De Pélagie overgedragen

Onze tuin bloeit nog volop begin oktober, genieten

De tijd is omgevlogen hier in Nederland! We zijn al weer drie maanden thuis. Zonder al te veel moeite hebben we ons oude leven weer opgepakt: we kletsen bij met buren, familie  en goede vrienden, we bridgen weer bij onze oude bridgeclub‘s en tennissen op dezelfde tennisvereniging als zes jaar geleden. Het valt ons mee hoeveel mensen we nog kennen!  Het is genieten van de luxe van ons huis: volop internet, altijd televisie en een wasmachine die met een voorwasprogramma onze kleren echt goed schoon krijgt. 

Volop internet

De winkels zijn om de hoek; wat een keuze in verse groente, fruit, vlees en toetjes en al die luxe producten die hier gewoon te krijgen zijn. Ons huis voelt groot en leeg aan, veel kasten zijn maar half vol, in de keuken moet je zowaar vier stappen lopen tussen het gasfornuis en de besteklade. Het is even wennen.

Ons grote huis is wel heerlijk als de kleinkinderen komen logeren, ruimte genoeg!

Niet alles zit mee. We zeilen de hele wereld rond zonder grote problemen, maar de Nederlandse snelweg is ook niet zonder gevaar. Begin september moet Nils hard remmen voor een onverwachte file; later het wegdek nu spekglad zijn door de eerste regendruppels in vele weken! Onze auto schiet door boven op de staart van de file. Gelukkig komen we er allemaal goed van af, maar onze trouwe Mitsibishi va 18 jaar oud is total loss! Nou ja, het is maar blik.

 

De Pélgie is heel gebleven, onze auto niet 

Het is nog veel werk om de-Pélagie leeg te halen en het laatste onderhoud te doen. Meerdere malen rijden we heen en weer tussen Stavoren en Haren, de auto volgeladen. De zeilen gaan naar de zeilmaker voor de laatste reparaties.

We hebben veel te veel spullen de wereld rond gesjouwd; die oude winterkleren die we zes jaar geleden opgeborgen hebben, zijn echt niet meer te dragen; weg ermee. 

De zeilen zijn weer tip top in orde

Veel zaken laten we achter op de Pélagie; natuurlijk alle reserve onderdelen, maar ook het meeste gereedschap. Vorig jaar hebben we al nieuw gereedschap gekocht toen we drie maanden in ons huis moesten klussen. Hans, de nieuwe eigenaar van de Pélagie, is er blij mee. Ook onze fietsjes, reserve lijnen en zelfs de broodmachine worden in dank aanvaard.

Alle spullen, die we in de loop der jaren her en der hebben opgeslagen, verzamelen we weer. Dat vult de kasten tenminste een beetje. De tuin en het huis vragen aandacht: we laten zonnepanelen op het dak zetten, denken na over een gashaard (lekker warm!) en een nieuwe bekleding van de bank.

 

Met Hans voor anker in "Oude Zeug" 

Op 30 september dragen we de Pélagie over aan Hans, die enthousiast is over het schip. Een heerlijk gevoel dat die een goede eigenaar krijgt. 

Vaak krijgen we de vraag of het toch niet een beetje kriebelt: geen zeilboot meer. Voor ons voelt het prima. De Pélagie was gekocht voor deze fantastische wereldreis. Nu breekt voor ons een volgende levensfase aan: wat meer thuis zijn met kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. Ook willen we graag een aantal langere reizen over land maken, bijvoorbeeld naar Patagonië of China. Mogelijkheden genoeg. 

De Pélagie blijft in Stavoren

Langs de dijk van het Gouwmeer

Samen met Saskia en Sven doen we een prachtig rondje Ijsselmeer. Vanuit Scheveningen naar Amsterdam over het Noordzeekanaal, naar de leuke stadjes Hoorn, Enkhuizen en Hindeloopen.

Prachtige luchten, mooie stadjes, hieronder gevelsteen in Hoorn

Ik had niet verwacht weer zo te genieten van het zeilen op het IJsselmeer. Felle zon en donkere wolken wisselen elkaar af, prachtige Hollandse luchten hangen boven de dijk, een lekkere wind en toch relatief vlak water, heerlijk. Het is wel koud, véél kleren aan dus.

