeten leveren.

Het is verder naar Undara dan gedacht, onze routeplanner kan het park niet zo goed vinden; dom, dat hadden we van te voren beter moeten uitzoeken. Gelukkig heb je zelfs in kleine stadjes in het binnenland toch een toeristen informatie bureautje. Daar wijzen ze ons de weg, helemaal goed.

De lucht klaart op, de zon begint te schijnen, immers Undara ligt in de droge savanne, aan de rand van de Australische Outback. De laatste 150 km is er geen huis te zien. Er is wat extensieve veeteelt zo te zien aan de afrasteringen en wat koeien; de bedrijven zelf liggen waarschijnlijk verder van de weg aan een van de weinige onverharde afslagen.

Om half vier rijden we de Undara Lodge binnen. Onze tent staat klaar, de bedden zijn snel opgemaakt; er is nog net tijd voor een wandeling naar een uitzichtpunt van grote, rode rotsen. Om vijf uur staat de bus klaar voor een “Wildlife at sunset” safari.  Onderweg naar de vleermuizengrot zien we inderdaad veel soorten kangoeroes tussen de bomen. De gids geeft uitgebreid uitleg, leuk! Bij de grot is er champagne en kaas, maar vooral heel veel vleermuizen! 

Veel vleermuizen vliegen de grot uit; de slang ligt op de loer.

Deze dieren vliegen net na zonsondergang massaal uit om op insecten te jagen. Bij de ingang hangt een slang strategisch in een boomtak in de hoop een vleermuis te kunnen verschalken. Op de terugweg zien de nog meer kangoeroes in de lichten van de bus en zelfs een dingo steekt zomaar de weg over.

De havik loert op een stukje vlees van het Bush Ontbijt

De volgende ochtend begint met een “Bush Brekkie”: een bush ontbijt. Op een open plek in het bos zijn vuren ge

Bijschrift toevoegen

Op onze volgende tour krijgen we uitgebreid uitleg over het ontstaan van de lavagrotten: de buitenkant van de lavastroom is afgekoeld, de hete lava is verder gestroomd en er zijn grotten achtergebleven. Dit alles natuurlijk heel lang geleden; Australië kent geen recente vulkanen. We lopen door een aantal indrukwekkend grote grotten, puur natuur, er is alleen het licht van onze zaklampen. Onderweg zien we ook weer veel kangoeroes tussen de bomen.

Als afsluiting lopen we nog een mooi wandelpad langs de krater van een oude vulkaan. Voldaan komen we vrijdagmiddag terug in Cairns. Wat een prachtig gezicht om de Pélagie nog steeds rustig achter haar anker te zien liggen! Dan kunnen we nog wel even bij Ben en Anya langs die met de Giggles hier nu in de haven liggen. Gezellig.

Onze gastheren in Tjapukai

Zaterdag rijden we naar het Tjapukai; hier worden de gebruiken van de Aboriginals uitgelegd. Een prachtig beschilderde krijger vertelt alles over het gebruik de boemerang en speren. Even verderop kunnen we ze zelfs proberen! Ook voor de mannen die het ons voordoen is het niet gemakkelijk het doel te raken. Nu begrijpen we beter dat de kangoeroe-jacht lang niet altijd succesvol was! De vruchten en noten die ze verzamelden in het regenwoud kunnen we zien. Wat was er veel werk nodig om het dagelijks voedsel te verzamelen en geschikt te maken om te eten!

Speer gooien is niet gemakkelijk

Het geluid van hun belangrijkste blaasinstrument de didgeridoo, is indrukwekkend. Het is geen gemakkelijk instrument, de blazer moet tegelijkertijd in en uit ademen! Het is niet druk, er is tijd voor een gesprek over Aboriginals gewoontes. De geschilderde tekens op hun lijven dienden om hun stam en hun naam aan iedereen te communiceren. Huwelijken werden gearrangeerd door de grootouders waarbij veel nadruk lag op het zo “hoog” mogelijk trouwen; dus een zoon van een hoofdman trouwde in principe met de dochter van een naburige hoofdman. Onderlinge oorlogen werden eigenlijk niet gevoerd. Als een conflict niet met woorden kon worden opgelost vaardigde iedere stam een krijger af die het geschil met een gevecht moesten beslechten.

Didgeridoo

Nu leven de Aboriginals niet meer op de traditionele manier; alleen in het uiterste noordoosten van Australië is nog ruimte voor de traditionele jagers-verzamelaars manier van leven. Natuurlijk is er ook een dans show die we zelfs twee keer bekijken. Een geslaagde dag en heel gezellig samen met Anya.

Op zondag brengen we de auto terug en zijn we supporters van al die sportievelingen die de triatlon van Cairns volbrengen. Er heerst een gezellige sfeer rond de haven waar alles wordt georganiseerd. Helaas regent het de hele dag en het is koud voor Cairns begrippen, maar nauwelijks boven de 20°. Nu vandaag op maandag regent het nog steeds. We beginnen met het afwerken van onze klussenlijst en het opruimen van de Pélagie, zodat Sjoerd, Ingrid en EmmyLou donderdagochtend vroeg aan boord kunnen komen. Nu nog duimen voor een beetje goed weer.