In het zicht van de Tafelberg

De Tafelberg in Kaapstad

Een luxe leventje in de marina
Het ligt hier heerlijk in de marina, iedere ochtend ontbijten we met zicht op de Tafelberg en schittert de blauwe lucht ons tegemoet. Chat komt de Pélagie verder schoonmaken, een anti-roest spulletje zorgt ervoor dat ze weer helemaal blinkend wit wordt en al het roest verdwijnt wat het magnesium in Port Elizabeth heeft veroorzaakt. Walstroom is een luxe, pc's kunnen eindeloos worden gebruikt, heet water voor de koffie en de afwas is zo gemaakt met onze elektrische waterkoker. De warme douches zijn heerlijk.
Minder is dat het hier vreselijk kan waaien! De Pélagie ligt heel goed vast met wel acht lijnen. Regelmatig giert de wind om het schip, alles klappert enorm. Dat is wennen met slapen.
De Atlantische Oceaan is hier erg koud vanwege een golfstroom die van de Zuidpool komt. Overdag is deze wind lekker verkoelend, 's avonds en 's nachts is deze wind gewoon koud; ik ga met een kruik naar bed en lig onder twee dekbedden!

Kaapstad vanf de Tafelberg

Kaapstad bekijken
Op onze fietsjes trekken we er op uit, en zitten we lekker op een terrasje en bekijken museums. Het Muziek theater is vlak bij, we genieten er van de musiacal „Singing in te Rain“. De musical Met de rode stads-tourbus komen we in twee dagen op heel veel plaatsen.

We krijgen een serenade en een bijdrage bakje onder onze neus

Met de kabelbaan naar de Tafelberg is fantastisch, ondanks mijn voet wandelen we langs diepe kloven, schitterende bloemen en iedere keer weer een ander prachtig uitzicht op de zee, Kaapstad en de baaien en dorpen eromheen. Vanaf deze hoogte kunnen we de Pélagie zien liggen in de Marina van de haven, leuk!

Op de tafelberg

De bus brengt ons ook langs de schitterende kustweg met de imposante "12 Apostelen", 18 uitstekende rotsen naast de Tafelberg. Hier kunnen ze blijkbaar niet tellen.

Wijn proeven
Zuid-Oost van Kaapstad ligt de oudste wijnstreek. De dalen met rondom bergen zorgen voor een goed microklimaat, waar druiven prima groeien en uitstekende wijn wordt gemaakt. OCC, een Duitse zeilersorganisatie, organiseert een tochtje naar twee wijn-landgoederen. Wij zijn geen lid, maar Nick van de Impala nodigt ons onverwacht uit. Robert die het organiseert komt ons met zijn auto ophalen, een prachtige luxe BMW!

De wijnstreek met de bergen op de achtergrond

Constantia-Nek is de eerste stop, het uitzicht van uit het restaurant op de wijngaarden met de bergen is prachtig. (Helaas heb ik mijn fototoestel niet meegenomen, ik dacht dat wijnproverijen binnen waren, hier dus niet). Overmoedig willen Nils en ik wel zeven wijnen proeven; nu hoeven we niet te rijden. Ik kom er achter dat ik alleen de eerste vier goed kan proeven, de laatste drie zijn wel het lekkerst, want dat zijn de rode wijnen, maar omdat ik het zonde vind om de wijn uit te spugen ben ik tegen die tijd al behoorlijk beneveld!
Daarna rijden we naar Groot-Constantia waar we heel gezellig met z'n allen eten, en natuurlijk nog meer wijn drinken. Het oude huis is er ingericht als museum, prachtig en interessant.

Genieten van een heerlijke rose

Als we een paar dagen later met de rode bus op stap zijn stoppen we bij meerdere wijn-landgoederen. In de prachtige tuin van Eagles Nest proeven we vijf soorten wijn, vergezeld van een kaas en vleeswaren-schotel. Wat een weelde dat we dit zomaar kunnen doen! De rode wijn is heerlijk, maar erg duur. De rosé is prima en betaalbaar, dus nemen we twee flessen mee voor het kerstdiner.

Kerstmis met andere zeilers

Eigenlijk hadden we geen idee wat we zouden doen met Kerstmis. Phil en Norma van de Minnie B wel: ze boeken een tafel voor alle zeilers voor het lopend buffet hier in de club op 24 december. Op eerste kerstdag is de club dicht; geen probleem, Phil regelt dat we met alle zeilers kunnen BBQen.