In Stavoren laten we de Pélagie met een gerust hart achter bij Nautsch Kwartier. Nils haalt de auto uit de stalling, wij nemen de trein naar ons eigen huis in Haren. Het is heerlijk om weer thuis te zijn, alles is door onze huurders prima achter gelaten, zelfs de tuin is goed bijgehouden. Het is wel even hard werken om alles te voorschijn te halen, zodat we met ons vieren kunnen eten en slapen. Het voelt héél groot na jaren op de Pélagie; ik loop steeds dingen te zoeken in al die kamers.

De Pélagie blijft in Stavoren

Zondag 17 juli brengen we Saskia en Sven terug naaar het vliegveld in Rotterdam via de nieuwe GE windmolen in de Wieringermeer, waarvan Saskia de nieuwe wieken mede heeft ontworpen. Leuk om die te zien!

Nils vertrekt naar Nijmegen voor de 4-daagse, ik haal de spullen uit de Pélagie die we nodig hebben om een weekje te kamperen in de Dolomieten. De auto zit helemaal vol, de rest komt later in augustus wel.

Vandaag zit ik in Malden bij Nijmegen dit verhaaltje te typen, zodat ik samen met mijn zwager Rini Nils straks kan inhalen. Het lopen gaat Nils prima af! De eerste 2 dagen heeft hij het rustig aangedaan maar gisteren, de derde dag, wilden zijn benen niet meer langzaam en was hij al om 3 uur binnen. Vandaag moet hij regen trotseren, dat zal ook wel weer lukken.

Morgen rijden we naar Italië voor weer een nieuw avontuur. Leuk met kinderen en kleinkinderen, want ook daarvoor zijn we terug in Nederland.

Na zes jaar terug in Scheveningen

De Pélagie, getooid met vlaggetjes, nadert Scheveningen

 Onze oudste dochter Saskia met haar partner Sven komen helemaal uit München om de laatste week met ons mee te varen. Nu geen klusjes meer, met ons vieren genieten we van de historische stadswandeling in Maassluis. De enthousiaste molenaar van de graanmolen geeft een uitgebreide rondleiding en de stoker van het stoom sleepschip "De Furi" raakt niet uitgepraat over zijn nog steeds werkende 80 jaar oude stoommachine.

In ons enthousiasme om niet te laat in Scheveningen aan te komen, vertrekken we veel te vroeg op zondag-ochtend 10 juli. Met alleen de fok uit en stroom mee wordt het een heerlijk tochtje. Precies om twee uur vaart de Pélagie de haven van Scheveningen in.

Al uit de verte zien we mensen naar ons zwaaien, wat ontzettend leuk! Op het uiteinde van de pier, op de havenhoofden, links en rechts, op de kades, overal zien we familie en vrienden enthousiast naar ons zwaaien. 

Op pieren en kades worden we toegewuifd, wat een onthaal

Rode rozen landen op de Pélagie. Wat een fantastisch onthaal, ik moet een brok wegslikken.

Nils legt de Pélagie keurig aan de steiger, we kunnen al die lieve mensen in onze armen sluiten! Met champagne proosten we samen op onze fantastische tocht, Hier kwamen we 10 jaar geleden voor het eerst met de P.elagie in Nederland aan, nadat we haar hadden gekocht in Frankrijk. Hier vandaan vertrokken we 6 jaar geleden om aan ons grote zeil-avontuur te beginnen. En nu zijn we veilig terug, zoveel prachtige ervaringen rijker, zoveel gezien, zoveel beleefd.

Samen met Saskia en Sven varen we de Pelagie de komende week naar Stavoren, waar ze tot 1 oktober blijft liggen. We gaan wonen in ons huis in Haren, dat per 15 juli beschikbaar komt. Wat een weelde: een auto voor de deur, een wasmachine en droger in de bijkeuken, onbeperkte hoeveelheden water en stroom, de wc papiertjes kunnen weer gewoon door het toilet. En vooral: weer onbeperkt snel internet, telefoon en televisie, Jullie begrijpen, we kijken er naar uit.

Na een land-vakantie met onze kinderen en kleinkinderen, gaan we in september de Pélagie leeg halen, de laatste klusjes en reparaties (laten) doen, zodat we de Pélagie op 1 oktober kunnen overdragen aan Hans, de nieuwe eigenaar. Dan begint wéér een nieuwe fase in ons leven, met meer tijd voor familie en vrienden, tennis en bridge. Nils is al lid van 3 bridgeclubs!

Met dank aan Saskia en Hans voor het gebruik van hun foto's.

