Na 10 dagen aangekomen in Bretagne

De marina van L'Aberwrat'h in de rivier

Het laatste stukje Atlantische Oceaan

De laatste twee dagen van de oversteek van de Azoren naar Bretagne zijn toch nog weer enerverend. Met 25 knopen wind gaat het hard, zeker als de stroom ons een extra duwtje geeft. Het oversteken van de vaarroutes van de haven van Brest is lastig. Ik maak Nils midden in de nacht wakker zodat we samen kunnen bekijken hoe we het beste kunnen varen. Het is mistig en donker, alles doen we op de AIS. We kunnen ons niet meer voorstellen dat we dit apparaat niet zouden hebben. We slaken een zucht van verlichting als alle grote schepen achter ons liggen.

Regen en mist op onze laatste dagen op de Atlantische Oceaan

Als ik maandag ochtend de zeilen wat ruimer zet om iets meer snelheid te maken, slaat de schrik mij om het hart. De giek hangt maar 2 cm boven onze bimini. Als ik naar boven kijk, blijkt de top van het grootzeil niet meer vast te zitten aan de mast: het blok is uit de rail gelopen. Snel laten we het grootzeil zakken en gaan op een klein fokje verder. Dat is geen probleem, de wind is nog steeds ruim 20 knopen en de stroom helpt mee.

Als we bijna bij de rivier zijn is het nog zó mistig dat we maar nauwelijks de boeien kunnen zien. Gelukkig liggen ze precies op de plek die op de kaart en in onze pilot zijn aangegeven. Tenslotte is dit weer in Europa.

De Pélagie bij laag water aan de steiger 

Het klaart wat op als we verder de rivier op varen, het Bretonse landschap wordt zichtbaar. Rustig vaart de Pélagie met opkomend tij de rivier op. Na een half uurtje komt de havenmeester ons al tegemoet. Hij wijst ons een prachtig plekje aan het einde van de steiger. Wat een weelde: na 10 dagen lopen we weer op land en genieten we van een heerlijke warme douche.

Het bovenste blok is los gekomen,
helemaal versleten 

Dinsdagochtend kijken we allereerst naar het grootzeil. Inderdaad, het aluminiumblok wat langs een rail in de mast gjijdt, is helemaal afgesleten. Nils gaat de mast in om te kijken of de rail zelf beschadigd is, gelukkig ziet die er goed uit.

Het dorpje hier is maar klein, we vragen op twee plaatsen maar niemand weet hoe je zo'n blok kunt bestellen. We schrijven een e-mailtje met foto's naar onze Nederlandse Lagoon dealer, Nautisch Kwartier in Stavoren. We bellen er nog even achter aan. Ze beloven er meteen mee aan de slag te gaan. 

We maken plannen voor een weekje hier in L'Aber Wrac'h, zolang zal het vast wel duren om een pakje te bezorgen in een klein dorpje in Bretagne. We zijn heel verbaasd als al woensdagmiddag een nieuw blok met de post arriveert. Frankrijk heeft onze verwachtingen over snelheid overtroffen! En wat een prima service van Nautisch Kwartier.De rail in de mast heeft een los stukje een meter boven de giek. Als we dat eruit halen, kan het blok er zo in, denkern we. Niet dus, het stukje rail zit vast met een pen die er NIET uit wil. Ook niet als een bereidwillige buurman met een hamer er flink op timmert.

Het nieuwe blok zit erin

 Hij wil ons al naar Brest sturen, maar wij geven eerst WD40 een nachtje een kans. De volgende ochtend komt er zowaar beweging in de pen en een uurtje later is het tussenstukje er uit. Wat zijn we blij, misschien kunnen we nog dezelfde middag vertrekken!

Helaas, na het ontbijt past het tussenstukje er niet meer in. Wat we ook doen: de rail erboven omhoog duwen, een paar kleine braampjes er af vijlen, er hard tegen aan slaan, niets helpt.

Nils inspecteert de mast

Gewapend met het losse stukje rail en foto's van de situatie lopen we naar de kleine werf naast de marina. Gelukkig willen ze komen kijken. Er moet een heel klein plakje van het stukje rail af, geen probleem. Een uurtje later zit het stukje er in, netjes bijgevijld en glad geschuurd. De blokken van het grootzeil glijden er moeiteloos overheen. Nu kunnen we écht verder.

 Een leuk plekje in de marina

Er gebeurt hier van alles. Ons uitzicht varieert voortdurend. Het verschil tussen hoog en laag water is hier ruim 6 meter. Bij hoogwater is de rivier een paar 100 m breed, bij laagwater vallen grote stukken droog, boten staan ineens op het land, de betonnen palen van de marina toornen hoog boven de drijvende steigers uit.

De rivier bij laag water

De hobycats van de zeilschool varen uit

Iedere ochtend varen de kano's, surfplanken en Hoby cats, kleine catamaran's, van de zeilschool uit. De 50 kinderen hebben de hele dag plezier op het water, leuk om te zien.

Het redelijke internet van de marina kunnen we op de Pélagie ontvangen. Dus praten we via Skype bij met onze dochters en volgen het nieuws.Het is een komen en gaan van zeilschepen. Iedere dag hebben we nieuwe buren, iedere dag weer nieuwe babbeltjes, gezellig. Nu ligt er zelfs een prachtige oude driemaster aan de steiger.

Een heel oude holle weg

Heerlijk wandelen

Dit dorpje heeft alleen een paar restaurants, geen winkels. Gelukkig heeft het 'Café du port ' iedere ochtend vers stokbrood. We maken een mooie wandeling naar het naburige dorpje, Landeda. De kapster geeft ons allebei een nieuwe look en we scoren fruit, verse groente en Franse kaas .

Het stadhuisje van Landeda

Uitzicht op de rivier bij hoog water

Langs deze hele kust loopt een voetpad. Hier loopt het langs de rivier naar de volgende brug. Eigenlijk willen we maar een half uurtje heen lopen en een half uurtje terug, maar het is zo'n mooie, afwisselende wandeling dat we besluiten door te lopen tot de brug. 

Er bloeit van alles 

Water hebben we niet bij ons, maar er zou een restaurantje moeten zijn. Helaas, dat is net vandaag gesloten. Gelukkig komen we een kraan met drinkwater tegen, we komen niets tekort. Het is genieten van de prachtige bloemen langs de kant van de weg, de mooie vergezichten en de grappige, holle paden, die waarschijnlijk al honderden jaren door de lokale bevolking worden gebruikt.

Droogvallende bootjes

Aankomst Pélagie: 10 juli on 14:00 uur in Scheveningen

Nu we in West Europa zijn, kunnen we onze aankomst plannen! Op zondag 10 juli komen we om 14:00 uur binnen in Scheveningen. Voor iedereen die ons komt verwelkomen is er een hapje en een drankje op de Pélagie!