Kerstlunch in de club

Beide dagen zijn heel gezellig, vooral de BBQ waarvoor iedereen zijn eigen eten en drinken meeneemt en alles wordt gedeeld. De wijn vloeit rijkelijk en Nils en ik drinken meer dan goed voor ons is. Nou ja, straks gaan we een maand zeilen en drinken we niet.


Naar Namibië
Van Barbara en Tom horen we dat ze net twee weken in Namibië zijn geweest; dat is maar tweeënhalf uur vliegen hier vandaan. Dat lijkt ons ook wel wat, na onze tijd in Oman hebben we wel wat met woestijnen. De vliegtickets vallen mee, zeker als je op 31 december vliegt. Het verhuurbedrijf in Windhoek heeft nog net één vierwielaangedreven auto met een tent er bovenop. Dus hakken we de knoop door en boeken tot 31 januari de kampeer auto. Weer een nieuw avontuur.
Eerst hebben we nog vijf dagen een auto gehuurd om de verdere omgeving rond Kaapstad te verkennen, ook leuk!

Langs de kapen van Zuidelijk Afrika

Langs de kapen van Zuidelijk Afrka

Zondag 13 december staat de wekker op 4:30 uur zodat we met het eerste licht kunnen vertrekken. Buiten de baai hijsen we het grootzeil. Ineens roept Nils: "Stop! stop! De giek valt naar beneden, een extra touw". Snel zetten we de giek vast met een extra lijn en varen terug naar de baai.

De giek is op twee manieren met de mast verbonden, zowel horizontaal als verticaal. De horizontale schroef en moer hadden we vervangen; de schroef voor de verticale verbinding zat er nog in, maar die grote moer, waarvan Nils niet wist waar die vandaan kwam, bleek van de verticale schroef 'gevallen' te zijn. Een half uur later zit de schroef weer op zijn plek met een nieuwe moer. We kunnen gelukkig alsnog vertrekken.

Op de gennaker langs de kust

Eenmaal buiten is de wind nog minder dan voorspeld. De hele dag en de eerste nacht moet er een motor bij, alleen af en toe kunnen we een paar uurtjes zeilen. De wind staat pal achter, er is maar net genoeg om het grootzeil een beetje stabiel te houden; de fok rollen we in. Die nacht varen we heel eenvoudig op de motor rond Kaap Agulhas. Er was ons verteld dat je wel 25 mijl afstand moet houden en dat het er (bijna) altijd hard waait. Niet nu, we ronden de kaap zonder enig probleem op slechts 10 mijl afstand.

De tweede dag is een schitterende zeildag; de wind is net genoeg voor de genaker. De zon schijnt schitterend op de rotsen langs de kust, de lucht is strak blauw, de golven spatten wit op. In de middag trekt de wind aan zodat we met een comfortabele 6-7 knopen om Kaap de Goede Hoop heen varen. De wolken en regen hebben we achter ons gelaten, duizenden sterren schitteren die de laatste nacht, ik zie de lichtjes van Kaapstad al van verre.

De Pélagie voor Kaapstad

Het is genieten die laatste mijlen naar Kaapstad. De opkomende zon zet de stad in een heldere gloed, Robben en dolfijnen heten ons welkom, grote scholen aalscholvers scheren laag over het water, de Tafelberg schittert ons tegemoet.
De Royal Cape Town Yachtclub heeft het nummer van onze ligplaats al per e-mail doorgegen. Nils stuurt behendig door de smalle doorvaart, samen leggen we de Pélagie vast. 's Avonds proosten we met Helga en Rene van de Amigo op onze goede aankomst in Kaapstad. De tocht tond Zuid Afrika is ons erg meegevallen!

Uitzicht vanuit de Pélagie: véél boten en de tafelberg

Deze marina ligt achter in de grote commerciële haven. We halen onze fietsjes tevoorschijn en na een middagje bandplakken en fietspomp problemen oplossen, fietsen we naar de "Waterfront", het drukke uitgaansgebied rond de oude haven.