Onze laatste dagen op de oceaan

Donkere luchten boven het kanaal

Op vrijdag 1 juli varen we 's middags om vijf uur langs prachtige hellingen naar het begin van de rivier de Trequier. We genieten van een heerlijke avond voor anker. Het laatste restje rivier-stroom mee spoelt ons 's-morgens naar zee, de zeilen gaan omhoog en met een pittige wind zetten we koers naar het noorden. Na een paar uur is de stroom mee, de Pélagie racet met wel 9 knopen over de grond langs Guersney en Alderny, de Kanaaleilanden. Dan is het uit met de pret, de stroom is tegen en ondanks onze snelheid van bijna zes knopen door het water gaan we maar anderhalve knoop over de grond.

Hier zeilen we naast de "Shipping Lane" met alle grote zeeschepen vlak bij. Gelukkig blijft iedereen in zijn baan en komen deze zeereuzen niet te dicht bij.

Langs de grote zeeschepen

Zondag wordt de wind minder, donkere wolken pakken zich samen, maar het blijft droog en het zicht goed. 's Avonds moet af en toe de motor bij.

Als ik boven kom voor mijn nachtwacht ligt Boulogne sur Mer met al zijn lichtjes aan mijn rechterhand, een mooi gezicht. Daar kan ik lang van genieten, want ook nu hebben we stroom tegen en gaan we niet meer dan twee knopen over de grond.

Poetsklusje op zee

Maandag, onze laatste dag is zee, is heerlijk, de zon schijnt, er is weinig wind dus voelt het lekker warm aan. De zee is zo rustig dat ik zelfs een poets-klusje doe.

Aan het eind van de ochtend kan de motor uit en zeilen we met 4-5 knopen door het water langs de Belgische kust. Het blijft opletten geblazen met al die zeeschepen om ons heen. Met AIS is goed te zien welke schip waar is en waar het naartoe gaat. Dat maakt het een stuk gemakkelijker.

Na middernacht komen we in de buurt van Rotterdam. Het aantal lichtjes op het water neemt enorm toe: er liggen tientallen schepen voor anker. Gelukkig vertelt AIS wie vaart en wie niet.

Bij het eerste licht naderen we de Maasvlakte en worden meteen opgeroepen door de Verkeerscontrole Maasmond: " Of we even plaats willen maken voor een groot container schip achter ons dat Europoort in moet". Vrijwel tegen de dijk aan strijken we de zeilen en varen achter het grote schip de Nieuwe Waterweg op. Het is leuk om al het radioverkeer te horen. Wij zijn dat "kleine jachtje" aan stuurboordwal, waar iedereen ook rekening mee moet houden. Hoe verder naar binnen, hoe minder grote schepen; het wordt iets gemakkelijker.

De Pélagie in de buitenhaven van Maassluis; grote schepen komen voorbij

Om half acht draait Nils de buitenhaven van Maassluis in. We leggen de Pélagie aan de kade; pas om half negen zijn de bruggen bemand. Een goede gelegenheid om even rond te lopen na drie dagen en nachten varen.

De drie de bruggen gaan netjes achter elkaar open. Nils moet al zijn stuurmanskunst gebruiken om heel langzaam achter het binnenschip voor ons te kunnen blijven.

We liggen vlak naast de kerk met prachtig houtsnijwerk en natuurlijk boten

Nu liggen we al twee dagen in de kleine passantenhaven van Maassluis onder de kerktoren. Het historische centrum heeft veel oude, mooi gerestaureerde huizen en bruggen. Het is vooral ook heel gezellig, zeker nu het lekker weer is. Er is een heerlijke ijssalon met gratis wifi, een prima excuus voor een ijsje.

Leuke straatjes; de gerestaureerde sleepboot heet "Furi", naar kapitein Wandelaar

Zoals altijd moet de was worden gedaan. De industriële wasserij „De Waslijn“ wil ons wel helpen en speciaal voor ons een was draaien in hun kleinste machine die 30 kilo aan kan. Alles wat maar gewassen moet worden gaat er in: handdoeken, beddengoed, kleding, ondergoed. Wat een prima service! . De dames van De Waslijn maken tijd voor een gezellig praatje en geven zelfs een rondleiding door hun bedrijf. Niet alleen in het buitenland heb je leuke contacten, ook in Nederland.

De Pélagie in de passantenhaven van Maassluis

We zijn druk met het opruimen en schoonmaken van de Pélagie, van binnen en van buiten. Als de Pélagie zondag om twee uur Scheveningen binnen vaart, moet ze er wel tiptop uitzien!

Mooi wandelen rond Tréquier

Trequier vanaf de rivier

Trequier is alweer zo'n leuk, prima bewaard Bretons stadje. Hier zijn de huizen niet alleen van graniet, er zijn ook oude vakwerkhuizen, mooi om te zien. 

Oude vakwek huizen

De grote, imposante gotische kathedraal ligt aan een gezellig pleintje met restaurantjes en winkeltjes eromheen. Hier begint de markt die helemaal naar beneden naar de haven loopt. Het is gezellig, maar wel erg toeristisch.

Kathedraal en kloosters

Trequier is een oude kloosterstad, zowel het mannen als het vrouwenklooster zijn bewaard gebleven en nu in gebruik als scholen. De grote dikke muren van de diverse kloostertuinen zijn nog overal in het stadje te zien.

Oude spoorbrug

De plaatselijke VVV heeft een foldertje met rondwandelingen, die van 8 km lijkt ons wel wat. Het begin is veelbelovend. Het pad gaat langs de rivier met een gerestaureerde voetgangersbrug uit de 16e eeuw. 

Kasteel-huis met overgroeide voetbrug

Na een tocht dwars door het bos komen we langs een oud kasteel-huis met een totaal overgroeide voetbrug. En het gaat maar verder, heel afwisselend; uiteindelijk doen we er meer dan vier uur over met een behoorlijk tempo. Dit is wel een goede training voor Nils zijn vierdaagse over twee weken! Gelukkig vinden mijn voeten het niet al te erg.

WE genieten maar 4 uur wandelen is voor mij wel een beetje veel!

Het blijft koud en bewolkt, buiten zitten is er helaas niet bij. Vandaag, vrijdag 1 juli, doen we in de regen boodschappen om verder te varen richting Nederland. Niet te veel, want al onze voorraden moeten wél op. Straks met hoogwater om vijf uur varen we de rivier af om daar een nachtje te ankeren zodat we morgen vroeg met opkomend water, dus stroom mee, verder Het Kanaal in kunnen varen.

Zo worden hier de artichokken geteeld

In principe varen we tot Boulogne sur Mer, maar misschien nog wel verder als de wind gunstig blijft.

Pittoresk maar koud Bretagne

Langs de hoogste vuurtoren aan de Bretonse kust 

Op vrijdag 24 juni varen we met hoog water van L'Aberwrac'h naar buiten. Het is al twee uur in de middag, maar hier wordt de vertrektijden gedicteerd door het getij. Ons plan is te ankeren bij Ile de Batz. Onze buren gaan er ook heen, al snel ver voor ons uit. Zij laten de motor het meeste werk doen, de Pélagie zeilt er rustig achter aan met de stroom mee. Eenmaal bij het baaitje van Porz Kernoc'h blijkt ankeren ondoenlijk; de baai ligt vol meerboeien. Dan maar ankeren in de baai ernaast vlak bij onze buren; het is tenslotte al half negen 's avonds. Wel vijf keer gaat het anker naar beneden, alle vijf de keren ligt het niet vast. Dat is ons nog nooit gebeurd! Het wordt al bijna donker, gelukkig is de nieuwe grote marina van Roscoff maar een paar mijl verder op. Daar leggen we de Pélagie om tien uur 's avonds aan de steiger, wat een geruststelling.

De pittoreske straatjes van Roscoff

De volgende ochtend pompt Nils de banden van de fietsjes op en verkennen we het schattige, goed bewaarde 17e eeuwse stadje. Roscoff was in die tijd een van de belangrijkste havens in Bretagne met een prima verbinding met Engeland en Schotland. Maria Stuart landde hier als toekomstige Franse koningin toen ze 5 jaar oud was. Prachtige huizen, sommigen met een uitgang direct aan het water, kerken, kapelletjes en havenmuren met kanonnen zijn er nog steeds te zien.

De katredraal met de open toren en schepen op de gevel 

Eindelijk schijnt de zon, de koffie op het terras met een Bretons gebakje is heerlijk net als later de lekkere lunch met zicht op de haven. We fietsen verder langs de nu droog gevallen baai en terug door de prachtige groene heuvels (hard werken!) naar de supermarkt. Een prima dag. Het valt ons op dat we 3 keer uitgemaakt worden voor Engelsen. Als we zeggen dat we Nederlanders zijn, wordt de toon direct een stuk vriendelijker. Het lijkt of de mensen hier niet blij zijn met de „Brexit“.