Een bandje speelt op straat

Het is erg gezellig, een bandje speelt op straat, de zon schijnt volop zonder dat het te warm is. Heerlijk! Gelukkig hebben we tijd om hier een paar weken te blijven liggen, wat klussen te doen en vooral de stad en het achterland te bekijken.

Een politieke bijeenkomst van 'Purper'

Op stap rond Mosselbaai

Pélagie voor anker in Mosselbaai

Het is heerlijk om weer voor anker te liggen in deze prachtige, goed beschutte baai. De Yachtclub heet ons van harte welkom, hier kunnen we Peltje veilig achterlaten; zoals alles hier is ook de Yachtclub afgesloten door een hek, waar we zelfs gratis een pasje voor krijgen.

Nils schrobt de landvasten

Pim van de Deesse helpt ons de giek vast te zetten, weer een zorg minder. Alle landvasten worden schoongeborsteld en het dek van de Pélagie wordt geschrobt. Nu kunnen we eindelijk weer over de boot lopen zonder dat het roet mee naar binnen komt.
In de baai ligt een klein eilandje waar een Robbenkolonie is, vertellen twee jongemannen die de in de club een drankje aanbieden. De afstand is net te doen met Peltje, dus als het dinsdagochtend rustig weer is varen we er in een half uurtje naartoe. Alle rotsen blijken bedekt met zeehonden, die een behoorlijk kabaal maken! Mannetjes grommen tegen elkaar, vrouwtjes glijden in het water, de jongen liggen goed beschut tussen de volwassen dieren in. Het is een prachtig gezicht!

Robben eiland

We huren voor drie dagen een auto, waarmee we de eerste middag naar het grote winkelcentrum rijden om ons internet probleem te laten oplossen. Dat lukt, er stond een vinkje verkeerd in mijn tablet, weer wat geleerd. We zien een speciale actie: 100 Gb voor 6.5 euro. Dat laten we niet aan onze neus voorbij gaan; de komende weken kunnen we net zoveel skypen en internetten als we willen, heerlijk.

aan de koffie in Oudshoorn

Woensdagochtend vroeg rijden we naar Oudtshoorn, 60 km het binnenland in. Dit stadje was en is het centrum van de struisvogel teelt. Eind 19e eeuw waren struisvogelveren heel erg gewild in Europa, in Oudshoorn is enorm veel geld verdiend in die tijd. Dat is nu nog te zien aan de prachtige gebouwen, zoals het museum, een oude jongensschool, en een oorspronkelijk burgerhuis uit deze tijd.


Struisvogels

Ook tussen de beide wereldoorlogen in werd er aan deze veren goed verdiend, een fokprogramma met dieren uit Mali zorgde voor nog mooiere veren. Nu worden er nog steeds struisvogels gehouden, het vlees is mager en heeft een wild smaak, het leer heeft interessante "putjes" en natuurlijk kun je ook vandaag de dag nog wat verdienen met echte struisvogelveren. Vanaf de weg zien we grote aantallen van deze vogels lopen. Als we stoppen komen ze allemaal naar je toe, net als paarden die ook hopen iets te eten te krijgen.

We rijden verder door de spectaculaire "Swartberg pas". De weg slingert omhoog met prachtige uitzichten. In de pas zijn de rode rotswanden vrijwel verticaal gevouwen door de geologische krachten; de onverharde weg hangt tegen de wand aan en gaat steil naar beneden, Nils rijdt onverschrokken verder.
We voelen ons klein in deze imposante omgeving!

Swartberg pas

Door hetzelfde gebergte gaat zo'n 60 km verder een pas terug naar de kust. Deze weg is wel geasfalteerd en loopt langs en over een riviertje, weer prachtig! We lopen naar een imposante waterval, waar een familie zich vermaakt door vanaf een 10 m hoge rots in het water te springen. Het is hier nu zomervakantie, veel mensen hebben vrij tot begin januari, horen we van het aardige echtpaar dat net als wij een kamer voor een nacht heeft gehuurd in Olivers Rust

Onze buren in Olivers Rust

Al die toeristen komen we tegen in de prachtige lagune van Knysna, waar we de volgende dag met een rondvaartboot rondvaren, een schitterende wandeling maken en lekker eten in een restaurant met uitzicht.