De imposante invaart van Ploumanac'h

De marina is niet goedkoop, 50 euro per nacht, dus varen we verder naar Ploumanac'h. De invaart is erg imposant, langs grote, roze granieten rotsen en een heus kasteeltje vaart de Pélagie over een drempel het binnenmeertje in. Hier liggen lange lijnen met witte ronde plastic ballen met ijzeren ogen. Het is de bedoeling dat je daar aan je schip vastmaakt. De Pélagie is met afstand het allergrootste schip in dit kleine, pittoreske haventje. We leggen haar met wel vijf lijnen vast aan vijf verschillende bollen. Gelukkig waait het niet, anders zouden we zomaar tegen onze buurman aan kunnen drijven, zo breed zijn we.

Spectaculaire rotsen 

We maken prachtige wandelingen langs, over en soms onder de roze granieten rotsen. Het dorpje zelf is charmant en heeft prima restaurants, we eten heerlijk.

Met Peltje naar de kant, de wieltjes komen goed van pas

Dinsdag 28 juni varen we twee uur na laag water weer naar buiten, nu genieten we echt van de spectaculaire doorvaart; bij het naar binnenvaren was het veel te spannend. Er is weinig wind, maar de stroom duwt ons naar de monding van de Tréquier rivier, waar na een mooie tocht 7 km landinwaarts het gelijknamige stadje ligt met een grote marina dwars in de rivier. Zeilpakken, truien en handschoenen houden ons warm. Waarom zijn we eigenlijk weggegaan uit de tropen? 

Overal bloemen

De havenmeester is nergens te zien, gelukkig zijn er hulpvaardige handen die ons helpen bij het aanmeren, nadat Nils perfect achteruit de maar net passende is in gevaren. Het blijken allemaal Nederlandse handen te zijn, waaronder die van onze buren van L'Aberwrac'h. Na zo'n hartelijke aankomst nodigen we iedereen uit voor een drankje op de Pélagie. Helaas regent het, maar ook acht mensen kunnen binnen zitten, heel gezellig.

Ondertussen houden we het weer goed in de gaten. De Pélagie moet wel op zondag 10 juli om twee uur de haven van Scheveningen binnen varen. Nu is er een paar dagen veel wind, maar daarna ziet het er prima uit om verder door Het Kanaal te varen.

Na 10 dagen aangekomen in Bretagne

De marina van L'Aberwrat'h in de rivier

Het laatste stukje Atlantische Oceaan

De laatste twee dagen van de oversteek van de Azoren naar Bretagne zijn toch nog weer enerverend. Met 25 knopen wind gaat het hard, zeker als de stroom ons een extra duwtje geeft. Het oversteken van de vaarroutes van de haven van Brest is lastig. Ik maak Nils midden in de nacht wakker zodat we samen kunnen bekijken hoe we het beste kunnen varen. Het is mistig en donker, alles doen we op de AIS. We kunnen ons niet meer voorstellen dat we dit apparaat niet zouden hebben. We slaken een zucht van verlichting als alle grote schepen achter ons liggen.

Regen en mist op onze laatste dagen op de Atlantische Oceaan

Als ik maandag ochtend de zeilen wat ruimer zet om iets meer snelheid te maken, slaat de schrik mij om het hart. De giek hangt maar 2 cm boven onze bimini. Als ik naar boven kijk, blijkt de top van het grootzeil niet meer vast te zitten aan de mast: het blok is uit de rail gelopen. Snel laten we het grootzeil zakken en gaan op een klein fokje verder. Dat is geen probleem, de wind is nog steeds ruim 20 knopen en de stroom helpt mee.

Als we bijna bij de rivier zijn is het nog zó mistig dat we maar nauwelijks de boeien kunnen zien. Gelukkig liggen ze precies op de plek die op de kaart en in onze pilot zijn aangegeven. Tenslotte is dit weer in Europa.

De Pélagie bij laag water aan de steiger 

Het klaart wat op als we verder de rivier op varen, het Bretonse landschap wordt zichtbaar. Rustig vaart de Pélagie met opkomend tij de rivier op. Na een half uurtje komt de havenmeester ons al tegemoet. Hij wijst ons een prachtig plekje aan het einde van de steiger. Wat een weelde: na 10 dagen lopen we weer op land en genieten we van een heerlijke warme douche.

Het bovenste blok is los gekomen,
helemaal versleten 

Dinsdagochtend kijken we allereerst naar het grootzeil. Inderdaad, het aluminiumblok wat langs een rail in de mast gjijdt, is helemaal afgesleten. Nils gaat de mast in om te kijken of de rail zelf beschadigd is, gelukkig ziet die er goed uit.

Het dorpje hier is maar klein, we vragen op twee plaatsen maar niemand weet hoe je zo'n blok kunt bestellen. We schrijven een e-mailtje met foto's naar onze Nederlandse Lagoon dealer, Nautisch Kwartier in Stavoren. We bellen er nog even achter aan. Ze beloven er meteen mee aan de slag te gaan. 

We maken plannen voor een weekje hier in L'Aber Wrac'h, zolang zal het vast wel duren om een pakje te bezorgen in een klein dorpje in Bretagne. We zijn heel verbaasd als al woensdagmiddag een nieuw blok met de post arriveert. Frankrijk heeft onze verwachtingen over snelheid overtroffen! En wat een prima service van Nautisch Kwartier.De rail in de mast heeft een los stukje een meter boven de giek. Als we dat eruit halen, kan het blok er zo in, denkern we. Niet dus, het stukje rail zit vast met een pen die er NIET uit wil. Ook niet als een bereidwillige buurman met een hamer er flink op timmert.

Het nieuwe blok zit erin

 Hij wil ons al naar Brest sturen, maar wij geven eerst WD40 een nachtje een kans. De volgende ochtend komt er zowaar beweging in de pen en een uurtje later is het tussenstukje er uit. Wat zijn we blij, misschien kunnen we nog dezelfde middag vertrekken!

Helaas, na het ontbijt past het tussenstukje er niet meer in. Wat we ook doen: de rail erboven omhoog duwen, een paar kleine braampjes er af vijlen, er hard tegen aan slaan, niets helpt.

Nils inspecteert de mast

Gewapend met het losse stukje rail en foto's van de situatie lopen we naar de kleine werf naast de marina. Gelukkig willen ze komen kijken. Er moet een heel klein plakje van het stukje rail af, geen probleem. Een uurtje later zit het stukje er in, netjes bijgevijld en glad geschuurd. De blokken van het grootzeil glijden er moeiteloos overheen. Nu kunnen we écht verder.

 Een leuk plekje in de marina

Er gebeurt hier van alles. Ons uitzicht varieert voortdurend. Het verschil tussen hoog en laag water is hier ruim 6 meter. Bij hoogwater is de rivier een paar 100 m breed, bij laagwater vallen grote stukken droog, boten staan ineens op het land, de betonnen palen van de marina toornen hoog boven de drijvende steigers uit.

De rivier bij laag water

De hobycats van de zeilschool varen uit

Iedere ochtend varen de kano's, surfplanken en Hoby cats, kleine catamaran's, van de zeilschool uit. De 50 kinderen hebben de hele dag plezier op het water, leuk om te zien.

Het redelijke internet van de marina kunnen we op de Pélagie ontvangen. Dus praten we via Skype bij met onze dochters en volgen het nieuws.Het is een komen en gaan van zeilschepen. Iedere dag hebben we nieuwe buren, iedere dag weer nieuwe babbeltjes, gezellig. Nu ligt er zelfs een prachtige oude driemaster aan de steiger.

Een heel oude holle weg

Heerlijk wandelen

Dit dorpje heeft alleen een paar restaurants, geen winkels. Gelukkig heeft het 'Café du port ' iedere ochtend vers stokbrood. We maken een mooie wandeling naar het naburige dorpje, Landeda. De kapster geeft ons allebei een nieuwe look en we scoren fruit, verse groente en Franse kaas .

Het stadhuisje van Landeda

Uitzicht op de rivier bij hoog water

Langs deze hele kust loopt een voetpad. Hier loopt het langs de rivier naar de volgende brug. Eigenlijk willen we maar een half uurtje heen lopen en een half uurtje terug, maar het is zo'n mooie, afwisselende wandeling dat we besluiten door te lopen tot de brug. 

Er bloeit van alles 

Water hebben we niet bij ons, maar er zou een restaurantje moeten zijn. Helaas, dat is net vandaag gesloten. Gelukkig komen we een kraan met drinkwater tegen, we komen niets tekort. Het is genieten van de prachtige bloemen langs de kant van de weg, de mooie vergezichten en de grappige, holle paden, die waarschijnlijk al honderden jaren door de lokale bevolking worden gebruikt.

Droogvallende bootjes

Aankomst Pélagie: 10 juli on 14:00 uur in Scheveningen

Nu we in West Europa zijn, kunnen we onze aankomst plannen! Op zondag 10 juli komen we om 14:00 uur binnen in Scheveningen. Voor iedereen die ons komt verwelkomen is er een hapje en een drankje op de Pélagie!