Lagune van Knysna

Het is vooral ook heel gezellig met onze Zuid Afrikaanse tafelgenoten, die bezorgd zijn over het ontslag van de integere minister van financiën. "Het zal eerst waarschijnlijk nog slechter gaan in Zuid-Afrika, maar misschien dat na de volgende verkiezingen e een betere regering krijgen", zeggen ze.
Langs de schitterende kust en een "wetlands" park, waar Nils zowaar een slangenvogel spot, komen we weer thuis.

Ondertussen zijn er een aantal boten in de baai bijgekomen. Vrijdagavond nodigen we iedereen uit om een drankje te komen drinken op de Pélagie, als altijd heel gezellig! Het ziet er naar uit dat we morgen, zondag 13 december, verder kunnen varen naar Kaapstad. Iedereen gaat vertrekken, we spreken af onderweg contact te houden met de marifoon en de SSB. Als de weersvoorspellingen uitkomen, wordt het een gemakkelijke tocht met misschien wel te weinig wind. Vanochtend hebben we dan ook de resterende diesel uit onze jerrycans overgeheveld naar de grote reservetank. Vandaag nog een lekker rustig dagje en morgen op weg naar Kaap de Goede Hoop.

Zwarte Piet

Oryxen in het Camdeboo N.Park

Town-ships
Port Elisabeth is een grote stad met 1,6 miljoen inwoners, twee keer zo groot als Amsterdam! Iedere bevolkingsgroep woont in zijn eigen wijken, de blanke wonen in het centrum en een aantal nieuwe buitenwijken, de kleurlingen en zwarten wonen ieder in hun eigen 'town-ships'. Met een georganiseerd tochtje rijden we via het centrum en naar deze 'town-ships', ruim een half uur rijden over de zesbaans weg. Allereerst stoppen we bij een krottenwijk, waar mensen zelf uit afval-hout en golfplaat een hutje hebben gebouwd. Hier is geen weg, geen waterleiding en geen riolering. Elektriciteit wordt illegaal afgetapt. Een gemeenschappelijke kraan is er wel. Armoe troef! Kinderen kunnen zich overal vermaken, drie jochies spelen trampoline op een oud matras en een stapel dekens.

Krottenwijk met gemeeschappelijke kraan

Daarnaast liggen grote blokken met "sociale woningbouw", onze gids noemt ze Mandela woningen. Deze worden gratis ter beschikking gesteld aan mensen zonder huis, water en elektriciteit moeten wel worden betaald. Onze gids klaagt dat er veel te weinig van deze woningen zijn en dat hij en zijn familie er jááaren op hebben moeten wachten. Luxe wijken met mooie bungalows zien we ook net als winkels, scholen, ziekenhuizen en industrieterreinen.

Jochies hebben plezier met een oude matras

Het grote probleem van de 'town-ships' is de werkloosheid, wel 60% van de mensen heeft geen baan! In de lagere school die we bezoeken horen we dat veel kinderen naar school komen om daar tenminste één of twee maaltijden te krijgen.

Zwarte Piet -1
De volgende ochtend worden we wakker met een verrassing op tafel: Sinterklaas en Zwarte Piet hebben ook de Pélagie gevonden. Een prachtig gedicht, een wortel en pepernoten maken het geheel compleet:

        Lieve Sinterklaas,
        Een wortel voor het paard van Sint
        in de hoop, dat U dit lekker vindt.
        Want zoals U waaschijnlijk ziet,
        is de Pélagie zichzelf niet.
        In plaats van wit, zoals het moet,
        is ze nu zo zwart als roet.
        Zeep en een regenbui is wat wij vragen
        opdat de buren dan minder klagen.
        En verder zon, wind en gustig tij,
        dat stemt ons zeilers allen blij.
        Ons hoop nie te veel vraag nie,
        De bemanning van de Pélagie.
Later vertelt Monique hoeveel plezier ze hebben gehad met het maken van deze surprise.

Naar het Camdeboo Nationale Park
Samen met de bemanning van de Deesse huren we een auto en rijden via de Kadoo naar de bizarre imposante rotsen van het Camdeboo nationale park bij het plaatsje Graaff-Reinet.

Cactussen bloeien in de lege Kadoo vallei

 Het is een schitterende tocht door de droge, lege Kadoo vallei. De cactussen bloeien spectaculair en struisvogels kijken ons aan.

Bizarre rotsen

In het park zien we o.a hartebeesten, een grote varaan en een hele kudde gemsbokken, die wij kennen als oryxen van Oman. Graaff-Reinet blijkt een erg leuk historisch plaatsje te zijn met schitterend gerestaureerde gebouwen, een interessant museum en veel Nederlandse namen. Het is vooral ook heel gezellig zo met z'n vijven op stap.



Koffiestop langs de kant van de weg

Zwarte Piet -2

Terug op de Pélagie is alles nog zwarter geworden. Nu de wind is gedraaid, is er nog veel meer steenkoolstof neergeslagen. Als we de volgende ochtend vertrekken voor de 180 mijl naar Mosselbaai wordt alles zwart, onze handen, T-shirts, broeken en schoenen: overal zit roet en zwarte vegen: we lijken wel Zwarte Piet, net als de Pélagie!

Naar Mosselbaai

Het is nog lastig om tegen de stevige wind in uit de baai te komen waar Port Elizabeth aan ligt. De Pélagie is in haar element, ook scherp aan de wind. Eenmaal overstag en buiten de baai kunnen we steeds verder af vallen, tot de wind weer heerlijk comfortabel van achteren komt. Bij het opruimen van een vergeten stootwil, schrik ik vreselijk: er ligt zomaar een moer onder de giek. De bout die de giek met de mast verbindt, blijkt gebroken! Dat hebben we al eens eerder gehad in Portugal. Ook nu zit er een rif in het zeil die de giek fixeert. Nils maakt voor de zekerheid een noodverband van supersterk dynema touw.

Veel wind, veel golven, we gaan hard!

De giek blijft op zijn plaats ook als het later harder gaat waaien. De Pélagie zet er de sokken in, de volgende ochtend 5 december varen we om twaalf uur de baai in. Hier is de marina vol, we liggen voor anker, niet helemaal beschut maar als morgen de wind gaat draaien wordt dat vast beter.
Allereerst hebben we het ergste zwart van de Pélagie gehaald, ze ziet er al wat beter uit. Morgen nog een extra schoonmaak beurt en het leed is weer geleden. Een reserve bout voor de giek hebben we ook. We zijn bijna op twee derde van de afstand naar Kaap de Goede Hoop, nog 320 mijl te gaan. Dat kan pas over vijf of zes dagen, tot die tijd is er geen goed wereldvenster. Geen probleem, we stoppen hier ook omdat er een aantal interessante dingen te zien zijn




 

Dagrecord, 215 mijl in 24 uur

Nu we zuidelijker komen, zien we steeds meer vogels, Witte Jan van Genten scheren over het water

Het weervenster van 25 november blijft er goed uit zien. De politie houdt het voor gezien, 'één telefoontje van de havenmeester is genoeg, we kunnen vertrekken. De eerste uren zijn niet erg comfortabel, de golven zijn tegen en er is te weinig wind om te zeilen. Grootste tegenvaller: de stroom is een halve tot een hele knoop tegen! Ik word er zelfs een beetje chagrijnig van.
Als de wind eenmaal gedraaid is en pal van achteren komt, komen ook de golven van achteren en wordt het leven comfortabel aan boord. De stroom neemt toe tot uiteindelijk wel ruim drie knopen mee. We gaan uren lang gemiddeld 9-10 knopen per uur over de grond, met uitschieters van 11, 12 en een enkele keer 13 knopen.

Links de snelheid dooer het water   7.8 knopen per uur
Rechts de snelheid over de grond: 11.7 knopen per uur

Ons oude record van 178 mijl per 24 uur wordt dan ook glansrijk verbeterd. Het staat nu op 215 mijl (net geen 9 knopen gemiddeld)!
Het is heerlijk, comfortabel zeilen. De Pélagie neemt de golven van achteren heel gemakkelijk, ze deint er rustig overheen. Als golven onder de kuip breken maakt ze wel een zwieper, maar de stuurautomaat corrigeert fantastisch. We hoeven niets te doen en kunnen genieten van de snelheid die we hebben.
Voor zondag is harde wind voorspeld; dat valt allemaal erg mee met de wind van achteren. Door het water blijft onze snelheid 6-7 knopen, ook met een rif in het grootzeil en de fok.
Mij bekruipt het gevoel: "Hebben we ons hier nu zo druk over gemaakt?". Of hebben we gewoon geluk met een goed weer-venster? Natuurlijk zijn we er nog niet; Kaap de Goede Hoop komt nog.
In ons optimisme verwachten we al maandagochtend in Port Elisabeth te zijn. Maar het is niet altijd feest, de wind valt weg en ook de stroom houdt een keer op. Er ontstaat zelfs behoorlijk dichte mist. Jaren hebben we de radar niet nodig gehad. Nu wel en . . . hij doet het niet. Uitzoeken dus. Gelukkig hebben we wel AIS net als de meeste andere boten om ons heen.

Een klein vissersbootje vaart wel uit met de harde wind waarvoor wij hier schuilen

Pas in de loop van de middag lopen we de haven binnen. Als zesde schip die dag is er geen ruimte meer is de marina zelf voor de Pélagie. Wel is er plaats langs de betonnen muur waar de visserboten ook liggen. Autobanden bieden bescherming, lange lijnen zorgen ervoor dat de Pélagie op en neer kan met eb en vloed, hier gelukkig maar ongeveer een meter. De Pélagie ligt er prima, zeker als we in het havenkantoor te horen krijgen dat we er gratis liggen.
Minder leuk is dat de schepen waar steenkolen in worden geladen hier maar 100 m van ons vandaan liggen. In Richards Bay en in Durban was het laadpunt enige kilometers van de haven. Daar hadden we iedere ochtend steenkoolgruis op de Pélagie. Hier is het nog veel erger, de steenkoolgruis ligt zelfs op tafel als we buiten eten. Hier blijven we dus maar niet te lang.

Vieze knieen en handen, je kunt schrijven in het stof dat op de Pélagie ligt

Vandaag een klusjesdag. Allereerst kijken we naar de radar, nu hebben we hem nodig! Na een tijd zoeken en meten met de voltmeter, staat het schaamrood ons op de kaken: we dachten dat de schakelaar voor de radio die van de radar was. Nu werkt de radar weer perfect en de buitenboxen ook! Leesbare niet vervagende etiketten moeten ons ook in de toekomst helpen!
Onderweg wilden we met onze nieuwe generator stroom maken, helaas zonder succes. Nils haalt de handleiding van internet, moet er ergens een knopje worden omgezet? Nog eens proberen, oh..... je moet de stekker er wel op de juiste manier in doen en goed aandraaien. Probleem opgelost!
Jullie begrijpen, na drie maanden Nederland moeten we de al die apparatuur op de Pélagie weer leren kennen!
Nog zoiets doms: in Richards Bay moesten we een nieuwe draagbare benzinetank voor ons buitenboord motortje kopen. Zonder te testen of alles wel werkte, hebben we de oude, kapotte tank weggegeven. In Durban bleek de slang lucht aan te zuigen: het nieuwe koppelstuk paste niet goed. Gelukkig hebben we hier een nieuwe kunnen kopen, dat wel werkt.

Met Pieter, Monique en Pim; Proost op een goede aankomst in Port Elzabeth

De Nederlandse boot 'Deesse' ligt naast ons. We eten gezellig samen met Pieter, Monique en Pim op de club met uitzicht op onze boten. Na al die prachtige wandelingen speelt mijn hielspoor weer op; Monique helpt mij speciale zooltjes te maken voor in mijn schoenen van het neopreen uit 2 bier-koelhouders. Dat lijkt goed te werken, wat een fantastische hulp!

Zooltjes uit bier-koelhouders maken - en het lijkt te helpen!

 

 

 

Lange broeken weer in Durban

De Pélagie loopt de haven van Durban binnen 

Maandag 23 november rijden we de ruim 600 km van de Blyde River Canyon in één stuk. We wisselen elkaar af achter het stuur en eten voor de lunch een boterhammetje in de auto. We zijn al om drie uur in het winkelcentrum van Richards Bay om boodschappen te doen voor de volgende dagen. Daarna naar de marina om het proces van uitklaren te beginnen. Het zit niet helemaal mee, de mensen van de douane blijken afwezig. Wij geven toch maar de voorkeur aan de barbecue in de Yachtclub, die als altijd heel gezellig is. Nils staat om zeven uur 's ochtends opnieuw bij de douane, terwijl ik de was doe. Om elf uur varen we de haven van Richards Bay uit.
We gaan op zoek naar de stroom mee, tenslotte hadden we bij het binnenvaren ook die vijf knopen in de rug. We maken een behoorlijke omweg langs de vele vrachtschepen voor anker. De stroom mee vinden we niet, er is zelfs een heel stuk stroom tegen!
Het gaat dus niet zo hard, maar wel redelijk comfortabel, ook wat waard. Uiteindelijk varen we woensdagochtend bij het vroege ochtendgloren de haven van Durban binnen; toch wel fijn dat het al licht is. We vinden een plaatsje aan de kopsteiger van de marina en gaan nog lekker een paar uurtjes slapen.

Het oude stadhuis uit de Engelse tijd, nu bibliotheek en museum

Woensdag lopen we langs de kade van de grote stad met veel verkeer die Durban is. Inchecken gaat snel, er is tijd om het oude stadhuis te bekijken: op de begane grond is een grote bibliotheek met een grote ruimte waar computers staan en gratis wifi is. Het is er erg druk alle plaatsen zijn bezet op deze doordeweekse dag. Mensen zitten zelfs in de gang met hun smartphones. Op de bovenste verdiepingen zijn tentoonstellingen, heel aardig.

Straat markt in Durban

De markt is gezellig druk, Met moeite vinden we een handige reparateur die mijn voetmuis weer soldeert. Hij moet wel eerst een klein soldeerapparaat kopen dus we betalen hem dubbel, zowaar vier euro. Omdat we nu alleen de benenwagen hebben komen we niet verder als het centrum. Toch zien we ook hier zwervers in het park slapen. Een groepje hurkt verkleumd achter een meterkast. Grote, glimmende vierwielaangedreven auto's razen voorbij. Het contrast is groot.
Het is nu het einde van de maand. Er staan lange rijen voor de betaalburo's van de sociale dienst. In de supermarkt in het veel drukker dan anders; mensen hebben geld gebeurd en kunnen weer wat kopen, wordt ons verteld. 


De vlag van de Pélagie wappert strak in de harde wind

Donderdag komt het front over waarvoor we hier schuilen. Er staat een harde wind die de Pélagie tegen de steiger drukt. Alle stootwillen hebben we nodig om de zijkant te beschermen. We durven niet van boord in dit geweld en maken er een lekkere rustige lees- en internetdag van. Er zijn ook nog genoeg foto's om uit te zoeken. Het is bewolkt en de harde wind is koud; truien, lange broeken en sokken doen goede diensten. Als de zon zich maar even laat zien is het meteen weer lekker, maar 's avonds houden we de deur en ramen dicht. Dat is lang geleden.
Vandaag vrijdag maken we weer het rondje langs alle officiële instanties, nu om Durban weer te mogen verlaten. Op dit moment wachten we op de haven politie die al sinds vier uur geacht wordt langs te komen, het is al zes uur ze komen vast niet meer. Toch willen we morgen weg, er is een prima, relatief lang, weervenster van tweeënhalf tot drie dagen, waarmee we naar Port Elizabeth hopen te zeilen. Er is een pittige wind mee voorspeld, dus ook zonder stroom mee moeten we het kunnen halen. Indien nodig kunnen we altijd nog stoppen in East London.
Nou ja we zien wel, morgen is er weer een dag. Eerst maar eens gezellig eten met Yvonne en Roderick van de Happy Bird, die hier sinds gisteren ook liggen.

Close encounters

Olifanten in het Kruger park

Onze huurauto delen we met Rose en Stephen, die waarschijnlijk zaterdag terug zullen komen. We staan in de startblokken om te vertrekken maar dat moet een dagje opschuiven, de auto is er nog niet. Rond de marina is het ook mooi: dus maken we zondag een leuke wandeling langs de stranden in de buurt.
Maandagochtend 16 november vertrekken we al om half zeven naar het Kruger nationale park, ruim 600 km verder naar het noorden. Overnachten in het park zelf is helaas op zo korte termijn niet meer mogelijk, we slapen in een backpackers lodge in Marloth Park, dat grenst aan Kruger.

Nijlpaard

De lodge ligt prachtig tussen de acacia struiken, de dieren lopen hier zomaar tussen de huizen door. Op het overdekte terras kunnen we ontbijten, de gemeenschappelijke keuken is ruim en luxe ingericht. We gaan meteen wandelen langs de Krokodilrivier, die de grens vormt tussen Marloth Park en Kruger. Er staan wel 12 olifanten langs het water, ze lopen langzaam naar onze kant van de rivier; gelukkig staat er een groot hek! De nijlpaarden liggen in het water te badderen; twee van die grote beesten lopen vlak bij te grazen; dat hebben we nog niet zo vaak gezien! In de verte loopt ook nog een rinoceros; het kan niet op!

Giraffen

De volgende twee dagen zetten we de wekker op vijf uur en rijden de hele dag door het Kruger Park. Het is ontzettend leuk om de dieren te observeren vanuit je eigen auto. Natuurlijk moet je het geluk hebben dat ze in de buurt van of zelfs op de weg zijn. Dat geluk hebben we, buffels, olifanten, giraffen, eindeloos veel impala's, waterbokken, kleine duikertjes, wrattenzwijnen, tientallen parelhoenders, parende schildpadden, we kijken onze ogen uit.

Lunch met uitkijk

De giraffen vind ik het mooist met hun sierlijke hals en gracieuze gang. Een paar keer zien we ze (schijn?)gevechten uitvoeren: met hun lange hals slaan ze hun kop met horentjes tegen de weke onderbuik van hun tegenstander. Die moet uiteindelijk plaatsmaken.
In de vroege ochtend van de tweede dag staat er zomaar een Cheetah vlak naast de weg. Hij wandelt heel rustig de struiken in, wat een soepele tred.

Olifanten, zóóó dicht bij., we vergeten bijna dat het wilde dieren zijn

Als ik een bocht in de weg maak, blijken er onverwachts een twaalftal olifanten vlak naast de weg te staan!. Ik zet de motor uit om goed te kunnen kijken, maar de afstand is klein, ik laat de auto voorzichtig achteruit laat lopen. De grote matriarch van het groepje kijkt me dreigend aan en loopt met de slurf omhoog in de richting van onze auto. Dat is schrikken, een close encounter! Snel zet ik de motor aan en rijdt verder naar achteren. Het lijkt of de olifant nu begrijpt dat dit maar "gewoon" een auto is en ze trekt zich verder niets meer van ons aan en steekt samen met haar groep vlak voor ons de weg over.
In de verte staan een viertal auto's naast een boom stil. Er blijkt een prooi van een jaguar in de boom te hangen. Ineens hoor ik wat achter onze auto en kijk midden in de snoet van een grote hyena. Die rent de weg over en probeert het restant van de prooi uit de boom te trekken door er met grote sprongen aan te gaan hangen. Wat een spektakel!
Er zijn ook veel vogels te bewonderen: gieren, haviken, flamingo's, reigers en de visarend met zijn witte kop. De secretarisvogel rent vlak voor onze auto de weg over; de Ground Hornbill met zijn rood-zwarte verenkleed staat ons rustig op te wachten.
Na deze twee dagen zijn we helemaal voldaan! Eigenlijk waren we naar het Kruger Park gekomen om leeuwen te zien. Maar met een cheeta, een hyena en een jakhals uit de verte, zijn we ook heel tevreden.

Blyde River Canyon

We rijden door naar "Graskop" vlak ten zuiden van de "Blyde River Canyon", de 2-na grootste canyon in de wereld. O

nderweg stoppen we bij een aantal watervallen waar we ook wandelen. De regentijd is ondertussen begonnen, de watervallen zijn indrukwekkend, vooral de MacMac Fallls.

Het besproken chalet ziet er erg gezellig uit, Margareth heet ons heel hartelijk welkom, we voelen ons meteen thuis. Hier blijven we drie dagen. Eerst bekijken we deze spectaculaire canyon en zijn omgeving vanuit de auto met korte wandelingen, de tweede en derde dag maken we een lange dagwandeling en genieten volop van de fantastische uitzichten en de watervallen onderweg.

Het is fijn om weer eens goed te bewegen, op een zeilboot is er altijd het risico dat je te weinig lichaamsbeweging krijgt. Nils staat nog steeds versteld van zijn nieuwe knieën, waardoor hij over deze lastige paden toch een lange wandeling met veel klauteren kan maken. Het is ook heerlijk dat we dit allebei leuk vinden!

Maandagochtend vroeg rijden we terug naar Richards Bay. Het weervenster van dinsdag willen we gebruiken om naar Durban te varen.